ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 623 เกิดเรื่อง

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นผมไปส่งคุณ”

ตอนแรกเจียงสื้อสื้ออยากจะปฏิเสธ แต่จิ้นเฟิงเฉินหยิบกระเป๋าของเธอที่วางอยู่บนเตียงขึ้นมาทันที ไม่ให้โอกาสเธอได้ปฏิเสธเลย

เมื่อมาถึงบริษัท เจียงสื้อสื้อก็เข้าทำงานทันที

เธอนั่งอยู่ในห้องทำงานเป็นเวลาสามชั่วโมง และในที่สุดก็แก้ปัญหานี้ไปได้

ตกเย็น จิ้นเฟิงเฉินส่งข้อความหาเธอ เสี่ยวเป่าตื่นแล้ว

ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

สามวันผ่านไป จิ้นเฟิงเฉินก็โทรมาอีกครั้ง

เนื่องจากฝู้จิงเหวินอยู่ข้างๆ เจียงสื้อสื้อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็รับโทรศัพท์

“วันนี้เสี่ยวเป่าออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านได้แล้ว คืนนี้เขาอยากให้คุณกินข้าวกับเขา คุณสะดวกไหม? ”

เมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายดังมาจากโทรศัพท์ ฝู้จิงเหวินก็รีบเดินเข้าไปใกล้เจียงสื้อสื้อทันที

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็ปฏิเสธ “ฉันไม่ไปดีกว่า คืนนี้ฉันมีธุระ คุณช่วยขอโทษเสี่ยวเป่าแทนฉันด้วยนะ”

โทรศัพท์เปิดลำโพงไว้ แน่นอนว่าเสี่ยวเป่าเองก็ได้ยินคำพูดของเจียงสื้อสื้อแล้ว เขารู้สึกผิดหวังขึ้นมาทันที

ทั้งสองวางสายลง จิ้นเฟิงเฉินตบบ่าของเสี่ยวเป่าแล้วปลอบใจว่า “วันนี้หม่ามี๊มีเรื่องจริงๆ ต่อไปต้องมีโอกาสอยู่แล้ว พวกเราอย่าบังคับเธอจนรีบร้อนเกินไป โอเคไหมครับ?”

แม้ในใจจะไม่เต็มใจสักเท่าไหร่ แต่เสี่ยวเป่าก็ยังพยักหน้าอย่างรู้ความ

แต่สิ่งที่ทำให้จิ้นเฟิงเฉินคิดไม่ถึงก็คือ โอกาสที่ในคราวหน้านั้นมันไกลออกไปเรื่อยๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น เถียนเถียนโวยวายว่าอยากออกไปกินเค้ก แม่ฝู้หมดหนทาง จึงได้พาเธอออกไป

มาถึงข้างถนนเถียนเถียนกระโดดอย่างมีชีวิตชีวามาก

แม่ฝู้เดินตามหลังเธอมาตลอด กลัวว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ

แต่ยิ่งคุณกังวลเกี่ยวกับอะไรมากเท่าไหร่ เรื่องนั้นก็จะยิ่งมีแนวโน้มที่จะเกิดมากขึ้นเท่านั้น

ขณะที่แม่ฝู้ซื้อเค้กเสร็จเรียบร้อยเตรียมจะกลับบ้านพร้อมเถียนเถียน รถที่เร่งมาด้วยความเร็วสูงก็พุ่งเข้ามาทางทางเท้า

แม่ฝู้กับเถียนเถียนกำลังเดินอยู่กลางถนน หลบหนีไม่ทัน

แม่ฝู้ก็เลยผลักเถียนเถียนออกไปด้านข้าง แต่ตัวเองกลับถูกรถชนจนล้มลง

ได้ยินเพียงเสียง ‘เคร้ง’ ร่างกายของแม่ฝู้ถูกกระแทกจนกระเด็นออกไปไกลมาก

ผู้คนที่เดินผ่านไปมาเห็นว่าเกิดอุบัติเหตุ ถึงรีบโทรแจ้ง 120

เถียนเถียนยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอตามฝูงชนมาที่โรงพยาบาล

เมื่อฝู้จิงเหวินรู้ข่าว เขาตะลึง เจียงสื้อสื้อเองก็ตะลึงจนอยู่กับที่

พ่อฝู้เป็นคนแรกที่ดึงสติกลับมาได้และพาพวกสองคนไปอย่างรวดเร็ว

ไม่กล้าที่จะรอช้าใด ๆ ฝู้จิงเหวินมาถึงโรงพยาบาลก็รีบเข้าไปในห้องผ่าตัดเพื่อช่วยในการช่วยชีวิต

ส่วนเจียงสื้อสื้อและพ่อฝู้พาเถียนเถียนรออยู่ข้างนอก

การรอครั้งนี้เป็นเวลานานหลายชั่วโมง จากที่ท้องฟ้าที่สีฟ้าสดใสก็เปลี่ยนเป็นเมฆมืดครึ้ม

หลังจากนั้นไม่นานไฟในห้องผ่าตัดก็ดับลง

เห็นเพียงฝู้จิงเหวินเดินออกมาจากด้านในมาด้วยสีหน้าหดหู่ เจียงสื้อสื้อรีบเดินเข้าไปถามสถานการณ์

“แม่เป็นยังไงบ้าง? สาหัสไหม?”

