ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 489 นั่นเป็นบิดาของเธอน่ะ!

หนึ่งประโยค จึงหลุดสมาธิของคนทั้งหลาย ทั้งหมดมองไปยังแม่จิ้นพร้อมกัน

“อืม”

แม่จิ้นก้มหน้า น้ำเสียงเข้มต่ำมาก

เจียงสื้อสื้อจ้องมองสีหน้าที่จริงจังหนักแน่นเต็มใบหน้าของคนทั้งหลาย ออกเสียงซักถามอย่างงุนงงสงสัย

“รังนกเป็นยังไงหรือ?”

เห็นสภาพแม่จิ้นจับมือของเธอไว้อย่างแน่น ทอดถอนใจพูดว่า “สื้อสื้อ ยาทำแท้งที่แกพลาดไปกินในครั้งนี้ ก็คือมาจากอาหารเสริมเหล่านั้นที่พ่อแกให้”

เธอพูดต้นสายปลายเหตุของเรื่องหนึ่งรอบอย่างง่ายๆ

“เพี๊ยงเพี๊ยง——”

มือที่เจียงสื้อสื้อวางแก้วลงสั่นระริก อยู่ดีๆแก้วเอียงจะคว่ำ

เกือบตกอยู่บนพื้น แม่จิ้นพยุงให้ตรงอย่างตาเร็วมือไว

รอยน้ำตามขอบโต๊ะไหลลงข้างล่าง สะท้อนสีหน้าที่ซีดขาวใบนั้นของเจียงสื้อสื้อออกมา

ริมฝีปากของเธอสั่นระริกอยู่ นิ้วโป้งกดนิ้วชี้ของตนเองอย่างรุนแรง

ใช้ความเจ็บปวดรับรู้ถึงความจริง เจียงสื้อสื้อเปิดริมฝีปากอยากคุยแต่ลังเล “ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะ…….เขาลงมือทำลงได้ยังไง…….”

เจียงสื้อสื้อนึกไม่ถึงว่าผลจะเป็นเช่นนี้สักนิด

คิดไม่ถึงว่าเจียงเจิ้นวางยาทำแท้งให้กับเธอ!

นั่นเป็นบิดาของเธอน่ะ!

เดิมทีเธอคิดว่าเจียงเจิ้นรู้สึกผิดแล้วจริงๆ…….

น้ำตาไหลตามแก้มลงมาหยดลงอยู่บนผ้าห่ม กลายเป็นคราบน้ำหนึ่งแผ่น

เจียงสื้อสื้อจิตใจเหม่อลอยจ้องมองผ้าปูที่นอนที่ขาวสะอาด ดูเหมือนหัวใจถูกคนเอามีดแทงอย่างรุนแรง

แม่จิ้นเห็นเธอเป็นเช่นนี้ เจ็บปวดใจเหลือเกินจนกอดเจียงสื้อสื้อไว้

“สื้อสื้อ แกอย่าเป็นอย่างนี้ ตอนนี้ยังมีพวกเราล่ะ มีแม่อยู่ จะไม่มีคนรังแกแกได้อีก”

ตบหลังของเจียงสื้อสื้อไว้อย่างเบาๆ ทันทีทันใด ความเศร้าเจ็บปวดก็ยากที่จะสงบได้

“เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเราอย่าคิดมากเกินไปก่อน……..”

จ้องมองเจียงสื้อสื้อที่ประสบกับการกระทบอย่างแรง บรรยากาศในห้องผู้ป่วยหยุดชะงักขึ้นมาอย่างฉับพลัน

ค่อยยังชั่ว หมอที่ส้งหวั่นชีงพามาทำให้บรรยากาศที่จริงจังหนักแน่นนี้จบอย่างกะทันหัน

เจียงสื้อสื้อต้องรับการตรวจเช็ค คนในตระกูลจิ้นล้วนถอยออกจากห้องผู้ป่วยเป็นการชั่วคราว

แม่จิ้นเช็ดน้ำตาที่อยู่หางตา เช็ดแล้วเช็ดอีก จ้องมองจิ้นเฟิงเหราถามว่า “เฟิงเหรา เรื่องนี้ติดต่อพี่ชายแกหรือยัง?”

ได้ยินคำพูด จิ้นเฟิงเหราส่ายหัว

“เรื่องร้ายแรงขนาดนี้ ผมจะกล้าให้เขารู้ได้ที่ไหน ตามอารมณ์ของพี่ชายผมจะไม่ฆ่าเจียงเจิ้นไปเลยเหรอ”

แม่จิ้นจ้องมองไปยังห้องผู้ป่วย เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างในเหมือนดั่งหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณตัวหนึ่ง

ร่วมมือกันตรวจเช็คกับหมออย่างแข็งกระด้าง ดูลักษณะก็รู้ว่ายังไม่ได้ฟื้นฟูเป็นปกติ

“พูดเถอะ ให้เขากลับมาเร็วหน่อย สื้อสื้อดูแล้ว สภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ” ในเวลาแบบนี้ สิ่งที่ต้องการอยู่ข้างกายที่สุดก็คือสามีแล้ว

เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แม่จิ้นย่อมรู้อารมณ์ในเวลานี้ของเจียงสื้อสื้อมากกว่าใคร

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า หยิบมือถือขึ้นมาเดินไปยังสุดทางของทางเดิน

มือถือดังนานมาก ฝั่งโน้นจึงรับสายขึ้นมา

“พี่ชาย”

