ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่478 คุณจะได้เป็นพ่อแล้ว

“หลายวันก่อนคุณก็พูดแบบนี้ นี่ก็ยังไม่เห็นดีขึ้น? ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล”

ไม่รอให้เจียงสื้อสื้อพูดอะไร จิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเธอแล้วเดินไป

เมื่อขับรถไปถึงโรงพยาบาลก็ดึงดูดสายตารอบข้างไม่น้อย

เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ที่ทางเดินของโรงพยาบาลรอแบบการทดสอบและถอนหายใจเล็กน้อย

“เฟิงเฉินคุณยุ่งก็กลับไปก่อนเถอะค่ะ ให้คุณอยู่เป็นเพื่อนฉันตลอดแบบนี้ฉันไม่รู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

เจียงสื้อสื้อกล่าวขอโทษ

จิ้นเฟิงเฉินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้สีหน้าของเขาไม่พอใจเล็กน้อย

“สื้อสื้อ คุณคิดอะไรของคุณ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน คุณไม่สบายก็ควรบอกผมเป็นคนแรก ให้ผมไปโรงพยาบาลเป็นเพื่อน คุณไม่บอกแล้วให้ผมดูเอง นี่สิต้องขอโทษ เข้าใจรึเปล่า?”

เมื่อได้ยินคำเช่นนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกอบอุ่นในหัวใจของเธอและยิ้มเล็กน้อยให้กับจิ้นเฟิงเฉิน

ประตูห้องตรวจถูกผลักให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว พยาบาลหยิบผลออกมากองโตและเรียกชื่อทีละคน จนถึงใบสุดท้ายจึงเป็นของเจียงสื้อสื้อ

พยาบาลเห็นท่าทางของจิ้นเฟิงเฉินแล้วตาเป็นประกายและกระตือรือร้น

“คุณคือสามีของคุณเจียงสื้อสื้อใช่ไหมคะ? ยินดีด้วยค่ะ”

มาโรงพยาบาลเรื่องอะไรน่ายินดี? หรือว่าโรงพยาบาลคิดว่าคนป่วยมาโรงพยาบาลแล้วนำเงินมาให้เป็นเรื่องดี?

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังงงอยู่นั้น พยาบาลก็พูดถึงผลการตรวจในใบนั้น: “ยินดีด้วยค่ะทั้งสองท่าน ยินดีด้วยคุณผู้หญิงคนนี้ คุณตั้งครรภ์แล้วค่ะ คุณจะได้เป็นพ่อคนแล้ว?”

“อะไรนะ?”

จิ้นเฟิงเฉินคว้าผลตรวจไปและดูผลลัพธ์ด้านบน

และพูดด้วยสีหน้ายินดี: “สื้อสื้อ คุณท้องแล้ว!”

เจียงสื้อสื้อมองไปที่ท่าทางของจิ้นเฟิงเฉินที่มีความสุข แล้วกวาดมุมปากและยิ้มที่หางตาของเธอก็มีประกายเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินมีความสุขมากกว่าที่เธอจินตนาการไว้ ถึงกับเสียอาการเมื่อเทียบกับความเท่ในช่วงเวลาปกติ

ทั้งสองขับรถกลับบ้านแม้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะไม่พูดอะไร แต่เธอก็บอกได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอารมณ์ดีมาก

เมื่อกลับถึงบ้านเสี่ยวเป่ากำลังนั่งอ่านหนังสือภาพอยู่บนโซฟา

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เสี่ยวเป่ายืนขึ้นด้วยความดีใจ เมื่อเขากำลังจะตะครุบแขนของเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินก็เหยียดแขนออกและอุ้มเขาด้วยแขนข้างเดียว

“เสี่ยวเป่า อย่าซนนะ”

“เสี่ยวเป่าไม่ซน เสี่ยวเป่าอยากให้หม่ามี๊อุ้ม!” เสี่ยวเป่ากล่าวพลางนอนบนไหล่จิ้นเฟิงเฉิน

เขาวางเสี่ยวเป่าลงบนโซฟาและพยุงเจียงสื้อสื้อเข้ามาให้เธอนั่งลง

การเคลื่อนไหวนั้นอ่อนโยนมากราวกับจะทำเธอเจ็บ

ตอนนั้นเองแม่จิ้นเดินลงมาจากชั้นสองและมองจิ้นเฟิงเฉินด้วยความประหลาดใจ

“เกิดอะไรขึ้นไปโรงพยาบาลแล้วดีใจขนาดนี้? สื้อสื้อไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?”

