ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 652 ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาเถอะ

พยายามกลั้นหายใจอยู่ในอ้อมอกของเขา ไม่กล้าจะจินตนาการว่าคนภายนอกจะมีการตอบสนองอย่างไร

ไม่นาน เจียงสื้อสื้อก็ได้ยินเสียงประตูรถถูกเปิดออก

เธอถูกจิ้นเฟิงเฉินค่อยๆวางเธอลงที่เบาะหลังรถ

ภายในรถ แสงไฟมืดมิดเผย ใบหน้าสีขาวนวลของเจียงสื้อสื้อออกมา

เธอเงยหน้าขึ้นมามองไปยังดวงตาดำของจิ้นเฟิงเฉิน

ริมฝีปากขยับเล็กน้อย กำลังที่จะตำหนิการกระทำเมื่อสักครู่ของเขา จิ้นเฟิงเฉินกลับก้มหน้าลง พลางใช้กระโปรงปิดที่ขาของเธอ

“คุณจะทำอะไร？”

เจียงสื้อสื้อขนลุกซู่ทั้งตัว ร้องขึ้นด้วยความตกใจ และถอยกลับไปอย่างอัตโนมัติ

จิ้นเฟิงเฉินเงยหน้าขึ้นมองท่าทีขวัญหนีดีฝ่อของเธอลูบหน้าผากของเธอ พลางถอนหายใจ

“รอยแผลของคุณลึกไม่น้อย คุณรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวผมจะไปเอายา”

เมื่อพูดจบเขาก็เดินออกไป เมื่อเขาเดินออกไป เจียงสื้อสื้อก็คลายลมหายใจลง

เธอค่อยๆหันศีรษะไปมองทิวทัศน์ด้านนอกหน้าต่าง รอยช้ำแดงบนใบหน้ายังคงไม่จางหาย

ไม่นาน จิ้นเฟิงเฉินนำกล่องยากลับมา ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปยืมมาจากที่ไหน

ช่องว่างในรถมากไม่น้อย แต่ในเวลานี้ เมื่อเห็นว่าจิ้นเฟิงเฉินนั่งคุกเข่าอยู่ด้านหน้าของตนเอง เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าที่แห่งนี้คับแคบเกินไป หายใจไม่ค่อยสะดวก

จิ้นเฟิงเฉินเปิดกล่องยาอย่างคล่องแคล่ว หยิบยาฆ่าเชื้อและสำลีไม้ออกมา

แรงที่ฝ่ามือของชายหนุ่มละเลงลงบนขาของเธออีกครั้ง กระโปรงถูกเปิดออกมาถึงบริเวณขาอ่อน

ผิวขาวถูกเผยออกมา บริเวณที่ถูกกระจกบาดก็เผยออกมาเช่นเดียวกัน

คิ้วของจิ้นเฟิงเฉินขมวดขึ้น แววตาเผยความรู้สึกปวดใจออกมา

เขานวดบริเวณใกล้ๆกับบาดแผล ฝ่ามือให้ความรู้สึกหยาบกระด้าง แต่ก็ไม่ได้ทำร้ายผิวที่ละเอียดอ่อน

ท่าทีละเอียดอ่อน เบาๆทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ไปถึงคั่วหัวใจ ในขณะนั้นเจียงสื้อสื้อก็สูดหายใจเฮือกหนึ่ง

คิดว่าบาดแผลนั้นทำให้เธอเจ็บปวด แววตาของจิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นถามเธอว่า“คุณเจ็บเหรอ？”

สีหน้าสงสัย

เจียงสื้อสื้อหน้าแดงพลางส่ายหัว“เปล่าคะ”

ในใจรู้สึกโล่งอกที่แสงไฟเป็นสีเหลืองนวล ทำให้สีหน้าของเธอไม่ได้แสดงออกอย่างชัดเจนนัก

จิ้นเฟิงเฉินพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมาแล้วกับ ผมจะพยายามทำให้เบาที่สุด”

เขาคุกเข่าข้างหนึ่ง จับใกล้ๆบริเวณแผลที่ขาของเธอ

ปฏิบัติอย่างระมัดระวัง ราวกับของที่มีราคาแพง

จากนั้น เขาก็นำไม้พันสำลีค่อยๆเช็ดที่แผลของเธอเบาๆ

เขามือเบามาก ราวกับขนที่บินผ่านไป

สายตาของจิ้นเฟิงเฉินจับจ้องอยู่ที่บาดแผลของเธอ ขมวดคิ้ว ราวกับคนที่เจ็บคือเขาเอง

เจียงสื้อสื้อมองชายที่ปฏิบัติต่อเธออย่างเอาอกเอาใจ ตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่ง

แสงแดดส่องผ่านใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน อวัยวะทั้งห้าของเขาอาบด้วยแสงสีเหลืองอ่อน เขาเช็ดแผลอย่างตั้งใจ

