ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 519 รถคันที่ก่อเหตุหลบหนี

แต่เจียงเจิ้นขัดจังหวะเธอ และพูดอย่างหนักแน่นว่า “นี่คือสิ่งที่คุณสมควรได้รับ และพ่อก็มีเพียงสิ่งเหล่านี้เท่านั้นที่จะให้คุณได้ อย่างอื่นพ่อคิดว่าคุณไม่อยากได้หรอก ดังนั้น คุณต้องรับมันมันไว้”

เจียงสื้อสื้อลงนามในที่สุด

ดังที่เจียงเจิ้นกล่าว นี่คือสิ่งที่เธอสมควรได้รับ หากเธอไม่รับมัน ก็จะมีคนเอามันไปแล้วทำให้เสียไป

หลังออกมาจากสำนักงาน เจียงสื้อสื้อยังคงเงียบอยู่ตลอด

ทำให้เจียงเจิ้นที่อยากคุยกับเธอก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง และรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

ตอนนี้เขาไม่มีอะไรจะขอแล้ว เพียงแค่หวังว่าสื้อสื้อจะสามารถคุยเรื่องทั่วไปกับเขาได้บ้าง

เช่นชีวิตของเธอ งานของเธอ เหมือนกับพ่อทั่วไป

อันที่จริงสิ่งนี้สามารถทำได้เมื่อหลายปีก่อน แต่เขาได้ตัดสิ่งนี้ออกไปโดยตัวเขาเอง

เมื่อถึงที่ประตู เจียงสื้อสื้อก็เอ่ยปากพูดในที่สุด “ฉันขอตัวจากไปก่อน”

เจียงเจิ้นรีบตอบว่า “เฮ้ โอเค อันนั้น มีคนมารับคุณหรือเปล่า คุณขับรถด้วยตัวเองไม่สะดวกใช่ไหม หรือว่าพ่อ……..”

แต่เดิมเขาอยากจะพูดว่าหรือว่าให้พ่อไปส่งคุณ แต่ถูกเจียงสื้อสื้อปฏิเสธ

เธอพูดอย่างไม่อ้อมค้อมว่า “ไม่ต้อง”

เจียงสื้อสื้อเดินไปที่รถ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ฝีก้าวเดินของเธอรู้สึกหนักเล็กน้อย

เธอก็รู้สึกอึดอัดมากเช่นกันเธอมองย้อนกลับไป

เจียงเจิ้นยืนอยู่ที่นั่น โดยไม่ขยับ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากจากลา

ไม่คาดคิดว่าทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็หันกลับมามอง เขาหลบสายตา และถามว่า “มีอะไรหรือ?”

เจียงสื้อสื้อมองไปที่เขา ขณะที่กำลังจะพูด

ทันใดนั้นการแสดงออกของเจียงเจิ้นก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็วิ่งเข้าไปด้วยความสยดสยอง

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกได้ถึงแรงที่กำลังมา เธออุ้มท้องของเธอ และเดินโซเซไปสองสามก้าวก่อนที่จะยืนนิ่ง ในใจของเธอรู้สึกโกรธมาก

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ มีเสียงเบรกอย่างกะทันหันดังมาจากด้านหลัง และเสียงนั้นแหลมคมมากจนทำให้ผู้คนตกใจ

เจียงสื้อสื้อหันศีรษะโดยสัญชาตญาณ และรูม่านตาของเธอก็หดลงอย่างรวดเร็ว

ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ร่างของเจียงเจิ้นก็ลอยขึ้นที่สูง เหมือนว่าวกระดาษ จากนั้นก็ตกลงมาอย่างแรง

เสียงที่ทุ่มต่ำ เหมือนมีคนถือค้อน แล้วทุบตีเข้าที่หัวของเธอ

เลือดสด พุ่งออกมาจากใต้ร่างของเจียงเจิ้น

ประมาณสิบกว่าวินาทีได้ เจียงสื้อสื้อตะลึงไปทั้งคน

เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างโง่เขลา โดยไม่มีการตอบสนองใดๆ

จนกระทั่งเสียงรบกวนรอบตัวเธอดังขึ้นเรื่อยๆ โลกของเธอถึงเริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง

“รีบพาไปส่งโรงพยาบาลที มีเลือดออกเยอะมาก”

“รถคันที่ก่อเหตุหนีไปแล้ว ไอ้เหี้ย”

เจียงสื้อสื้อมาหาเจียงเจิ้นด้วยขาที่อ่อนแรง มือของเธอสั่นอย่างแรง และหยิบโทรศัพท์หลายครั้งถึงเอาออกมาได้ “120ใช่ไหม? ที่นี่มีคนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์………”

เจียงเจิ้นนอนอยู่บนพื้น โดยที่ยังไม่หมดสติ เขาดึงมุมปาก เพื่อปลอบเจียงสื้อสื้อ “พ่อไม่เป็นไร ไม่ต้องกังวล สื้อสื้อ คุณต้องไม่เป็นไร……….”

