ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 357 ปล่อยผู้หญิงเลวคนนี้ไปไม่ได้！

แต่ขณะที่ทั้งสองคนกำลังจะออกไปนั้น ประธานเว่ยท่านนั้นก็ออกมาขวางไว้แล้วพูดว่า “อย่าเพิ่งไปซิประธานลู่ งานเลี้ยงนี่ยังไม่จบนะ กว่าจะออกมาเจอกันได้ไม่ง่ายเลยนะ อย่าทำลายความสุขของทุกคนสิ อีกอย่างคืนนี้อีกยาวนานกลับไปเร็วอย่างนั้นก็ไม่มีความหมายใช่ไหมล่ะ？”

“ไม่ล่ะ ประธานเว่ย ผมยังมีธุระต้องกลับไปก่อน ”ลู่เจิงรู้ว่าผู้ชายคนนี้มีแผนอะไร จึงปฏิเสธไปทันที แต่ว่าประธานเว่ยกลับไม่อยากปล่อยโอกาสนี้ไป เดินขึ้นไปข้างหน้าขวางลู่เจิงแล้วพูดว่า “ประธานลู่ นาน ๆ จะได้มาสักครั้ง มาปลดปล่อยให้สบาย ๆ สักหน่อย คุณเจียงว่าใช่ไหม？”

พูดพลางก็ต้องการดึงมือของเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อเห็นสภาพการณ์แล้วก็รีบหลบทันที

นี่หาเรื่องทำให้ผู้ชายที่อยู่ด้านหน้าโกรธ อย่าเห็นเขามีหน้าตาที่สุภาพ แต่ข้างในกลับไม่ใช่คนชนิดนั้น เห็นตัวเองถูกปฎิเสธ ประธานเว่ยก็มีใบหน้าที่ขรึมลงมาทันที พูดอย่างดุร้ายว่า “ให้หน้าไม่เอาหน้าจริง ๆ โครงการนี้มีคนมากมายแย่งกันจะได้ ฉันเคยให้โอกาสพวกคุณแล้วแต่พวกคุณไม่รับไว้เอง！”

พูดพลางก็เดินไปด้านหน้าของเจียงสื้อสื้อ ต้องการดึงมือของเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าธุรกิจนี้อันนี้เจรจาไม่สำเร็จแล้ว จึงไม่ต้องเกรงใจอีก ก่อนที่ผู้ชายคนนี้จะโดนตัวเขา เขาก็ยกเท้าเตะส่วนสำคัญของผู้ชาย

ประธานเว่ยได้รับความเจ็บปวดแล้วล้มลงกับพื้นทันที ร้องโหยหวนอย่างน่าเวทนา

ไม้นี้เป็นจิ้นเฟิงเฉินที่สอนเขา ถ้าหากมีผู้ชายต้องการลงมือ ให้เตะส่วนสำคัญของเขาไม้เดียวเอาอยู่

เห็นประธานเว่ยล้มลงกับพื้น ลู่เจิงก็รีบมาที่ด้านหน้าของเจียงสื้อสื้อ แล้วดึงเขาให้รีบออกไป

ไม่คิดว่าประธานเว่ย นั่นเป็นนักธุรกิจที่ไม่ธรรมดามีภูมิหลังบ้าง ในช่วงที่ล้มลงเขาก็เรียกผู้คุ้มกันขึ้นมา

ขณะที่ทั้งสองคนวิ่งไปข้างล่างตึก ก็ถูกกลุ่มคนหนึ่งล้อมขึ้นมา

เวลานี้ประธานเว่ยก็ถูกประคองเดินเข้ามา พูดด้วยหน้าตาที่บิดเบี้ยวว่า“จับพวกมันมาให้ได้ โดยเฉพาะผู้หญิงนั่น！อย่าปล่อยไปเด็ดขาด！ถ้พวกมันหนีไปได้ ฉันจะจัดการกับพวกแก！”

ประธานเว่ยถูกคนเตะที่ตรงนั้น ยิ่งไปกว่านั้นเป็นผู้หญิง นี่ทำให้เขารู้สึกว่าถูกเหยียดหยามมาก ดังนั้นจึงออกคำสั่งตาย

เมื่อกี้เจียงสื้อสื้อใช้แรงเตะเต็มที่ ประธานเว่ยนี่ลุกขึ้นมาเร็วขนาดนี้ อธิบายได้ว่าร่างกายของเขาดีมาก แต่ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดอันนี้

หลังได้ยินเสียงคนนั้นแล้ว ในใจของเจียงสื้อสื้อมีความตื่นตระหนกไปบ้าง คนที่อยู่ด้านหน้ามีมากมาย เขาและรุ่นพี่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาอย่างแน่นอน

เวลานี้คนอื่น ๆ ที่อยู่ในโรงแรมเห็นฉากนี้แล้วก็รีบหลบขึ้นมา กลัวว่าจะโดนลูกหลงไปด้วย ลู่เจิงและเจียงสื้อสื้อสองคนทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะหนึ่ง

