บทที่ 679 จะว่ายังไงก็เป็นคนนอก
เสี่ยวเป่าพยักหน้าตอบรับและพูดต่อว่า “แต่ผมเป็นห่วงหม่ามี๊จนนอนไม่หลับเลยครับ”
พูดไปก็ทำหน้าเศร้าใจอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อรู้สึกเป็นห่วงจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
เสี่ยวเป่าจ้องมองเธออยู่หลายรอบ จากนั้นก็กระโดดลงจากโซฟา แล้ววิ่งไปข้างๆ หากระเป๋าเป้ที่เขาเอามา
เขาดึงซิปออกและดึงของเล็ก ๆ น้อย ๆ แปลกๆ ออกมา
เสี่ยวเป่าแนะนำของชิ้นเล็ก ๆ น้อย ๆ “หม่ามี๊ครับ นี้เป็นยาที่หนูขอมาจากหมอครับ ทาอันนี้แล้วแผลจะหายไวมากๆ เลยครับ
และก็อันนี้ อันนี้เป็นพลาสเตอร์ ติดพลาสเตอร์แล้ว เป่า’ฟู่ฟู่’สองที แผลก็ไม่เจ็บแล้วครับ…”
พูดจบเขาก็เอาไปติดกับผิวของเจียงสื้อสื้อ และสุดท้ายก็หยิบขวดแก้วที่สวยงามออกมา
ในขวดมีลูกห่อมาอย่างสวยงาม
เขาส่งลูกขวดนี้ให้เจียงสื้อสื้อราวกับยื่นสมบัติอันล้ำค่าให้ ดวงตาของเสี่ยวเป่าเป็นประกาย
ใบหน้าเล็ก ๆ ของเขาเขินจนเป็นสีแดงและกล่าวว่า “ลูกอมทั้งหมดนี้ให้เถียนเถียนทั้งหมดเลยครับ เพราะก่อนหน้านี้น้องสาวป่วย เพราะฉะนั้นผมจึงคิดเอามาด้วยครับ”
เจียงสื้อสื้อไม่คิดว่าเสี่ยวเป่าจะใส่ใจขนาดนี้ เธอรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมาทันที
ขณะนี้เถียนเถียนจับมือแม่บ้านแล้วกระโดดลงมาจากชั้นบันได เมื่อเห็นเสี่ยวเป่าเธอก็ตะโกนอย่างมีความสุขว่า “พี่ชายคะ!”
ได้ยินเสียงเถียนเถียน mเสี่ยวเป่าก็เอาลูกอมใส่ไว้ในมือของเถียนเถียน แล้วพูดอย่างเคร่งเครียดราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อยไว้ “นี่ให้น้องนะ”
เถียนเถียนได้รับของขวัญแล้วมีความสุขอย่างมาก เธอตอบกลับอย่างสุภาพว่า “ขอบคุณค่ะพี่ชาย”
รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอหวานชื่นมาก
จากนั้นหวานจับมือของเสี่ยวเป่าและพาเขาขึ้นไปเล่นที่ชั้นบน
เธอเอาตุ๊กตาหมีที่ชอบที่สุดของตัวเองให้เสี่ยวเป่า พูดพร้อมหัวเราะคิกคัก “พี่ชายคะ เถียนเถียนยกพี่หมีให้ พี่คุยกับพี่หมีได้นะคะ!”
เสี่ยวเป่าได้ยินเช่นนี้ ก็แบกหมีน้อยไว้บนหลังอย่างว่าดี
การรวมกันของเด็กชายตัวเล็กที่ดูสง่าและพี่หมีทำให้แม่บ้านหลงรักในความน่ารักอย่างสมบูรณ์
พวกเขาเดินเข้าหาทั้งคู่
“พี่ชายคะ”
เถียนเถียนดึงแขนเสื้อของเสี่ยวเป่า แล้วค่อยๆ ขยับเข้าไปที่หูของเขา และกระซิบว่า “พี่หมีเป็นหมีแห่งความปรารถนา พี่ชายสามารถอธิษฐานต่อพี่หมีได้นะคะ หมีจะช่วยให้พี่ชายให้สมปรารถนา”
สุดท้าย เถียนเถียนกังวล กลัวว่าเสี่ยวเป่าจะไม่เชื่อ จึงพูดอีกว่า “มันเป็นความจริงนะ!”
