ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 501ตามใจคุณ

เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากในห้องอาบน้ำ เจียงสื้อสื้อก็ยิ้มไม่ออกเลยจริงๆ

ไม่นึกเลยว่าคนระดับท่านประธานจิ้นก็มีช่วงเวลาที่ยากลำบากแบบนี้กับเขาเหมือนกัน

ไม่นาน เสียงจากห้องอาบน้ำก็สงบลง จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็เดินออกมา

พอเจียงสื้อสื้อเห็นอย่างนั้น เธอก็รีบหลับตาลง ทำเหมือนตัวเองได้หลับไปแล้ว

ในระหว่างที่เช็ดผมที่เปียกปอน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เดินมาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของเจียงสื้อสื้อ

พอเห็นขนตาที่กำลังกระตุกของเธอ มุมปากของเขาก็มีรอยยิ้มปรากฏออกมา

เขาค่อยๆ ขยับขึ้นเตียง เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอดังขึ้น

หลังจากที่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินหลับไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ได้พลิกตัวกลับมา

เธอจ้องมองไปที่ใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉินอย่างไม่ยอมละสายตา

ขนตาที่งอนยาว พาดอยู่ตรงขอบตาจนเกิดเป็นเส้นโค้ง เหมือนกับพัดขนาดจิ๋วไม่มีผิด

ด้วยความซุกซนเจียงสื้อสื้อจึงแอบเอานิ้วไปแตะมันเบาๆ จากนั้นก็รีบชักมือกลับเพราะกลัวจะไปรบกวนการนอนของจิ้นเฟิงเฉิน

แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ จิ้นเฟิงเฉินนั้นยังไม่ได้หลับลงไปเลยด้วยซ้ำ

หลังจากได้แกล้งเขา ความง่วงก็ได้มาเยือน ไม่นานเจียงสื้อสื้อก็ค่อยๆท่องเข้าไปในห้วงแห่งความฝัน

ในตอนนั้น จิ้นเฟิงเฉินถึงได้ยืมตาขึ้นแล้วจ้องมองเจียงสื้อสื้อด้วยแววตาที่รักใคร่

จิ้นเฟิงเฉินได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ การที่ชีวิตนี้ได้มีผู้หญิงอย่างเจียงสื้อสื้อมาอยู่เคียงข้างนั้นมันก็มากเกิดพอแล้ว

ช่วงเวลาก่อนที่เธอจะก้าวเข้ามาในชีวิต มันที่มืดมนแล้วอ้างว้าง

เจียงสื้อสื้อก็เป็นเหมือนนางฟ้าที่มาจากบนสรวงสวรรค์ มาช่วยดึงเขาให้ออกจากในความมืดมิด

เขาจูบลงที่ริมฝีปากของเธอหนึ่งที จากนั้นก็พูดเบาๆ ว่า “ฝันดีครับ นางฟ้าของผม”

วันต่อมา พระอาทิตย์เป็นคนที่ปลุกเจียงสื้อสื้อขึ้นมาเอง

แสงแดดสาดส่องเข้ามาตรงกลางห้อง ทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะตื่นขึ้นมาต้อนรับวันใหม่

เธอขยับตัวเบียดไปข้างๆ แล้วก็พบว่าไออุ่นของจิ้นเฟิงเฉินได้หายไปแล้ว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกสงสัย เช้าขนาดนี้เขาตื่นมาทำอะไรกันนะ?

ในตอนที่เธอกำลังจะลุกจากเตียงอยู่นั่นเอง จิ้นเฟิงเฉินก็ได้เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับอาหารเช้าที่เพิ่งซื้อมา

พอเห็นว่าเจียงสื้อสื้อตื่นแล้ว เขาก็ได้พูดขึ้นว่า “เมื่อเช้าผมเห็นคุณยังหลับสบายอยู่เลยไม่ได้ปลุก รีบลุกมากินอาหารเช้าเถอะครับ”

เจียงสื้อสื้อเสยผมไปด้วยความเกรงใจ แล้วพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มว่า “มีสามีนี่ช่างดีจริงๆ”

