ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 568 คุณพ่อ หนูหาคุณแม่ไม่เจอแล้ว

ไอ้ผู้หญิงเหี้ยคนนี้ไม่รู้แยกแยะสถานที่จริงๆเลย

เมื่อเห็นเช่นนี้ผู้จัดการก็ผลักดันชุดแต่งงานหลายชุดเดินเข้ามาในเวลาที่เหมาะสม และแนะนำให้กับจิ้นเฟิงเหรา “คุณผู้ชาย ชุดแต่งงานเหล่านี้เหมาะสมกับภรรยาของคุณมาก ถ้าภรรยาของคุณได้ใส่ชุดนี้เธอก็จะกลายเป็นไข่มุกที่แพรวพราวที่สุดอย่างแน่นอน คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่ลองดูจริงๆแล้วเหรอ?”

ผู้จัดการของร้านนี้เป็นผู้ชาย จิ้นเฟิงเหราเหลือบมองเขา จากนั้นก็มองไปที่ชุดแต่งงานตรงหน้า ซึ่งทั้งหมดนี้จำเป็นต้องเปิดเผยพื้นผิวจำนวนมาก

เมื่อนึกถึงการเดินออกมาของส้งหวั่นชีงในตอนเมื่อกี้นี้ จิ้นเฟิงเหราก็โบกมือปฏิเสธทันที “ไม่ต้องแล้ว”

เขาคงไม่ต้องการให้ผู้ชายคนอื่นแอบสนใจผู้หญิงของเขา

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้อยู่ด้านนอกร้านชุดเจ้าสาว ซึ่งดึงดูดความสนใจของจิ้นเฟิงเหราไป

จิ้นเฟิงเหราจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ในเวลานี้ส้งหวั่นชีงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาพอดี และเดินไปตามทางเสียงร้องไห้

หน้าร้านขายชุดเจ้าสาวมีเด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่หลั่งน้ำตา ร้องไห้อย่างเสียใจมาก

ในปากตะโกนเรียกแม่อยู่ตลอดเวลา พนักงานในร้านก็ถือลูกอมทุกชนิดไว้ในมือ ก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้

เมื่อส้งหวั่นชีงเห็นความน่ารักของเด็กหญิงตัวน้อย เธอจึงตามไปช่วยเหลือ

ปรากฏว่าเจียงสื้อสื้อเป็นลมล้มลงกับพื้น และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยผู้คนใจดีที่เดินผ่านไปมา

เมื่อเถียนเถียนออกมา เธอไม่พบเจียงสื้อสื้อ เธอจึงร้องไห้อย่างไม่หยุดยั้ง

ส้งหวั่นชีงอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ เช็ดน้ำตาออกจากมุมตาอย่างเบามือ และถามด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “ที่รัก บอกคุณน้าที คุณแยกจากแม่ได้อย่างไร?”

เด็กหญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดว่า “เมื่อกี้นี้แม่ยังอยู่ที่นี่อยู่เลย………เมื่อ………เมื่อเถียนเถียนออกมา แม่ก็หายไปแล้ว…….”

จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะบ่นด่าออกมาเมื่อได้ยินเช่นนี้ “คนเป็นแม่คนนี้ใจใหญ่จริงๆ เด็กหายตัวไปแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ส้งหวั่นชีงก็ส่งสายตาที่ดุร้ายไปที่เขา และจิ้นเฟิงเหราก็หุบปากลงอย่างเชื่อฟังทันที

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี และจิ้นเฟิงเหราก็หยิบมันขึ้นมาและรับสาย

จิ้นเฟิงเฉินถามว่า “พวกคุณอยู่ไหน?”

เดิมทีทางครอบครัวได้นัดหมายกันไว้ ว่าจะรับประทานอาหารเย็นร่วมกันในตอนเย็นนี้ แต่ไม่มีข่าวสารของจิ้นเฟิงเหราเลยสักทีจึงโทรมาสอบถามเขา

จิ้นเฟิงเหราเหลือบมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กบนตักของส้งหวั่นชีงเมื่อเขาได้ยินคำพูด และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า “ผมกับหวั่นชีงเจอเด็กคนหนึ่งที่ร้านขายชุดเจ้าสาว และกำลังช่วยตามหาพ่อแม่ของเธออยู่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้นเฟิงฉินก็พูดไม่ออกจริงๆ

ทำไมถึงมีความรู้สึกคล้ายคลึงกับทางประวัติศาสตร์?

