ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่698 ผิดมหันต์

เพียงแต่ว่าจื่อเฟิงนั้นรนหาที่ตายเอง

ป๋ายหลี่เป็นเพียงแพะรับบาปเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าป๋ายหลี่ยังหายใจอยู่จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

นั่งบนเก้าอี้ข้า

ๆ เขาใช้มือขวาขยี้คิ้วเสียงเรียบๆ แต่ดังกึกก้อง “ให้คนออกไปตามหาจื่อเฟิง ไม่ว่าจะต้องเสียแค่ไหน ก็ต้องจับตัวกลับมาให้ได้!”

เมื่อพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ออกไป

หลังจากนั้นคนอื่นๆ ในห้องก็เดินออกไปทีละคนมีเพียงป๋ายหลี่เท่านั้นที่อยู่บนพื้นพยายามยื้อชีวิตไว้

เขาสามารถรู้สึกถึงเลือดที่ไหลออกจากแผลบนร่างกายแต่ในใจเขาสงบนิ่ง

ในตอนที่ปล่อยจื่อเฟิงไป เขารู้อยู่แล้วว่าจะต้องมีวันนี้เข้าสักวัน

แต่ว่า เขาไม่เสียใจเลยสักนิด

ทั้งหมดนี้เขาทำด้วยความเต็มใจ เพื่อจื่อเฟิง เขายังทำทุกอย่าง

ในตอนหัวค่ำ สติของป๋ายหลี่เริ่มเลือนราง ได้ยินเพียงเสียงเบาๆ ที่ประตู

จากนั้นประตูก็ถูกเปิดออก กู้เนี่ยนเดินเข้ามา

เขาเห็นสภาพที่ย่ำแย่ของป๋ายหลี่ก็อดไม่ได้ที่จะสังเวช

แขนของป๋ายหลี่ขาดแล้ว เลือดที่บาดแผลเริ่มแห้ง บริเวณแขนที่ขาดดูน่าเกลียดไม่น้อย

ที่นี่ไม่มีผ้าพันแผลและไม่มียาแก้ปวด

จิ้นเฟิงเฉินเพียงให้คนเข้ามาห้ามเลือดให้เขาหลังจากเกิดเรื่องและไม่มีอะไรอย่างอื่นอีก

เพราะความเจ็บปวดสีหน้าของเขาดูแย่มาก มันดูย่ำแย่มาก

เมื่อเห็นกู้เนี่ยนเข้ามา เขาฝืนยิ้มออกมา

“นายไม่ต้องยิ้มแล้ว น่าเกลียดกว่าร้องไห้อีก”

กู้เนี่ยนยกมือห้าม

ป๋ายลี่ไม่ลังเลใจอีกต่อไป พวกเขาทำงานร่วมกันมาหลายปีและคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี

เมื่ออีกฝ่ายเห็นสภาพที่แย่แบบนี้ จึงไม่รู้สึกอะไร

“นายมาได้ยังไง? ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าคุณชายจะให้นายมา”

ป๋ายหลี่พยายามพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย แต่น้ำเสียงของเขาอ่อนแอ

กู้เนี่ยนนั่งลงข้างๆ และมองไปที่เขา

“นายห่วงตัวเองก่อนเถอะ ทำให้ตัวเองเป็นอย่างนี้แล้ว นายคิดอะไร?”

ป๋ายหลี่ก้มหน้า หัวเราะแต่กลับไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นเขาเงียบ สายตากู้เนี่ยนก็หันไปมองแขนที่ได้รับบาดเจ็บแล้วพูดอย่างสงสัย“แขนนายนี่…”

“ไม่เป็นไร จัดการแล้ว” ป๋ายหลี่พูดอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อกู้เนี่ยนเห็นการพันแผลแบบลวกๆ ในใจก็คิดว่านั่นคือจัดการแล้วเหรอ? เห็นได้ชัดว่ามันแค่ดึงเสื้อผ้าชิ้นหนึ่งแล้วพันมันแค่นั้น

อย่างไรเสียเขาก็หมดหนทาง ถ้าหากเขาเรียกหมอให้ป๋ายหลี่ตอนนี้ พรุ่งนี้ที่จะขาดคงเป็นแขนของป๋ายหลี่อีกข้าง

สำหรับจิ้นเฟิงเฉินแล้ว เขาไม่สามารถจะเข้าใจไปได้มากกว่านี้แล้ว

ทั้งสองเงียบไปพักหนึ่ง แล้วกู้เนี่ยนก็พูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม“ป๋ายหลี่นายก็รู้ว่าคุณชายนิสัยยังไง ทำไมต้องไปแตะฟางเส้นสุดท้ายเขาด้วย พวกเขาไม่จำเป็นต้องทำเพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวจนกลายเป็นแบบนี้ไม่คุ้มกันเลย”

ก็เพราะรู้นิสัยของจิ้นเฟิงเฉิน ป๋ายหลี่จึงได้ยอมเสี่ยงถูกลงโทษแล้วปล่อยคนไป

เขาเป็นลูกผู้ชาย จะยอมเห็นผู้หญิงที่เขารักถูกทรมานได้ยังไง

“พูดสิ” กู้เนี่ยนพูดเสียงขรึม

ป๋ายหลี่เงยหน้าและพูดอย่างเรียบเฉย “เพราะฉันรักเธอ”

กู้เนี่ยนได้ยินแล้วขมวดคิ้ว “รักแล้วต้องยอมเอาตัวเองเข้าแลก? นายรู้ไหม ถ้าหากคุณชายโกรธแล้วขังนายตลอดชีวิต หรือส่งนายไปอยู่เกาะร้าง ชีวิตนายพังเลยนะ! นายรู้ไหมว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้ได้มันยากแค่ไหน!”

