บทที่ 567 หน่วยความจำปรากฏขึ้น
โรงแรมระดับไฮเอนด์แห่งหนึ่งของในประเทศ X
เจียงสื้อสื้อยืนรับลมอยู่ที่ระเบียง กำลังมีความสุขไปกับการรับลมยามเย็น
ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอสบายใจมาก
เหตุผลที่เธอสามารถมาประเทศ X ได้ในครั้งนี้ เป็นเพราะสถาบันวิจัยฝู้จิงเหวินจะมีการประชุมแลกเปลี่ยนโครงการวิจัยเมื่อเร็วๆนี้ และจำเป็นต้องมาที่นี่
เมื่อได้ยินข่าวนี้ เจียงสื้อสื้อก็บอกทันทีว่า อยากจะพาเถียนเถียนไปด้วย และไปเดินดูรอบๆ
ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เธออยากจะเดินทางออกมาท่องเที่ยวอยู่ตลอดเวลา แต่เธอไม่เคยมีเวลาเลย
มันบังเอิญมากที่โอกาสนี้หาได้ยาก และเธอไม่อยากจะพลาดมันไป
ฝู้จิงเหวินไม่ได้คัดค้านตามธรรมชาติอยู่แล้ว จึงตกลงทันที และยังบอกว่าถือเป็นการออกไปท่องเที่ยวของครอบครัวสามคนอีกด้วย
พวกเขาได้ไปเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวหลายแห่งของที่นี่มาแล้ว และมันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก
เจียงสื้อสื้อดูไม่เหมือนคนที่ออกมาท่องเที่ยวเลยสักนิด แต่เหมือนคนในท้องถิ่นมากกว่า เธอเข้ากับที่นี่อย่างสมบูรณ์ และไม่ได้รู้สึกถึงความไม่คุ้นเคยเลยสักนิด
ประเทศนี้ เมืองแห่งนี้ ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังนำทางเธออยู่ตลอดเวลา
สายลมเย็นพัดผ่านใบหน้าของเธอ เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงความหนาวบนผิวหนังที่เปิดเผยอยู่ข้างนอก และเธอก็อดไม่ได้ที่จะจาม
ถูที่ไหล่ของเธอ เพื่อให้ตัวเองอบอุ่น
โดยไม่คาดคิดว่าความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างกลางวันและกลางคืนของที่นี่ค่อนข้างสูงมาก
ตอนกลางวันยังมีลมร้อนอยู่ และในช่วงกลางคืนก็เริ่มมีลมเย็นพัดมาแล้ว
“เป็นหวัดเหรอ?”
ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้ว และเดินเข้ามา ถอดเสื้อผ้าและคลุมไว้บนไหล่ของเจียงสื้อสื้อ
เจียงสื้อสื้อยืนอยู่ที่ขอบระเบียง หันหลังกลับมายิ้มอย่างอ่อนโยน และห่อเสื้อผ้าของเขาอย่างแน่นหนา
“ไม่มี ลมมันพัด ดูเหมือนว่าที่นี่จะเย็นกว่าฝรั่งเศสนิดหน่อย”
“งั้นกลับไปที่ห้องพักเถอะ คุณยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” ฝู้จิงเหวินเตือนว่า
เจียงสื้อสื้อส่ายหัวสาย สายตาของเธอจ้องมองไปในที่ระยะไกล รักษาท่าทางในการมองออกไป
เมฆที่ลุกเหมือนไฟไหม้ในระยะไกล ทำให้ท้องฟ้าเป็นสีแดงเพลิง
เมื่อมองไปที่เมืองแห่งนี้ เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงความคุ้นเคยในใจของเธออย่างบอกไม่ถูก
ราวกับว่า เธอเคยมาที่นี่มาก่อน
ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นโดยไม่มีจุดที่มา แต่ก็เป็นธรรมชาติมาก
ในความทรงจำปัจจุบันของเธอ น่าจะยังไม่เคยมาที่เมืองแห่งนี้ถึงจะถูก
“เป็นอะไรไปเหรอ?”
