บทที่ 301 แกจะต้องตกนรก
ณ โรงพยาบาล
เมื่อเวลาผ่านไปสองวัน เจียงนวลนวลก็ได้ค่อยๆยอมรับความจริง แต่ก็ยังคงร้องไห้อยู่ตลอดเวลา แถมยังโมโหใส่หลานซือเฉินด้วย
“ถ้าหากไม่ใช่ว่าแกยังไปยุ่งเกี่ยวกับไอ้กระหรี่คนนั้นอีก ลูกก็จะไม่เสียไปหรอก ล้วนเป็นความผิดของแก!”
เดิมทียังดีๆอยู่เลย แต่ไม่รู้ว่าทำไมเจียงนวลนวลถึงโมโหขึ้นมาอีก เธอจ้องไปที่หลานซือเฉินอย่างเกลียดชัง ความเกลียดชังในสายตามากจนเกือบจะล้นออกมา
สองวันนี้หลานซือเฉินถูกทรมานจนเหนื่อยทั้งกายและใจ ลูกเสียไปแล้วเขาก็เสียใจเช่นกัน
และก็รู้ว่าเธอเจ็บปวดใจมาก แต่นี่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอสามารถมาตำหนิเขา
ยิ่งไปกว่านั้นคือ เขากับเจียงสื้อสื้อไม่ได้มีอะไรกันเลย ทุกสิ่งล้วนเป็นการจินตนาการขึ้นมาเองของเธอ
“ฉันว่าสติอารมณ์ของคุณยังไม่ค่อยมั่นคง พักผ่อนให้ดีเถอะ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันต่อมาเยี่ยมอีก”
หลานซือเฉินไม่อยากทะเลาะกับเธอ สะบัดหน้าเดินจากไปโดยตรง
“หลานซือเฉิน!”เจียงนวลนวลตะโกนใส่เขา น้ำเสียงแหลมคมมาก”ถ้าแกกล้าจากไปตอนนี้ ฉันก็กระโดดลงไปจากที่นี่”
เธอกระโดดลงมาจากเตียงอย่างรวดเร็ว และวิ่งไปข้างๆหน้าต่าง ทำท่าอย่างกับจะกระโดดลงไป
หลานซือเฉินไม่ไหวติงใดๆ สองวันนี้เธอใช้วิธีนี้มาบีบบังคับเขาเป็นหลายครั้งมาก
“นวลนวล ร่างกายเป็นของคุณเอง”เขาแค่พูดอย่างราบเรียบ
“ฮืออออ!”
เจียงนวลนวลร้องไห้อย่างหนัก ร้องไปด้วยพร้อมพูดว่า”หลานซือเฉิน แกนี่ไม่รักฉันแม้แต่นิด คนที่แกรักคือเจียงสื้อสื้อ ไอ้กระหรี่คนนั้น!’
“แกอยากคิดยังไงก็ตามใจ”
พอทิ้งคำพูดนี้ลง หลานซือเฉินก็สะบัดหน้าเดินจากไปโดยตรง
“หลานซือเฉิน!”
เจียงนวลนวลกรี๊ดร้องพร้อมขว้างของบนโต๊ะข้างเตียงลงพื้น และเนื่องจากโกรธขรึมมากจึงสลบไป
เสิ่นซูหลันเข้ามาพอดี พอเห็นเช่นนี้ก็กรีดร้องออกมา”นวลนวล!”
……
เจียงสื้อสื้อกินข้าวเที่ยงเสร็จก็ขึ้นตึกไปพักผ่อน เธอนอนอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ผ้าใบ
จู่ๆใต้ตึกก็มีเสียงวุ่นวายดังขึ้นมา
เธอเหมือนได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่ง
เธอรีบนั่งตัวตรงขึ้นมา และหันไปมองที่ประตู ขมวดคิ้วเล็กน้อย น่าจะเป็นไปไม่ได้นะ?ฟังผิดหรือเปล่า?
พอดีในเวลานี้ พ่อบ้านวิ่งเข้ามาอย่างตะลีตะลาน
“คุณหญิงครับ พ่อของคุณมาแล้วครับ”
พอได้ยินเช่นนี้ เจียงสื้อสื้อก็หงายคิ้วขึ้นมาอย่างประหลาดใจ เป็นพวกเขาจริงด้วย
เธอรู้สึกว่าได้ยินเสียงของเสิ่นซูหลัน เดิมทียังนึกว่าฟังผิดพลาด
เจียงสื้อสื้อกิรีบลงตึก ที่นี่เป็นตระกูลจิ้น เธอไม่อนุญาตให้คนอื่นมาก่อเรื่องที่นี่
“ไอ้กระหรี่คนนั้นอยู่ไหนวะ?ฉันจะพบกับเธอ!ให้เธอลงมาพบฉันประเดี่ยวนี้นะ!”
เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันเดินถึงใต้ตึก ก็ได้ยินเสิ่นซูหลันตวาดใส่คนใช้
เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความเยาะเย้ยดูถูก”เสิ่นซูหลัน ที่นี่ไม่ใช่ตระกูลเจียง ไม่ใช่สถานที่ๆแกสามารถมาออกคำสั่งได้!”
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ เสิ่นซูหลันก็หันมาทันที พอได้เห็นหน้าเธอ ก็เลยวิ่งขึ้นมาทันทีพร้อมยกมือขึ้นมาเตรียมจะตบเธอ
พ่อบ้านที่ตามอยู่ข้างหลังของเจียงซื้อซื้อพอเห็นเช่นนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที และรีบเอื้อมมือดึงเธอไปด้านหลัง จึงหลบมือของเสิ่นซูหลันได้
แต่เสิ่นซูหลันไม่ยอมท้อถอย ยกมือตบมาอีก ครั้งนี้พ่อบ้านจับมือของเธอไว้โดยตรง และตวาดว่า”คุณหญิงเจียง ถ้าคุณกล้ามาตบคุณหญิงของฉัน ฉันจะแจ้งความทันที!”
เสิ่นซูหลันโกรธจนสุดๆ”เจียงซื้อซื้อ ไอ้กระหรี่ นึกว่ามีตระกูลจิ้นเป็นเบื้องหลังให้แก ฉันก็เอาแกไม่อยู่เหรอ?ฉันจะบอกแกนะ ยังไงแกก็หนีไม่พ้นหรอก!”
เจียงสื้อสื้อขำเพราะคำพูดของเธอ”ฉันจะหลบหนีไปทำห่าอะไร?ฉันไม่เหมือนแกหรอกทำเรื่องผิดมโนธรรมไปมากมาย ถึงต้องคิดจะหลบหนี!”
“แก!”
เสิ่นซูหลันคิดจะตบหน้าเธอ แต่เนื่องจากมีพ่อบ้านปิดกั้นไว้ เลยไม่สามารถแตะต้องถึงได้
“พอเถอะ!”
เจียงเจิ้นที่เงียบขรึมอยู่ตลอดตวาดออกมาเสียงหนึ่ง เขาเดินมาฝั่งนี้ พร้อมใช้สายตาที่เฉียบขาดจ้องมาที่เจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อมองเข้าหากับเขาอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ ภายในสายตาเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
มีพ่อคนไหนจะใช้สายตาที่เหมือนมองศัตรูมามองลูกสาวของตัวเองล่ะ
“ลูกของนวลนวลเสียไปแล้ว แกรู้หรือเปล่า?”เจียงเจิ้นถาม
ลูกของเจียงนวลนวลเสียไปแล้ว?
เจียงสื้อสื้อตกใจจนเบิกตากว้าง มีอารมณ์ที่ซับซ้อนอย่างหนึ่งเกิดขึ้น
เธอนึกกลับไปถึงเลือดสีแดงที่เต็มไปทั่วพื้น และเหมือนถูกคนบีบคอไว้ หายใจออกไม่ค่อยได้
เมื่อเห็นสีหน้าที่ตกใจของเธอ สายตาของเจียงเจิ้นกระพริบและถามต่อว่า”เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับแกหรือเปล่า?”
ครั้งนี้แม้ว่าเขาไม่ได้มาโทษเธอตั้งแต่แรก แต่เขาถามแบบนี้ ก็ทำให้เธอไม่สบายเป็นอย่างยิ่ง
เธอหายใจเข้าลึกๆ มุมปากปรากฏความประชดขึ้นมาเล็กนิด”ทำไมเจียงนวลนวลเกิดอะไรขึ้นมาก็จะเกี่ยวข้องกับฉันแน่นอนล่ะ?ฉันไม่ใช่แม่ของเธอสักหน่อย ฉันก็ไม่ต้องรับผิดชอบเธอด้วย เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ!”
พอคำพูดนี้พูดออกมา เสิ่นซูหลันก็เหมือนจับผิดของเธอได้ และบ่นกับเจียงเจิ้นว่า”คุณดูสิ คำพูดที่เธอพูดนั้นใจร้ายจริงๆ เธอยังสมควรที่จะเป็นคนเหรอ?”
เจียงสื้อสื้อยิ้ม”ฉันไม่ใช่คน แล้วคนล่ะ?”