ตอนที่อยู่ฝรั่งเศสเป็นเขา และหลังกลับมาที่ประเทศก็เป็นกับจิ้นเฟิงเหรา

ทั้งครอบครัวของพวกเขามีชะตาที่จะเก็บเด็กได้จริงๆ

“ตอนนี้พวกคุณยังอยู่ที่ร้านชุดแต่งงานหรือไม่? ถ้าใช่เราจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

“โอเค พี่ชาย พวกคุณมาที่นี่โดยตรงเลย”

หลังจากวางสายแล้ว จิ้นเฟิงเหราก็ส่งที่อยู่ไป

เมื่อมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่ได้ที่จะจับหน้าผากของเขา

เจ้าเด็กคนนี้ก็ร้องไห้เก่งไปไหม ไม่ว่าจะให้อะไรแก่เธอ ก็ไม่ได้ผลเลย

พนักงานในร้านชุดเจ้าสาวต่างก็พยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังทำอะไรไม่ได้

สิบนาทีต่อมา จิ้นเฟิงเฉินก็มาถึงที่เกิดเหตุ

เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักของส้งหวั่นชีง พ่อลูกทั้งคู่ก็ตกตะลึงอย่างพูดไม่ถูก

“เถียนเถียน?” จิ้นเฟิงเฉินเรียกออกมาอย่างเบาๆ

ทันทีที่เด็กผู้หญิงได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเฉิน ก็หยุดร้องไห้ทันที และกระโดดลงจากตักของส้งหวั่นชีง

เหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินโดยตรง กอดคอเขาอย่างแน่น และตะโกนว่า “คุณพ่อ!”

การเรียกขานของเถียนเถียนทำให้ทุกคนในสถานที่ต่างก็ตกตะลึงไปหมด

โดยเฉพาะส้งหวั่นชีงและจิ้นเฟิงเหรา พวกเขาไม่คาดคิดว่าเด็กที่พวกเขาไม่สามารถเล้าโลมได้นั้น เมื่อมาที่จิ้นเฟิงเฉิน ก็กลายเป็นเด็กน้อยที่เชื่อฟังไปแล้ว

ผ่านไปสักครู่ จิ้นเฟิงเหราถึงตระหนักสิ่งที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กพูดอะไรไปตอนเมื่อกี้นี้ และมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินด้วยความประหลาดใจ

“พี่ชาย?? เด็กคนนี้เป็นลูกของคุณเหรอ? คุณแอบมีลูกสาวอยู่ข้างนอกคนหนึ่งเหรอ??”

จิ้นเฟิงเฉินกลอกตา และไม่สนใจคำพูดของจิ้นเฟิงเหรา

เช็ดน้ำตาให้กับเถียนเถียนอย่างอ่อนโยน ดวงตาของเด็กผู้หญิงตัวเล็กแดงและบวมจากการร้องไห้ ทำให้คนดูทุกข์ใจเป็นพิเศษ

“คุณพ่อ หนูหาคุณแม่ไม่เจอแล้ว” เด็กผู้หญิงตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงงอแง

บนศีรษะของจิ้นเฟิงเฉินอดไม่ได้ที่จะเส้นสีดำล่องลอยข้าม และพ่อแม่ของเธอก็คือคนที่ชอบเล่นแบบลูกตัวเองหายตัวงั้นเหรอ

และมีข้อสงสัยบางอย่างอยู่ในใจของเขาว่า เถียนเถียนอยู่ที่ฝรั่งเศสไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่นี่ล่ะ?

พ่อจิ้นและแม่จิ้นเอาแต่จ้องมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็ก เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ และไม่คาดคิดว่าจะรู้จักกับลูกชายของตัวเองด้วย

เสี่ยวเป่าก็ดูสงสัยเช่นกัน และเมื่อเถียนเถียนจากไปก่อนหน้านี้ เขายังรู้สึกเสียใจไปเป็นเวลานาน

คิดว่าจะไม่ได้เห็นน้องสาวตัวน้อยที่น่ารักอีกแล้ว แต่ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกันอีกในเวลาที่สั้นๆเช่นนี้

เขาถามอย่างตื่นเต้น “น้องสาวทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

เถียนเถียนตอบอย่างน่ารักว่า “เป็นคุณพ่อและคุณแม่พาฉันกลับมาเอง”

น้ำเสียงที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะทำให้ผู้คนหัวเราะอย่างรู้ทัน

พ่อจิ้นและแม่จิ้นมองไปที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กอยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นก็มองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน

จะว่าไปแล้ว ยิ่งดูก็ยิ่งรู้สึกเหมือนอยู่เล็กน้อย และความอยากรู้อยากเห็นในใจก็กำลังจะล้นออกมาแล้ว

“เฟิงเฉิน เป็นลูกสาวของคุณจริงๆเหรอ” แม่จิ้นถามด้วยเสียงเบา

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองไปที่เถียนเถียนที่กำลังสื่อสารกับเสี่ยวเป่า โดยมีเส้นเลือดสีน้ำเงินบนหน้าผากของเขา กัดฟันและกล่าวว่า “แน่นอนว่าไม่ใช่”

แม่จิ้นพึมพำในใจ ไม่ใช่คุณยังสนิทสนมกับคนอื่นมากขนาดนี้ นอกจากเสี่ยวเป่าแล้ว คุณยังไม่เคยอุ่มลูกของคนอื่นเลย

อย่างไรก็ตามจิ้นเฟิงเฉินก็ขี้เกียจที่จะคิดเกี่ยวกับสิ่งที่แม่ของเขาสร้างขึ้น และพูดสั้นๆว่า “ก่อนหน้านี้ตอนที่ผมอยู่ฝรั่งเศส เด็กผู้หญิงคนนี้ก็เคยหลงทางเช่นกัน และไปอยู่กับผมสองสามวัน”