บทที่ 486 เกือบจะรักษาลูกไว้ไม่ได้
เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะยกริมฝีปากขึ้นมา ในเวลานี้ รู้สึกมีความสุขเหลือเกิน
และฉากนี้ก็ตกอยู่นัยน์ตาของจื่อเฟิงเช่นกัน
เธอยืนอยู่ข้างๆ เพียงแค่รู้สึกเข้ากันไม่ได้ อยากจะหัวเราะตามแต่ยังไงก็หัวเราะไม่ออกด้วย
จ้องมองรอยยิ้มของเจียงสื้อสื้อ จื่อเฟิงไม่ทันระวังถูกตนเองบีบเล็บจนหักไปแล้ว
ไฟอิจฉาในใจแพร่ขยายกว้างออก เผาไปยังทั่วบริเวณอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาของเธอ เต็มเปี่ยมด้วยความแค้นที่ขึงลับและเข้มแรงโดยไม่รู้ตัว
ผ่านไปแล้วสักพัก คนทั้งหลายก็แยกออกจากกันแล้ว
เจียงสื้อสื้ออาบน้ำเสร็จ นอนอยู่บนเตียง
จิ้นเฟิงเฉินไม่อยู่ เธอมักจะรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง มีความรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย
นอนตะแคง หน้าหันไปยังฝั่งโน้นที่จิ้นเฟิงเฉินนอนอยู่ หลับตาลง ครึ่งหลับครึ่งตื่น อยู่ดีๆรู้สึกถึงว่าท้องเจ็บมวนๆ
ตอนแรกเจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่ใจ แต่ว่าท้องยิ่งมายิ่งเจ็บ ท้องน้อยหนักหน่วง
นี่เธอจึงกังวลใจขึ้นมา มือจับท้องไว้ เพี๊ยะ หนึ่งทีเปิดไฟแล้ว
“แม่ แม่!” เจียงสื้อสื้อร้องตะโกนเรียกคน แต่ว่าเสียงที่เปล่งออกกลับเหมือนดั่งยุงแมลงวัน
ห้องนอนของแม่จิ้นห่างจากสถานที่ของพวกเขาอยู่มีระยะห่างเล็กน้อย ย่อมไม่ได้ยินอย่างแน่นอน
เจียงสื้อสื้อกัดฟัน ดิ้นรนลงจากเตียงเปิดประตูออก เหงื่อเย็นออกเต็มตัวแล้ว
“นายหญิง…….” จื่อเฟิงออกมาพอดี ประหลาดใจเต็มใบหน้า
เจียงสื้อสื้อเหมือนดั่งได้รับผู้ช่วยให้รอด รีบพูดว่า “จื่อเฟิง รีบไปเรียกหมอ!”
“นายหญิง ท่านไม่สบายตรงไหน ฉันพยุงคุณขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงสักพัก”
สายตาของจื่อเฟิงกวาดไปหนึ่งที ยื่นมือเข้ามาพยุงเธอ
เจียงสื้อสื้อตัวสั่นระริก ร่างกายหดไว้อย่างแน่น ในทันทีจื่อเฟิงไม่สามารถลงมือได้
“นายหญิง ตกลงว่าท่านเป็นอะไรกันแน่?”
น้ำเสียงจื่อเฟิงร้อนใจมาก ดูเหมือนเป็นห่วงมากเหลือเกิน
เจียงสื้อสื้อไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้ เธอเจ็บจนพูดไม่ออกเลย
อ่อนแอพิงอยู่บนกำแพง หลับตาอยู่ สีหน้าขาวดั่งกระดาษ
นัยน์ตาจื่อเฟิงกวาดผ่านความดีใจหนึ่งที กลับเสแสร้งไปกอดเธอ
“เรียกรถโรงพยาบาล!”
เจียงสื้อสื้อเลื่อนลงตามกำแพง มือหนึ่งจับท้องไว้ มือหนึ่งจับแขนของจื่อเฟิงไว้อย่างแน่น
“ได้ได้ได้ นายหญิง ท่านนั่งอยู่บนพื้นไม่ได้ จะทำร้ายท้อง”
ในปากจื่อเฟิงรับปากอยู่ กลับไม่มีการกระทำ
เจียงสื้อสื้อเจ็บจนเอาหัวชนกำแพงทีละครั้งๆ ในใจเต็มเปี่ยมด้วยความหวาดกลัวขนาดยักษ์
เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดของท้องน้อยยิ่งมายิ่งรุนแรงอย่างชัดเจน ลูกของเธอ!
“นายหญิง ท่านขยับสักหน่อย ฉันใช้แรงไม่ค่อยได้” จื่อเฟิงยุ่งเหยิงเหลือเกิน
เจียงสื้อสื้อไม่รู้ว่าเธอทำไมยังพูดไร้สาระอยู่ที่นี่ ริมฝีปากขยับหนึ่งที ถามอย่างติดๆขัดๆว่า “โทร 120 หรือยัง?”
