บทที่ 605 คุณอยากได้อะไร
“สื้อสื้อ นี่ เธอก็กินด้วยสิ”
แม่จิ้นไม่ลืมที่จะดูแลเจียงสื้อสื้อด้วย
“ขอบคุณค่ะ”
เจียงสื้อสื้อยื่นมือไปรับสาลี่ที่แม่จิ้นยื่นมาให้แล้วกัดไปคำหนึ่ง
รสชาติหอมหวานนั้น แผ่ละมุนไปทั่วทั้งปาก
พวกเขานั่งคุยกันอยู่ในโรงพยาบาลอย่างสนุกสนาน แม่จิ้นและเจียงสื้อสื้อคุยกันถึงเรื่องในครอบครัวทั่วไป แต่แม่จิ้นไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องก่อนหน้านี้เพราะกลัวว่าเธอจะรู้สึกรำคาญ
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันรู้ตัว
เสี่ยวเป่าให้น้ำเกลือหมดแล้ว ตอนนี้ร่างกายของเขาดีขึ้นมาก ใบหน้าอันกลมก็เริ่มมีเส้นเลือดฝาด
ทีมแพทย์เข้ามาตรวจดูอาการแล้วบอกว่าสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ ทุกคนจึงได้วางใจถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะพาเถียนเถียนกลับก่อนนะคะ”
เมื่อตระหนักได้ว่าถึงเวลาอันควรแล้ว เจียงสื้อสื้อจึงได้ลุกขึ้นแล้วทำท่าจะพาเถียนเถียนจากไป
แม่จิ้นมองเห็นแววตาอันเศร้าสลดของเจ้าลูกชาย จึงได้พูดขึ้นว่า “เดี๋ยวอีกสักพักแม่ค่อยไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้เสี่ยวเป่า แม่จะรออยู่ที่นี่ก่อน เฟิงเฉิน ไปส่งเขาหน่อยสิลูก”
เจียงสื้อสื้อรีบโบกไม้โบกมือแล้วปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมว่า “ไม่เป็นไรค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไปเถอะ”
ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินนั้นยังคงอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้ เขาลุกขึ้นยืนแล้วตัดสินใจพูดเองเออเองโดยไม่สนใจเธอ
ด้านของเจียงสื้อสื้อเองก็ทำอะไรไม่ถูก คนคนนี้มักจะแสดงความเป็นใหญ่ออกมาโดยไม่ตั้งใจเสมอ แต่เธอเองก็ยอมเขาง่ายๆ อย่างไม่น่าเชื่อ
เธอถอนหายใจออกมาแล้วเดินตามจิ้นเฟิงเฉินไป
ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกประหลาดใจเกี่ยวกับอดีตที่คลุมเครือของเธอ
หากว่าเธอรู้จักกับครอบครัวนี้จริงๆ เมื่อก่อนเธอคงจะมีความสุขมากสินะ？
จิ้นเฟิงเฉินรู้ดีว่าเจียงสื้อสื้อเป็นคนช่างกังวล ดังนั้นเขาจึงไม่ได้จอดรถที่หน้าบ้านตระกูลฝู้
แต่จอดอยู่ที่ข้างต้นไม้ต้นหนึ่ง
เจียงสื้อสื้ออุ้มเด็กหญิงตัวน้อยลงมาจากรถ เธอมองมายังจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ตรงด้านหน้าแล้วเอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณมากนะคะ ลำบากคุณอีกแล้ว”
น้ำเสียงอันสุภาพชวนให้คนฟังรู้สึกห่างเหิน จึงทำให้จิ้นเฟิงเฉินมีสายตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขารู้สึกไม่สบายใจสักเท่าไหร่
นิ้วมืออันเย็นเยือกถูกันไปมาเบาๆ เขาพยายามปกปิดอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
“ไม่หรอกครับ มันเป็นสิ่งที่ผมสมควรทำอยู่แล้ว การที่คุณพาเถียนเถียนไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าพวกเราก็ดีใจมากเหมือนกัน”
