ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 431 คุณไม่ต้องมาสอนผมหรอก

จิ้นเฟิงเหราพูดแซว จากนั้นก็ใช้มือปัดๆ ชุดสูทของตัวเอง ราวกับว่าพยายามที่จะปัดเสนียดที่ตัดเสื้อเขาให้ออกไป

“งานปาร์ตี้นี้ไม่ได้จัดขึ้นเพื่อให้พวกพี่มาสวีทกันซะหน่อย”

พอเจียงสื้อสื้อเห็นจิ้นเฟิงเหรามีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งเขาซะหน่อย

เธอจึงเชิดหน้าขึ้น ประสานมือเข้ากับจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นก็พูดว่า “ช่างเถอะ เดิมทีงานนี้แม่ก็ตั้งใจจัดขึ้นมาให้เธอโดยเฉพาะ แต่ระวังอย่าให้พวกพี่แย่งซีนไปหล่ะ”

จิ้นเฟิงเหรากำลังยืนถกกับเจียงสื้อสื้ออยู่ ที่หน้าประตูอย่างดุเดือด โดยที่ไม่มีใครยอมใคร

จิ้นเฟิงเฉินที่ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว จึงได้พูดแทรกขึ้นมาว่า “นี่พวกคุณสองคนจะเถียงกันตรงนี้จริงๆ ใช่ไหมครับ?”

“ใครจะอยากไปเถียงกับคนอย่างเขากันคะ”

เจียงสื้อสื้อตอบกลับอย่างได้ใจ เชิดหน้าแล้วหันไปมองบรรดารถที่จอดอยู่ “ทำไมหวั่งชีงยังมาไม่ถึงอีกคะเนี่ย?”

เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ทั้งสองคนเกิดการโต้เถียงขึ้นมาอีก จิ้นเฟิงเฉินจึงได้สั่งให้จิ้นเฟิงเหราเข้างานไปในงานก่อน และเพื่อให้เขาได้ไปพบป่ะกับแขกที่มาร่วมงานด้วย

เพราะไม่ว่ายังไงงานปาร์ตี้ครั้งนี้ก็จัดขึ้นมาให้เขาโดยเฉพาะ

ดูผิวเผินอาจจะดูเหมือนเป็นงานเลี้ยงขอบคุณ แต่เป้าหมายที่แท้จริงของแม่จิ้นก็คือต้องการหาคู่ให้จิ้นเฟิงเหรา เพราะเหตุนี้เธอถึงได้เชิญคุณหนูมากมายให้มาร่วมงานแบบนี้

พี่สื้อสื้อคะ!”

เสียงของคนๆ หนึ่งที่แสนคุ้นเลยได้ดังขึ้น ส้งหวั่นชีงที่ถือชายกระโปรงเดินตรงมาทางเจียงสื้อสื้อ

จากนั้นก็พยักหน้าเบาๆ ให้จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนโอบเอวเจียงสื้อสื้ออยู่ เพื่อเป็นการทักทาย

“พี่สื้อสื้อ นี่พี่เรียกฉันมาทำไมคะ……แถมยังบอกให้ฉันใส่ชุดที่เป็นทางการอีกด้วย……”

พอหันไปเห็นบรรดาสาวๆ ที่มาร่วมงาน เธอก็รู้สึกอยากจะด่าตัวเองขึ้นมาทันที

เธอเข้าใจว่าคืนนี้เป็นแค่งานเลี้ยงเล็กเท่านั้น ไม่คิดเลยว่ามันจะใหญ่ขนาดนี้

พอเจียงสื้อสื้อเห็นหน้าส้งหวั่นชีงเธอก็ปล่อยมือออกจากแขนของจิ้นเฟิงเฉิน แล้วรีบไปดึงตัวส้งหวั่นชีงเอาไว้ แล้วยิ้มไป “พี่ก็แค่อยากให้เธอมาเปิดหูเปิดตาบ้างไงล่ะ”