น้ำเสียงต่ำเข้มของจิ้นเฟิงเหราเรียกคำหนึ่งอย่างหนักอึ้ง

นอกประเทศ จิ้นเฟิงเฉินเพิ่งจัดการงานบางอย่างที่อยู่ในมือเสร็จเตรียมตัวจะกลับห้องไปนอน

ทิวทัศน์ยามค่ำคืนมืดมิด ไฟนีออนในเมืองที่ส่งแสงระยิบระยับมืดลงไม่น้อย

ผู้คนก็ล้วนนอนหลับแล้วด้วย ปรากฏให้เห็นความเงียบสนิทอย่างมาก

เขากดขมับไว้ ความเหนื่อยล้าในคิ้วตาไม่ลบเลือนหายไปไหน

“เฟิงเหรา คราวหน้าแกโทรมาอย่าลืมดูความต่างของเวลาด้วย” ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยการตำหนิเล็กน้อย

“พี่ชาย พี่สะใภ้เกิดเรื่องเล็กน้อย” จิ้นเฟิงเหราพูดอย่างหดหู่

ได้ยินว่าเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเจียงสื้อสื้อ ย่างก้าวของจิ้นเฟิงเฉินหยุดชะงักอย่างรุนแรง สีหน้าเปลี่ยนไปทันที น้ำเสียงก็อดไม่ได้ที่จะดุร้ายขึ้นมาเช่นกัน

“สื้อสื้อเกิดอะไรขึ้น พูดให้ชัดเจน!”

“คุณอย่าเพิ่งตื่นเต้น ฟังผมพูด ตอนนี้พี่สะใภ้เธอไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว”

จิ้นเฟิงเหราพูดผลลัพธ์ก่อน เผื่อว่าพี่ชายของเขาจะควบคุมไม่ได้เป็นบ้าไป

จากนั้นเล่าต้นสายปลายเหตุของเรื่องทั้งหมดให้จิ้นเฟิงเฉินฟัง

พูดจบ สีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินมืดลง ฝ่ามืออดไม่ได้กำอย่างแน่น บนแขนโผล่เส้นเลือดเขียวขึ้นมา

ยาทำแท้ง ใครกล้าถึงขนาดนี้!

ฟังโทรศัพท์ฝั่งโน้นไม่มีเสียงแล้ว จิ้นเฟิงเหรารีบปลอบโยนพูดว่า “พี่ชาย คุณอย่าเพิ่งคิดให้เรื่องแย่เกินไปก่อน พี่สะใภ้ก็แค่ได้รับความตื่นตกใจ อารมณ์ไม่ดีเล็กน้อย ความหมายของแม่คือจะให้คุณกลับเร็วหน่อยกลับมามาดู”

“ผมกลับไปเดี๋ยวนี้!”

ไม่มีความลังเล จิ้นเฟิงเฉินเสียงเย็นชาพูดประโยคหนึ่ง ก็วางสายลงเลย

จองตั๋วเครื่องบินไฟล์เช้าที่สุดกลับประเทศโดยตรง ไปยังสนามบินอย่างรีบร้อน

จิ้นเฟิงเฉินบินกลับมาทั้งคืนยังไม่ได้พักผ่อน

วันรุ่งขึ้น ลงจากเครื่องบิน ไม่ได้ล่าช้าสักวินาที รีบไปยังโรงพยาบาล

แค่นึกถึงร่างกายที่เปราะบางอ่อนแอของเจียงสื้อสื้อนั้น รองรับความกดดันที่ใหญ่ขนาดนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็อดไม่ไหวอยากจะฆ่าคน

จิ้นเฟิงเหรารู้ว่าเขาจะกลับมา รออยู่หน้าประตูโรงพยาบาลแต่เช้า

มองเห็นสีหน้าของจิ้นเฟิงเฉินหนักอึ้ง จิ้นเฟิงเหราก็เพียงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในสองวันนี้อย่างง่ายๆ

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินว่ายาบำรุงเหล่านั้นที่เจียงเจิ้นให้มีปัญหา สีหน้ากลายเป็นดูแย่มาก

“ถึงแล้ว พี่สะใภ้อยู่ข้างใน คุณเข้าไปปลอบโยนๆเธอเถอะ”

ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องผู้ป่วย จิ้นเฟิงเหราตบไหล่ของจิ้นเฟิงเฉินต่อๆกัน เหลือช่องว่างเพียงลำพังให้กับคนทั้งสองอย่างรู้จักว่าต้องทำตัวอย่างไร

จิ้นเฟิงเฉินสูดลมหายใจลึกๆหนึ่งที ปกปิดความโกรธรุนแรงที่อยู่นัยน์ตา ผลักประตูเข้าไป

“แม่ ไม่ใช่ให้ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนหรือ ฉันไม่……..”

เจียงสื้อสื้อได้ยินเสียง คิดว่าเป็นแม่จิ้นเป็นห่วงเธอตีกลับมาอีกครั้ง

หลังจากเงยหน้าเห็นคนชัดเจนแล้ว คำที่ว่าไม่เป็นไรคำนั้นที่ติดอยู่ในคอถูกตัดออกอย่างแข็งกระด้าง

ในขอบตาเต็มไปด้วยน้ำตาทันที เธอจ้องมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่กล้าเชื่อ

แยกไม่ออกว่าเป็นความจริงหรือมายาเล็กน้อย น้ำเสียงพูดอย่างสะอึกสะอื้นว่า “เฟิงเฉินหรือ? เป็นคุณกลับมาแล้วใช่ไหม…….”