เมื่อเห็นเจียงสื้อสื้อไม่พูด ฝู้จิงเหวินก็ลดสายตาลงและถามไปคำหนึ่ง
ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเล็กน้อย
การแสดงของเจียงสื้อสื้อในวันนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวเล็กน้อย
เขาก็รู้สึกได้แล้วว่า อดีตของเจียงสื้อสื้อ น่าจะเชื่อมโยงกับเมืองแห่งนี้อย่างแยกไม่ออก
มีเพียงเหตุผลนี้เท่านั้นเธอถึงทำตัวเหมือนไม่ใช่นักท่องเที่ยวคนหนึ่งเลย เธอและเถียนเถียนเข้ากับเมืองแห่งนี้เร็วเกินไป ราวกับว่ามีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เหมือนใครเลย
ปฏิกิริยาของเธอทำให้เขาลุกลี้ลุกลนมาก
บางที ที่นี่อาจจะกระตุ้นความทรงจำของสื้อสื้อได้
ฝู้จิงเหวินมีภาพลวงตาอยู่เสมอว่า หลังจากมาที่นี่แล้ว เจียงสื้อสื้อก็จะไม่กลับไปกับเขาแล้ว
“ไม่ได้เป็นไร”
เจียงสื้อสื้อกลับสู่ความรู้สึก เธอยิ้ม และเก็บสายตาของเธอกลับมา
หันหน้าไปถามฝู้จิงเหวินว่า “ใช่แล้ว พรุ่งนี้คุณก็จะจากไปแล้วใช่ไหม?”
เธอยังคงไม่ได้ลืมเลยว่าฝู้จิงเหวินไม่ได้มาเพื่อท่องเที่ยว และยังมีเรื่องสำคัญที่จะต้องทำ
ฝู้จิงเหวินตอบเบาๆ “อืม อาจจะกลับมาดึกมาก พวกคุณไม่ต้องรอผมแล้ว”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “คุณไปทำงานให้ดีๆเถอะ และคุณไม่ต้องกังวลเถียนเถียนกับฉันเลย”
หลังจากพูดจบ ฝู้จิงเหวินก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้
ด้วยความกังวลจะทำให้เถียนเถียนตื่นขึ้นมา จึงลดเสียงเบาลงและบอกเจียงสื้อสื้อว่า “คุณอย่าลืมพาเถียนเถียนกินข้าวดีๆล่ะ อยากจะออกไปเที่ยวเล่นก็ได้ แต่พวกคุณอย่าลืมว่าต้องเปิดจีพีเอสอยู่เสมอ”
เขาไม่อยู่ และก็รู้สึกไม่วางใจแม่ลูกพวกเขาเลยจริงๆ
เจียงสื้อสื้อหัวเราะเบาๆ และเข้าใจถึงความกังวลของฝู้จิงเหวิน
อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “ทำไมเหรอ? คุณยังกังวลว่าพวกเราจะหลงทางงั้นเหรอ?”
“มันก็ไม่แน่นะ”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของฝู้จิงเหวิน และมองไปที่การแสดงออกที่มั่นใจของเจียงสื้อสื้อ ซึ่งเหมือนจะแสดงถึงความไม่ไว้วางใจของตัวเอง
เจียงสื้อสื้อเหลือบมองเขาและไม่ได้พูด
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ในเมืองแห่งนี้ทำให้เธอรู้สึกถึงความมั่นใจบางประการอย่างบอกไม่ถูก
เธอรู้สึกว่าตัวเองถึงแม้จะหลับตา ก็จะไม่หลงทางแน่นอน!
วันรุ่งขึ้น ฝู้จิงเหวินตื่นตั้งแต่เช้า เตรียมพร้อมที่จะไปร่วมงานการประชุมแลกเปลี่ยน
มองไปที่แม่ลูกที่กำลังนอนหลับอยู่ในห้อง มีรอยยิ้มที่มุมปากของเขา
เขาปิดประตูอย่างเบามือ และยืนยันว่าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฝู้จิงเหวินจึงออกจากห้องไป
เวลาตอนเที่ยง เจียงสื้อสื้อถึงตื่นขึ้นมาอย่างสบายๆ
เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นเด็กหญิงตัวเล็กๆกำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง เมื่อเห็นว่าเธอตื่นแล้ว ก็เหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเธอทันที
“คุณแม่ เถียนเถียนหิวแล้ว”
เจียงสื้อสื้อยิ้มให้กับเถียนเถียน และตอบอย่างรักใคร่ “โอเค แม่จะพาไปกินข้าวเดี๋ยวนี้เลย”
แม่ลูกสองคนลุกขึ้นจากเตียงนอนแต่งตัวสักพัก ก็มาถึงที่ตลาด