ในตอนนั้นเอง จิ้นเฟิงเหราที่ได้เหลียวมาทางนี้พอดี ก็ได้พบเข้ากับส้งหวั่นชีง แล้วจู่ๆ หัวใจของเขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที

เนื่องจากต้องไปดูแลแขกคนอื่นๆ ด้วย เจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินจึงต้องจากไปก่อน จึงต้องทิ้งส้งหวั่นชีงที่ถือแก้วไว้ในมือให้ยืนล่องลอยอยู่คนเดียว

จิ้นเฟิงเหราที่เห็นอย่างนั้นก็รู้สึกลำบากใจ ใจหนึ่งก็อยากเข้าไปพูดคุยกับส้งหวั่นชีงแต่ก็กลัวว่าจะถูกเธอเมินใส่

และในตอนที่เขาตัดสินใจและรวบรวมความกล้าที่จะเข้าไปพูดคุยกับส้งหวั่นชีงอยู่นั้นเอง

ก็ได้มีหญิงสาวที่แต่งตัวสุดหรูหลายคนได้เดินเข้าไปหาส้งหวั่นชีงก่อน ไม่รู้ว่าพวกเธอพูดอะไรกับส้งหวัานชีงไปบ้าง

“ไอ้หย๋า ชุดที่เธอใส่นี่มันดูหรูจังเลยนะ”

ผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งหน้าจัดมากพูดขึ้น พร้อมกับมองส้งหวั่นชีงด้วยสายตาที่ดูถูก คำพูดที่พูดออกมาก็มีความในแอบแฝงอยู่

ส้งหวั่นชีงขมวดคิ้วอย่างแรง เพราะเธอรู้สึกเอียนกับการบลัฟกันในงานเลี้ยงแบบนี้เต็มทนแล้ว

สำหรับผู้หญิงคนนี้เธอเองก็รู้สึกรำคาญมากเหมือนกัน ไม่อยากอยู่ด้วยแม้แต่นาทีเดียว เธอจึงได้พูดไปว่า “ช่วยหลบให้ทีนะคะ ขอบคุณ”

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับจงใจขวางทางส้งหวั่นชีงเอาไว้ แถมยังทำตัววางท่าอีก “เธอมีสิทธิ์อะไรที่จะออกไป ได้รับอนุญาตจากฉันแล้วเหรอ?”

“คุณน้าครับ คุณน้ากำลังทำอะไรอยู่เหรอครับ?”

จู่ๆ ก็มีมือเล็กๆ ข้างหนึ่งมาจับชายกระโปรงของผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ เธอตื่นตกใจราวกับมีศัตรูเข้าประชิดตัวเลย เพราะเธอกลัวว่าเสี่ยวเป่าจะเผลอทำเสื้อผ้าของเธอเสียหาย

ผู้หญิงคนนั้นยืนตัวแข็งอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าลูกเต้าเหล่าใครกำลังมาก่อความวุ่นวายอยู่ตรงนี้ เธอจึงตำหนิไปว่า “ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะสั่งสอนเธอแทนพ่อแม่ของเธอเลยนะคอยดู!”

เสี่ยวเป่าไม่คิดที่จะปล่อยมือเลยแม้แต่น้อย ด้วยร่างกายน้อยๆ ของเขา เขาก็ได้สวนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดุดันว่า “คุณน้าไม่ต้องมาสอนผมหรอกครับ”

ผู้หญิงคนนั้นอึ้งกับสิ่งที่เสี่ยวเป่าพูดมา ราวกับว่าเครื่องสำอางบนใบหน้าถูกลบออกไปในทันที

เด็กคนนี้มันเป็นลูกของใครกัน? ……ยังเด็กอยู่แท้ๆ แต่คำที่พูดออกมากลับรุนแรงขนาดนี้

เธอทำใจยอมรับไม่ได้เลยจริงๆ ว่าตัวเองจะมาเสียท่าให้เด็กน้อยแบบนี้ เธอพยายามตั้งสติ แต่น้ำเสียงที่พูดไปฟังดูค่อนข้างเสียความมั่นใจเลย “เธออย่าคิดว่า……คิดว่าตัวเองเป็นเด็กแล้วจะทำอะไรก็ได้นะ! อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าลงมือนะกับเธอ!”

