ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 261 ถือเอาว่าพอฟัดพอเหวี่ยงกัน

จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างระมัดระวังว่า “พี่ เรื่องนี้มีคนโพสต์อยู่บนฟอรัมภายในบริษัทจิ่นซื่อ จะเป็นจริงไหมยังไม่แน่นอน……..”

“รีบพูด!” จิ้นเฟิงเฉินสูญสิ้นความอดทน

“ในโพสต์พูดว่าพี่สะใภ้เคยมีลูกมาก่อน”

หลังจากพูดออกมาแล้ว จิ้นเฟิงเหรารู้สึกโล่งใจ ในที่สุดก็พูดออกมาแล้ว

แต่จิ้นเฟิงเฉินอึ้งไปเลย

สื้อสื้อเคยมีลูกมาก่อนแล้วหรือ?

เห็นสภาพนั้น จิ้นเฟิงเหราพูดว่า “พี่ แต่ก่อนตอนที่ผมสืบข่าวพี่สะใภ้ ในนั้นมีปีหนึ่งอะไรก็สืบมาไม่ได้ เป็นความลับมาก ดังนั้นผมสงสัย…….”

คำพูดของเขายังพูดไม่จบ แต่จิ้นเฟิงเฉินเข้าใจความหมายของเขา

จิ้นเฟิงเฉินคืนสติกลับมาอย่างรวดเร็ว พูดไปประโยคหนึ่งแล้วอย่างสงบ “ผมรู้แล้ว”

ก็แค่นี้หรือ?!

จิ้นเฟิงเหราจ้องมองผู้ชายที่สงบอยู่ต่อหน้าอย่างแปลกใจเต็มใบหน้า

“พี่ คุณมีปฏิกิริยาเช่นนี้ไม่ถูกนะ!”

“โอ่ว?” จิ้นเฟิงเฉินยักคิ้ว “งั้นผมควรมีปฏิกิริยาอย่างไรจึงจะถูกละ?”

“ตื่นตะลึงไง!ได้ยินเรื่องแบบนี้ คุณควรตื่นตะลึงมากจึงจะถูกละ”

แม้แต่เขาก็ได้ยินเรื่องนี้ ล้วนตื่นตะลึงจนคางเกือบจะล่วงลงมาแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินไตร่ตรองสักพัก จึงพูดอย่างราบเรียบว่า “แท้จริงก่อนหน้านั้นก็คาดเดาได้คร่าวๆแล้ว”

“อ่า?” จิ้นเฟิงเหราจ้องมองเขาอย่างเหลือเชื่อ

แม้แต่เรื่องอย่างนี้ก็ยังคาดเดาได้ด้วยหรือ?!

จิ้นเฟิงเฉินคาดเดาได้คร่าวๆแล้วจริงๆ

เขาฉลาดหลักแหลมมาโดยตลอด สามารถรู้สึกถึงว่าสื้อสื้อมีเรื่องปกปิดเขา

ก่อนหน้านั้นเจียงนวลนวลมีหลายครั้งที่อยากจะพูดอะไร ล้วนถูกเธอห้ามไว้แล้ว อีกทั้งอารมณ์ยังขึ้นลงอย่างมาก

สิ่งที่เจียงนวลนวลอยากจะพูดก็คือสิ่งที่เธออยากจะปกปิด

บวกกับเธอต่อเสี่ยวเป่าดีจนเกินธรรมดา ดีจนทำให้คนคิดว่าเสี่ยวเป่าคือเธอคลอดมาเอง

บางเวลารู้สึกว่าเธอดูเหมือนอยากจะหาอะไรฝากฝังอยู่บนตัวเสี่ยวเป่า

เอาเรื่องทั้งหมดนี้มาคิดด้วยกันหมด ดูเหมือนเขาได้สังเกตถึงอะไรคร่าวๆแล้ว แต่เพราะว่ารักเธอ ไม่ยอมคิดเรื่องลึกกว่านี้

เพียงแค่ตอนนี้ความจริงอยู่ดีๆวางไว้อยู่ต่อหน้าตนเอง เขาก็ไม่รู้ว่าควรทำยังไงจึงจะดีอีก

เห็นเขาเงียบไม่รู้คิดอะไรอยู่ จิ้นเฟิงเหราถอนหายใจหนึ่งที พูดว่า “คิดไม่ถึงจริงๆพี่สะใภ้ยังมีอดีตที่ผ่านมาเช่นนี้”

เดิมทีเขาเห็นด้วยกับพี่ชายเขามากที่ได้อยู่ด้วยกันกับเจียงสื้อสื้อ แต่หลังจากรู้เรื่องนี้อารมณ์ของเขาเปลี่ยนไปอย่างสับสนเล็กน้อย

ไม่ใช่ไม่เห็นด้วยแล้ว แต่ว่ามีความรู้สึกที่แปลกมากบางอย่าง

เขาถอนหายใจหนักๆอีกที “พี่ เรื่องนี้หากว่าในบ้านรู้แล้ว แม่ย่อมระเบิดแน่ ย่อมไม่ยินยอมให้พวกคุณอยู่ด้วยกันอย่างแน่นอน”

ได้ยินคำพูดนี้ จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าจ้องมองเขา พูดอย่างไม่ค่อยใส่ใจว่า “ผมไม่สนว่าสื้อสื้อมีอดีตที่ผ่านมายังไง เธอล้วนจะเป็นภรรยาของผม”

“แต่ว่าพ่อแม่ถือสาไง”

“แกอย่าลืม ผมก็เคยมีลูกกับผู้หญิงคนอื่นด้วย ถือเอาว่าพอฟัดพอเหวี่ยงกัน” คำพูดนี้ทำให้จิ้นเฟิงเหราพูดอะไรไม่ออกทันที

เห็นสภาพของพี่เขา ไม่ถือสาอดีตของเจียงสื้อสื้อแม้แต่นิด

เพียงแค่——

“พี่ แม้ว่าคำพูดอาจจะพูดเช่นนี้ แต่คนอื่นกลับไม่คิดอย่างนี้ละ หลายปีนี้ ผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกมากมายอยากจะเป็นแม่เลี้ยงของเสี่ยวเป่า ทุกคนล้วนดีงามมาก…….”

