บทที่ 611 มาโดยไม่ได้รับเชิญ
“ใช่แล้ว วันนี้พวกเราทำการทดสอบ คะแนนของเสี่ยวเป่าเป็นอันดับหนึ่งด้วย ดังนั้นจึงทำให้ผมได้ปิดเทอมก่อนกำหนด”
เจียงสื้อสื้อมองคะแนนที่อยู่บนนั้น ขยี้ผมของเสี่ยวเป่าไปมาแล้วพูดชมว่า
“เสี่ยวเป่าเยี่ยมจริงๆ!”
ในขณะนั้นจิ้นเฟิงเฉินได้เอ่ยปากถามว่า “สื้อสื้อ คืนนี้คุณพอจะมีเวลาไหม?”
“ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ งานของที่บริษัทยังมีบางอย่างที่ยังทำไม่เสร็จ”
พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็ได้มองหน้าจิ้นเฟิงเฉินอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าเขามีอะไร
“อีกสองวัน เฟิงเหรากับหวั่นชีงก็จะต้องกลับไปแล้ว ผมวางแผนว่าจะจัดงานเลี้ยงส่งให้กับพวกเขา แล้วอีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเสี่ยวเป่าด้วย ดังนั้น
ตอนกลางคืนฉันอยากจะจัดงานเลี้ยงภายในครอบครัวให้กับเสี่ยวเป่าสักครั้ง แล้วอีกอย่างนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันจะฉลองวันเกิดให้กับเสี่ยวเป่าในต่างประเทศ หวังว่าพอถึงเวลานั้นคุณจะสามารถมาร่วมงานได้”
“ใช่แล้ว หม่ามี๊ สองสามปีแล้วที่หม่ามี๊ไม่ได้ฉลองวันเกิดกับเสี่ยวเป่า ถ้าเกิดว่าวันนี้หม่ามี๊สามารถมาได้ ผมคงดีใจมากๆ”
เสี่ยวเป่าช่วยพูด พร้อมกับมองเจียงสื้อสื้ออย่างคาดหวัง
ตาของเขาเปร่งประกาย เต็มไปด้วยความหวัง
เจียงสื้อสื้อใจไม่แข็งพอที่จะมองดวงของเขาที่เปร่งประกาย ไม่นานหลังจากนั้นก็พยักหน้าตอบรับ
พอเห็นเจียงสื้อสื้อตกลง เสี่ยวเป่าก็กระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
ปากก็ยังไม่หยุดพูด “ในที่สุดหม่ามี๊ก็จะได้ฉลองวันเกิดกับผมแล้ว!”
เมื่อเห็นเด็กน้อยมีความสุข ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็ถูกปลุกขึ้นมา
จิ้นเฟิงเฉินได้ถือโอกาสพูด “คืนนี้พาเถียนเถียนมาด้วยสิ ถือซะว่ามาฉลองให้กับเสี่ยวเป่า”
พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ส่งสายตาเป็นนัยให้กับเสี่ยวเป่า
พอได้รับสัญญาณเตือนของจิ้นเฟิงเฉิน เสี่ยวเป่าก็กะพริบตา จับมือของ
เจียงสื้อสื้อ พูดอย่างน่าสงสารว่า “หม่ามี๊ ขอร้องเถอะ”
“โอเค” เจียงสื้อสื้อไม่เพียงแต่จะทำอะไรไม่ถูก ในตอนนี้เธอยังหลงรักเสี่ยวเป่าไปเต็มๆ
เธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอใดๆของเสี่ยวเป่าได้เลย
หลังจากได้พูดคุยกับเสี่ยวเป่าอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อก็ได้ออกจากJSกรุ๊ปไป
เมื่อคิดว่างานที่บริษัทวันนี้ใกล้จะเสร็จแล้ว ในตอนที่เจียงสื้อสื้อได้กลับถึงบ้านเร็วนั้น นึกไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะอยู่ในบ้านด้วย เพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้น บรรยากาศระหว่างสองคนนั้นยิ่งอึดอัดมากยิ่งขึ้น
แต่เถียนเถียนกลับเล่นกับฝู้จิงเหวินอย่างสนุกสนาน
เจียงสื้อสื้อเดินไปอยู่ข้างหลังของเถียนเถียน อุ้มเธอไว้ในอ้อมกอดแล้วพูดว่า
“วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชาย ดังนั้นจะมีการรวมตัวกัน เธออยากจะไปร่วมงานไหม?”
