ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 656 ไม่ช้าเราก็คงจะต้องเป็นโรคจิตเภท

เมื่อเห็นท่าทีที่ใจจดใจจ่อของเธอเช่นนั้น จู่ๆเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกว่าภาระบนบ่าของเธอเบาลงมาก

หลังจากที่เปลี่ยนรองเท้า เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปอยู่ด้านหลังของเด็กน้อย พลางตบไหล่ของเถียนเถียนหนึ่งที

เถียนเถียนตกใจ ขณะที่อยากจะส่งเสียงร้องออกมา แต่เมื่อเห็นว่าเป็นเจียงสื้อสื้อจึงยิ้มออกมาอย่างเบิกบาน และรีบโผเข้าไป

“หม่ามี๊！ในที่สุดก็กลับมาแล้ว！”

เมื่อบีบไปที่แก้มของเด็กน้อย เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกสบายใจไม่น้อย พลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า“ใช่แล้ว เถียนเถียนเป็นเด็กดีหรือเปล่าคะ？”

“เป็นคะ！เถียนเถียนคิดถึงหม่ามี๊มากเลยนะคะ！”

ขณะที่เถียนเถียนพูดขึ้น มือของเธอก็วางอยู่ที่บริเวณหัวใจ ท่าทางของเธอนั้นน่านักไม่เบาเลย

“ถ้างั้นวันนี้หม่ามี๊ทำข้าวห่อไข่ที่เถียนเถียนชอบให้ทาน ดีไหมคะ？”

เมื่อเจียงสื้อสื้อพูดออกไป เถียนเถียนก็รีบหอมที่แก้มของเจียงสื้อสื้อฟอดหนึ่งทันที

พลางพูดขึ้นด้วยความดีอกดีใจว่า“ดีที่สุดเลยค่ะ เถียนเถียนไม่ได้ทานข้าวห่อไข่ที่หม่ามี๊ทำมานานแล้ว”

หลังจากที่บีบจมูกของเถียนเถียนแล้ว เจียงสื้อสื้อเริ่มเตรียมวัตถุดิบ

เด็กน้อยจับชายเสื้อของเจียงสื้อสื้อ อยู่ข้างๆ ช่วยโน่นช่วยนี่

เด็กตัวน้อยๆที่อยู่ในครัว คอยช่วยหยิบอุปกรณ์ครัวให้เจียงสื้อสื้อไม่ขาดสาย

แม้ว่าส่วนมากเธอจะหยิบของเล่นของเธอ แต่เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกชื่นใจไม่น้อย

เธออายุน้อยขนาดนี้ยังรู้จักช่วยแม่ทำงาน ต่อไปคงจะเป็นเด็กที่กตัญญูอย่างแน่นอน

แต่ว่า วินาทีต่อมาเถียนเถียนก็ปีนขึ้นมาอยู่บนตัวของเจียงสื้อสื้อ เมื่อเห็นอาหารที่อยู่ในหม้อก็น้ำลายไหล

ทำเสียงจิ๊จ๊ะพลางพูดขึ้นว่า“หม่ามี๊ หอมมากเลยค่ะ จะได้ทานเมื่อไหร่คะ？”

เธอวางหล่อนลงที่พื้น มือของเจียงสื้อสื้อค่อยๆคน ยิ้มพลางพูดขึ้นว่า“ยังต้องรออีกครู่หนึ่ง เถียนเถียนกลับไปดูการ์ตูนในห้องสักพักหนึ่ง ก็ทานได้แล้วล่ะ”

แต่เด็กน้อยกลับไม่ยอมจากไป หยิบเก้าอี้เล็กขึ้นมาตัวหนึ่งแล้วยืนขึ้นบนนั้น สายตาจ้องมองไปที่อาหารที่อยู่ในหม้อ

“ไม่เอาค่ะ ดูจะคอยดูตอนที่ตักอาหารออกจากหม้อ เวลาทานจะได้รู้สึกภูมิใจค่ะ”

เธอรู้สึกขำกับคำพูดของหล่อน เจียงสื้อสื้อก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าอะไรกันที่เรียกว่าเป็นความภูมิใจในการทานอาหาร

แม่ลูกคุยไปหัวเราะไปในห้องครัว พ่อบ้านก็รู้สึกชื่นใจเป็นอย่างมาก

ในช่วงเวลานี้ ในบ้านเกิดเรื่องราวต่างๆมากมาย

บรรยากาศในทุกๆๆวันล้วนอึมครึม ทำให้ลูกน้องอย่างพวกเขาทำตัวไม่ถูก

ห้านาทีต่อมา เด็กน้อยส่งเสียงประหลาดใจ ในมือพยายามประคองอาหารที่ทำเสร็จแล้วอย่างระมัดระวัง

