ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 572 ตั้งทีมฟุตบอล

เขายักคิ้วอย่างเป็นนัยไปให้ส้งหวั่นชีงที่อยู่ข้างกาย พลางยิ้มอ่อนอยู่บ้าง

โอบไปที่เอวคอดของส้งหวั่นชีงทีหนึ่ง เชิดคางขึ้น พูดอย่างทะนงตัวว่า “เดี๋ยวผมกับหวั่นชีงจะพยายามอย่างหนักเอง ผลิตของเล่นให้ทุกคน ไม่กี่นาทีก็ได้เรื่องแล้ว!”

พอส้งหวั่นชีงที่อยู่วงแขนเขาได้ยิน ใบหน้าอันขาวใสแดงฝาดอย่างรวดเร็ว เหมือนใบหน้าเล็กได้ทาสีชมพูอ่อน

เธอถลึงตามองจิ้นเฟิงเหราอย่างกระดากอายอยู่บ้าง ไม่กล้าเงยหน้ามองทุกคนตรงๆ

ทุกคนก็ถูกคำพูดของจิ้นเฟิงเหราทำให้หัวเราะกันยกใหญ่

แม่จิ้นหัวเราะพลางสั่งสอนเขาไปพลาง “แกนี่ก็ช่างพูดนัก การให้กำเนิดเด็กแค่ไม่กี่นาทีก็ได้เรื่องได้ยังไง?”

จิ้นเฟิงเหราไม่เห็นเป็นเช่นนั้น “ทำไมจะไม่ได้ แม่รอดูก็แล้วกัน! แม่บอกมาได้เลยว่าอยากได้หลานชายหรือหลานสาว”

ยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนเอาเรื่องมารายงานอย่างไรอย่างนั้น ด้านหนึ่ง ส้งหวั่นชีงเริ่มหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

เธอแอบหยิกจิ้นเฟิงเหรา พูดเสียงต่ำอย่างไม่พอใจว่า “พอได้แล้ว อย่าเหลวไหล”

“เมียจ๋า ผมไม่ได้เหลวไหล มองสายตาอันบริสุทธิ์ของผมสิว่ามันจริงใจขนาดไหน”

จิ้นเฟิงเหราร้องเสียงเบา กะพริบตาอย่างไร้เดียงสา

ทุกคนกลับมาถึงตระกูลจิ้นอย่างสนุกสนาน

เมื่อลงมาจากรถ เสี่ยวเป่ายังหวนคิดถึงคำที่จิ้นเฟิงเหราพูดเมื่อสักครู่

เขาเผยสีหน้าปีติออกมา ใช้นิ้วมือคำนวณไปมา

เอียงหัวครุ่นคิดอย่างจริงจัง กางสิบนิ้วออก ตั้งคำถามอย่างจริงใจว่า “อาเล็กครับ ผมขอได้ไหม อืม ขอน้องชายห้าคนน้องสาวห้าคนก็พอ!”

พอถ้อยคำของเด็กน้อยหลุดออกมา ก็นำพาเสียงหัวเราะมาสู่ทุกคน

ทุกคนในตระกูลจิ้น ต่างเต็มไปด้วยความสุข กระทั่งจิ้นเฟิงเฉินยังโค้งมุมปากขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

“เสี่ยวเป่า นี่หนูจะตั้งทีมฟุตบอลใช่ไหม!” พ่อจิ้นแสดงความเห็นอย่างออกรส มองเสี่ยวเป่าอย่างมีความสุข

“ไม่ได้เหรอครับ?”

เสี่ยวเป่าเห็นทุกคนกำลังหัวเราะ ตากลมโตกะพริบอย่างสงสัย ถามกลับอย่างไร้เดียงสา สายตาตกอยู่ที่ส้งหวั่นชีง

ส้งหวั่นชีงหน้าแดงแปร๊ด ในใจนึกอยากจะตีจิ้นเฟิงเหราให้ตายนัก

จิ้นเฟิงเหราไม่รู้ตัวเลยว่าภรรยากำลังตำหนิตนอยู่ในใจ จึงก้มหน้าลง ตอบคำถามของเสี่ยวเป่าอย่างตรงไปตรงมา

“ไม่ได้แน่นอน คลอดลูกสิบคน อาสะใภ้นายไม่ใช่แม่หมูนะ…….เอ่อ เมียจ๋า ผมผิดไปแล้ว ผมไม่ได้หมายถึงแบบนั้น”

พูดๆ อยู่ ด้านหลังก็ถูกส้งหวั่นชีงบิดอย่างแรงไปที่หนึ่ง

เจ็บจนเขาต้องสูดปากแรง ร้องออกมาอย่างขมขื่น

หนนี้ ส้งหวั่นชีงลงมือเต็มแรง

บิดจิ้นเฟิงเหราเสร็จ เธอก็ชักมือกลับอย่างเงียบเชียบ ส่งยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับทุกคน ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ทุกคนก็ทำเป็นมองไม่เห็นเช่นกัน ยิ้มตาหยีมองพวกเขา

สนทนากับตระกูลจิ้นอยู่พักหนึ่ง จิ้นเฟิงเหราก็เอ่ยขึ้นมาว่าจะพาส้งหวั่นชีงไปส่งบ้าน ส่วนตนเองก็ถือโอกาสไปบริษัทด้วยเลย

ก่อนจะไป จิ้นเฟิงเหราก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหันไปถามจิ้นเฟิงเฉิน “พี่ พี่จะไปดูบริษัทกับผมไหม?”

จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่บนโซฟาอ่านนิตยสารเศรษฐกิจภายในประเทศอย่างเกียจคร้าน หน้าที่เขากำลังอ่านก็คือสารคดีเกี่ยวกับจิ้นกรุ๊ป

พอได้ยิน ก็เปิดเปลือกตาขึ้น กล่าวอย่างราบเรียบว่า “ไม่เป็นไร นายไปคนเดียวก็พอแล้ว ฉันไปก็ช่วยงานอะไรไม่ได้”

หลายปีมานี้ หลังจิ้นเฟิงเหรารับดูแลจิ้นกรุ๊ปต่อ เจ้าตัวก็สุขุมรอบคอบขึ้นมาไม่น้อย ค่อยๆ เผชิญหน้าเพียงลำพังได้เอง

ในโลกธุรกิจ จิ้นเฟิงเหราได้บุกเบิกเส้นทางของตัวเองขึ้นมาสายหนึ่งแล้ว

ลักษณะการทำงานไม่เหมือนกับเขา จิ้นเฟิงเหราจัดการงานอย่างอ่อนโยนและเปิดเผย แต่ผลลัพธ์ล้วนเหมือนกัน

เห็นการพัฒนาหลายปีมานี้ของจิ้นกรุ๊ปไม่ตกลงจากเมื่อก่อนเลยสักนิดเดียวก็รู้แล้ว

“ได้ งั้นผมไปก่อนนะ”

จิ้นเฟิงเหราพยักหน้า ไม่ได้บีบบังคับเช่นกัน หลังถูกปฏิเสธก็เดาะลิ้นอย่างหมดสนุก

เดิมเขายังคิดจะอวดความสามารถทางธุรกิจของเขาเหมือนอย่างพี่ชายเขาสักหน่อย เห็นทีคงไม่มีโอกาสแล้ว

ก่อนไป เขายังไม่ลืมแหย่เสี่ยวเป่า

“เสี่ยวเป่า จูบอาเล็กทีหนึ่ง พวกนายอยู่ต่างประเทศมีจูบอำลาอะไรทำนองนี้ด้วยไม่ใช่เหรอ?”

เสี่ยวเป่าผลักหน้าปีศาจของจิ้นเฟิงเหราออกอย่างรังเกียจ ทำท่าจะไปจูบส้งหวั่นชีงแทน

“ไม่เอา ตอนเย็นอาก็กลับมาแล้ว ผมจะไปจูบอาสะใภ้แทน!”

จิ้นเฟิงเหราดึงคอเสื้อของเสี่ยวเป่าไว้ เพื่อดึงให้เขาหยุด “นั่นไม่ได้ อาสะใภ้นายจูบได้แต่อาเท่านั้น”

เสี่ยวเป่าถลึงตาใส่เขาอย่างโกรธเคือง

สุดท้ายยังคงเป็นส้งหวั่นชีงที่เป็นคนส่งจูบให้เสี่ยวเป่าไปทีหนึ่งแทน เสี่ยวเป่าถึงยิ้มออกมาได้ แล้วทำหน้าผีหลอกให้จิ้นเฟิงเหรา

หลังก่อกวนเสร็จ จิ้นเฟิงเหราก็จูงมือส้งหวั่นชีง ไม่แหย่เสี่ยวเป่าเล่นอีก ทั้งคู่เดินออกไปพร้อมกัน

จากนั้นพ่อจิ้นแม่จิ้นก็พาเสี่ยวเป่าขึ้นไปพักผ่อนชั้นบน

ชั้นล่างค่อยๆ เงียบสงบลง

จิ้นเฟิงเฉินวางนิตยสารที่อยู่ในมือลง ลุกขึ้นเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างช้าๆ เช่นกัน

เข้าไปในห้องหนังสือ เขาเปิดโน้ตบุ๊คขึ้นมา เริ่มเพ่งสมาธิจัดการงาน

แม้เขาจะกลับมาจากต่างประเทศแล้ว แต่บริษัททางต่างประเทศ ในหัวข้อแผนงานสำคัญบางส่วนยังคงต้องผ่านความเห็นชอบจากเขา ไม่กล้าทำอะไรโดยพลการ

ดังนั้น หลังกลับมาแล้ว เขาจึงไม่อาจพักได้ จำเป็นต้องจัดการงานในบริษัททุกวัน

แสงแดดอันอบอุ่นตกลงบนนิ้วมือที่เห็นข้อนิ้วชัดเจนของเขา ท้องนิ้วที่กดเมาส์อยู่เย็นเล็กน้อย

ในห้องที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงคลิกเมาส์กับเสียงคีย์บอร์ดอันน่าอึดอัดดังก้องอยู่ในอากาศ

พอกู้เนี่ยนมาถึง เสียงจอแจเหล่านี้ก็หยุดชะงักลง

พ่อบ้านของบ้านยังจำกู้เนี่ยนได้ ดังนั้นพอเขามา จึงปล่อยให้เข้ามา

กู้เนี่ยนหาห้องหนังสือเจอโดยทันที เอามือเคาะเบาๆ ที่ประตู “ประธาน”