แต่ใบหน้าของเสี่ยวเป่ากลับมีสีหน้าสับสนปรากฏขึ้น เขารู้ว่าเรื่องคำอธิษฐานนั่นเป็นเรื่องไม่จริง แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเถียนเถียนได้
แต่เขาก็เถียงเถียนเถียนไม่ได้ สุดท้ายเจ้าตัวเล็กทั้งสองก็กระซิบกัน แล้วเริ่มขอพรจากหมี
เจียงสื้อสื้อเห็นเด็กสองคนเล่นกันอย่างมีความสุข ในใจเธอก็มีความสุขมากเช่นกัน
เสี่ยวเป่าฉลาดมาก แม่ฝู้และพ่อฝู้ก็ชอบเสี่ยวเป่ามากเหมือนกัน
เมื่อถึงเวลาอาหารเย็น พวกเขาก็เรียกเสี่ยวเป่าอยู่กินข้าวเย็น
การได้กินข้าวกับเจียงสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว เขาตอบตกลงอย่างยินดี
ตกเย็น ฝู้จิงเหวินกลับมาจากด้านนอก เมื่อเห็นเสี่ยวเป่าอยู่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก
เด็กคนนี้ติดเจียงสื้อสื้อมากแค่ไหนเขาเคยเห็นมาแล้ว
แต่แม่ฝู้กลับรู้สึกกังวลเล็กน้อย เธอฝังคุณชายน้อยตระกูลจิ้นเรียกเจียงสื้อสื้อว่า “หม่ามี๊” กลัวว่าลูกชายตัวเองจะคิดมากจึงพูดกับฝู้จิงเหวิน
“จิงเหวิน นายน้อยตระกูลจิ้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเขาเป็นใคร เขาคงพึ่งพาสื้อสื้อมากกว่า นายอย่าคิดมากนะ”
ก่อนหน้านี้เคยรู้ภูมิหลังของเสี่ยวเป่ามาก่อน ดังนั้นแม่ฝู้จึงรู้สึกเป็นห่วงเด็กคนนี้มาก
ทำให้ความรักของแม่ของแม่ฝู้ท่วมท้นอย่างห้ามไม่ได้ ในใจเธอก็รักเสี่ยวเป่ามากขึ้นกว่าเดิม
ฝู้จิงเหวินเคยชินกับเสี่ยวเป่าที่เรียกเจียงสื้อสื้อว่า “หม่ามี๊” แล้ว เขาเองก็ไม่รู้สึกว่าเขาเป็นศัตรูของตนแล้ว
ยังไงซะเขาก็เป็นแค่เด็ก อีกอย่างสื้อสื้อก็ชอบเสี่ยวเป่ามาก
หลังจากพูดจบ ฝู้จิงเหวินก็พยักหน้าให้แม่ฝู้ “เข้าใจแล้วครับ แม่ครับ ผมยังไม่ถึงขั้นที่คิดเล็กคิดน้อยกับเด็กนะครับ เรื่องนี้ไม่ต้องกังวลเลยครับ”
แม่ฝู้ได้ยินเช่นนี้ ก็โล่งใจขึ้นมาก
อาหารเย็นเตรียมไว้มากมาย แม่ฝู้คีบอาหารให้เสี่ยวเป่าบนโต๊ะอาหารอยู่สองสามครั้ง กำชับให้เขากินเยอะๆ
เสี่ยวเป่ากล่าวขอบคุณแม่ฝู้อย่างมีมารยาท เขากินอาหารในชามจนหมดอย่างให้เกียรติ
หลังกินมื้อเย็นเสร็จสิ้น จิ้นเฟิงเฉินเลิกงานจากบริษัท อ้อมมารับเสี่ยวเป่ากลับบ้าน
แม้แม่ฝู้จะเป็นมิตรกับเสี่ยวเป่ามาก แต่ปฏิกิริยาที่มีต่อจิ้นเฟิงเฉินที่เคยคบกับเจียงสื้อสื้อนั้นละเอียดอ่อนมาก
จิ้นเฟิงเฉินมีบุคลิกที่เย็นชา เวลาพูดจาไม่ค่อยมีอุณหภูมิเท่าไหร่
เขาขอบคุณตระกูลฝู้และจูงมือเสี่ยวเป่าไว้กำลังจะกลับบ้านไป
แม่ฝู้รู้สึกว่านี่เป็นโอกาส เธอต้องปัดเป่าความคิดของคุณชายตระกูลจิ้นที่มีต่อเจียงสื้อสื้อ
เธอมีความคิดในใจ แม่ฝู้เผยรอยยิ้มอ่อนโยนและสง่างามออกมา แล้วพูดกับจิ้นเฟิงเฉินว่า “เดือนหน้าเป็นงานแต่งงานของสื้อสื้อกับจิงเหวิน หวังว่าเมื่อถึงเวลานั้นคุณจิ้นให้เกียรติ พาคุณชายน้อยมาร่วมงานด้วยนะคะ”
จิ้นเฟิงเฉินอึ้งไป ความคิดของเขาหมุนเร็วมาก เขามองดูเจียงสื้อสื้อที่อยู่ข้างๆ เหมือนจะตกใจกับข่าวนี้
เจียงสื้อสื้อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หัวใจทั้งดวงเต้นรัวๆ
เธอมองไปที่ดวงตาดำคล้ำของจิ้นเฟิงเฉินอย่างกังวล กลัวว่าจิ้นเฟิงเฉินจะพูดเรื่องนั้นออกมา
โชคดีที่จิ้นเฟิงเฉินเพียงแค่ยิ้มบางๆ โดยสื่อความหมายไม่ชัดเจน
เขาเลี่ยงสายตาออกไป แล้วหันไปมองฝู้จิงเหวิน แววตาแฝงไว้ด้วยความยั่วยุ
แต่คำพูดที่พูดนั้นกลับพูดกับแม่ฝู้ “สื้อสื้อจะแต่งงานกับคุณฝู้จริงๆ เหรอครับ?”