หลังกินข้าวเช้าเสร็จ ทั้งสองก็ไปนั่งเล่นอยู่ตรงโซฟา แล้วเจียงสื้อสื้อก็ได้ถามขึ้นว่า “วันนี้เรามีเรื่องอะไรต้องทำบ้างคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินนึกอยู่แปบหนึ่งแล้วตอบไปว่า “บ่ายวันนี้ผมได้นัดคนๆ หนึ่งไว้ ถ้าคุณไม่นอนกลางวันละก็เราไปพบคุณเกิ่งที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบกันครับ ยังไงซะ การผลิตแหวนเพชรมันก็ต้องใช้เวลามากอยู่แล้ว”

แล้วดวงตาของเจียงสื้อสื้อก็เป็นประกายขึ้นมาราวกับว่าเธอเพิ่งนึกอะไรได้ “จริงสิ เฟิงเฉินคะ ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันเคยออกแบบแหวนเพชรไว้อันหนึ่ง แต่ฉันไม่มีความรู้เรื่องนี้มากนัก แบบที่ทำขึ้นมาน่าจะมีปัญหาอยู่บ้าง ให้ฉันเอาแบบอันนั้นไปให้ท่านปรมาจารย์ดูหน่อยแล้วให้เขาช่วยปรับปรุงมันหน่อยได้ไหมคะ?”

สมัยที่เธอยังเรียนมหาลัยอยู่นั้น เธอเองก็มีความสนใจในเรื่องการออกแบบอัญมณอยู่เหมือนกัน และตอนนั้นในมหาลัยก็มีการสอนจากผู้เชี่ยวชาญด้านมุกพลอยอยู่ด้วย เธอมักจะไปฟังการบรรยายจากผู้เชี่ยวชาญอยู่บ่อยครั้ง เธอจึงพอมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ติดตัวมาบ้าง

เมื่อมีเวลาว่าง เธอก็มักจะนั่งออกแบบอะไรเรื่อยเปื่อยเพื่อเป็นการฆ่าเวลา

ถ้าใช้แบบที่มีอยู่แล้ว งานแต่งก็คงไม่ต้องเลื่อนออกไป ไม่นึกเลยว่างานอดิเรกในตอนนั้นจะเอามาใช้ประโยชน์ในงานแต่งงานของตัวเองได้แบบนี้

“ได้ ตามใจคุณเลยครับ” จิ้นเฟิงเฉินจิ้มที่ปลายจมูกของเธอเบาๆ

จากนั้นทั้งคู่ก็นั่งเล่นอยู่บนโซฟาพักหนึ่งก่อนจะเตรียมตัวออกไปข้างนอก

เนื่องจากอยู่ห่างจากที่พักของช่างฝีมือไม่ไกลนัก เจียงสื้อสื้อเลยชวนให้เขาเดินไป จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้ขัดข้อง

แดดวันนี้ค่อนข้างแรง เจียงสื้อสื้อถูกแดดส่องจนแทบลืมตาไม่ขึ้น

แต่โชคยังดีที่มีร่มกันแดดอย่างจิ้นเฟิงเฉิน ที่คอยบังแดดให้เธอ

อาจจะเป็นเพราะเธอกำลังท้อง พอเดินไปได้สักพักขาทั้งสองข้างของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกล้ามาก

เธอจึงนั่งลงกับพื้น

พอเห็นอย่างนั้น จิ้นเฟิงเฉินจึงโน้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมา แล้วพาเธอไปหาช่างฝีมือทั้งอย่างนั้น

ช่างฝีมือคนนี้ก็เป็นคนจีนเหมือนกัน ฝีมือของเขานั้นอยู่ระดับแนวหน้าของสากลเลย

พอเห็นคู่สามีภรรยาที่รักใคร่กันขนาดนี้ เขาก็รีบมาต้อนรับด้วยความยินดีในทันที

หลังจากที่เอาเพชรกับแบบที่พิมพ์ออกมาให้ช่างฝีมือแล้ว จิ้นเฟิงเฉินก็พูดเข้าประเด็นในทันที “มาสเตอร์ครับ นี่คือแบบที่ภรรยาของผมเคยออกแบบไว้ ผมอยากให้คุณช่วยปรับปรุงมันให้หน่อยครับ โดยที่ยังคงรูปลักษณ์เดิมของมันเอาไว้”

พอช่างฝีมือรับแบบไปดู ไม่นานเขาก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องเป็นห่วงครับ มันยังเป็นต้นอ่อนอยู่เลย ผมจะคงรูปลักษณ์เดิมของมันเอาไว้ จริงสิ ไม่ทราบว่าภรรยาของคุณชื่อแซ่อะไรเหรอครับ?”