เห็นสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินเข้มลงมา จิ้นเฟิงเหรารีบพูดว่า “ใช่ พี่สะใภ้ก็ดีงามมากด้วย แต่ว่าเธอเคยมีลูกกับคนอื่น แม่ย่อมไม่ยอมรับเธออย่างแน่นอน หรือว่าคุณอยากจะถูกบีบอยู่ตรงกลางของผู้หญิงทั้งสองชั่วชีวิตหรือ?”

แค่จินตนาการถึงชีวิตแบบนั้น จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ขนลุกขึ้นมา

เขาน่าจะอดทนไม่ได้

แต่จิ้นเฟิงเฉินไม่สนใจเรื่องเหล่านี้แม้แต่นิด

“ที่ผมตัดสินใจไว้แล้วใครก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้”

เห็นท่าทีเขายืนหยัดเด็ดขาดขนาดนี้ จิ้นเฟิงเหรารู้ตัวว่าพูดอะไรอีกล้วนไร้ประโยชน์

“ช่างเถอะ ใครให้คุณเป็นพี่ของผมละ คุณตัดสินใจอะไรผมล้วนเห็นด้วยกับคุณ”

ข้างริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉินกระตุกรอยยิ้มที่ดูมีดั่งไม่มี “ถูกละ นี่ไม่ใช่ยังมีแกหรือ? ถ้าหากว่าแม่ผิดหวังกับผมแล้ว ยังสามารถฝากความหวังไว้บนกายแก”

ได้ยินคำพูดนั้น จิ้นเฟิงเหราร้องขึ้นมาอย่างไม่พอใจทันที “พี่ ผมเห็นด้วยกับคุณ คุณกลับอยากให้ผมเป็นตัวรับกระสุน”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มแล้วยิ้มอีก จากนั้นให้สัญญาณเขาเงียบ เขาจะโทรหาเจียงสื้อสื้อ

ในฟอรัมของบริษัทโพสต์ข้อความเช่นนั้น ก็ไม่รู้ว่าเธอรู้หรือยัง

จากนิสัยของเธอ ถ้าหากว่ารู้แล้ว ย่อมคิดจะหนีออกจากข้างตัวเขาอีกครั้งแน่นอน

โทรหาต่อๆกันตั้งหลายสาย ล้วนติดต่อไม่ได้

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้ว ในใจเกิดลางสังหรที่ไม่ดีขึ้น

เขามองไปยังจิ้นเฟิงเหรา ถามว่า “เรื่องที่โพสต์ข้อความ จัดการหรือยัง?”

“ให้คนไปจัดการแล้ว”

เรื่องนี้มีผลสะท้อนแรงขนาดนี้ เขาย่อมให้คนไปจัดการตั้งแต่แรกอย่างแน่นอน

เห็นสีหน้าจิ้นเฟิงเฉินไม่ดี จิ้นเฟิงเหราลองถามดูว่า “พี่สะใภ้ไม่รับสายหรือ?”

“ผมกลับไปบ้านสักครั้ง เรื่องของบริษัทแกดูไว้นะ”

จิ้นเฟิงเฉินหยิบแจ็คเก็ตสวมใส่เข้าไป เดินออกไปอย่างก้าวใหญ่

ตอนที่เดินถึงประตู เขาหันกลับไป น้ำเสียงตักเตือนอย่างเข้มงวดว่า “เรื่องนี้แกแกล้งทำไม่รู้ดีที่สุด”

จิ้นเฟิงเหราเข้าใจจุดประสงค์ของเขา พยักหน้าพูดว่า “คุณโปรดวางใจ ผมรู้ว่าต้องทำยังไง”

……

รถขับอยู่บนถนนอย่างรวดเร็ว สายตาเคร่งขึมของจิ้นเฟิงเฉินจ้องมองทางข้างหน้า

มือถือของสื้อสื้อติดต่อไม่ได้โดยตลอด

ตอนนี้เขากลัวที่สุดก็คือเธอรู้เรื่องข้อความแล้ว เรื่องที่เธอปกปิดมาโดยตลอดถูกคนเปิดโปงอยู่ต่อหน้าคนทั้งหลายเช่นนี้ ย่อมรับไม่ได้อย่างแน่นอน

กลัวมากจริงๆว่าเธอจะเลือกหนีไปไกลๆอีกครั้ง

จึงไม่ง่ายที่เธอจะยินยอมรับเขา ความรักของทั้งสองก็ยิ่งมายิ่งลึกด้วย เขาไม่ยอมให้เรื่องนี้ทำร้ายความรักระหว่างพวกเขา

เขาอยากบอกเธอไว้ บอกกับเธอ เขาไม่ถือสา

สิ่งที่เขาอยากจะได้ก็มีเพียงเธอ กับอดีตของเธอไม่เกี่ยวข้องกันเลย

นึกถึงตรงนี้ เขาใช้เท้าเหยียบคันเร่งลง รถขับไปทางบ้านอย่างรวดเร็ว