คำว่าพวกเราที่เขาพูดออกมาเหมือนมีความหมายลึกซึ้งซ่อนอยู่ภายใน
ทุกครั้งที่จิ้นเฟิงเฉินพูดกับเธอน้ำเสียงของเขาจะอ่อนโยน แฝงไปด้วยความรักอันหาที่สุดมิได้ ราวกับน้ำเสียงของคู่รักหวานชื่นที่คุยกัน
เจียงสื้อสื้อหลบสายตาของเขาแล้วพยายามบังคับตัวเองว่าอย่าคิดมาก
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สร้างแรงกดดันให้กับเธอไปมากกว่านี้ สายตาของเขามองมายังเด็กน้อย
จากนั้นสัมผัสไปที่จมูกของเธอเบาๆแล้วกล่าวด้วยความเอ็นดูว่า “เถียนเถียนไว้พบกันใหม่นะครับ”
“แดดดี๊……”
เมื่อเถียนเถียนพบว่าจิ้นเฟิงเฉินกำลังจะจากไป สายตาของเธอก็สื่อถึงความเสียดายออกมา
แขนน้อยๆยื่นออกไปท่ามกลางอากาศ เพื่อจะไปคว้าจิ้นเฟิงเฉินเอาไว้
เธอเม้มปากน้อยๆของเธอด้วยความไม่พอใจ
เธอยังอยากอยู่กับแดดดี๊ต่อ
เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนหวานและอ้อนวอนของเถียนเถียน ทำให้จิ้นเฟิงเฉินจิตใจหวั่นไหวเขาจึงเดินหน้าเข้าไป
แล้วกุมมือของเด็กหญิงเอาไว้ก่อนที่จะจูบลงบนมือของเธออย่างอ่อนโยนด้วยความรัก แล้วปลอบเธอว่า “ไว้วันหลังจะมาหาใหม่นะครับ สัญญา”
เมื่อได้รับคำมั่นสัญญา เด็กน้อยจึงได้ยิ้มออกมา เธอยื่นนิ้วก้อยเล็กๆขึ้นเป็นสัญลักษณ์ว่าจะเกี่ยวก้อยกับจิ้นเฟิงเฉิน
เมื่อทำสัญญากันเรียบร้อยแล้วจึงได้ปล่อยให้เขากลับไป
เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเบาๆแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยเข้าไปทางบ้านตระกูลฝู้
ทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็พบเข้ากับฝู้จิงเหวิน
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเธอจึงรู้สึกผิดอยู่ในใจ
แต่เมื่อคิดดูแล้ว ตนก็ไม่ได้ทำเรื่องอะไรผิด เธอเอ่ยทักทายกับฝู้จิงเหวินว่า “คุณกลับมาแล้วเหรอคะ ฉันเพิ่งจะพาเถียนเถียนออกไปเยี่ยมเสี่ยวเป่าที่โรงพยาบาลมา ลืมบอกกับคุณไปค่ะ คุณไม่ว่าอะไรใช่ไหม？”
ฝู้จิงเหวินได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรครับ คืนนี้คุณว่างไหม ผมจองร้านอาหารเอาไว้เราไปกินข้าวด้วยกันเถอะครับ”
เมื่อพูดจบ นิ้วมือของเขาก็กำแน่น แน่นอนว่าเขารู้สึกไม่ดีเพียงแต่ไม่ได้แสดงมันออกมาเท่านั้น
วันนี้เป็นวันเกิดของเขา ก่อนหน้านี้เขาไม่ชอบความโวยวายจึงไม่เคยจัดงานวันเกิด
แต่ในครั้งนี้เขาอยากจะใช้โอกาสนี้ให้ดีที่สุด
เจียงสื้อสื้อครุ่นคิดแล้วบอกว่า “ได้แน่นอนค่ะ คืนนี้ฉันไม่มีธุระอะไร”
เมื่อคืนที่เธอปล่อยฝู้จิงเหวินทิ้งไว้คนเดียว ทำให้ในวันนี้รู้สึกแย่
“ได้ครับ เดี๋ยวผมจะส่งที่อยู่ร้านที่จองเอาไว้ให้นะครับ”
เมื่อเห็นเธอตอบรับ ฝู้จิงเหวินก็เผยอยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข
หลังจากที่ทั้งสองคนนัดหมายกันเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไปช่วยงานที่บริษัท
ตอนเย็นก่อนที่จะเลิกงาน ฝู้จิงเหวินส่งโลเคชั่นร้านอาหารมาให้เธอ เจียงสื้อสื้อจึงได้รีบจัดแจงสิ่งของแล้วตรงไปยังร้านอาหาร
เมื่อเธอผลักประตูเข้าไปก็ต้องตกตะลึง
