ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 315 ตายหนึ่งบาดเจ็บสาม

“เขาได้พูดอะไรบ้างหรือเปล่า？” เจียงสื้อสื้อถามอย่างร้อนรน

เธออยากจะรู้ว่าเป็นฝีมือของเจียงนวลนวลหรือเปล่าที่ทำร้ายเธอ

จิ้นเฟิงเฉินรู้ถึงความคิดในใจเธอ จึงได้ตอบกลับไปว่า “เป็นเจียงนวลนวล”

ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วและพูดออกมาว่า “เป็นเธอจริงๆด้วยสินะ”

เธอกำมือแน่น สีหน้าเปลี่ยนไปและคิดว่าเจียงนวลนวลจะทำเรื่องร้ายกับเธอไปถึงไหนถึงจะพอกัน？

“เธอยอมรับหรือเปล่าคะ？”

ยังไม่เจอตัวเธอ

เจียงสื้อสื้อนิ่งไปชั่วครู่จากนั้นพูดว่า “ฉันจะไปกับพวกคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “ได้ครับ”

……

หลังจากการผ่าตัดหลายชั่วโมงผ่านไป จิ้นเฟิงเหราก็ถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด

“เฟิงเหรา！”

พ่อจิ้นแม่จิ้น จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อรีบวิ่งเข้าไป

“คนไข้ยังไม่ฟื้นจากยาสลบนะครับ” คุณหมอพูด

“คุณหมอคะ ลูกชายฉันเป็นยังไงบ้าง？” คุณแม่สิ้นถามด้วยท่าทางรีบร้อน

“นอกจากบาดเจ็บที่ขาและมีเลือดออกเล็กน้อยในปอด อื่นก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

แต่เธอก็ยังรู้สึกเจ็บปวดแทนลูกชาย น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด

เจียงสื้อสื้อเห็นดังนั้นเธอก็รู้สึกเป็นกังวล

ที่จิ้นเฟิงเหราเป็นแบบนี้ก็เพราะช่วยพวกเขาทั้งสองไว้ อีกทั้งหากสืบสาวราวเรื่องต้นเหตุที่แท้จริงก็มาจากเธอนั่นเอง

เมื่อคิดได้ดังนี้เธอก็รู้สึกผิดมาก เธอได้แต่โทษตัวเอง

ที่ผ่านมาเธอสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขามากมาย

จิ้นเฟิงเหราถูกส่งตัวไปยังห้องพักผู้ป่วย โดยมีคุณพ่อและคุณแม่คอยดูอยู่ข้างๆ

เจียงสื้อสื้อคล้ายอยากจะพูดอะไรออกมา แต่เมื่อมองไปยังแม่จิ้นที่ซับน้ำตาไม่หยุดหย่อน เธอก็ไม่มีแรงจะพูดมัน

“คุณไม่ต้องโทษตัวเองหรอก” จิ้นเฟิงเฉินบีบมือเธอแล้วพูดเบาๆที่ข้างหู

เธอหันไปขมวดคิ้วมองเขา ไม่เข้าใจว่าเขารู้ความคิดเธอได้อย่างไร

“ความคิดของคุณเขียนอยู่บนหน้าแล้ว”

เจียงสื้อสื้อรีบหันหน้ากลับไป สูดหายใจเข้าลึกๆและพยายามเก็บกลั้นน้ำตา

จากนั้นจึงหันกลับไปถามเขาว่า “คุณพ่อคุณแม่จะโทษฉันไหม？”

“ไม่ครับ” จิ้นเฟิงเฉินพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มปลอบใจ “พวกท่านจะโทษคุณได้ยังไง？”

เนื่องจากว่า กว่าจะทำให้พ่อแม่สามียอมรับเธอได้นั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เธอกลัวว่าจะต้องกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อน

“อย่าคิดมากไปเลยครับ” จิ้นเฟิงเฉินลูบหัวของเธอ

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า

……

ส่วนทางซูชิงหยิง เมื่อรู้ว่าคนร้ายได้รับบาดเจ็บและอยู่ที่โรงพยาบาล ขณะเดียวกันก็ถูกทางตำรวจจับกุมเป็นที่เรียบร้อย

เธอก็แทบสิ้นแรงและนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง สีหน้าซีดเซียวและพึมพำกับตัวเองว่า “ตายแล้ว！ ตายแน่ๆ！”

เว่ยจี้เหิงเดินเข้ามาและเห็นท่าทางเช่นนั้นก็รีบถามด้วยความเป็นห่วงว่า “ชิงหยิง คุณเป็นอะไรครับ？”

เมื่อได้ยินเสียงของเขา ซูชิงหยิงจึงค่อยๆเงยหน้าขึ้น

น้ำตาของเธอไหลร่วงลงมา

“คุณเป็นอะไรกันแน่？” เว่ยจี้เหิงตกตะลึงและรีบเช็ดน้ำตาให้เธอ พูดว่า “ผมบอกแล้วไงว่าผมจะช่วยคุณแน่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน？”

จิ้นเฟิงเฉินกุมมือเจียงสื้อสื้อเขาเอาไว้และรีบพูดว่า “พาฉันออกจากประเทศทีนะคะ”

“ออกจากประเทศหรือครับ？” เว่ยจี้เหิงขมวดคิ้ว

“ค่ะ แล้วจะไม่กลับมาอีกเลย”

ซูชิงหยิงคิดว่าถ้าเธอออกไปจากเมืองจิ่น จิ้นเฟิงเฉินก็จะไม่คิดทำอะไรครอบครัวเธอ

เว่ยจี้เหิงลังเล เนื่องจากธุรกิจการค้าของเขาทุกอย่างอยู่ที่ในประเทศ

“คุณบอกกับฉันไม่ใช่เหรอคะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็จะช่วยฉัน” ซูชิงหยิงโมโหและสะบัดมือเขาออกไป เธอหันไปมองทางอื่น

เมื่อเห็นดังนั้นเว่ยจี้เหิงไม่ทันจะคิดอะไรมากกว่านี้ ก็พยักหน้าและตอบว่า “ครับผมจะพาคุณออกไป”

เมื่อเห็นว่าเขาออกปากรับคำเธอแล้ว ซูชิงหยิงก็รีบยิ้มออกมาและกอดเขาพูดว่า “จี้เหิง คุณดีจริงๆ”

เมื่อสาวงามอยู่ในอ้อมอก เว่ยจี้เหิงไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น เขามียิ้มอย่างมีความสุข

“ขอแค่คุณมีความสุขก็พอแล้วครับ”

เขาไม่ทันได้สังเกตว่าซูชิงหยิงที่อยู่ในอ้อมอกของเขาตอนนี้ยิ้มขึ้นมาอย่างเจ้าเล่ห์

รอให้เธอออกไปจากประเทศนี้และให้เรื่องราวทุกอย่างสงบลง เธอจะต้องกลับมาแน่

เธอไม่วางมือจากเจียงสื้อสื้อง่ายดายแบบนี้หรอก

……

ในขณะเดียวกัน เจียงนวลนวลก็กำลังยิ้มอย่างมีความสุข

“นวลนวล ลูกยิ้มมา 2 ชั่วโมงกว่าแล้วนะ”

เสิ่นซูหลันเดินถืออาหารเย็นออกมาวางและมองดูนวลนวลที่ยังนั่งยิ้มไม่หุบ

เจียงนวลนวลจึงได้หันมามองเธอและพูดว่า “แม่คะ แม่คิดว่านางนั่นตอนนี้จะนั่งร้องไห้ฟูมฟายด้วยความเจ็บปวดอยู่หรือเปล่าคะ？ มันจะกำลังผิดหวังอยู่ใช่ไหม？ หนูแค่จินตนาการดูหน้ามันตอนเจ็บปวดก็รู้สึกว่าความคับแค้นหายไปไม่น้อยเลยค่ะ”

เสิ่นซูหลันนึกย้อนไปถึงสถานการณ์ตอนนั้นก็พูดออกมาว่า “นวลนวล นังนั่นยังบอกกับแม่ว่าไม่เชื่ออยู่เลย แต่ที่จริงแล้วมันเชื่ออย่างสุดใจ ถ้าไม่ได้ถูกมันไล่ออกมาเสียก่อนก็คงจะได้เห็นท่าทางเจ็บปวดของมันกับตาตัวเอง”

“แม่คะ พรุ่งนี้พวกเราไปเยี่ยมมันกันไหม？” ชิงหยิงพูด

เสิ่นซูหลันขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “แต่ที่นั่นมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคอยดูแลอยู่ พวกเราเข้าไปไม่ถึงตัวหรอก”

เจียงนวลนวลพูดว่า “จิ้นเฟิงเฉินดูแลเธออย่างดีขนาดนั้นไม่ใช่เพราะว่ารู้ว่าเธอแท้งเหรอคะ？”

สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างยิ่งก็คือการที่จิ้นเฟิงเฉินดูแลเจียงสื้อสื้ออย่างดี

แล้วเธอล่ะ？

หลานซือเฉินชอบอ้างว่างานยุ่งและไม่มาดูเธอเลย

รอให้ร่างกายเธอดีขึ้นกว่านี้ จะต้องคิดบัญชีกับเขาแน่ๆ

เมื่อเห็นสีหน้าของเธอ เสิ่นซูหลันก็รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่จึงได้พูดปลอบประโลมไปว่า “ลูกก็อย่าไปคิดมากเลย แม่ถามพ่อดูแล้วหลานซือเฉินงานยุ่งมากจริงๆ”