ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 348 รีบตบซะ

เห็นฉีหรั่นไม่มีท่าทีที่จะขยับ จิ้นเฟิงเหราก็ได้พูดเสริมขึ้นอีกคำอย่างเกียจคร้าน “ ทำไม ไม่ยอมหรือไง ？งั้นก็อย่าโทษผมก็แล้วกัน คุณน่าจะรู้ดีว่ามีเรื่องกับผมผลจะเป็นยังไง”

มือที่กำมือถือไว้ของจิ้นเฟิงเหรา ดูแน่นขึ้น น้ำเสียงแสดงถึงท่าทีหมดความอดทน

ฉีหรั่นไม่รู้ว่ามีเรื่องกับเขาแล้ว ผลที่ตามมาคืออะไร ก็เลยไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเท่าไหร่ แต่หลินเซินรู้ดีว่าจิ้นเฟิงเหราเป็นคนไม่ใช่ย่อยๆ

ในวงการธุรกิจ ทุกคนให้ฉายาจิ้นเฟิงเหราว่า ‘หน้าเนื้อใจเสือ ’  คนที่มีเรื่องกับเขา ถ้าไม่ใช่หมดเนื้อหมดตัว เขาจะไม่ยอมเลิกลาแน่

ณ ตอนนี้ จิ้นเฟิงเหรากำลังอยู่ในอารมณ์ใกล้โมโห  หลินเซินคงไม่ยอมพลอยซวยไปด้วย ได้แต่เกลี้ยกล่อม “ รีบทำตามที่คุณชายรองเขาสั่งซะ  รีบตบเร็วๆ！”

“ คุณพูดอะไรนะ？！”

ได้ยินที่หลินเซินพูดแล้ว ฉีหรั่นมองหน้าของหลินเซินอย่างไม่น่าเชื่อ และไม่พอใจสุดๆ

ผู้ชายที่ปกติดีกับตัวเองทุกอย่าง ไม่นึกเลยว่าวันนี้เขาจะพูดคำนี้ออกมา

เห็นฉีหรั่นไม่ยอมลงมือสักที จิ้นเฟิงเหราเริ่มรู้สึกรำคาญ

เขาชี้หน้าหลินเซินแล้วพูด “ ในเมื่อแฟนของคุณไม่ยอมลงมือสักที งั้นคุณทำแทนก็แล้วกัน ”

ฉีหรั่นได้ยินแล้ว ยิ่งมองหน้าของหลินเซินอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะกล้าลงมือตบตัวเองจริงๆ

ระหว่างที่หลินเซินกำลังลังเลอยู่ จิ้นเฟิงเหราได้พูดอีกครั้ง

“ความอดทนของผมมีขีดจำกัดนะ เร่งมือหน่อย ถ้าหากยังชักช้าอีก ผมเองก็รับรองไม่ได้ว่าบริษัทของพวกคุณจะไม่เกิดเรื่อง ”

ได้ยินแบบนี้แล้ว หลินเซินยังจะกล้านิ่งเฉยได้ยังไง ยกมือตบเข้าไปที่หน้าของฉีหรั่นสองทีในทันใด

‘เพี๊ยะๆ ’ เสียงตบที่ชัดแจ๋วได้ดังสนั่นในร้านจิวเวอร์รี่ ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างอึ้งไปตามๆกัน  ส้งหวั่นชีงไม่นึกว่าหลินเซินจะตบหน้าของฉีหรั่นจริงๆ

ฉีหรั่นเองก็อึ้งค้าง เธอต้องทนกับความอัปยศอดสูครั้งใหญ่ต่อหน้าผู้คนมากมาย

“อ๊า！！！”

ฉีหรั่นกรี๊ดดังออกมา แล้วใช้มือปิดแก้มที่บวมแดงของตัวเองไว้

การที่ตบหน้าของฉีหรั่น หลินเซินเองก็รู้สึกทรมานใจอย่างมาก แต่ก็รู้ว่านี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาสงสารเธอ ต้องให้เจ้านายคนนี้หายโกรธก่อนถึงจะเป็นเรื่องสำคัญสุด

เขาเดินมาตรงหน้าของจิ้นเฟิงเหรา และถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ คุณชายรองครับ คุณว่าแบบนี้พอรึยังครับ ”

จิ้นเฟิงเหราไม่มีท่าทีพอใจแม้แต่น้อย เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุร้าย “คุณไม่ได้ทานข้าวมารึไง? แค่นี้ก็หวังจะให้ผมยกโทษให้พวกคุณงั้นเหรอ ？ความจริงใจของคุณล่ะ？”

หลินเซินได้ยินแบบนี้แล้ว ก็ขืนใจตบหน้าของฉีหรั่นอีกหลายที หลังจากตบไปหลายที ใบหน้าของฉีหรั่นบวมขึ้นในทันที แต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรแม้แต่น้อย

เวลานี้ เธอเพิ่งจะรู้ถึงความน่ากลัวของจิ้นเฟิงเหรา เธอโกรธแค้นในใจอย่างมาก แต่ความแค้นนี้ เธอโยนความผิดทั้งหมดให้กับส้งหวั่นชีงไปหมด เป็นเพราะนางแพศยาคนนี้คนเดียว เธอเลยต้องทนรับความอัปยศแบบนี้ จากนี้เธอจะไม่ปล่อยนางแพศยาคนนี้แน่