ทันใดนั้นรถพยาบาลก็มาด้วยเสียงคำราม เจียงเจิ้นก็ถูกนำตัวขึ้นไปในรถ

เจียงสื้อสื้อตามไป เธอได้กลิ่นเลือดที่รุนแรง และในกระเพาะของเธอก็พลุ่งพล่าน

หลังจากถึงโรงพยาบาล เธอก็ลงจากรถ นั่งยองๆกับพื้นและอาเจียนออกมามาก อาเจียนจนน้ำตาไหลออกมา

เธอจับคอ และรู้สึกปวดแสบ ถึงหัวใจตับม้ามกระเพาะอาหารและปอด

หลังจากอาเจียน เธอเช็ดหน้า และเดินโซเซกลับไปที่ห้องฉุกเฉิน

คุณหมอคนหนึ่งวิ่งมาอย่างรีบร้อน คว้าเจียงสื้อสื้อและพูดอย่างตื่นเต้น “ใครคือสมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วย และคุณเป็นอะไรกับเขา?”

“ฉันเป็นลูกสาวของเขา เขาเป็นยังไงบ้าง?”

คุณหมอมองดูรายงานผลทดสอบในห้องปฏิบัติการ และกล่าวอย่างเคร่งขรึม “อาการหนักมาก คนไข้ได้รับบาดเจ็บที่อวัยวะภายใน และจำเป็นต้องได้รับการถ่ายเลือด แต่ปริมาณเลือดในคลังเลือดของโรงพยาบาลไม่เพียงพอ ไม่สามารถผ่าตัดได้”

เจียงสื้อสื้อตะลึง และตะโกนว่า “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณก็ต้องช่วยเขา อย่าปล่อยให้เขาเลือดไหลไม่หยุดเช่นนี้สิ!”

น้ำเสียงของเธอเหมือนจะร้องไห้

คุณหมอขมวดคิ้วและพูดว่า “แน่นอนว่าเราก็อยากจะช่วยเขาด้วยเช่นกัน เราได้ทำเรื่องยื่นขอไปโรงพยาบาลอื่นเพื่อส่งเลือดมาแล้ว แต่อาจจะมาไม่ทัน ดังนั้นโปรดสมาชิกในครอบครัวเตรียมใจไว้บ้าง”

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้ยินเช่นนี้ น้ำตาก็ไหลอาบแก้มลงมา และร้องว่า “งั้นดูดเลือดของฉันได้ไหม ฉันเป็นลูกสาวของเขา เลือดของฉันต้องใช้ได้แน่ๆ พวกคุณสามารถดูดเลือดของฉันได้”

เธอเอาแขนเสื้อขึ้น พร้อมที่จะไปบริจาคเลือด

แต่คุณหมอไม่ยอม

เขามองไปที่เจียงสื้อสื้ออย่างละเอียด และพูดอย่างตรงจุดว่า “คุณกำลังตั้งครรภ์อยู่ใช่ไหม และคุณต้องดูแลร่างกายของคุณให้ดี อย่าเอามันมาเล่นเป็นเรื่องสนุก”

หลังจากถูกคุณหมอปฏิเสธ เจียงสื้อสื้อก็ตื่นตระหนกไปทั้งคน

มองไปที่พื้นอย่างไม่มีกระจิตกระใจ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ในเวลานี้ห้องฉุกเฉินที่มีไฟสีแดงดูเหมือนปีศาจ ราวกับว่ามันสามารถกลืนกินคนได้ในวินาทีถัดไป

เจียงสื้อสื้อหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาอย่างสั่นสะท้าน และโทรออกหมายเลขหนึ่ง

ทันทีที่เชื่อมต่อโทรศัพท์ เธอก็ร้องไห้ทันที “เฟิงเฉิน ช่วยพ่อฉันด้วย”

จิ้นเฟิงเฉินยังคงอยู่ในที่ประชุม เมื่อได้ยินเสียงของเจียงสื้อสื้อ ลุกขึ้นยืนทันที และทำให้เก้าอี้ล้มลงด้วยความตื่นตระหนก

เสียงโครมคราม ในห้องก็เต็มไปความเงียบ

จิ้นเฟิงเฉินเพิกเฉยต่อผู้บริหารระดับสูงทั้งห้อง และเดินออกไปข้างนอกห้องประชุมและพูดว่า “สื้อสื้อ เกิดอะไรขึ้น ค่อยๆพูด”

เจียงสื้อสื้อร้องไห้จนหายใจไม่ออก “พ่อของฉัน………ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และคุณหมอบอกว่า………ในโรงพยาบาลไม่มีเลือด และไม่สามารถผ่าตัดได้ เฟิงเฉินคุณรีบมาเถอะ ฉัน………….”

“สื้อสื้อ ฟังผมนะ อย่าร้องไห้ อย่ากลัว ผมจะไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวผมจะหาทางเอง”

จิ้นเฟิงเฉินส่งเสียงทุ้มเพื่อปลอบประโลม จากนั้นหันหน้าไปสั่งจื่อเฟิง

“ติดต่อกับโรงพยาบาลแห่งใหญ่ทุกที่ เตรียมเลือดทันที รีบไป!”

จื่อเฟิงตอบรับ และรีบไปเตรียมตัว