“ไอ้กระหรี่เอ๋ย!”เสิ่นซูหลันโกรธขรึมมากและอยากจะวิ่งขึ้นไปอีก พ่อบ้านจึงรีบห้ามเธอไว้
เธอชี้ไปที่เจียงสื้อสื้อและตวาดใส่”ไอ้กระหรี่!แกเหมือนกับแม่แกเลยนะ ไร้น้ำใจไร้มนุษยธรรม สมควรที่จะนอนอยู่บนเตียงแหละ ดีสุดตลอดชีวิตนี้ไม่ต้องตื่นมาเลย”
คุณแม่เป็นต่อมโมโหของเจียงสื้อสื้อ เธอไม่อนุญาตให้ใครมาแตะต้องทั้งสิ้น
“ปัง!ปัง!”
เจียงสื้อสื้อวิ่งขึ้นไปตบหน้าเสิ่นซูหลันสองครั้งอย่างกับบ้าไปแล้ว และใช้สายตาที่โหดเหี้ยมจ้องไปที่เธอ พร้อมเตือนเธออย่างจริงจังว่า”ถ้าครั้งต่อไปแกยังกล้ามากล่าวว่าแม่ฉันอีก ฉันจะฉีกปากของแกขาดแน่นอน!”
เสิ่นซูหลันถูกตบจนอึ้งอยู่กับที่ พอฟื้นสติกลับมาได้ ก็ร้องไห้อย่างเสียงดังออกมา”เวรกรรมมีจริงอยู่หรือเปล่าวะ?หลานชายของฉันถูกฆ่าโดยไอ้กระหรี่คนนี้ แต่ไอ้กระหรี่ยังกล้ามาตบฉันอีก นี่มันช่างไร้ความเป็นธรรมหรือเกิน!”
คนใช้ในบ้านคงไม่เคยได้เห็นคนแบบนี้ ล้วนมองดูจนนิ่งอึ้งไปหมด
เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้นไปมองเจียงเจิ้น”พ่อ ไม่ว่าคุณเชื่อหรือเปล่าฉันก็จะบอกกับคุณว่า เรื่องของเตียงนวลนวลไม่มีความเกี่ยวข้องกับฉัน”
เจียงเจิ้นขมวดคิ้ว อ้าปากเพิ่งคิดจะพูดอะไร แต่กลับได้ยินเธอพูดกับพ่อบ้านว่า”ลุงจาง ส่งพวกเขาออกไปเถอะ”
เจียงสื้อสื้อสะบัดหน้าเดินขึ้นไปบนตึก ไม่อยากสนใจพวกเขาอีก
เมื่อเห็นว่าเธอจะขึ้นตึก เสิ่นซูหลันก็ตะโกนด่าว่า”เจียงสื้อสื้อ ไอ้กระหรี่ แกจะต้องตกนรกแน่นอน อย่านึกว่ามีตระกูลจิ้นอยู่เบื้องหลังสนับสนุนแก แกก็สามารถทำอะไรตามใจหมดนะ ฉันจะบอกกับแกนะ เรื่องเลวร้ายที่แกทำไว้พวกนั้นจะส่งผลให้ตลอดชีวิตนี้ของแกจะต้องลำบากแน่นอน”
เจียงสื้อสื้อแกล้งทำเป็นว่าไม่ได้ยิน และเดินขึ้นตึกอย่างรวดเร็ว
“แกไม่พูดอะไรเหรอ!ปล่อยให้เธอไปอย่างนี้เลย?”เสิ่นซูหลันเห็นว่าเธอไม่สนใจ เลยหันมาระบายความโกรธใส่เจียงเจิ้น
“ไม่นั้นแกให้ฉันอะไรล่ะ?”เจียงเจิ้นถามเธอกลับอย่างรำคาญ
เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเจียงสื้อสื้อ แถมครั้งก่อนเขาก็ถูกคุณชายสองตระกูลจิ้นจัดการไปแล้วรอบหนึ่ง จะกล้าไปทำอะไรสื้อสื้ออีกล่ะ
“ทำไมแกไร้ประโยชน์ขนาดนี้?ลูกสาวแกยังนอนอยู่โรงพยาบาลเลย หลานชายของแกเสียไปแล้วนะเว้ย”
เสิ่นซูหลันร้องไห้อย่างน่าสงสาร ถ้าเป็นคนอื่นอาจสามารถได้รับความเห็นใจจากคนอื่นได้ แต่เธอ ไม่สมควรได้รับความเห็นอกเห็นใจเลย
“เชิญพวกคุณกลับไปซะ”พ่อค้าลงคำสั่งอย่างเด็ดขาด
เสิ่นซูหลันไม่เต็มใจที่จะจากไปแบบนี้ ยังจะวุ่นวายอีก แต่ถูกเจียงเจิ้นพาตัวไปทันที
“เจียงสื้อสื้อ ฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่”
ก่อนจากไป เสิ่นซูหลันยังไม่ลืมตวาดออกมาเสียงหนึ่ง