เห็นหน้าของฉีหรั่นเริ่มบวม จิ้นเฟิงเหรายกมือ และเปิดปากพูด “ ไสหัวไปซะ ต่อจากนี้อย่าให้ผมเห็นหน้าอีก และห้ามมาหาเรื่องของส้งหวั่นชีง ถ้าไม่อย่างงั้น ผมเห็นพวกคุณครั้งนึง ก็จะลงโทษพวกคุณครั้งนึง ”

หลินเซินได้ยินแบบนี้แล้ว รีบพาฉีหรั่นไปจากที่นี่

หลังจากทั้งคู่จากไป พนักงานในร้านก็รีบห่อกำไลหยก พวกเธอคงไม่มีใครกล้าละเลยเทพองค์นี้อีก และดูออกว่าส้งหวั่นชีงเป็นคนสำคัญของคุณชายรองคนนี้

ผู้จัดการที่ร้านได้ส่งกำไลหยกให้กับส้งหวั่นชีงด้วยมือของตัวเอง ยังบอกว่ายอมขายให้เธอในราคาพิเศษ

หลังจากเธอชำระเงินเสร็จ ส้งหวั่นชีงออกมาถึงนอกร้าน กลับพบว่าทั้งสามคนรอเธออยู่นอกร้าน เธอเร่งรีบเดินมาตรงหน้าของจิ้นเฟิงเหราและกล่าวขอบคุณ “จิ้นเฟิงเหรา ขอบคุณๆมากเลยนะคะ ”

เวลานี้  จิ้นเฟิงเหราก็ได้กลับมาเป็นไฮโซหนุ่มหล่อหน้าตาดีอีกครั้ง เขาโบกมือและพูด “ ขอบคุณอะไรกัน ก็แค่เรื่องจิ๊บจ๊อย ผมเองก็ไม่ชอบพวกเมียน้อยที่แย่งแฟนคนอื่น แล้วยังมาทำตัวโอหังแบบนี้อีก ”

ได้ยินแบบนี้ ส้งหวั่นชีงรู้สึกเก้อเขินหน่อยๆ

เจียงสื้อสื้อเห็นแล้ว พูดด้วยรอยยิ้ม “ คุณส้ง  พวกเราพบกันอีกแล้วนะคะ ครั้งก่อนไม่มีโอกาสได้ทักทาย  ฉันชื่อเจียงสื้อสื้อค่ะ”

เสียงของเจียงสื้อสื้ออ่อนโยน ท่าทางเป็นมิตร เธอยื่นมือออกมา ส้งหวั่นชีงแอบรู้สึกปลื้ม และจับมือเธอ พร้อมตอบอย่างมีมารยาท “ สวัสดีค่ะ พี่สื้อสื้อ ฉันส้งหวั่นชีงค่ะ ”

เธอนึกขึ้นได้ว่าครั้งที่แล้ว ตอนที่จิ้นเฟิงเหรานอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล ผู้หญิงคนนี้เคยมาเยี่ยมเขา และยังมีผู้ชายที่หล่อดูดีกว่ายืนอยู่ข้างกายของเธอ ดังนั้นเธอน่าจะเป็นพี่สะใภ้ที่จิ้นเฟิงเหราพูดถึงแน่นอน

แม่จิ้นได้ยินแล้ว หันไปมองหญิงสาวคนนี้ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอมากเป็นพิเศษ เพราะเธอก็คือคนที่นอนอยู่บนเตียงของลูกชายครั้งก่อน

“นี่ก็สายแล้ว ฉันไม่รบกวนเวลาพวกคุณเดินห้างแล้วค่ะ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

กลัวว่าจะรบกวนคนอื่น ส้งหวั่นชีงรู้สึกเกรงใจ กะว่าจะขอตัวลาก่อน

แต่เจียงสื้อสื้อกลับดึงมือของเธอไว้แล้วพูด “ คุณส้ง คงยังไม่ได้ทานข้าวมั้งคะ นี่ก็เที่ยงพอดีเลย พวกเราน่าจะไปทานข้าวกันด้วยนะคะ ”

ดูจากแววตาของจิ้นเฟิงเหราแล้ว เจียนสื้อสื้อสามารถดูออกว่าพยาบาลสาวคนนี้ ต้องไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่นอน  เพราะฉะนั้น เธอเลยจะจับคู่สองคนนี้ แล้วจะปล่อยพยาบาลสาวไปก่อนได้ยังไง

“แต่ว่า….……”

ส้งหวั่นชีงฟังแบบนี้แล้ว รู้สึกลำบากใจ  เดิมทีเธอก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมากแล้ว ที่จิ้นเฟิงเหราช่วยเธอแก้สถานการณ์ตกยากลำบากเช่นนั้น ถ้าหากจะให้เธอไปทานข้าวด้วยอีก เธอรู้สึกเกรงใจ

“ใช่ครับ  พี่คนสวย  เสี่ยวเป่าก็หิวพอดีเลยครับ ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ”

ระหว่างที่ส้งหวั่นชีงยังลังเลอยู่นั้น เสี่ยวเป่าที่ยืนอยู่ข้างๆชวนด้วยรอยยิ้ม แล้วรีบไปจับมือของส้งหวั่นชีงไว้