เท้าน้อยๆก้าวอย่างรวดเร็ว และเดินมายังข้างๆโต๊ะ

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็เดินออกมาจากห้องครัว จานของแม่ลูกมีอาหารชนิดเดียวกันอยู่ในนั้น

เถียนเถียนจิ้มไข่ห่อใส่เข้าปาก

สีหน้าแสดงถึงความพึงพอใจออกมาชั่วขณะ

หลับตาแล้วดื่มด่ำกับรสชาติ

ไม่นาน เธอก็ลืมตาขึ้นมาและชูนิ้วโป้งให้กับเจียงสื้อสื้อ

เสียง‘อู้ฮู้’เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“ลูกไปเรียนกับใครมา？ทำท่าทางแบบนี้เป็นด้วยเหรอ？”

เมื่อเถียนเถียนได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดขึ้นอย่างโอ้อวดว่า“เรียนจากคุณป้าในทีวีค่ะ หนูเห็นพวกเขาจะทานอาหารเต็มปาก จากนั้นก็ชูนิ้วโป้งขึ้นด้วยความดีอกดีใจ เถียนเถียนเห็นแล้วยังรู้สึกว่ามันอร่อยเลยค่ะ”

เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกน่าขำ ลูกสาวของเธอเรียนรู้อะไรได้ลึกซึ้งจริงๆ

หลังจากที่ทานข้าวห่อไข่เรียบร้อยแล้ว เถียนเถียนก็ยืดเอวอย่างขี้เกียจพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงออกอ้อน“หม่ามี๊ เถียนเถียนอิ่มจังเลยค่ะ เราจะทำอะไรกันต่อดีคะ？”

เจียงสื้อสื้อลูบผมของเถียนเถียนพลางพูดขึ้นว่า“รอให้เถียนเถียนย่อยก่อน พวกเราค่อยไปอาบน้ำกัน”

สองแม่ลูกนอนขี้เกียจอยู่บนโซฟาครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็พาเถียนเถียนไปในห้องอาบน้ำ

หลังจากที่เถียนเถียนราดน้ำจนทั่วตัวแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ฟอกสบู่ให้กับหล่อน

ไม่นานฟองสบู่ก็เต็มตัวของเถียนเถียนและหล่อนก็เล่นมันอย่างไม่สนใจ

เมื่อเห็นท่าทีที่มีความสุขของหล่อน เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกดีใจไม่น้อย

ช่วงเวลานี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย เธอแทบจนทนไม่ไหวแล้ว

แต่โชคดีที่ข้างกายของเธอยังมีลูกสาวคอยอยู่ข้างๆ

หลังจากที่อาบน้ำอยู่กับเถียนเถียนครู่หนึ่ง เจียงสื้อสื้อก็อุ้มหล่อนออกมา

หลังจากอาบน้ำเสร็จก็รู้สึกสบายตัวไม่น้อย

เจียงสื้อสื้อยืดตัวอย่างขี้เกียจ หลับตาลงและดื่มด่ำกับความรู้สึกผ่อนคลายในเวลาอันสั้นนี้

สิบนาทีต่อมา เจียงสื้อสื้อหันกลับมาก็พบว่าเถียนเถียนหลับไม่ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

เธอค่อยๆอุ้มหล่อนวางไว้บนหมอน

มองดูท่าทีที่คุ้นเคยของเถียนเถียน เจียงสื้อสื้อก็เผยความรู้สึกง่วงออกมา

เริ่มหาวนอน และนอนลงข้างๆของเถียนเถียน

ค่ำคืนนี้ถือเป็นค่ำคืนที่เจียงสื้อสื้อยากที่จะได้ผ่อนคลาย เธอหลับฝันดีตลอดทั้งคืน

ในวันรุ่งขึ้นเธอตื่นขึ้นมาแต่เช้า แสงแดดส่องไปที่ร่างกายของเธอ

เธอแต่งตัวให้กับเถียนเถียนก่อน จากนั้นก็เตรียมอาหารเช้าเพื่อไปโรงพยาบาล ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังจะออกจากบ้าน

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอรู้สึกเจ็บที่บริเวณหัวใจ

เธอนวดคลึงที่บริเวณหัวใจ ความเจ็บปวดก็ค่อยๆคลายลง

แต่ว่าในใจของเธอสงสัย ทำไมอยู่ดีๆถึงได้เจ็บแบบนี้？

วินาทีต่อมาความเจ็บปวดก็ทวีความรุนแรงขึ้น ทำให้เจียงสื้อสื้อแทบจะยืนไม่ไหว

ราวกับมีดกำลังทิ่มแทงหัวใจของเจียงสื้อสื้อ มันทรมานเป็นอย่างมาก