ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 392 ฉันต้องการให้คุณมีชีวิตอยู่

จื่อเฟิงเห็นอย่างนั้นก็เตรียมจะตามเข้าไป แต่กลับถูกจิ้นเฟิงเฉินขวางเอาไว้ “คุณรอฟังข่าวอยู่ด้านนอกเถอะ ด้านในมีคนเข้าไปเยอะจะยิ่งอันตราย”

เห็นจิ้นเฟิงเฉินสั่งอย่างนั้น จื่อเฟิงก็ได้แต่รอฟังคำสั่งอยู่ที่เดิมอย่างเชื่อฟัง

แต่ในใจกลับรู้สึกอิ่มเอม เมื่อครู่นั้นเขากำลังเป็นห่วงตนเองใช่มั้ย

เห็นไฟที่ยิ่งลุกโชนขึ้นเรื่อยๆ ใจของจื่อเฟิงก็หวั่นวิตกขึ้นมา

ดีที่เจ้าหน้าที่ดับเพลิงทำงานอย่างมีประสิทธิภาพ ผ่านความมานะพยายามในที่สุดไฟก็มอดดับลง แต่ปัญหายุ่งยากใหม่ก็เกิดขึ้น แม้ตอนนี้จะไม่มีไฟไหม้แล้ว แต่ว่าควันกลับยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

การตามหาคนท่ามกลางควันที่หนา เป็นการเพิ่มความยากลำบากในงานค้นหากู้ชีพอย่างไม่ต้องสงสัย

ยิ่งเดินเข้าไปลึกเท่าไหร่ ควันก็ยิ่งหนาขึ้นเท่านั้น ใจของจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งหวาดกลัว

ทีมค้นหาและกู้ภัยกับทางเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างแยกกันปฏิบัติงาน ร้องเรียกชื่อของจิ้นเฟิงเหราและส้งหวั่นชีงไม่หยุด

แต่สถานการณ์ของสองคนที่ในห้องใต้ดินนั้นกลับไม่ค่อยสู้ดีนัก พวกเขาแทบไม่รู้เลยว่าด้านนอกนั้นมีคนกำลังตามหาพวกเขาอยู่ เกือบจะถึงจุดที่ถอดใจอยู่แล้ว

เวลานั้นเองควันหนาปกคลุมอยู่ทั่วห้องใต้ดิน ร่างของจิ้นเฟิงเหราที่เดิมนั้นมีบาดแผลอยู่แล้ว บวกกับการสูดเอาควันเข้าไปไม่หยุด สติเริ่มจะหลุดลอยออกไป แม้แต่ส้งหวั่นชีงเองก็เริ่มหมดแรงแล้วเช่นกัน

เมื่อครู่ยังพอพูดคุยกับส้งหวั่นชีงได้สองสามประโยค มาถึงตอนนี้ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรแล้ว

ส้งหวั่นชีงกลัวมาก เธอแนบชิดอยู่ข้างหูของเขา พูดกับเขาไม่หยุด หวังว่าจะให้เขารักษาสติสัมปชัญญะเอาไว้ได้

“จิ้นเฟิงเหราคุณจะหลับไม่ได้นะ ขอแค่คุณยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะแลกให้คุณตลอดชีวิต ทำอะไรก็ได้”

“ฉันขอแค่คุณอย่าจากฉันไป ขอร้องคุณละ ชั่วชีวิตนี้ของฉันก็เพิ่งได้เจอคนดีอย่างคุณนี้แค่คนเดียว ถ้าคุณจากไปแล้ว ใครจะคอยปกป้องฉันล่ะ”

“ฉันรู้ว่าฉันมันแย่ หน้าตาก็ไม่โดดเด่น การเรียนก็ธรรมดา ไม่คู่ควรกับคุณ แต่ว่าฉันรู้สึกดีกับคุณจริงๆนะ……”

“จิ้นเฟิงเหรา ฉันขอแค่ให้คุณมีชีวิตอยู่”

……

ก็ไม่รู้ว่าเธอพูดกับจิ้นเฟิงเหรา หรือบอกความในใจของตนเองกันแน่ ในเมื่อตอนนี้เธอมีความหวังเพียงอย่างเดียว นั่นก็คือเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่

จิ้นเฟิงเหราในเวลานี้ไม่ได้ยินเสียงอะไรจากโลกภายนอกอีกแล้ว แต่ยังคงสัมผัสได้ถึงสิ่งที่คนข้างกายคอยพร่ำบอกอยู่ไม่หยุด

เขาอยากจะลูบคลำใบหน้าของส้งหวั่นชีง อยากเห็นหน้าตาของเธอ แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย

ว่ากันว่าคนเราก่อนตายมักจะระลึกถึงความทรงจำที่สวยงาม ในหัวของจิ้นเฟิงเหราก็มีภาพเหตุการณ์ทุกเรื่องที่ทำร่วมกันของเขากับส้งหวั่นชีงผุดขึ้นมาไม่หยุด