เมื่อเห็นผู้คนเดินไปมาอยู่บนถนน ความคุ้นเคยในหัวใจของเจียงสื้อสื้อก็ชัดเจนมากยิ่งขึ้น
เจอร้านอาหารที่ดีอยู่แห่งหนึ่ง เธอก็เดินเข้าไปพร้อมกับเถียนเถียน
ทันทีที่ก้าวเข้าไปในประตู เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกถึงความเสียวซ่าที่ศีรษะของเธอ
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ส่ายหัว และขจัดความรู้สึกอึดอัดนั้นออกไป
เลือกที่นั่งใกล้กับหน้าต่างนั่งลง และสั่งอาหารไปสองสามอย่าง
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร เธอรู้สึกตลอดเวลาว่าเคยมาที่แห่งนี้กับใครบางคน
ทั้งๆที่สถานที่แห่งนี้ยังคงแปลกใหม่มากสำหรับเธอ แต่ความคุ้นเคยภายในหัวใจนั้นไม่สามารถหลอกลวงคนได้
เด็กหญิงตัวเล็กๆที่อยู่ตรงหน้าหมุนตาโตของเธอและมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้นอย่างมาก
สิบนาทีต่อมา อาหารที่เจียงสื้อสื้อสั่งก็ถูกเสริฟขึ้นมาครบแล้ว
เมื่อมองไปที่อาหารบนโต๊ะ เจียงสื้อสื้อก็ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้
ดูเหมือนจะเป็นอาหารของคนที่อยู่ในความทรงจำชอบเป็นพิเศษ แต่อาหารเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่ฝู้จิงเหวินชอบ
เธอค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าคนที่ปรากฏอยู่ในความทรงจำของเธอนั้น ไม่ใช่ฝู้จิงเหวิน
คนคนนั้นร่างสูงใหญ่ และภาพมันคลุมเครือมาก
ปรากฏตัวอยู่ในความฝันของเธอนับครั้งไม่ถ้วน และเมื่อเธออยากจะสัมผัสร่างกายของเขา คนๆนั้นก็จะหายไปในทันที
ความรู้สึกที่ไม่สบายจากศีรษะ ทำให้เจียงสื้อสื้อไม่มีความอยากอาหารเลย
เมื่อเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่อยู่ต่อหน้าเธอกินอาหารด้วยคำโตๆ และเจียงสื้อสื้อก็ยิ้ม
หลังจากทั้งสองทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็เดินเล่นไปตามถนนใกล้ๆ
เมื่อเดินไปถึงที่ประตูร้านขายชุดเจ้าสาว เจียงสื้อสื้อก็หยุดโดยบังเอิญอย่างอยากรู้อยากเห็น
เมื่อมองไปที่นางแบบจำลองในตู้กระจก เจียงสื้อสื้อเกิดความรู้สึกแปลกๆในใจของเธอ
ทันใดนั้นภาพบางอย่างก็เข้ามาในสมองของเธอ ราวกับว่าเคยมีผู้ชายคนหนึ่ง บอกว่าเขาจะมอบชุดแต่งงานที่ไม่เหมือนใครในโลกนี้ให้กับเธอ
สัญญาว่าจะจัดงานแต่งงานที่ดีที่สุดให้กับเธอ ชายคนนั้นคุกเข่าข้างหนึ่ง ถือแหวนเพชรไว้ในมือ มองเธออย่างหลงใหล
แต่ชายคนนี้…….ไม่ใช่ฝู้จิงเหวิน
ทันใดนั้น ความเจ็บปวดที่รุนแรงก็มาจากหัวของเธอ และเจียงสื้อสื้อก็ต้องหมอบตัวลง
กอดหัวด้วยมือทั้งสองข้าง และหวังว่าจะบรรเทาความรู้สึกที่ไม่สบายนี้
เด็กหญิงตัวเล็กๆที่อยู่ข้างมือ ถูกดึงดูดโดยชุดแต่งงานที่อยู่ตรงหน้าเธอ และไม่ได้สังเกตเห็นสถานการณ์ของเจียงสื้อสื้อเลย
เถียนเถียนมองไปที่ข้างในที่กำลังมีคนลองชุดแต่งงานอยู่ ก็เลยปล่อยมือของเจียงสื้อสื้อ และวิ่งเข้าไปในร้านขายชุดเจ้าสาว
ในเวลานี้เจียงสื้อสื้อหน้าซีดด้วยความเจ็บปวด มีภาพซ้อนปรากฏต่อหน้า และเสื้อผ้าที่ด้านหลังของเธอก็เปียกไปด้วยเหงื่อ
รู้สึกถึงเด็กผู้หญิงตัวเล็กวิ่งออกจากเธอ เธออยากจะไปจับเถียนเถียน แต่มือของเธอไม่มีแรงเลยสักนิด
ความเจ็บปวดทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็อดทนไปไม่ไหว
ในวินาทีสุดท้ายก่อนที่จะเป็นลมไป เจียงสื้อสื้อยังคงตะโกนเรียกชื่อเถียนเถียนอยู่ในปาก