“ไปโทรเดี๋ยวนี้ ไปโทรเดี๋ยวนี้ ฉันต้องทำให้ท่านอยู่บนเตียงก่อน”
“ไม่ต้อง ไปโทรโทรศัพท์ก่อน”
ประโยคไม่กี่คำ ใช้สุดแรงทั้งหมดของเจียงสื้อสื้อ
จื่อเฟิงพยักหน้าต่อๆกันว่า “ได้ได้ได้ งั้นฉันไปหยิบมือถือ นายหญิงคุณอดใจไว้สักหน่อย อย่าขยับไปทั่ว จะได้ไม่ทำร้ายตนเอง”
เธอ ตึ้งตึ้งตึ้ง วิ่งไปเลย เจียงสื้อสื้องอตัวอยู่บนพื้น หน้ามืดเป็นพักๆ
“นี่เป็นอะไรกันแน่?”
เสียงของแม่จิ้นดังขึ้นอย่างตื่นตระหนกตกใจ เธอได้ยินเสียงข้างนอกมีการเคลื่อนไหว เปิดประตูออก ผลสุดท้ายก็ได้เห็นเจียงสื้อสื้อนั่งอยู่บนพื้น งอตัวเป็นหนึ่งก้อน
แม่จิ้นตกใจจนน้ำเสียงล้วนเพี้ยนไปแล้ว วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน
ในเวลาเดียวกัน จิ้นเฟิงเหรา พ่อจิ้น และคนอื่นๆล้วนถูกทำให้ตกใจด้วยเช่นกัน
“สื้อสื้อ สื้อสื้อ แกอย่าทำให้แม่ตกใจ แกเป็นยังไงหรือ?” สีหน้าของแม่จิ้นล้วนเปลี่ยนไปแล้ว
“พี่สะใภ้จับท้องไว้ ดูเหมือนเธอเจ็บท้อง!” จิ้นเฟิงเหรา รีบร้อนพูด
พ่อจิ้นหยิบมือถือขึ้นมาแล้ว รีบโทร 120
เจียงสื้อสื้อได้ยินมีคนพูดอยู่ข้างหู แต่ว่าเธอเจ็บจนไม่สามารถตอบกลับ
ท้องน้อยเจ็บอย่างรุนแรง ดูเหมือนมีสิ่งของอะไรจะไหลออกมาแล้ว
ทันทีที่เธอก้มหัวดู หน้ามืดทันที ริมฝีปากสั่นระริกอยู่ ตื่นตระหนกพูดว่า “เลือด ฉันเลือดไหลแล้ว”
แม่จิ้นพวกเขาก็ได้เห็นข้างใต้ของเจียงสื้อสื้อด้วย เลือดสดค่อยๆไหลออกมา รวมตัวกลายเป็นเลือดแผ่นหนึ่งอย่างรวดเร็ว
แดงขนาดนั้น แสบตาขนาดนั้น ทำให้คนตาลายวิงเวียนหัวขึ้นมา
แม่จิ้นตื่นตกใจอย่างมาก เวลานี้เลือดไหลหมายความว่าอะไร เธอชัดเจนไม่มากกว่านี้อีกแล้ว
“ทำไม ทำไมเลือดจะไหลหรือ?”
จิ้นเฟิงเหราก้าวใหญ่เดินเข้ามา อุ้มเจียงสื้อสื้อขึ้นมาโดยตรงทิ้งไปประโยคหนึ่ง
“รอรถโรงพยาบาลมาไม่ทันแล้ว ผมส่งพี่สะใภ้ไปโรงพยาบาลก่อน”
เสียงคำพูดตกดิน คนไปถึงหน้าบันไดแล้ว
ในเวลานี้ ไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยในการกระทำของเขา ปรารถนาว่าเขาจะส่งเจียงสื้อสื้อไปถึงโรงพยาบาลในทันทีเป็นอย่างยิ่ง
คนในตระกูลจิ้นตามไปอย่างรีบร้อน ในคืนนี้ คนในตระกูลจิ้นว้าวุ่นกลายเป็นดั่งข้าวต้มหม้อหนึ่ง
รถใช้ความเร็วเร็วที่สุดขับถึงโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเหราอุ้มเจียงสื้อสื้อตะบึงอย่างบ้าระห่ำเข้าไปในโรงพยาบาล ตะโกนพูดว่า “หมอ ช่วยพี่สะใภ้ของผมหน่อย เธอเป็นหญิงมีครรภ์คนหนึ่ง!”
เจียงสื้อสื้อถูกส่งเข้าไปในห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว
พ่อจิ้นกับแม่จิ้นตามมาทีหลัง มองเห็นรอยเลือดที่เปื้อนอยู่บนกายของจิ้นเฟิงเหรา แม่จิ้นขาอ่อนทันที
พ่อจิ้นพยุงเธอไว้ สีหน้าก็จริงจังหนักแน่นเหลือเกินด้วย
“นี่คือสร้างกรรมอะไรไว้ล่ะ!”
