บทที่476 อยากอยู่ข้างจิ้นเฟิงเฉินหรือไม่
จื่อเฟิงพาเจียงนวลนวลไปที่โรงรถเก่าและมัดเธอไว้
เจียงนวลนวลมองไปที่จื่อเฟิงด้วยความกลัวและขอความเมตตา: “ฉันขอร้องเธอปล่อยฉันไปเถอะ ขอแค่เธอไม่ฆ่าฉัน ฉันยอมเป็นทุกอย่างให้เธอ จะช่วยเธอทำทุกอย่างขอเพียงเธอปล่อยฉันไป”
จื่อเฟิงได้ยินแล้วมองไปที่เจียงนวลนวลแล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “แม้แต่ฉันยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรแล้วเธอจะช่วยอะไรฉันล่ะ?”
เมื่อเห็นช่องว่างให้พักพิงเจียงนวลนวลจึงพูดต่อ: “ผู้หญิงด้วยกันจะต้องการอะไรนอกจากผู้ชาย ขอเพียงเธอไม่ฆ่าฉัน ฉันจะช่วยให้เธอได้อยู่กับคนที่เธอรัก”
เมื่อพูดจบเจียงนวลนวลก็คอยสังเกตใบหน้าของจื่อเฟิง
เธอกำลังเดิมพันว่าจื่อเฟิงมีผู้ชายที่เป็นที่รักหรือไม่
จื่อเฟิงอดไม่ได้ที่จะลังเลและมือที่เคลื่อนไหวก็สะดุดลงในทันใด
จะได้เขามาจริง ๆ งั้นเหรอ?
จื่อเฟิงไม่กล้าคิด แต่ก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ว่าเจียงนวลนวลมีแผนการอะไร
ในเมื่อผู้หญิงคนนี้เคยแย่งคู่หมั้นของเจียงสื้อสื้อมาได้งั้นก็ต้องมีหนทางแน่
จื่อเฟิงยังไม่พูดอะไร ทำให้เจียงนวลนวลสะดุดในว่าหรือว่าเธอจะเดาผิด?
เธอจึงได้ลองถามอีก “เธออยากจะอยู่ข้างจิ้นเฟิงเฉินเหรอ? ฉันช่วยเธอได้นะ เพราะฉันรู้ความลับของเจียงสื้อสื้อ”
ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมแบบจิ้นเฟิงเฉิน ไม่มีทางที่จื่อเฟิงจะไม่คิดอะไรบ้างเลยหรอกนะ
ทันทีที่สิ้นเสียงของเจียงนวลนวล จื่อเฟิงก็เงยหน้าขึ้นจับแขนของเธอและแทบจะโพล่งออกมา “เธอมีวิธีอะไร?”
เดิมทีเจียงนวลนวลเพียงแค่ลองเท่านั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจื่อเฟิงจะน่าสนใจแบบนี้
เจียงนวลนวลอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากยิ้ม ดูแล้วข้างกายเจียงสื้อสื้อยังมีคนแบบนี้ด้วย แบบนี้ที่เธอคิดจะเล่นงานเจียงสื้อสื้อก็คงง่ายขึ้นมาก
เธอแตะท้องส่วนล่างของเธอและพูดอย่างมั่นใจ: “ตอนนี้ในท้องฉันอุ้มลูกของอดีตคู่หมั้นเจียงสื้อสื้อ เจียงสื้อสื้อคนนี้มีจุดอ่อนก็คือใจอ่อน ไม่อย่างนั้นฉันก็คงจะไม่สามารถแย่งผู้ชายของเธอมาได้อย่างง่ายดายแบบนี้หรอก ยิ่งกว่านั้นฉันยังรู้ความลับที่ไม่มีใครรู้ด้วย เธอเขยิบเข้ามาสิ”
เมื่อได้ยินความลับจากปากเธอแล้วจื่อเฟิงก็เอนศีรษะเข้าไปด้วยความอยากรู้
“จิ้นเป่ยเฉินก็คือลูกของจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อ” เจียงนวลนวลกระซิบ
เมื่อได้ยินเช่นนี้จื่อเฟิงก็เบิกตาโพลง สิ่งนี้เป็นเหมือนระเบิดที่ทำให้หัวของเธอว่างเปล่า
หลังจากความตกตะลึงจื่อเฟิงกลับเฉยเมย
“เป็นไปไม่ได้ ถ้าเธอเป็นแม่จริงทำไมคนตระกูลจิ้นถึงไม่รู้? ตัวเจียงสื้อสื้อเองจะไม่รู้เลยเหรอ?”