“เรื่องดี”

จิ้นเฟิงเฉินพูดแล้ว ให้แม่บ้านไปเตรียมอาหารเสริม

จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความยินดี: “แม่ครับ สื้อสื้อไม่ได้ป่วย เธอท้อง”

“จริงเหรอ! อย่างนั้นก็ดีมากเลย!”

แม่จิ้นมีความสุขเมื่อเธอได้ยินเรื่องนี้และรีบเดินไปถามเจียงสื้อสื้อ

ในตอนนั้นเองเสี่ยวเป่าเดินเข้ามาและกอดเจียงสื้อสื้อ “หม่ามี๊จะมีน้องชายน้องสาวแล้วเหรอ?”

“ใช่จ้ะ!” เจียงสื้อสื้อยิ้มและให้เสี่ยวเป่าอยู่ข้าง ๆ ตน

“หนูดีใจรึเปล่า?”

“ดีใจสิครับ! แม้แต่ในฝันเสี่ยวเป่าก็ยังอยากมีน้องชายน้องสาวเป็นเพื่อน!”

เจ้าเด็กตัวน้อยแก่แดดเอาหูมาแนบกับหน้าท้องของเจียงสื้อสื้อ เขาดูเหมือนกำลังรอทำให้คนอื่นอยากหัวเราะ

“ชู่ ผมกำลังคุยกับน้องในท้องของหม่ามี๊!”

ศีรษะเล็ก ๆ ของเสี่ยวเป่าถูกับหน้าท้องของเจียงสื้อสื้อ และผมหน้าม้าปกหน้าผากเล็ก ๆ นุ่ม ๆ ของเขา

เขาพูดจาด้วยความจริงจัง “พวกเขาเรียกผมว่าพี่ชาย!”

ทั้งครอบครัวอดไม่ได้ที่จะหันไปมองท่าทางแก่แดดของเสี่ยวเป่า

เด็กคนนี้มาในช่วงเวลากะทันหันเกินไปแม้แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังคาดไม่ถึง

แต่เมื่อดูครอบครัวใหญ่ที่ดูแลตัวเองเช่นนี้หัวใจของเจียงสื้อสื้อก็สงบลงเช่นกัน

หลังจากตั้งครรภ์เธอจะเซื่องซึม คืนนั้นเธอนอนหลับอย่างรวดเร็ว

จิ้นเฟิงเฉินอาบน้ำหลังจากกลับมาที่ห้องและกอดเจียงสื้อสื้อจากด้านหลัง

จู่ ๆ หลังของเธอก็เข้าสู่อ้อมอกที่อบอุ่นและหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็อบอุ่นขึ้น

เขาเอามือที่โอบรอบเอวและลูบท้องด้วยกัน

“กลับมาแล้วเหรอ?”

“อือ” จิ้นเฟิงเฉินหลับตาเอาคางของขาพิงหัวของเจียงสื้อสื้อและกอดเขาอย่างสนิทสนม

แม้ว่าหนูน้อยในท้องของเจียงสื้อสื้อจะยังไม่ได้ก่อตัว แต่จิ้นเฟิงเฉินก็แอบรู้สึกได้

มีเด็กตัวเล็ก ๆ อยู่ในครรภ์นี้และเป็นลูกของเขาเอง

เขากระซิบเสียงเบามากที่ข้างหูของเจียงสื้อสื้อ

“ขอบคุณนะ สื้อสื้อ”

ในเวลานี้ที่กอดเจียงสื้อสื้อ จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกถึงความสุขเหลือล้น

เขาอยากขอบคุณเจียงสื้อสื้อที่อยู่เคียงข้างเขา ขอบคุณฟ้าที่ประทานลูกให้พวกเขา ให้พวกเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์