ในครั้งนี้ฝู้จิงเหวินจองร้านอาหารสไตล์ตะวันตกดั้งเดิมเอาไว้ ซึ่งเต็มไปด้วยบรรยากาศอันโรแมนติก สร้างความแปลกใหม่ได้ไม่น้อย
แสงไฟสวยงามตกลงสู่พื้น แผ่กว้างไปด้วยความอ่อนโยนและงดงาม
แสงไฟสลัวอันอบอุ่น ผสมผสานกับความคลุมเครือแพรวพราว
“คุณเจียงใช่ไหมครับ？”
บริกรมองมาทางเธอแล้วโค้งตัวลงทักทาย
เจียงสื้อสื้อตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นพยักหน้าตอบรับ เธอรู้สึกประหลาดใจว่าเขารู้ได้ยังไงว่าเป็นเธอ
บริการมองดูเธอด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเดินนำเธอเข้าไปด้านใน
“คุณฝู้รอคุณมาสักพักแล้ว เชิญตามผมมาครับ”
เมื่อเจียงสื้อสื้อเดินตามเข้าไปถึงได้พบว่าร้านอาหารใหญ่โตขนาดนี้ไม่มีใครสักคน
การประดับตกแต่งภายในสวยงามหรูหรามีดอกกุหลาบปักอยู่ทั่วทุกมุมห้อง
เท้าของเธอเหยียบลงบนพรมสีแดงที่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบอันงดงาม เธอกำลังเดินบนทางแห่งกลีบกุหลาบ
วินาทีที่เธอเหยียบมันลงไปนั้น เสียงแซกโซโฟนอันอ่อนนุ่มก็ได้บรรเลงเพลงราวกับสายน้ำไหล
ความหรูหราและโรแมนติกที่เหล่านี้ ถูกส่งผ่านไปสู่หัวใจอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นฉากที่อยู่ตรงหน้า เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะอ้าปากค้าง เธอสงสัยว่าเธอมาผิดที่หรือเปล่า？
“ถึงแล้วครับ”
บริกรพาเธอมายังโต๊ะที่อยู่ตรงกลาง
โต๊ะอาหารถูกประดับตกแต่งอย่างละเอียดประณีต แสงเทียนอันริบหรี่ ส่องไปยังของเหลวสีแดงในแก้วสะท้อนขึ้นมาที่ใบหน้าอันสวยงามของเธอ
โต๊ะนี้จัดไว้สำหรับสองคน แต่เธอไม่เห็นแม้แต่เงาของฝู้จิงเหวิน
เจียงสื้อสื้อรู้สึกงงงวยมากขึ้นกว่าเดิม เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “เขาไปไหนแล้วล่ะคะ？”
บริการอมยิ้ม เขาถอยหลังออกไปแล้วทำมือส่งสัญญาณ โคมไฟระย้าคริสทัลที่ห้อยลงมาก็ได้ดับลง เหลือเพียงแสงเทียนสีเหลืองอ่อนที่ส่องสว่างอยู่ภายในห้อง
ท่ามกลางความมืดสลัว ฝู้จิงเหวินเดินเข็นรถเค้กเข้ามาด้านใน
เค้กนั้นด้านบนสุดถูกประดับด้วยตุ๊กตาสองคน ชาย 1 คนหญิง 1 คนโอบกอดกันอย่างหวานซึ้ง
ฝู้จิงเหวินสวมชุดสูทสีดำ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาปรากฏรอยยิ้มออกมา
ใบหูของเขาแดงขึ้นเล็กน้อย จากนั้นยื่นดอกไม้ที่อยู่ในมือส่งไปให้กับเจียงสื้อสื้อแล้วพูดว่าให้ “ดอกไม้ให้คุณครับ”
เจียงสื้อสื้อมัวแต่ตกตะลึงกับฉากที่เห็นอยู่ตรงหน้า จนทำให้เธอลืมเอื้อมมือไปรับดอกไม้ไว้
เมื่อสังเกตเห็นฉากที่ถูกประดับตกแต่งตรงหน้านี้ เธอจึงคล้ายกับนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของฝู้จิงเหวิน！
แต่เธอกลับไม่ได้เตรียมของขวัญมา
เมื่อได้สติกลับคืนมาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ก้มศีรษะลง สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความละอายใจ เธอมองไปยังฝู้จิงเหวิน แล้วพูดขึ้นอย่างติดๆขัดๆว่า “คุณมีอะไรอยากได้ไหม ไว้ฉันจะชดเชยให้คุณได้ไหมคะ？”