เธอกลัวว่านี่เป็นกลยุทธ์ของเจียงนวลนวล สิ่งที่เจียงนวลนวลพูดไม่ใช่เรื่องเพ้อฝัน
เมื่อเห็นว่าจื่อเฟิงไม่เชื่อ เจียงนวลนวลจึงพูดยืนยัน: “ถ้าหากว่าฉันโกหก งั้นก็ขอให้ลูกของฉันคลอดออกมาเป็นเด็กปัญญาอ่อน”
คำสาบานที่ฟังดูแย่ของเจียงนวลนวลทำให้จื่อเฟิงลังเลและท่าทางของเจียงนวลนวลดูเหมือนจะไม่โกหก
ยิ่งไปกว่านั้นไม่มีแม่คนไหนในโลกที่จะเดิมพันอนาคตของลูกของตัวเองหรอก
เมื่อคิดว่าเธอคือหญิงที่ตั้งครรภ์ จื่อเฟิงจึงแก้เชือกให้เธอ
“ถ้างั้นแล้วเธอรู้ได้ยังไง?” จื่อเฟิงนั่งลงข้างเธอและถาม
เจียงนวลนวลได้ยินดังนั้นจึงลูบท้องตัวเองแล้วอุทานออกมา
“ตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้กินอะไรเลย ต่อให้เธออยากจะต้องการสอบปากคำนักโทษ แต่เธอต้องให้อาหารบ้าง”
เมื่อเห็นว่าจื่อเฟิงไม่ฆ่าเธอ เจียงนวลนวลก็มั่นใจขึ้น
หลังจากนั้นการเติมเต็มกระเพาะให้เต็มถือเป็นทุนของร่างกาย
จื่อเฟิงลุกขึ้นเมื่อเห็นสิ่งนี้และทิ้งคำพูดไว้อย่างเย็นชา
“เจียงนวลนวลทางที่ดีเธออย่าลูกไม้กับฉันจะดีกว่า ไม่งั้นฉันจะทำให้เธอต้องเสียใจไปตลอดชีวิต”
หลังจากที่จื่อเฟิงจากไปเจียงนวลนวลก็หายใจเข้าอย่างหนัก
นี่เธอกำลังหนีเสือปะจระเข้
แต่ถึงอย่างไรการปรากฏตัวของจื่อเฟิงก็ทำให้เจียงนวลนวลได้พบกับพันธมิตรคนใหม่
เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินสามารถส่งจื่อเฟิงไปจับกุมตัวเองได้ เธอจึงต้องเป็นคนสนิทของเขา
แบบนี้จื่อเฟิงก็สามารถทำอะไรได้สะดวกกว่า
เจียงนวลนวลคิดแบบนั้น
ในเวลานั้นเองจื่อเฟิงกลับมาจากด้านนอกและโยนกล่องอาหารกลางวันในมือของเธอไปที่เจียงนวลนวล
“ฉันให้เวลาเธอแค่สิบนาทีกินข้าวให้เสร็จ ถ้าเธอช้า ฉันจะตัดนิ้วเธอ”
เจียงนวลนวลใกล้แม้แต่จะลังเลเมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบจัดการเอาอาหารเข้าปาก
จื่อเฟิงไม่ได้ให้ตะเกียบเธอมาดังนั้นเธอจึงต้องใช้มือหยิบ
ผ่านไปสิบนาทีเจียงนวลนวลกินอาหารที่อยู่ในกล่องแทบไม่เหลือและยังมีข้าวติดที่มุมปาก
จื่อเฟิงมองดูด้วยท่าทางรังเกียจ เธอจึงยื่นทิชชูให้และพูดอย่างไร้ความอดทน “ฉันมีเวลาจำกัด รีบบอกสิ่งที่เธอรู้มา”
เจียงนวลนวลสูดลมหายใจและพูดขึ้น: “ตอนนั้นเจียงสื้อสื้อไปรับจ้างอุ้มบุญเพราะเงิน ตระกูลเจียงเกลียดชังด้วยเธอทำให้ขายหน้าและขับไล่เธอ ในตอนที่เธอกำลังจะคลอด ก็มีคนมาหาฉันแล้วให้เงินฉัน สั่งฉันว่าหลังเจียงสื้อสื้อคลอดลูกแล้วให้เอาเด็กไปไว้ที่บ้านตระกูลจิ้น หลังจากนั้นหลักฐานก็ถูกลบออกไปหมด คนคนนั้นก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน ส่วนเรื่องอื่นฉันก็ไม่รู้แล้ว”