“เจียงสื้อสื้อค่ะ” เจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ ตอบ

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้เสริมขึ้นมาอีก

“มาสเตอร์เกิ่งคะ ฉันอยากให้คุณช่วยสลักชื่อของเราสองคนไว้บนแหวนด้วยนะคะ แบบนี้มันจะได้มีคุณค่ามากขึ้น”

“พวกคุณไม่ต้องเรียกผมว่ามาสเตอร์ก็ได้ครับ เรียกผมว่าเหล่าเกิ่งก็พอ ผมเป็นคนที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูง แต่ก็สบายใจได้เลย คำขอของคุณผมได้จำมันใสสมองเอาไว้แล้ว คุณแค่นั่งรอข่าวดีอยู่ที่บ้านก็พอครับ”

พูดจบ เหล่าเกิ่งก็เดินเข้าไปกลางบ้านพร้อมกับเพชรในมือ แล้วเริ่มลงมือทำงานในทันที

ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินมาก่อนว่าเหล่าเกิ่งเป็นคนที่จริงจังในงานมาก แต่ก็ไม่คิดว่าจะหมกมุ่นได้ขนาดนี้

พอเจียงสื้อสื้อหันไปเห็นบรรดารูปที่ติดอยู่ตรงกำแพง เธอก็เกิดสนใจมันขึ้นมา

บนกำแพงเต็มไปด้วยแบบของชิ้นงานต่างๆ ที่ถูกออกแบบเอาไว้ ตรงมุมภาพยังมีชื่อของคู่สามีภรรยาถูกเขียนเอาไว้ด้วย แถมบางอันก็มีรูปถ่ายติดเอาไว้

ทุกคนในรูปต่างก็ดูมีความสุขกันทั้งนั้น เป็นธรรมดาที่จะได้รับผลกระทบจากรูปเหล่านั้น มันทำให้รอยยิ้มของเธอก็ฉีกกว้างขึ้นเรื่อยๆ

มาคิดๆ ดูแล้ว ความจริงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจิ้นเฟิงเฉินมันก็ถือว่าประสบผลสำเร็จแล้วนะ อยู่ๆ หัวใจของเธอก็รู้สึกหวานย้อยจนเหมือนถูกชโลมไปด้วยน้ำผึ้ง

จิ้นเฟิงเฉินที่มองดูสีหน้าของเจียงสื้อสื้ออยู่ข้างๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสุขใจไปด้วย

ทั้งสองคนได้วุ่นวายอยู่ที่ เหล่าเกิ่งสักพักก่อนจะจากไป

ระหว่างที่เดินกลับ จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็หยุดเดินไปซะดื้อๆ แล้วจ้องเขม็งมาที่จิ้นเฟิงเฉิน

“เฟิงเฉินคะ ตกลงคุณเสียใจรึเปล่าคะที่มาแต่งงานกับฉัน?”

เมื่อถูกเจียงสื้อสื้อถามมาตรงๆ แบบนี้ ทำเอาจิ้นเฟิงเฉินถึงกับไปไม่เป็นเหมือนกัน

เขาเขกไปที่หัวของเจียงสื้อสื้อหลายครั้ง แล้วพูดขึ้นว่า “สื้อสื้อ นี่คุณพูดอะไรออกมาครับ? อะไรคือผมเสียใจรึเปล่า? ผม นายจิ้นเฟิงเฉิน ชีวิตนี้นอกจากเจียงสื้อสื้อแล้วจะไม่แต่งงานกับใครอีก ต่อไปห้ามถามคำถามที่มันไร้สาระแบบนี้อีกนะครับ”

ถึงจะโดนทำร้ายร่างกาย แต่เจียงสื้อสื้อก็มีความสุขมาก ความรู้สึกปลอดภัยที่อยู่ในใจได้ถูกเติมเต็มแล้ว

ในขณะที่มองดูเขาจากด้านข้าง เจียงสื้อสื้อก็พร้อมที่จะศิโรราบให้กับเขาแล้ว

จิ้นเฟิงเฉินช่างเป็นผู้ชายที่ล้ำค่าเหลือเกิน