ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 412 แววตาคลุมเครือ

“ภรรยาของผมทำให้ผมเป็นแบบนี้”

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกสะอิดสะเอียนเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงหวานแหววของทั้งสองทางโทรศัพท์ เขาพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า “พวกคุณทั้งสองคนมีแต่กันและกันในสายตา ไม่เห็นน้องคนนี้ในสายตาแล้ว ผมไม่คุยด้วยแล้ว”

หลังจากพูดจบเขาก็วางสายลง ทันใดนั้นส้งหวั่นชีงเดินเข้ามาพร้อมกับรถเข็นยา

“เกิดอะไรขึ้นคะ？”

“หึๆ ก็พี่ชายกับพี่สะใภ้ผมน่ะสิ หวานแหววไม่เห็นแก่ความรู้สึกคนโสดอย่างผมเลย ตอนนี้สองคนไปจดทะเบียนสมรสแล้วด้วย！”

จิ้นเฟิงเหราที่วางสายไปไม่พอใจ เขารู้สึกเหมือนเด็กน้อยถูกทอดทิ้ง

เมื่อเห็นเขามีท่าทางแบบนี้ ส้งหวั่นชีงก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า “การที่ทั้งสองคนจดทะเบียนสมรสก็ไม่ได้แปลกอะไรนี่คะ ทำไมคุณถึงต้องโมโหด้วย มาทำแผลเถอะค่ะ！”

จิ้นเฟิงเหรานอนลงบนเตียงอย่างว่าง่าย ส้งหวั่นชีงค่อยๆแกะสะเก็ดแผลออกแล้วจึงทาครีมให้เขา

หลังจากรักษาอยู่หลายวัน ในที่สุดหลังของเขาก็ดีขึ้นมาก

ส้งหวั่นชีงทายาให้จิ้นเฟิงเหราและพูดขึ้นว่า “บอกตรงๆนะคะ ฉันอิจฉาพี่สื้อสื้อจังที่ได้พบกับผู้ชายอย่างพี่ชายของคุณ ซึ่งต่างจากคนที่ฉันเจอ ทั้งขี้ขลาดทั้งไร้ความสามารถ”

“นี่คุณ สิ่งที่คุณพูดไม่ถูกนะครับ ผมก็เป็นคนดีไม่ใช่เหรอ？” จิ้นเฟิงเหราไม่พอใจ

ส้งหวั่นชีงเมื่อได้ยินเขาพูดดังนั้นก็ตอบกลับไปว่า “ฉันกำลังพูดถึงแฟนของฉัน! คุณเกี่ยวอะไรด้วยคะ！”

“เบาๆสิคุณ ผมเป็นผู้ป่วยนะ จะไปสู้แรงคุณได้ยังไง” จิ้นเฟิงเหราบ่นออกมา

จากนั้นเขาก็หันหน้าไปมองส้งหวั่นชีงและพูดว่า “แต่ถ้าคุณไม่รังเกียจละก็ ผมเป็นแฟนให้คุณได้นะครับ”

ส้งหวั่นชีงมองเขาแต่ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา

เมื่อมองไปที่ส้งหวั่นชีง จิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกว่าเธอน่ารักจริงๆ ถ้าวันไหนเธอไม่อยู่ที่นี่เขากลัวว่าตัวเองจะตายเพราะความเหงาแน่ๆ

เมื่อนึกขึ้นอีกครั้งถึงเรื่องที่จิ้นเฟิงเฉินจดทะเบียนสมรสกับเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เมื่อไหร่กันที่นางฟ้าของเขาจะปรากฏตัวขึ้น

สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือตอนนี้ในสมองของส้งหวั่นชีงไม่ต่างจากที่เขาคิด

คำพูดของจิ้นเฟิงเหราเมื่อสักครู่ ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยคิดมาก่อน แต่ครอบครัวของเขาสูงส่งเกินเอื้อม

การที่เธอตกหลุมรักคุณชายตระกูลจิ้น มันเป็นได้เพียงความฝันเท่านั้น

หลังจากทายาให้จิ้นเฟิงเหราแล้ว ส้งหวั่นชีงก็เดินจากไปโดยปล่อยให้จิ้นเฟิงเหรานอนอยู่บนเตียงคนเดียว

ณ ตระกูลจิ้น

จิ้นเฟิงเฉินจูงมือเจียงสื้อสื้อเข้าไปในบ้านด้วยท่าทางมีความสุข หลังจากเปิดประตูเขาก็พบว่าพ่อและแม่ของเขานั่งอยู่บนโซฟาและจ้องมาทางทั้งสอง