น้ำเสียงนั้นไร้เดียงสาเหมือนถามเพราะไม่รู้เรื่องจริงๆ
เจียงสื้อสื้อรู้สึกพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้ว่าจะตอบยังไง เธอไม่สามารถบอกออกมาได้ว่าอารมณ์ซับซ้อนที่อยู่ในใจเธอมันคืออะไร
สีหน้าของฝู้จิงเหวินมืดครึ้ม เส้นเลือดบนกำปั้นใต้แขนเสื้อของเขาปูดขึ้นมา
มีโอกาสที่จะเหวี่ยงใส่ชายที่สายตามืดครึ้มตรงหน้าได้ตลอดเวลา
เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับความโกรธในใจ พูดด้วยน้ำเสียงที่แย่ๆ
“คุณจิ้น คุณหมายความว่ายังไงครับ?”
จิ้นเฟิงเฉินมองดูฝู้จิงเหวิน ราวกับกำลังพิจารณาว่าฝู้จิงเหวินเหมาะที่จะเป็นคู่แข่งของตนรึเปล่า
เขามองอยู่สักครู่และดึงสายตากลับไป และหัวเราะอย่างตลกขบคิด “ความหมายตามที่พูดครับ”
ใบหน้าของฝู้จิงเหวินมืดครึ้มลงทันที เจียงสื้อสื้อรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เธอไม่สามารถรับมือกับสถานการณ์แบบนี้ได้
เธอรู้ว่าตอนนี้ควรที่จะอยู่ข้างฝู้จิงเหวิน แต่…
แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ใช่คนที่จะล่วงเกินได้ หากบังเอิญทำให้เขาโกรธขึ้นมา จิ้นเฟิงเฉินก็พูดทุกอย่างออกมา…
เมื่อถึงเวลานั้นสิ่งที่ยากที่จะยอมรับคือแม่ฝู้
ตอนนี้ร่างกายของเธอเพิ่งจะดีขึ้น เจียงสื้อสื้อไม่อยากให้เธอเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง
มองดูสีหน้าจิ้นเฟิงเฉินที่เต็มไปด้วยความยั่วยุ ฝู้จิงเหวินก็พูดเสียงดุดันว่า “จิ้นเฟิงเฉิน! ถ้านายไม่อยากมางานแต่งของฉันกับสื้อสื้อ
ไม่มีใครบังคับให้นายต้องมาให้ได้ สื้อสื้อยอมแต่งงานกับผม นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับเธอ คุณไม่ต้องมาสงสัย”
จากนั้นฝู้จิงเหวินก็เดินตรงไปหาเจียงสื้อสื้อ แล้วจับมือเธอขึ้นมา พูดเยาะเย้ยว่า “ที่นี่คือตระกูลฝู้ ไม่ว่าอย่างไรคุณจิ้นก็เป็นแค่คนนอก เชิญกลับได้แล้วครับ”
นี่คือคำสั่งขับไล่แขก
ขณะที่ฝู้จิงเหวินเดินไปข้างๆ เธอ ขนบนหลังของเจียงสื้อสื้อก็ลุกชันขึ้นมาทันที
วินาทีต่อมา เธอตัวแข็งทื่ออยู่กับที่
ภาพที่ทั้งสองจูงมือกันทำให้แววตาของจิ้นเฟิงเฉินฉายแววอันตรายอยู่หลายรอบ มุมปากของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย หัวเราะอย่างไม่แยแส
