ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 383 นายดูถูกใคร

พอจิ้นเฟิงเหราที่กำลังนอนอยู่ชั้นบนได้กลิ่นอาหาร ก็เดินลงมาอย่างง่วงๆ

พอเห็นร่างที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวของเธอ มุมปากก็อดที่จะยิ้มออกไม่ได้

เขาจึงพิงกรอบประตูมองเธอเงียบๆ จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าถ้าเขามีภรรยาแบบนี้ชีวิตคงจะสมบูรณ์แบบ

ส้งหวั่นชีงไม่รู้ตัวว่ามีสายตาที่รุ่มร้อนกำลังมองเธออยู่ข้างหลัง ตอนนี้เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากเธอ แต่เธอไม่สนใจมัน

เสียงไมโครเวฟดังขึ้น ส้งหวั่นชีงรีบยกโจ๊กที่ปรุงแล้วออกมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่คิดจะเอาไปวางไว้ที่ห้องนั่งเล่นนั้น พอหันหน้ามาก็เห็นจิ้นเฟิงเหราที่มองเธอด้วยรอยยิ้ม

“นายทำให้ฉันตกใจแทบแย่ ทำไมมาไม่รู้จักให้สุ้มให้เสียง” ส้งหวั่นชีงอดที่จะบ่นไม่ได้

“ถ้าฉันส่งเสียงก็จะรบกวนเธอน่ะสิ ไม่คิดเลยนะว่าเธอจะมีฝีมือด้วย ถือได้ว่าเป็นภรรยาและแม่ที่ดีจริงๆ” เมื่อเห็นอาหารที่ทำเสร็จแล้วของส้งหวั่นชีง จิ้นเฟิงเหราก็อดเอ่ยปากชมไม่ได้

ส้งหวั่นชีงกรอกตาใส่เขา “ยังไม่รีบมาช่วยอีก”

จิ้นเฟิงเหราน้อมรับคำสั่งอย่างมีความสุข หลังจากวางอาหารทั้งหมดลงบนโต๊ะแล้ว น้ำลายของจิ้นเฟิงเหราก็แทบจะไหลออกมา

ไม่รู้ทำไมว่าพอได้เห็นอาหารธรรมดาเหล่านี้แล้ว จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าอาหารที่หรูหราข้างนอกนั้นกลับสู้อาหารเหล่านี้ไม่ได้เลย

เขาคีบปลาเข้าปาก เนื้อของมันอร่อยมากๆ จิ้นเฟิงเหราจึงยกนิ้วให้

เมื่อเห็นเขากินอย่างมีความสุข ใจส้งหวั่นชีงก็รู้สึกมีความสุข

แต่วินาทีต่อมาที่จิ้นเฟิงเหราอ้าปากพูด เธอล่ะอยากจะบีบคอชายคนนี้ให้ตายคาที่

“น่าเสียดายจริงๆที่เธอเป็นพยาบาล รีบหาผู้ชายดีๆมาแต่งงานสิ ไม่มีผู้ชายคนไหนปฏิเสธผู้หญิงที่ทำอาหารให้ตัวเองหรอกนะ”

ส้งหวั่นชีงตอบอย่างหงุดหงิดว่า “ทำไมฉันถึงเป็นพยาบาลไม่ได้ นายจะดูถูกใครห๊ะ?”

ได้ยินดังนั้น จิ้นเฟิงเหราก็แลบลิ้นใส่แล้วพูดแขวะว่า “แค่เข็มยังเย็บไม่ตรงเลย เธอเป็นพยาบาลที่ดีรึเปล่าเนี่ย? เธอก็ได้เจอคนไข้ช่างพูดอย่างฉัน ถ้าเป็นคนอื่นจะไปฟ้องหัวหน้าพยาบาลแล้ว”

ส้งหวั่นชีงได้ฟังก็หน้าแดง สิ่งที่เขาพูดมานั้นถูกต้อง แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ “ใครจะเป็นพยาบาลครั้งแรกได้ดีกันล่ะ ก็ต้องใช้เวลาสะสมประสบการณ์ทั้งนั้น ฉันจะยิ่งเก่งขึ้นแน่นอน”

“ควรจะเป็นอย่างงั้น แต่ฉันไม่รังเกียจหรอกนะถ้าเธอจะมาเป็นแม่บ้านให้ฉัน” จิ้นเฟิงเหรายิ้มมีเลศนัย