“คุณคิดจะลงมือกับใครเหรอคะ?”

เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นหันหลังกลับไปโดยอัตโนมัติ แล้วก็ได้เห็นเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังเดินตรงมาที่เธอ

จิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อนั้นเธอรู้จักดี สองคนนี้เป็นคู่สามีภรรยาที่ไม่ควรไปมีเรื่องด้วยมากที่สุด เพราะถ้าเผลอไปมีเรื่องกับพวกเขาก็เท่ากับคนๆ นั้นได้เจอกับปัญหาระดับภัยพิบัติแล้ว

แต่เด็กคนนี้กลับวิ่งเข้าไปเกาะอยู่ที่ขาของเจียงสื้อสื้อแล้วยังเรียกเธอว่า “แม่อีกต่างหาก”

ผู้หญิงคนนั้นพยายามฝืนยิ้มออกมา เพราะกลัวว่าเจียงสื้อสื้อกับจิ้นเฟิงเฉินจะเอาเรื่องเธอ จากนั้นก็โบกไม้โบกมือแล้วแก้ตัวว่า “ฉันไม่ได้พูดนะคะ คุณเจียงหูฝาดไปหรือเปล่าคะ………”

สายตาที่เยือกเย็นของจิ้นเฟิงเฉินได้มุ่งตรงมาที่เธอเพื่อเป็นการตักเตือน

เจียงสื้อสื้อนั้นเมินใส่ผู้หญิงคนนั้น แล้วเดินตรงไปหาส้งหวั่นชีงที่ยืนอยู่ข้างๆ แล้วถามขึ้นว่า “เธอไม่เป็นอะไรนะ? เธอถูกผู้หญิงคนนี้รังแกใช่ไหม?”

ส้งหวั่นชีงได้ดึงแขนของเจียงสื้อสื้อที่กำลังจะเข้าไปหาเรื่องผู้หญิงคนนั้นเอาไว้ แล้วส่ายหน้า “อย่าเลยค่ะ ผู้หญิงแบบนี้พี่อย่าเอามาใส่ใจเลย”

ถึงแม้ส้งหวั่นชีงจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ก่อนที่เจียงสื้อสื้อจะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไป เธอก็อดไม่ได้ที่จะพูดสั่งสอนผู้หญิงคนนั้นไปชุดหนึ่ง

ดูเหมือนว่าทุกๆ คนในงานเลี้ยงต่างก็ให้ความสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพื่อต้องการสร้างโอกาสที่จะได้ร่วมงานกับจิ่นเฟิงเฉิน หลายๆ คนจึงพยายามที่จะเข้าหามาทางเจียงสื้อสื้อ

ด้วยเหตุนี้ เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเดินจากไป ผู้คนก็พากันพุ่งเข้ามาราวกับน้ำในแม่น้ำที่ไหลทะลัก

ส้งหวัานชีงกับเจียงสื้อสื้อถูกพวกเขาอวยจนตัวแทบลอยแล้ว ความเป็นกันเองที่มีมากเกินไปทำให้ส้งหวั่นชีงนั้นทำตัวไม่ถูก

นานมากกว่าจะสามารถปลีกตัวออกมาจากคนพวกนั้นได้ ส้งหวั่นชีงหายใจเข้าลึกๆ เพื่อดูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปในร่างกายให้ได้มากที่สุด แบบนี้เธอค่อยรู้สึกผ่อนคลายลงมาหน่อย

เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นเธอดูโล่งอกลงแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า “เธออาจจะรู้สึกคาดไม่ถึง แต่ถ้าสามารถเคยชินกับมันก็ดีแล้ว”

รอยยิ้มของส้งหวั่นชีงได้หายไปแล้ว พอนึกถึงผู้คนพวกนั้น เธอก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที แต่ก็ยังดีที่เธอไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับสถานการณ์แบบนั้น