เพื่อผู้หญิงคนเดียวยอมทิ้งทั้งชีวิตของตัวเอง กู้เนี่ยนไม่เข้าใจ

ป๋ายหลี่มองดูกู้เนี่ยนแล้วถอนหายใจเบาๆ

“เหล่ากู้เอ๋ย นายไม่เข้าใจหรอก การรักใครสักคนไม่ต้องการเหตุผล”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ป๋ายหลี่หยุดครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “แต่ก่อนฉันก็เคยดูถูกพวกผู้ชายที่จะเป็นจะตายเวลาเลิกกับแฟนพวกนั้น รู้สึกว่ามันจะเว่อร์อะไรปานนั้น แต่จนฉันได้เจอมันกับตัวเอง ฉันถึงได้เข้าใจว่าความรักไร้ซึ่งความยุติธรรมเป็นที่สุด ฉันเคยเห็นคุณชายทำอะไรกับคนทรยศ แล้วจะทนเห็นเธอต้องทนทรมานกับโทษเหล่านั้นได้ยังไง?”

หลังจากกู้เนี่ยนได้ฟังแล้วก็เงียบอยู่นาน

ความรักทำให้คนตาบอดโดยแท้ ทำให้คนเป็นเหมือนแมลงเม่าบินเข้ากองไฟ ทำอะไรโดยไม่คิดถึงตัวเอง

วินาทีนี้ กู้เนี่ยนแอบนับถือความกล้าของป๋ายหลี่ไม่น้อย

อย่างน้อยๆ เขาก็เป็นลูกผู้ชายตัวจริง

แต่เขายังคงแอบเป็นห่วงพวกเขา

“ป๋ายหลี่นายคิดจริงๆ เหรอว่าปล่อยจื่อเฟิงไป แล้วเธอจะหนีไปได้? คุณชายจะไม่ตามจับเหรอ?”

แม้ว่าเขาจะรู้ว่าคำพูดเหล่านี้โหดร้าย แต่เขาก็ยังต้องเตือนป๋ายหลี่

ป๋ายหลี่อึ้งไปตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่างและกล่าวอย่างเคร่งขรึม“นายคิดจะพูดอะไร?”

กู้เนี่ยนมองตรงไปที่เขาและพูดทีละคำ

“ฉันจะถามนายจื่อเฟิงหนีไปแล้ว คุณชายจะไม่ตามไปจัดการจริงเหรอ?”

ได้ยินอย่างนั้นสีหน้าของป๋ายหลี่ก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว มือที่ไม่ได้รับบาดเจ็บกำหมัดแน่น

ยังไม่จบแค่นั้น กู้เนี่ยนยังพูดต่อ“นายก็เป็นคนที่อยู่กับคุณชายมานานมาก น่าจะรู้ว่าวิธีการของเขาถึงจะถูกหากคุณชายต้องการจะตามหา ไม่มีทางหาไม่เจอหรอก”

ใช่แล้วขอเพียงให้เป็นคนที่จิ้นเฟิงเฉินต้องการจะตามหาไม่มีทางหาไม่เจอ

ป๋ายหลี่ตกตะลึงในขณะนี้

เขาช่างไร้เดียงสาเสียจริง ผิดมหันต์!

ผ่านไปนาน เขาพูดขึ้นอย่างเจ็บปวด “ฉันจะไปขอร้องเขา จะลงโทษฉันยังไงก็ได้ ให้เขาปล่อยจื่อเฟิง ขอแค่ให้เขาปล่อยจื่อเฟิงไปฉันยอมทำทุกอย่าง!”

กู้เนี่ยนถอนหายใจ มีความสงสารในน้ำเสียงไม่น้อย

“คุณชายไม่มีทางเห็นด้วยแน่ เขาให้ความสำคัญกับคุณหญิงสำคัญกว่าชีวิตตัวเองเสียอีก จื่อเฟิงลงมือกับแก้วตาดวงใจของเขา นายคิดว่าเขาจะยอมงั้นเหรอ? ตอนนี้ยังหาไม่เจอ แต่คุณชายให้คนออกไปตามหาตั้งมากมาย สั่งให้จับตาย และพยายามทุกวิถีทางเพื่อหาจื่อเฟิงให้เจอ”

ผลลัพธ์หลังจากหาเจอไม่ต้องให้พวกเขาบอกในใจก็น่าจะรู้อยู่แล้ว