ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 605 คุณอยากได้อะไร

แต่จอดอยู่ที่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่ง

เจียงสื้อสื้ออุ้มเด็กหญิงตัวน้อยลงมาจากรถ เธอมองมายังจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ตรงด้านหน้าแล้วเอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณมากนะคะ ลำบากคุณอีกแล้ว”

น้ำเสียงอันสุภาพชวนให้คนฟังรู้สึกห่างเหิน จึงทำให้จิ้นเฟิงเฉินมีสายตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารู้สึกไม่สบายใจสักเท่าไหร่

นิ้วมืออันเย็นเยือกถูกันไปมาเบาๆ เขาพยายามปกปิดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้

“ไม่หรอกครับ มันเป็นสิ่งที่ผมสมควรทำอยู่แล้ว การที่คุณพาเถียนเถียนไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าพวกเราก็ดีใจมากเหมือนกัน”

คำว่าพวกเราที่เขาพูดออกมาเหมือนมีความหมายลึกซึ้งซ่อนอยู่ภายใน

ทุกครั้งที่จิ้นเฟิงเฉินพูดกับเธอน้ำเสียงของเขาจะอ่อนโยน แฝงไปด้วยความรักอันหาที่สุดมิได้ ราวกับน้ำเสียงของคู่รักหวานชื่นที่คุยกัน

เจียงสื้อสื้อหลบสายตาของเขาแล้วพยายามบังคับตัวเองว่าอย่าคิดมาก

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สร้างแรงกดดันให้กับเธอไปมากกว่านี้ สายตาของเขามองมายังเด็กน้อย

จากนั้นสัมผัสไปที่จมูกของเธอเบาๆแล้วกล่าวด้วยความเอ็นดูว่า “เถียนเถียนไว้พบกันใหม่นะครับ”

“แดดดี๊……”

เมื่อเถียนเถียนพบว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะจากไป สายตาของเธอก็สื่อถึงความเสียดายออกมา

แขนน้อยๆยื่นออกไปท่ามกลางอากาศ เพื่อจะไปคว้าจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้

เธอเม้มปากน้อยๆของเธอด้วยความไม่พอใจ

เธอยังอยากอยู่กับแดดดี๊ต่อ

เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนหวานและอ้อนวอนของเถียนเถียน ทำให้จิ้นเฟิงเฉินจิตใจหวั่นไหวเขาจึงเดินหน้าเข้าไป

แล้วกุมมือของเด็กหญิงเอาไว้ก่อนที่จะจูบลงบนมือของเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก แล้วปลอบเธอว่า “ไว้วันหลังจะมาหาใหม่นะครับ สัญญา”

เมื่อได้รับคำมั่นสัญญา เด็กน้อยจึงได้ยิ้มออกมา เธอยื่นนิ้วก้อยเล็กๆขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่าจะเกี่ยวก้อยกับจิ้นเฟิงเฉิน

เมื่อทำสัญญากันเรียบร้อยแล้วจึงได้ปล่อยให้เขากลับไป

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเบาๆแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยเข้าไปทางบ้านตระกูลฝู้

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็พบเข้ากับฝู้จิงเหวิน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอจึงรู้สึกผิดอยู่ในใจ

แต่เมื่อคิดดูแล้ว ตนก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิด เธอเอ่ยทักทายกับฝู้จิงเหวินว่า “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ฉันเพิ่งจะพาเถียนเถียนออกไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าที่โรงพยาบาลมา ลืมบอกกับคุณไปค่ะ คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม？”

ฝู้จิงเหวินได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ คืนนี้คุณว่างไหม ผมจองร้านอาหารเอาไว้เราไปกินข้าวด้วยกันเถอะครับ”

เมื่อพูดจบ นิ้วมือของเขาก็กำแน่น แน่นอนว่าเขารู้สึกไม่ดีเพียงแต่ไม่ได้แสดงมันออกมาเท่านั้น

วันนี้เป็นวันเกิดของเขา ก่อนหน้านี้เขาไม่ชอบความโวยวายจึงไม่เคยจัดงานวันเกิด

แต่ในครั้งนี้เขาอยากจะใช้โอกาสนี้ให้ดีที่สุด

เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดแล้วบอกว่า “ได้แน่นอนค่ะ คืนนี้ฉันไม่มีธุระอะไร”

เมื่อคืนที่เธอปล่อยฝู้จิงเหวินทิ้งไว้คนเดียว ทำให้ในวันนี้รู้สึกแย่

“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะส่งที่อยู่ร้านที่จองเอาไว้ให้นะครับ”