ฝู้จิงเหวินได้ยินเช่นนี้ก็ส่ายหน้า ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ดวงตาของเขาไร้สติ

“ยังไม่ได้หลุดพ้นจากจุดอันตราย เลือดเธอออกเยอะมากขนาดนั้น…”

ฝู้จิงเหวินกล่าวแล้วตบหน้าตัวเอง แล้วตำหนิตัวเองว่า “ฝึกวิชานี้ไปแล้วมีประโยชน์อะไร เมื่อถึงเวลาคับขันกลับไร้ประโยชน์!”

เจียงสื้อสื้อเห็นเช่นนี้ก็รีบจับมือเขาไว้ มือของฝู้จิงเหวินสั่นไปหมด สามารถจินตนาการได้เลยว่าเขากลัวขนาดไหน

“ไม่เป็นไรนะ คุณแม่ต้องหลุดพ้นจากอันตรายอย่างแน่นอน คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันเชื่อว่าแม่จะต้องผ่านวิกฤติครั้งนี้ไปได้อย่างแน่นอน”

หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็กอดฝู้จิงเหวินไว้ในอ้อมแขน แล้วตบหลังเขาเบาๆ

ฝู้จิงเหวินจับมือของเจียงสื้อสื้อไว้แน่นเพื่อหาที่ปลอบประโลม

ตอนที่เขาอยู่ในห้องผ่าตัด เขากลัวจริงๆ

เจียงสื้อสื้อกอดฝู้จิงเหวินไว้แบบนี้ และปลอบโยนเขาไปเรื่อยๆ

ผ่านไปไม่นานฝู้จิงเหวินก็เงยหน้าขึ้นจากอ้อมกอดของเจียงสื้อสื้อ พูดด้วยเสียงแหบว่า “ตอนนี้แม่เลือดออกภายใน ยังต้องสังเกตอาการในหน่วยดูแลผู้ป่วยหนักอีกสามวัน หากฟื้นขึ้นมาก็จะหลุดพ้นจากอันตราย แต่หากไม่ฟื้น……”

พูดถึงตรงนี้ ฝู้จิงเหวินก็เอามือปิดหน้าไว้อย่างเจ็บปวด คำไม่กี่คำนั้นเขาพูดไม่ออกจริงๆ

ทั้งๆ ที่ตอนเช้ายังดีๆ อยู่เลย ทำไมจู่ๆ ถึงได้…

“จิงเหวิน แม่จะไม่เป็นไรอย่างแน่นอน อย่าทำให้ตัวเองกลัวสิ ตอนนี้การรักษาพัฒนาขึ้นอย่างดี แม่จะต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณ”

หลังจากพูดจบ เจียงสื้อสื้อก็แนบมือตัวเองและส่งความอบอุ่นให้กับเขา

ฝู้จิงเหวินพยักหน้า ขณะนั้นเองพ่อฝู้ก็เดินมาพร้อมเถียนเถียน

พวกเขามาถึงหน้าประตูไอซียู และเห็นว่าแม่ฝู้ที่อยู่ในห้องผู้ป่วยเต็มไปด้วยท่อต่างๆ เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บปวด

เมื่อปลอบใจฝู้จิงเหวินเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เสนอตัวว่าตัวเองจะอยู่ที่นี่เพื่อดูแลแม่ฝู้

เดิมทีฝู้จิงเหวินอยากจะบอกว่าเขาจะมาดูแลด้วยตัวเอง แต่เจียงสื้อสื้อยืนยันว่าจะดูแล เขาเองก็ยากที่จะปฏิเสธ

ตกดึก ฝู้จิงเหวินกลับไปเอาเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยนใส่ พ่อฝู้ไปที่ บริษัท เพื่อที่จะจัดการกับงาน

ในขณะนั้น โทรศัพท์ของเจียงสื้อสื้อก็ดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อชําเลืองมอง พบว่าเป็นสายของจิ้นเฟิงเฉิน

เธออยากจะวางสายไป แต่หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งเธอก็รับสาย

“สื้อสื้อ วันนี้คุณมีเวลาไหม? ” เสียงเย็นเยียบของจิ้นเฟิงเฉินดังขึ้น

เจียงสื้อสื้อได้ยินก็กระแอมเบาๆ แล้วพูดต่อว่า “คุณน้าฝู้เกิดเรื่องขึ้น ฉันต้องดูแลเธออยู่ที่นี่”

จิ้นเฟิงเฉินถามโรงพยาบาลที่พวกเขาอยู่ จากนั้นก็วางสาย ทำให้เจียงสื้อสื้องุนงงอย่างมาก

แต่สงสัยก็ส่วนสงสัย เจียงสื้อสื้อไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้