แม่จิ้นพนมมือ อธิษฐานขอฟ้าคุ้มครอง
จื่อเฟิงกลัวตระกูลจิ้นกล่าวโทษ จากนั้นก็เรียกรถตามมาด้วย ไม่กล้าเข้าใกล้ เพียงยืนอยู่มุมอย่างไกลๆ
เธอจ้องมองเลือดที่หยดตามทางจนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน นัยน์ตาที่ก้มอยู่ กวาดผ่านความซะใจหนึ่งที
จิ้นเฟิงเหรากังวลใจจ้องมองประตูที่ปิดอย่างแน่นของห้องฉุกเฉิน ในใจวุ่นวายเหลือเกิน
พี่เขาเพิ่งไป พี่สะใภ้ก็เกิดเรื่องแล้ว บังเอิญถ้าเด็กช่วยกลับมาไม่ได้ เขาจะพูดกับพี่เขายังไง
ในเวลานี้ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก หมอเดินออกมาแล้ว
คนในตระกูลจิ้นล้อมรอบเข้าไปทันที “หมอ เป็นยังไงล่ะ?”
หมอทั้งถอดถุงมือทั้งพูดว่า “อาการอันตรายมาก มีเหตุที่จะแท้งลูก”
คนทั้งหลายล้วนอึ้งชะงักแล้ว แม่จิ้นยากที่จะเชื่อถามว่า “จะแท้งลูกได้ยังไง ลูกสะใภ้ของฉันทั้งวันล้วนดีๆอยู่ กลางคืนล้วนเข้านอนแล้ว จะแท้งลูกได้ยังไงหรือ”
หมอผลักแว่นตาต่อๆกัน จ้องมองพวกเขา เอาจริงเอาจังพูดว่า “หญิงมีครรภ์พลาดไปกินยาทำแท้ง โชคดีปริมาณน้อย ส่งมาทันเวลาด้วย มิฉะนั้น……..”
นี่ความหมายลึกซึ้งประโยคหนึ่ง ฟังจนคนในตระกูลจิ้นงงเป็นไก่ตาแตก
จิ้นเฟิงเหรามีปฏิกิริยาก่อนใคร รีบซักถามว่า “ยาทำแท้งหรือ? เป็นไปได้ยังไง บ้านพวกเราไม่มีคนจะให้เธอกินยาทำแท้ง”
เพราะว่าเจียงสื้อสื้อตั้งครรภ์ คนในตระกูลจิ้นดีใจเหลือเกิน สิ่งของที่ให้เจียงสื้อสื้อล้วนเป็นสิ่งที่ดีที่สุด มีใครคิดอยากจะทำร้ายเธอหรือ?
ก็เป็นพวกเขาประมาทเกินไปแล้วเช่นกัน แค่มัวแต่ดีใจ ถึงขนาดไม่ได้ป้องกันถึงจุดนี้ จิ้นเฟิงเหราเสียใจเหลือเกิน
หมอพูดว่า “ดังนั้นพูดว่าเป็นพลาดไปกิน เป็นคนในบ้าน พวกคุณยามปกติต้องระวังหน่อย อย่าให้หญิงมีครรภ์กินของมั่วๆ คราวนี้ก็ยังดีหน่อย เด็กเกือบรักษาไว้ไม่ได้แล้ว”
หลังจากเงียบสนิทเป็นเวลาชั่วคราว ใบหน้าของคนในตระกูลจิ้นล้วนเปลี่ยนสีหน้า
คิดไม่ถึงพวกเขาเกือบจะทำให้เจียงสื้อสื้อแท้งอยู่ต่อหน้าพวกเขา แม่จิ้นโมโหจนยั้งสติไม่อยู่ เกือบเสียกริยา
โชคดีว่าเธอยังจำได้ว่าที่นี่คือโรงพยาบาล ฝืนกดไฟโมโหที่อยู่ในใจลง ท่าทีอ่อนโยนน้ำเสียงนิ่มนวลส่งหมอออกไป
“ตกลงคือใครทำกันแน่ ถึงขนาดกล้าวางยาทำแท้งให้กับลูกสะใภ้ของฉันอยู่ต่อหน้าฉันหรือ?” แม่จิ้นกดเสียงไว้ตะโกนพูด
สีหน้าของพ่อจิ้นเข้มอยู่ “สืบหา จะต้องสืบหา!”
สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็ดูแย่เหลือเกินเช่นกัน โชคดีเขายังมีสติเล็กน้อย
ปลอบโยนพ่อแม่พูดว่า “พ่อแม่ อีกสักครู่อยู่ต่อหน้าพี่สะใภ้ควบคุมสักหน่อย อย่าทำให้เธอกังวลใจ”