“งั้นจะบอกว่า คนที่สั่งให้เธออุ้มเด็กไปไว้ที่บ้านตระกูลจิ้นเป็นใครเธอก็ไม่รู้งั้นเหรอ?” จิ่นเฟิงขมวดคิ้วแล้วถาม
“ใช่ คนคนนั้นลึกลับมาก ตอนเจอกันก็ใส่หน้ากาก สวมแว่นดำ ปกปิดมิดชิดมาก ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร” เจียงนวลนวลตอบอย่างจนใจ
เมื่อเห็นเธอไม่แยแส จื่อเฟิงต้องการที่จะฆ่าเธอไปเลย แต่สติก็ทำให้เธอหยุดชะงัก
แม้ว่าจื่อเฟิงจะโกรธมาก แต่จื่อเฟิงก็รู้ว่าไม่มีใครนอกจากเจียงนวลนวลที่รู้เรื่องนี้
หากเจียงสื้อสื้อเป็นแม่ผู้ให้กำเนิดของคุณชายจิ้นจริง เรื่องนั้นจะให้เจียงสื้อสื้อรู้ไม่ได้
ในตอนนี้เรื่องที่ต้องทำคือซ่อนผู้หญิงคนนี้อย่าให้ใครหาตัวเจอ
มิฉะนั้นด้วยสติปัญญาของจิ้นเฟิงเฉิน ไม่ช้าก็เร็วจะพบว่าเจียงนวลนวลเกี่ยวข้องกับของจิ้นเป่ยเฉินในตอนนั้น
เมื่อเดินออกไปจื่อเฟิงก็กดโทรศัพท์และออกคำสั่ง: “อีกเดี๋ยวให้นายกับสืบสาม เข้ามาที่นี่ แล้วย้ายผู้หญิงที่อยู่ในโรงรถไปไว้ในที่ที่ปลอดภัย จำไว้ว่าเรื่องนี้จะให้คุณชายรู้ไม่ได้ หากมีข่าวหลุดออกไปล่ะก็ อย่าหาว่าไม่เตือน”
หลังจากส่งสถานที่แล้วจื่อเฟิงก็ออกไปทันที
เจียงนวลนวลรออยู่ในโกดังเป็นเวลานานและไม่เห็นจื่อเฟิงกลับมา เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ
เวลากลางคืนค่อย ๆ กล้ำกรายในโกดังไม่มีแสงไฟทำให้รอบตัวมืดสนิทและทำให้เจียงนวลนวลกลัวมาก
เธอคิดจะหนีแต่มือและเท้าของเธอถูกมัดแม้ว่าเธอจะไม่ได้ถูกมัดแน่น แต่เจียงนวลนวลก็ไม่มีทางหนีไปแบบนี้ได้
ตอนนั้นเองประตูของโกดังถูกเปิดออกและเสียงคำรามของมอเตอร์ไซค์ก็ดังขึ้นกลางค่ำคืนและแสงไฟตกกระทบกับดวงตาของเจียงนวลนวล
เจียงนวลนวลใช้มือบังตาโดยไม่ตั้งใจ
เห็นเพียงชายสองคนลงจากรถมอเตอร์ไซค์และเดินตรงไปที่เจียงนวลนวล
“พวกแกอย่าเข้ามานะ หากเข้ามาอีกก้าวล่ะก็ ฉันจะตะโกนเรียกคน” เจียงนวลนวลพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
ชายสองคนนั้นแทบไม่ได้สนใจคำพูดของเจียงนวลนวล ตีเธอให้สลบและพาตัวเธอออกไป
ในตอนนี้เองอีกฟากหนึ่งในตึกสูง จื่อเฟิงยืนอยู่ข้างหน้าต่างและเฝ้ามองที่ตัวเมืองอย่างเย็นชา
วันนี้ถือเป็นวันที่พิเศษมากสำหรับเธอวันหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเธอจะเชื่อคำพูดของเจียงนวลนวลได้อย่างง่ายดาย