ความโกรธของเธอ ความน่ารักของเธอ ความอ่อนแอของเธอ……

สิ่งเหล่านี้เขาล้วนจดจำไว้ในใจ แต่ตอนนี้ไม่มีเรี่ยวแรงจะขยับแม้แต่ปลายนิ้ว

เห็นเขาค่อยๆหลับตาลง หัวใจของส้งหวั่นชีงเองก็หล่นวูบลงไป

หรือว่าพวกเขาจะต้องถูกขังให้ตายอยู่ที่นี่แล้วจริงๆ

ก้มหน้ามองใบหน้าของจิ้นเฟิงเหรา ส้งหวั่นชีงยิ้มออกมา ต่อให้ต้องตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่ต้องโดดเดี่ยวเดียวดาย อย่างน้อยก็มีเธอคอยอยู่เป็นเพื่อนเขา เดินไปในช่วงวาระสุดท้ายนี้

ตอนที่เธอหมดความหวังที่จะมีชีวิตรอดนั้นเอง ก็เหมือนได้ยินเสียงว่ามีคนกำลังร้องเรียกชื่อเธออยู่ข้างหู

ตอนแรกเธอคิดว่าเธอหูแว่ว แต่ว่าเสียงยิ่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆส้งหวั่นชีงไม่คิดอะไรแล้ว รีบตะโกนร้องออกไปว่า “ฉันอยู่ที่นี่！！”

จิ้นเฟิงเฉินก็อยู่บริเวณนั้น ตอนที่เขาได้ยินเสียงดังออกมาจากใต้พื้นดินนั้น ก็รีบพาคนมาขุดกระเบื้องตรงนั้นออก

ส้งหวั่นชีงได้ยินเสียงด้านบน น้ำตาที่หางตาก็ร่วงหล่นออกมา ในที่สุดสวรรค์ก็ทนไม่ได้ที่จะให้พวกเขาต้องจากโลกนี้ไปเช่นนี้ ดีที่สวรรค์ยังโปรดพวกเขาอยู่

ไม่นานพื้นก็ถูกเปิดออก จิ้นเฟิงเฉินมองเห็นสองคนที่อยู่ใต้ดิน

สภาพของทั้งสองคนนั้นไม่อาจใช้คำว่ายากลำบากมาอธิบายได้ แต่มันช่างน่าสลดหดหู่ยิ่งนัก

เสื้อผ้าบนร่างของส้งหวั่นชีงนั้นขาดวิ่นแทบไม่เหลือชิ้นดี เสื้อผ้าบนตัวจิ้นเฟิงเหราถูกเลือดย้อมจนเป็นสีแดงหมด

จิ้นเฟิงเฉิงรีบตะโกนถามด้านในว่า “ตอนนี้ยังพูดได้มั้ย”

ได้ยินเสียงจิ้นเฟิงเฉิน ส้งหวั่นชีงก็รีบผลักร่างของจิ้นเฟิงเหราที่อยู่ในอ้อมกอดออกไป ตะโกนว่า“ เร็วเข้า รีบมาช่วยเขา เขาหมดสติไปแล้ว บนตัวเขามีบาดแผล ต้องฆ่าเชื้อเดี๋ยวนี้”

ในน้ำเสียงเธอเต็มไปด้วยความเป็นห่วง จิ้นเฟิงเฉินปลอบว่า “ไม่ต้องห่วง เขาจะต้องไม่เป็นอะไร”

ไม่นานจิ้นเฟิงเหราก็ถูกยกขึ้นมาด้านบน ด้านนอกมีรถพยาบาลมาคอยรออยู่นานแล้ว เมื่อเห็นอาการบาดเจ็บของจิ้นเฟิงเหรา ก็ไม่รีรอเลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่จิ้นเฟิงเหราออกไปแล้ว สังหวั่นชีงก็ถูกช่วยขึ้นมา ใบหน้าของเธอมีคราบเลือดที่ผสมกับคราบเขม่าฝุ่นควัน ดูแล้วสกปรกเลอะเทอะ

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินส่งจิ้นเฟิงเหราขึ้นรถพยาบาลแล้ว ก็เดินกลับมา ถอดเสื้อคลุมบนร่างของส้งหวั่นชีง

“ขอบคุณค่ะ” ส้งหวั่นชีงตอบอย่างมีมารยาท

พูดจบส้งหวั่นชีงก็ทนไม่ไหวเริ่มไอออกมา จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ข้างๆยื่นน้ำให้เธอขวดหนึ่งพร้อมกับกระดาษทิชชู่หนึ่งห่อ

ส้งหวั่นชีงบ้วนเสมหะในคอออกมา เป็นสีดำๆ ช่างน่าสงสัยนักว่าเธอสูดเอาฝุ่นควันไปมากมายขนาดไหนแล้ว

อาศัยแอ่งน้ำที่นักดับเพลิงเหลือเอาไว้ ส้งหวันชีงจึงมองเห็นตนเองว่าสภาพยับเยินมากเพียงใด