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะเสียใจ ถ้าหากเขารับปากจิ้นเฟิงเฉินก็อาจจะไม่ได้รับความเดือดร้อนอย่างนี้

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังทำอะไรไม่ถูกนั้น ลู่เจิงส่งเสียงกระซิบต่ำมาว่า “สื้อสื้อเดี๋ยวผมจะล้อมพวกเขาไว้ คุณดูโอกาสให้เหมาะแล้วรีบวิ่งหนีไป เข้าใจไหม？”

เจียงสื้อสื้อได้ยินแล้วก็พยักหน้า เขารู้ว่าแค่เขาวิ่งออกไป ถึงจะสามารถหาวิธีช่วยลู่เจิงได้

ประธานเว่ยเห็นผู้คุ้มกันยังไม่ลงมือ ใจร้อนจนกระทืบเท้าเล็กน้อยและพูดอย่างเด็ดขาดว่า “ไอ้พวกไร้ประโยชน์！ยังไม่ลงมือตอนนี้อีก จะรอให้พวกมันหนีหรือไง？

ฉันออกคำสั่งพวกแกจะต้องจับผู้หญิงนั่นมาให้ฉัน ไม่ว่ายังไงคืนนี้ฉันต้องจัดการนั่งผู้หญิงเลวนี่ให้ได้！”

ผู้คุ้มกันได้ยินแล้วก็รีบขึ้นไปล้อมสองคนทันที ลู่เจิงผลักเจียงสื้อสื้อแล้วตัวเองก็บุกขึ้นไป

มองเห็นรุ่นพี่ถูกกลุ่มคนรุมล้อม ในใจของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

แต่เขารู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเป็นห่วง เขาไม่สามารถทำให้รุ่นพี่ผิดหวัง จะต้องหนีออกไปให้ได้

แค่จิ้นเฟิงเฉินมาทั้งหมดก็จะแก้ปัญหาได้

อาศัยพื้นที่ว่าง เจียงสื้อสื้อหาโอกาสที่เหมาะแล้วก็วิ่งหนีออกไป ประธานเว่ยที่อยู่ด้านข้างเห็นเขาวิ่งออกไป ก็รีบเรียกคนให้ตามไป อย่าให้นังผู้หญิงเลวคนนี้หนีไปได้！

หลังจากเสี่ยวเป่าเลิกเรียนกลับมาไม่เจอเจียงสื้อสื้อ ก็โวยวายในบ้านอย่างไม่หยุด

“หนูต้องการหม่ามี๊ หนูต้องการหม่ามี๊！”

“หม่ามี๊ออกไปทำธุระข้างนอกเดี๋ยวสักพักก็กลับมาแล้ว เสี่ยวเป่าเป็นเด็กดีนะ ย่าเล่นนิทานให้หนูฟังดีไหม”

แม่จิ้นพูดพลางก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา กลับคิดไม่ถึงว่าจะถูกเสี่ยวเป่าจะโยนทิ้งลงพื้น แล้วยังคงร้องไห้ไม่หยุด

“หนูไม่ต้องการคุณย่า！หนูต้องการหม่ามี๊！”

แม่จิ้นเห็นสภาพการณ์แล้วทำได้แค่โทรหาจิ้นเฟิงเฉิน“เฟิงเฉิน สื้อสื้อล่ะ？ทำไมไม่อยู่ที่บ้าน？”

“แม่ ตอนนี้ผมไปรับสื้อสื้อ เดี๋ยวก็กลับไปแล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยินเสียงร้องโวยวายของเสี่ยวเป่าในโทรศัพท์ อดไม่ได้ที่จะรีบเหยียบคันเร่ง

หลังได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อใกล้จะกลับมาแล้ว เสี่ยวเป่าถึงหยุดร้องไห้ลงมา

หลังออกมาจากโรงแรม เจียงสื้อสื้อไม่กล้าที่จะหยุดแม้แต่นิด แล้วก็วิ่งไปให้ห่างจากโรงแรมเขาถึงหยุดแล้วโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน

เห็นว่าเป็นเบอร์ของเจียงสื้อสื้อแสดงขึ้นมาในมือถือ จิ้นเฟิงเฉินก็รีบขึ้นมาทันที

“สื้อสื้อ เป็นอะไรไป？ผมถึงทางที่จะมาแล้ว”

ได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อถึงมีความหวังเขาอดไม่ได้ที่จะอ่อนแอขึ้นมา เขาพูดด้วยเสียงร้องไห้ว่า“จิ้นเฟิงเฉิน คุณรีบมา ฉันกลัวมาก ๆ ……”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินในใจก็กังวลขึ้นมา มือที่จับพวงมาลัยก็ออกแรงชี้ให้เห็นข้อสีขาว ไม่รู้ว่าสรุปแล้วเขาเจออะไรมา