ก็ไม่รู้ว่าเจียงสื้อสื้อพูดกับเถียนเถียน หรือว่าพูดกับฝู้จิงเหวิน
แต่พอเถียนเถียนได้ยินว่าจะไปหาเสี่ยวเป่า ก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที ปรบมือพร้อมกับพูดว่า “ว้าว! จริงเหรอคะ! งั้นเถียนเถียนจะไป หม่ามี๊ต้องแต่งตัวสวยๆให้”
เจียงสื้อสื้อพยักหน้า หลังจากนั้นก็อุ้มเถียนเถียนขึ้นข้างบนไปทันที
ฝู้จิงเหวินที่ยืนมองสองคนมีความสุขอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาในใจ
นั่งอยู่ข้างล่างสักพัก ฝู้จิงเหวินคิดว่าเขาไม่สามารถให้สองคนนั้นไปพบพ่อลูกจิ้นเฟิงเฉินเป็นการส่วนตัว มิเช่นนั้นไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นจะทำอะไร
ในตอนที่กำลังเคาะประตูห้องของเถียนเถียนนั้น เจียงสื้อสื้อก็ออกมาจากข้างใน มองสำรวจฝู้จิงเหวิน
ฝู้จิงเหวินไอเบาๆอย่างขาดความมั่นใจ จากนั้นเอ่ยปากพูดว่า “คืนนี้ผมจะไปกับคุณ อย่างนี้จะได้สามารถดูแลพวกคุณไม่ให้เจออันตราย”
เมื่อเห็นว่าฝู้จิงเหวินดูมีท่าทีลำบากใจเล็กน้อย เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเจตนาของเขาไม่ได้หมายถึงอย่างนี้ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธไป
ยามพลบค่ำ ทั้งสามคนก็ปรากฏตัวที่คฤหาสน์ตระกูลจิ้น
เสี่ยวเป่ามองเห็นเจียงสื้อสื้อจากไกลๆ ก็วิ่งเหยาะๆมาทักทาย
“หม่ามี๊ เถียนเถียน พวกคุณมาแล้ว!”
มองเห็นว่าข้างๆของเจียงสื้อสื้อยังมีฝู้จิงเหวินยืนอยู่ด้วย เสี่ยวเป่าอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว แต่ก็ยังทักทายฝู้จิงเหวินอย่างมีมารยาท ฝู้จิงเหวินได้ตอบกลับอย่างแผ่วเบา
หลังจากที่เถียนเถียนได้เจอเสี่ยวเป่าแล้ว ก็จูงมือเสี่ยวเป่าวิ่งอย่างต่อเนื่อง
ในตอนนั้น จิ้นเฟิงเฉินเดินมาจากไกลๆ
หลังจากที่มองเห็นคนข้างๆเจียงสื้อสื้อแวบหนึ่ง ก็พูดด้วยความเกรงอกเกรงใจว่า “คุณฝู้มาเองโดยไม่ได้เรียนเชิญ ขออภัยที่พวกเราดูแลไม่ทั่วถึง”
คำพูดประชดนั้นแรงมาก ฝู่จิงเหวินตอบกลับไปว่า “มีใครบางคนห่วงใยภรรยาผม แน่นอนว่าผมต้องตามมาดูแลอยู่แล้ว”
ชายสองคนจ้องมองกันและกัน และมีท่าทางเหมือนจะต่อสู้กัน
เมื่อคู่แค้นมาเจอกัน ความบาดหมางยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น
กลิ่มเขม่าควันปืนในอากาศแรงมาก เจียงสื้อสื้อไม่มีทางเลี่ยง
ไม่สนใจทั้งสองคน เจียงสื้อสื้อไปช่วยทางด้านส้งหวั่นชีง
เถียนเถียนอยู่ติดตามหลังเสี่ยวป่าวอยู่โดยตลอด
เสี่ยวป่าวพาเถียนเถียนมาที่ห้องขนม ในนั้นมีเค้กก้อนใหญ่อยู่ ด้านบนนั้นมีตุ๊กตาของเสี่ยวเป่าอยู่ด้วย
หลังจากที่เถียนเถียนได้เห็นนั้น ก็รู้สึกแปลกใหม่มาก
แอบหยิบชิ้นเล็กๆมาให้เถียนเถียน ทั้งสองคนจึงออกมาจากข้างในนั้น