จู่ๆ สายตาของเจียงสื้อสื้อก็ไม่อาจเคลื่อนย้ายไปที่อื่นได้ สายตาเริ่มมองไม่ชัดก้นบึ้งของหัวใจเริ่มจั๊กจี้เล็กน้อย

ที่จอดรถเงียบสงบ มองไม่เห็นใครเลยสักคน

แม้ว่าประตูรถจะเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่ความอบอุ่นกลับอบอวลไม่จางไปไหน

ขณะที่จิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนมันสำลีอันใหม่ก็เห็นเจียงสื้อสื้อจ้องมองตนเองอยู่ อดไม่ได้ที่จะยิ้มอ่อน

เมื่อเจียงสื้อสื้อรู้สึกตัวว่าตนกำลังจ้องมองจิ้นเฟิงเฉินอยู่อย่างไม่กะพริบตา ในใจก็เริ่มรู้สึกอึดอัด

“ให้ฉันทำเองเถอะ”

เธอหน้าแดง รีบแย่งของจากมือของจิ้นเฟิงเฉิน แต่เขากลับหลบอย่างง่ายดาย

สายตาเคลื่อนเล็กน้อย ลูกกระเดือกของจิ้นเฟิงเฉินเคลื่อนไหว พูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า“ถ้าขยับอีก เดี๋ยวกระโปรงก็เปิดหมดหรอก”

เธอใช้ฝ่ามือกดชายกระโปรงลง

บรรยากาศในขณะนั้นอบอุ่นขึ้นเล็กน้อย

เจียงสื้อสื้อก้มหน้าตะโกนร้องด้วยความตกใจ จากนั้นก็ไม่กล้าขยับอีก

เธอนั่งลงอย่างเชื่อฟัง ปล่อยให้จิ้นเฟิงเฉินทายาให้จนเสร็จ

ใบหูแดงอย่างน่าสงสัย

ครู่หนึ่ง จิ้นเฟิงเฉินจึงปิดกล่องยา แล้วพูดกับเธอว่า“เสร็จแล้วครับ”

“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกผ่อนคลายจึงลุกขึ้นอย่างรวดเร็วอยากที่จะออกจากสถานที่แห่งความอบอุ่นนี้ให้เร็วที่สุด

ลืมไปว่าที่นี่คือในรถ เมื่อลุกขึ้นศีรษะจึงไปชนเข้ากับหลังคารถ

แต่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บอย่างที่คิด เพราะมือของจิ้นเฟิงเฉินรองรับศีรษะของเธอไว้

“คุณ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

เจียงสื้อสื้อรีบตรวจสอบมือของจิ้นเฟิงเฉิน

เขาซ่อนมือเอาไว้ด้านหลังไม่ยอมให้เธอดู จิ้นเฟิงเฉินส่ายศีรษะพลางพูดขึ้นอย่างราบเรียบว่า“ไม่เป็นไรครับ”

สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ“คุณกลัวผมมากเลยเหรอ？”

“เปล่าค่ะ”

เมื่อเจียงสื้อสื้อถูกถามเช่นนี้ก็ก้มหน้าลงพลางส่ายหัว

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินได้รับบาดเจ็บในใจก็รู้สึกไม่สู้ดีนัก

“งั้นคุณจะหลบหน้าผมทำไม？”

เจียงสื้อสื้อฟังน้ำเสียงที่หดหู่และจนปัญญา ความรู้สึกละอายใจก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“ช่างเถอะ ผมจะส่งคุณกลับไป”

จิ้นเฟิงเฉินยิ้มอย่างขมขื่นครู่หนึ่ง พูดจบก็จะลงไป

จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็เงยหน้าขึ้นมา ตะโกนขึ้นว่า “ไม่ต้องกลับไปหรอก คุณนั่งรถเล่นเป็นเพื่อนฉันได้ไหม？”

นัยน์ตาดำของจิ้นเฟิงเฉินกลอกไปมาพลางจ้องมองแววตาของเธอ

เขากำลังครุ่นคิดว่าสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องจริงหรือไม่

เมื่อถูกสายตาของเขาจ้องมอง เจียงสื้อสื้อลูบที่ลำคอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง พลางอธิบายขึ้นประโยคหนึ่งว่า“ช่วงนี้รู้สึกอุดอู้อยากจะออกไปเดินเล่น”

ริมฝีปากของจิ้นเฟิงเฉินเผยขึ้นเล็กน้อย จ้องมองเธออย่างอ่อนโยน

“ได้สิ”

เธออยากไปที่ไหน เขาสามารถไปเป็นเพื่อนเธอได้ทุกที่

ในยามค่ำคืนรถสีดำเสมือนเป็นรอยล้อรถที่ลากยาวไปตามถนนอย่างชัดเจน

รถขับมาถึงบริเวณฝั่งแม่น้ำแซน