“พ่อครับ แม่ครับ วันนี้ไม่มีธุระที่ไหนเหรอครับ？”จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างสงสัย

“ลูกไม่ต้องทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเลย เรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมไม่บอกพวกเราล่วงหน้า？ พวกเราเพิ่งรู้เรื่องจากเลขาว่าพวกเธอสองคนไปจดทะเบียนกันแล้ว นี่เป็นเรื่องสำคัญมากเลยนะ” แม่จิ้นบ่นออกมา

ก่อนที่จิ้นเฟิงเฉินจะพูดอะไรออกไป ผู้เป็นพ่อของก็โต้กลับว่า “เอาล่ะๆ อย่าไปจู้จี้กับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนนักเลย ถ้าไม่มีสมุดเล่มแดงนั่นแล้วพวกเขาจะไม่รักกันหรือไงคุณอีกอย่างตอนนี้พวกเขาจดทะเบียนสมรสกันแล้ว เจียงสื้อสื้อก็เป็นสะใภ้เราแล้วก็เป็นคนในครอบครัวของเราด้วย ในฐานะแม่สามีคุณจะเอาแต่ดุด่าอย่างเดียวเลยหรือไง？”

แม่จิ้นมองพ่อจิ้นอย่างโมโหและพูดว่า“คุณก็เอาดีเข้าตัวคนเดียว ที่เจียงสื้อสื้อมาเป็นสะใภ้เราฉันก็ดีใจนะคะ เพียงแต่ว่าอยากจัดงานให้ยิ่งใหญ่สมเกียรติให้สื้อสื้อ ทำอย่างนี้มัน……”

“ไม่เป็นไรค่ะคุณป้า ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้หรอกค่ะ เพียงแค่ฉันกับจิ้นเฟิงเฉินรักกันก็เพียงพอแล้ว” เจียงสื้อสื้อตอบด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงสื้อสื้อ แม่จิ้นก็ยิ้มและจับมือเธอพูดว่า “ยังเรียกว่าคุณป้าอยู่หรือ？ควรจะเปลี่ยนได้แล้วนะ？”

คำพูดของแม่จิ้นทำให้เจียงสื้อสื้อเขินจนหน้าแดง

“ที่รักครับ ถึงเวลาที่คุณจะเรียกคุณว่าพ่อแม่แล้วนะ” จิ้นเฟิงเฉินยิ้มและกอดไหล่ของเจียงสื้อสื้อไว้แน่น

“แม่……” เจียงสื้อสื้อพูดอย่างเขินอาย เธอยังปรับตัวไม่ถูก

“นี่สื้อสื้อ ตอนนี้เธอเป็นสะใภ้ของตระกูลจิ้นแล้วนะ ไม่จำเป็นต้องระมัดระวังตัวมากเกินไปหรอก เป็นกันเองก็พอ” แม่จิ้นกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อเห็นว่าเจียงสื้อสื้อทำตัวไม่ถูก จิ้นเฟิงเฉินจึงกุมมือเธอไว้และมอบสมุดเล่มแดงให้กับแม่จิ้น

“แม่ครับ ทะเบียนสมรสครับ”

แม่จิ้นรีบหยิบมันมาดูรูปถ่ายข้างในแล้วยิ้มด้วยความโล่งใจ

“แม่ครับ ผมจะพาสื้อสื้อไปพักผ่อนก่อน ถ้ามีอะไรก็โทรหาผมได้เลยนะครับ”

“อืมๆขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวแม่กับพ่อจะไปรับเสี่ยวเป่าเอง ไม่ต้องห่วง ถ้าไม่มีธุระอะไรเราจะไม่ไปรบกวนแน่”แม่จิ้นพูดอย่างคลุมเครือ

เมื่อรู้สึกถึงสายตาของแม่จิ้น เจียงสื้อสื้อก็เขินอายและรีบเดินขึ้นไปชั้นบน

“ในที่สุดจิ้นเฟิงเฉินของเราก็มีภรรยาสักที ปมในใจของฉันถูกขจัดออกไปหมดแล้ว แต่เรื่องของเฟิงเหราก็เป็นเรื่องน่าปวดหัวสำหรับฉันเหมือนกัน”

แม่จิ้นมองไปที่สมุดสีแดงและอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

เมื่อเห็นแม่จิ้นรู้สึกกังวล พ่อจิ้นจึงพูดออกมาว่า“อย่ากังวลไปเลยคุณ ลูกๆหลานๆเค้ามีทางของตัวเอง อย่าไปสนใจเฟิงเหรามากนัก เดี๋ยวเขาก็หาคนนั้นของเขาเจอเอง”