แสงของดวงอาทิตย์ตกกระทบกับสระว่ายน้ำ น้ำที่สะท้อนเงาของผู้คนจำนวนมาก
ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง จิ้นเฟิงเฉินเข็นรถเค้กออกมา
จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นมาว่า “เสี่ยวเป่ามาอธิษฐานขอพรเร็ว”
“ผมอยากให้หม่ามี๊กับเถียนเถียนมาอธิษฐานด้วยกันกับผม”
พูดจบ เสี่ยวเป่าก็ไปจูงมือของเจียงสื้อสื้อและเถียนเถียน
ทั้งยังมีหมวกวันเกิดให้พวกเขาทั้งสองคนใส่
หลังจากอธิษฐานเสร็จ พวกเขาก็เป่าเทียน
เสี่ยวเป่าแบ่งเค้กให้กับทุกคนอย่างมีความสุข เถียนเถียนเกาะติดอยู่ข้างๆเสี่ยวเป่าตลอด สายตาจ้องมองไปที่คนใจร้าย
เสี่ยวเป่าจะไม่รู้ความคิดของเถียนเถียนได้อย่างไร หลังจากที่แบ่งเค้กให้ทุกคนแล้ว ก็หยิบตุ๊กตาตัวน้อยๆนั้นให้กับเถียนเถียน
หลังจากที่ได้ของขวัญที่ใจต้องการแล้ว เถียนเถียนก็ได้จุ๊บแก้มของเสี่ยวเป่าเบาๆ
คนอื่นๆก็เริ่มเตรียมของย่างบาร์บีคิว จิ้นเฟิงเหราและส้งหวั่นชีงรับผิดชอบในการปิ้ง
แต่ยังมีผู้ชายอีกสองคนที่มองอีกฝ่ายเป็นศัตรูโดยตลอด ช่างอ่อนต่อโลกมากๆ
หลังจากที่จิ้นเฟิงเหราย่างเนื้อเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็ส่งให้เจียงสื้อสื้อพร้อมกัน
ทั้งสองจ้องมองไปที่เจียงสื้อสื้อ ทำให้เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะรับจากมือใคร
เลยไม่รับเอาของสักคนเลย เจียงสื้อสื้อจึงเดินไปหยิบเนื้อย่างตรงจิ้นเฟิงเหราด้วยตัวเอง
หลังจากที่ทำบาร์บีคิวเสร็จ จิ้นเฟิงเหรามองดูสถานการณ์ของทั้งสามคนไม่ค่อยจะดี จึงไปดึงฝู่จิงเหวินออกมาข้างๆ
“คุณฝู่ ฉันได้ยินมาว่าคุณเป็นผู้นำทางด้านการแพทย์ ช่วงนี้ฉันวางแผนจะลงทุนเกี่ยวกับสถาบันวิจัย ไม่ทราบว่าคุณพอจะมีข้อเสนออะไรดีๆให้กับฉันไหม”
ในตอนนั้นฝู่จิงเหวินสนใจซะที่ไหนว่าจิ้นเฟิงเหวินพูดอะไร จิตใจของเขาล้วนอยู่แต่กับคนสองคนตรงหน้า พูดอย่างลวกๆว่า “คุณชอบทำก็ดีแล้ว”
พูดจบฝู่จิงเหวินก็เดินกลับไป แต่นึกไม่ถึงว่าจะโดนจิ้งเฟิงเหราออกแรงดึงกลับมา
พูดไร้สาระกับเขาไปเรื่อย ทำให้ฝู่จิ้งเหวินหงุดหงิดมาก
แต่สิ่งที่กีดขวางคือเขาอยู่ที่บ้านตระกูลจิ้น ไม่กล้าแสดงอารมณ์ จึงทำได้เพียงตอบจิ้นเฟิงเหราไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง
แต่ตากลับหยุดอยู่ที่เจียงสื้อสื้อ ราวกับว่าเพียงแค่เขาเดินออกไป เจียงสื้อสื้อก็จะถูกจิ้นเฟิงเฉินกินลงไปอย่างนั้น
ทุกคนมีความรู้สึกนึกคิดเป็นของตัวเอง สงครามเขม่าดินปืนอยู่ท่ามกลางผู้ใหญ่
เด็กหญิงตัวน้อยและเสี่ยวเป่าเล่นกันสนุกสนานเป็นอย่างมาก บรรยากาศตรงนี้ผ่อนคลายเป็นที่สุด
ส้งหวั่นชีงมองดูเด็กทั้งสองคนก็สนุกสนานไปด้วย