เมื่อเห็นเธอตอบรับ ฝู้จิงเหวินก็เผยอยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข

หลังจากที่ทั้งสองคนนัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไปช่วยงานที่บริษัท

ตอนเย็นก่อนที่จะเลิกงาน ฝู้จิงเหวินส่งโลเคชั่นร้านอาหารมาให้เธอ เจียงสื้อสื้อจึงได้รีบจัดแจงสิ่งของแล้วตรงไปยังร้านอาหาร

เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปก็ต้องตกตะลึง

ในครั้งนี้ฝู้จิงเหวินจองร้านอาหารสไตล์ตะวันตกดั้งเดิมเอาไว้ ซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศอันโรแมนติก สร้างความแปลกใหม่ได้ไม่น้อย

แสงไฟสวยงามตกลงสู่พื้น แผ่กว้างไปด้วยความอ่อนโยนและงดงาม

แสงไฟสลัวอันอบอุ่น ผสมผสานกับความคลุมเครือแพรวพราว

“คุณเจียงใช่ไหมครับ？”

บริกรมองมาทางเธอแล้วโค้งตัวลงทักทาย

เจียงสื้อสื้อตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าตอบรับ เธอรู้สึกประหลาดใจว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเป็นเธอ

บริการมองดูเธอด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเดินนำเธอเข้าไปด้านใน

“คุณฝู้รอคุณมาสักพักแล้ว เชิญตามผมมาครับ”

เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินตามเข้าไปถึงได้พบว่าร้านอาหารใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีใครสักคน

การประดับตกแต่งภายในสวยงามหรูหรามีดอกกุหลาบปักอยู่ทั่วทุกมุมห้อง

เท้าของเธอเหยียบลงบนพรมสีแดงที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบอันงดงาม เธอกำลังเดินบนทางแห่งกลีบกุหลาบ

วินาทีที่เธอเหยียบมันลงไปนั้น เสียงแซกโซโฟนอันอ่อนนุ่มก็ได้บรรเลงเพลงราวกับสายน้ำไหล

ความหรูหราและโรแมนติกที่เหล่านี้ ถูกส่งผ่านไปสู่หัวใจอย่างช้าๆ

เมื่อเห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง เธอสงสัยว่าเธอมาผิดที่หรือเปล่า？

“ถึงแล้วครับ”

บริกรพาเธอมายังโต๊ะที่อยู่ตรงกลาง

โต๊ะอาหารถูกประดับตกแต่งอย่างละเอียดประณีต แสงเทียนอันริบหรี่ ส่องไปยังของเหลวสีแดงในแก้วสะท้อนขึ้นมาที่ใบหน้าอันสวยงามของเธอ

โต๊ะนี้จัดไว้สำหรับสองคน แต่เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของฝู้จิงเหวิน

เจียงสื้อสื้อรู้สึกงงงวยมากขึ้นกว่าเดิม เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “เขาไปไหนแล้วล่ะคะ？”

บริการอมยิ้ม เขาถอยหลังออกไปแล้วทำมือส่งสัญญาณ โคมไฟระย้าคริสทัลที่ห้อยลงมาก็ได้ดับลง เหลือเพียงแสงเทียนสีเหลืองอ่อนที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้อง

ท่ามกลางความมืดสลัว ฝู้จิงเหวินเดินเข็นรถเค้กเข้ามาด้านใน

เค้กนั้นด้านบนสุดถูกประดับด้วยตุ๊กตาสองคน ชาย 1 คนหญิง 1 คนโอบกอดกันอย่างหวานซึ้ง

ฝู้จิงเหวินสวมชุดสูทสีดำ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาปรากฏรอยยิ้มออกมา

ใบหูของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นยื่นดอกไม้ที่อยู่ในมือส่งไปให้กับเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่าให้ “ดอกไม้ให้คุณครับ”

เจียงสื้อสื้อมัวแต่ตกตะลึงกับฉากที่เห็นอยู่ตรงหน้า จนทำให้เธอลืมเอื้อมมือไปรับดอกไม้ไว้

เมื่อสังเกตเห็นฉากที่ถูกประดับตกแต่งตรงหน้านี้ เธอจึงคล้ายกับนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฝู้จิงเหวิน！

แต่เธอกลับไม่ได้เตรียมของขวัญมา

เมื่อได้สติกลับคืนมาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ก้มศีรษะลง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความละอายใจ เธอมองไปยังฝู้จิงเหวิน แล้วพูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆว่า “คุณมีอะไรอยากได้ไหม ไว้ฉันจะชดเชยให้คุณได้ไหมคะ？”