ได้ยินเช่นนี้แก้มของส้งหวั่นชีงก็แดงขึ้นไปอีก เธอคีบขาไก่โยนลงในถ้วยของจิ้นเฟิงเหราแล้วพูดอย่างโหดเหี้ยมว่า “แย่จริงๆ ขนาดกินข้าวยังไม่สามารถหยุดปากนายได้เลย”

พอเห็นเธอหน้าแดง จิ้นเฟิงเหราก็อารมณ์ดี ความทุกข์ของเมื่อคืนหายเป็นปลิดทิ้ง

หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จ จิ้นเฟิงเหรากับเธอก็เก็บจานชามด้วยกัน ส้งหวั่นชีงล้างจานอยู่ฝั่งหนึ่ง เขารวมขยะในครัวเข้าด้วยกัน ไม่รู้ทำไมจิ้นเฟิงเหราถึงรู้สึกแปลกๆในใจ

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าท่าทางตอนนี้ของเขากับส้งหวั่นชีงเหมือนกับคู่แต่งงานใหม่ยังไงยังงั้นนะ?

จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะตกใจกับความคิดตัวเอง เขารีบปฏิเสธความคิดนี้ที่ไม่คู่ควรกับเขาอย่างรวดเร็ว เขายังใช้ชีวิตไม่พอเลย

หรือว่าช่วงๆเขาถูกพี่ชายกับพี่สะใภ้ทารุณหรอ? หรือว่าตอนนี้เขาค่อนข้างขาดความรักนะ?

แต่เมื่อท่าทีวุ่นวายของส้งหวั่นชีง เขาคิดว่าชีวิตธรรมดาๆแบบนี้ก็น่าสนใจดี

ส้งหวั่นชีงทำความสะอาดจนห้องครัวสะอาดเรียบร้อย เนื่องจากเธอต้องกลับไปทำงานต่อ ส้งหวั่นชีงจึงเตรียมตัวจะกลับ

เมื่อเห็นเธอเก็บข้าวของ จิ้นเฟิงเหราอยู่ยืนอยู่ข้างประตูแล้วพูดว่า “ฉันว่านะ เธอรีบลาออกจากงานในโรงพยาบาลแล้วมาดูแลฉันโดยเฉพาะดีกว่า หรือว่าเงินเดือนที่ฉันให้มันน้อยหรอ?”

“การเป็นพยาบาลในโรงพยาบาลเป็นอาชีพของฉัน ฉันไม่สามารถทิ้งความรู้ที่เรียนมาทั้งหมดเพราะนายหรอก” ส้งหวั่นชีงสวมรองเท้าเสร็จก็พูดอย่างจริงจัง

จิ้นเฟิงเหราอดที่จะเม้มปากไม่ได้เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็ไม่รู้ว่าผีอะไรเข้าสิงให้เขาถามประโยคนี้ออกไป แต่เขาก็แอบหวังให้เธออยู่ต่อ แต่ในเมื่อเธอพูดเช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องรั้งไว้

หลังจากออกจากบ้าน ส้งหวั่นชีงก็เรียกแท็กซี่ออกไป

ขณะเดียวกันก็มีดวงตาสองคู่ที่แอบมองเธอในความมืด ซึ่งพวกเขาก็คือทหารรับจ้างสองคนก่อนหน้านี้ พวกเขาไม่ได้จากไปไหนแต่กำลังรอคอยโอกาส

ฝ่ายหญิงถามอย่างไม่เข้าใจว่า “มันล้มเหลวไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังต้องหาทางบุกด้วย?”

ฝ่ายชายได้ฟังก็ยิ้มแล้วตอบว่า “ไม่มีความล้มเหลวในพจนานุกรมของฉัน ในความเป็นไปไม่ได้เป็นจุดเปลี่ยนแปลงที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด เธอเห็นผู้หญิงคนเมื่อกี้ไหม เธอคนนี้จะมาตอน 9 โมงเช้าของทุกวันแถมยังเข้าออกได้อย่างอิสระ แสดงว่าจะต้องมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับจิ้นเฟิงเหรา เพียงแค่เราติดตามเธอ ไม่แน่ว่าพอถึงตอนนั้นอาจได้กำไรที่คาดไม่ถึงก็ได้”

ฝ่ายหญิงพยักหน้า สิ่งที่เขาพูดมีเหตุผล

“แล้วเราจะทำยังไงต่อ?”

“เธอแค่ตามผู้หญิงคนนี้ก็พอ รายงานตำแหน่งของเธอตลอดเวลาที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของฉันเอง” ฝ่ายชายมองบ้านด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม