ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 516 บุญวาสนามันถูกกำหนดไว้แล้ว

กล่าวได้เพียงว่า ผู้ชายคนนั้น ไม่คู่ควรกับสิ่งที่แม่ลูกคู่นี้ทำเพื่อเขา

“เอาล่ะ มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้มีแม่อยู่ ไม่มีใครจะรังแกลูกได้อีก”

กำลังพูดอยู่ ฟางเสว่มั่นก็กอดเจียงสื้อสื้อไว้ในอ้อมแขนของเธอ

ในเวลานี้ ประตูของห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก และเสี่ยวเป่าก็กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของฟางเสว่มั่น

“คุณยาย!”

“อืม เด็กน้อยของฉัน”

ฟางเสว่มั่นรีบกอดเสี่ยวเป่าไว้ทันที

นอกจากนี้ยังมีแม่จิ้นมาด้วย ถืออาหารเสริมบางอย่างอยู่ในมือของเธอ

หลังจากเห็นแล้ว ฟางเสว่มั่นกล่าวด้วยคำตำหนิ “แม่ยาย ฉันเคยบอกแล้ว แค่คุณมาแต่ตัวก็พอแล้ว คุณชอบนำสิ่งของเหล่านี้มาอยู่ตลอดเวลา ฉันรู้สึกอายมากเลย”

แม่จิ้นยิ้มให้กับคำพูดที่ว่า “คุณเพิ่งฟื้นร่างกาย ดังนั้นคุณต้องใส่ใจอย่างมาก นี่เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของฉัน”

“ใช่ครับ คุณยาย ผลิตภัณฑ์อาหารเสริมที่คุณย่านำมาผมเป็นคนช่วยเลือกด้วย”

เสี่ยวเป่าโผล่หัวออกมา และพูดอย่างภาคภูมิใจ

เมื่อเห็นใบหน้าของเสี่ยวเป่า หัวใจของฟางเสว่มั่นก็เต้นแรงขึ้น

คิ้วนี้ดูเหมือนกับเจียงสื้อสื้อเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็กไม่มีผิด แม้กระทั่งพฤติกรรมของทั้งสองคนบางครั้งก็คล้ายกันมาก

แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นลูกแท้ๆเจียงสื้อสื้อ

ในขณะที่ฟางเสว่มั่นกำลังเหม่อลอยอยู่ เสี่ยวเป่าก็ดึงมุมเสื้อผ้าของเธอ

“คุณยาย คุณย่ากับผมมาที่นี่เพื่อบำบัดฟื้นฟูเป็นเพื่อนของคุณในคืนนี้โดยเฉพาะ แบบนี้คุณก็จะได้ไม่เบื่อเกินไป”

ฟางเสว่มั่นบีบใบหน้านุ่มๆของเสี่ยวเป่าเมื่อได้ยินคำนี้ และพูดด้วยความรัก “โอเค ถ้าคุณยายออกจากโรงพยาบาลแล้ว จะไปเล่นกับเสี่ยวเป่าแน่นอน”

“เยี่ยมมาก!”

ในระหว่างการสนทนา พยาบาลก็ได้เปิดประตู และตะโกนเข้าไปในห้องว่า “ฟางเสว่มั่นได้เวลาทำบำบัดฟื้นฟูแล้ว”

“โอเค เราจะไปตอนนี้เลย” เจียงสื้อสื้อตอบ

หลังจากพยาบาลจากไป เจียงสื้อสื้อและแม่จิ้นก็ช่วยพยุงฟางเสว่มั่นไปที่ห้องบำบัด

เมื่อมองไปที่เครื่องมือต่างๆภายใน เสี่ยวเป่าก็รู้สึกว่ามันแปลกใหม่มาก

ระหว่างทางก็สนุกไปกับการจับนุ้นจับนี้ไปทั่ว

ในห้องบำบัด ฉินหยางกำลังให้คำแนะนำแก่ผู้ป่วยคนอื่นๆ และเมื่อเห็นฟางเสว่มั่นมาถึง เขาก็เดินไปหาหลายคนที่กำลังเดินมา

เขาตรวจสอบการฟื้นฟูร่างกายของฟางเสว่มั่นก่อน จากนั้นจึงถามว่า “ทำไมวันนี้มีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ? มากันพร้อมหน้าขนาดนี้”

ไม่รอให้ฟางเสว่มั่นตอบ เสี่ยวเป่าก็ตอบก่อนว่า “แน่นอน วันนี้เราจะทำพร้อมกับคุณยาย”

เนื่องจากเข้าออกห้องผู้ป่วยของฟางเสว่มั่นอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้เสี่ยวเป่ากับฉินหยางจึงคุ้นเคยเป็นอย่างดีแล้ว

เมื่อเห็นเสี่ยวเป่าพูด ฉินหยางก็ยิ้มและลูบหัวของเขา จากนั้นก็เริ่มทำการฟื้นฟูบำบัดให้กับฟางเสว่มั่น

หลังจากการบำบัดเสร็จสิ้น จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงที่โรงพยาบาลพอดี และส่งฟางเสว่มั่นกลับไปที่ห้องผู้ป่วย

เก็บผ้านวมให้ฟางเสว่มั่นเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็กะว่าจะจากไป

“แม่ พักผ่อนให้ดีนะคืนนี้ แล้วเจอกันในวันพรุ่งนี้”

หลังจากได้ยินเช่นนี้เสว่มั่นก็พยักหน้าอย่างอ่อนแรง

วันนี้ความแรงในการออกกำลังกายของเธอสูงกว่าปกติมาก ทำให้ฟางเสว่มั่นง่วงนอนเล็กน้อยในขณะนี้

หลังจากแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติ หลายคนก็ออกจากห้องผู้ป่วยไปอย่างเงียบๆ

นั่งอยู่ในรถ เสี่ยวเป่าก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงเรียนให้กับเจียงสื้อสื้ออย่างตื่นเต้น เจียงสื้อสื้อก็หัวเราะอย่างร่วมมือไม่หยุด

มองดูด้านข้างใบหน้าของเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดาย

ถ้าเป็นแม่ที่กำเนิดเขาโดยตรงก็คงจะดี แต่ก็น่าเสียดายที่เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่หวังไว้

เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงอารมณ์ที่หดหู่ของเสี่ยวเป่า และถามอย่างอ่อนโยนว่า “เป็นอะไรไป เสี่ยวเป่า?”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงกังวลเล็กน้อยของเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าก็รีบพูดว่า “ไม่มีอะไรแม่ เพียงแค่วันนี้ผมมีความสุขมาก ดังนั้นตอนนี้รู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย”

“ถ้าเสี่ยวเป่ารู้สึกเหนื่อย ก็นอนอยู่ในอ้อมแขนของแม่ได้ ยังไงก็อีกนานกว่าจะกลับถึงบ้าน”

เมื่อพูดจบ เสี่ยวเป่าก็คลานเข้าไปในอ้อมแขนของเจียงสื้อสื้อ และกอดไว้แน่นๆ

อาจจะเหนื่อยมากจริงๆ และในไม่ช้าเสี่ยวเป่าก็หลับไป

เมื่อเห็นเขานอนหลับไป เจียงสื้อสื้อก็กระซิบให้จิ้นเฟิงเฉินขับรถช้าๆหน่อย

แม่จิ้นมองดูปฏิสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง และรู้สึกสบายใจ

ระยะการเดินทางกลับบ้านในสิบนาที ถูกจิ้นเฟิงเฉินลากยาวไปถึงครึ่งชั่วโมง

หลังจากรถหยุดลง จิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเสี่ยวเป่าออกจากอ้อมแขนของเจียงสื้อสื้อ แล้วเดินเข้าไปในห้อง

หลังจากจัดการเสี่ยวเป่าเรียบร้อยแล้ว จิ้นเฟิงเฉินและเจียงสื้อสื้อก็ออกมาจากบ้านอีกครั้ง และเดินไปตามถนนอย่างสบายๆ

สายลมยามเย็นพัดเบาๆ และเสียงจักจั่นก็ดังมาจากนอกหน้าต่าง เจียงสื้อสื้อรู้สึกมีความสุขมาก

เจียงสื้อสื้อจับมือของจิ้นเฟิงเฉิน พูดด้วยความเศร้า “เฟิงเฉิน ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก แม่ตื่นขึ้นมาแล้ว ฉันมีคุณและเสี่ยวเป่าอยู่เคียงข้าง พ่อและแม่ก็เห็นอกเห็นใจคนและใจดีมาก ฉันไม่รู้เลยจริงๆว่าชาติที่แล้วฉันได้สร้างบุญอะไรมา ฉันถึงได้พบกับครอบครัวอย่างพวกคุณ”

จิ้นเฟิงเฉินทิ้งรอยจูบไว้ที่มือของเธอเมื่อเขาได้ยินเช่นนี้ และโน้มตัวลงและพูดว่า “นี่เขาเรีกว่าบุญวาสนามันถูกกำหนดไว้แล้ว และมันคือความรักที่นำพาคุณสู่ข้างกายเรา”

เจียงสื้อสื้อเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูด และสะท้อนกลับ “ใช่ คนที่ฉันห่วงใยอยู่เคียงข้างฉันทั้งหมดในตอนนี้ ไม่มีอะไรทำให้ฉันรู้สึกดีไปกว่านี้แล้ว”

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็หยุดชะงักทันที และเจียงสื้อสื้อก็มองเขาด้วยความงงงวยเล็กน้อย

จากนั้น มือใหญ่คู่หนึ่งก็โอบเธอไว้ในอ้อมแขน และลูบเบาๆที่มุมริมฝีปากของเธอ

เมื่อเห็นเขาจริงจังขนาดนี้ เจียงสื้อสื้อก็เขินอายเล็กน้อย