ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่696 แกอย่าฝันเลย

ไม่มีผิวหนังที่สะอาดบนร่างกายของเธอ น้ำเกลือเข้าไปในบาดแผล จนทำให้ที่เจ็บปวดอยากจะลงไปกลิ้งบนพื้น

เชือกยับยั้งการเคลื่อนไหวของเธอและถูกบังคับให้ต้องทนต่อการลงแส้อย่างไม่สิ้นสุด

หลังจากตีเสร็จ ยังต้องถูกคมมีดเฉือนไปบนร่างกาย

มืดนั้นสั้นไม่พอที่จะทำให้ถึงชีวิต

เมื่อไรที่เธอทนพิษบาดแผลไม่ไหวก็จะมีหมอมารักษาแผลให้เธอ

อย่างไรก็ตามเพื่อให้เธอมีลมหายใจต่อไป ไม่ให้เธอตาย

จื่อเฟิงรู้สึกกระอักกระอ่วนและพึมพำคำพูดหนึ่งตลอดเวลา

“ให้ฉันตายไปเถอะ ฆ่าฉันเถอะ ฆ่าฉันเถอะ…”

จื่อเฟิงในตอนนี้ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนอย่างในวันวานอีกต่อไปแล้ว

ตัวเธอเปล่งประกายแห่งความพ่ายแพ้

อีกด้านหนึ่งภายในโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเฉินใส่สูทและรองเท้าหนัง สีหน้าเคร่งขรึม

อุ้มเจียงสื้อสื้อที่อยู่ในอาการโคม่าออกจากรถอย่างรวดเร็วดวงตาของเขาแข็งกร้าวและมืดมน

มันน่ากลัวกว่าความเฉยเมยในอดีตเล็กน้อย

เขาไม่สนใจคนอื่น ๆ และรีบเดินสาวเท้าก้าวเข้าประตูโรงพยาบาลไป

คนในโรงพยาบาลรออยู่ก่อนแล้ว และพวกเขาต่างสั่นเทาเมื่อเห็นใบหน้าที่หมองคล้ำของจิ้นเฟิงเฉิน

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาวที่หลัง พวกเขาพูดอึกอัก “ประธานจิ้น คุณ… คุณ…”

จิ้นเฟิงเฉินกลับไม่สนใจสายตาที่ตื่นกลัวของคนอื่นและวางเจียงสื้อสื้อลงบนเตียงห้องฉุกเฉิน

ด้วยน้ำเสียงต่ำและพูดอย่างเร่งรีบ “ต้องรักษาเธอให้ดี!”

แพทย์ไม่กล้าจะถ่วงเวลาแม้เพียงนิด รีบพยักหน้าทันที

จากนั้นเจียงสื้อสื้อก็ถูกพาตัวเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

ตัวอักษรสีแดงสดทั้งสามหน้าห้องก็สว่างขึ้น

“กำลังปฏิบัติงาน”

จิ้นเฟิงเฉินที่ใจเย็นลงแล้วอดไม่ได้ที่จะหมดอาลัยตายอยาก สับสน เสียใจภายหลัง เจ็บปวด โกรธทั้งหมดพรั่งพรูเข้ามาในใจ

จิ้นเฟิงเฉินนั่งใจลอยอยู่บนม้านั่งด้านข้างด้วยความงุนงง หากเขาอยู่กับสื้อสื้อตลอดเวลาและปกป้องเธอตลอดเวลา เรื่องพวกนี้จะไม่เกิดขึ้นรึเปล่า?

สื้อสื้อควรจะมีความสุขในทุกๆ วัน และไม่ใช่นอนเกือบจะหมดลมหายใจอยู่ในห้องฉุกเฉิน เป็นตายยังไม่รู้

พยาบาลสองสามคนที่รออยู่ข้างนอกเห็นชุดสูทและรองเท้าและชายหน้าตาดีก็ลดศีรษะลงอย่างช่วยไม่ได้ และอยากจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยนเขา

แต่เพราะความกดดันรอบตัวเขา ไม่มีใครกล้าเข้าไป

และในขณะเดียวกัน

ฝู้จิงเหวินยืนอยู่ในห้องหนังสือ เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ไม่รู้ทำไมวันนี้จิตใจว้าวุ่นอยู่ตลอดเวลา

“มีอะไร?”

“คุณชาย คุณสื้อสื้อเข้าโรงพยาบาลแล้ว บาดแผลค่อนข้างหนักจากที่พวกเราตรวจสอบเรื่องคนที่ลักพาตัวคุณสื้อสื้อ เป็นผู้หญิงคนหนึ่งชื่อจื่อเฟิง และยิ่งกว่านั้นจื่อเฟิงคนนี้ยังเป็น…”

ผู้ใต้บังคับบัญชาหยุดทันทีในระหว่างการสนทนาดูเหมือนจะกังวลเกี่ยวกับบางสิ่งที่ยากที่จะพูดและไม่ได้พูดต่อไปชั่วขณะ

เมื่อได้ยินว่าเจียงสื้อสื้อได้รับบาดเจ็บฝู้จิงเหวินก็ตกใจ

เขารีบเก็บของและรีบไปโรงพยาบาลเพื่ออยู่เป็นเพื่อนสื้อสื้อ ไม่มีเวลาคำพูดเพ้อเจ้อของเขา

เขาขมวดคิ้วและรบเร้า“มีอะไรก็พูดต่อไปสิ ฉันไม่มีเวลาเยอะแยะ”

ท้ายที่สุดผู้ใต้บังคับบัญชาก็กลัวชายที่ดุร้ายราวกับปีศาจและตอบ “จื่อเฟิงเป็นคนของจิ้นเฟิงเฉิน ยิ่งกว่านั้นยังเป็นมือขวาของเขาด้วย”

ฝู้จิงเหวินได้ยินแล้วยิ้มเยาะและยื่นมือออกไปหยิบเสื้อกันลมสีดำที่อยู่ข้างๆ

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นชาและโกรธ “ฉันรู้แล้ว เฝ้าดูต่อไป”

พูดจบ เขาก็วางสายไป

ก็ยังคงเกี่ยวข้องกับจิ้นเฟิงเฉิน!

ฝู้จิงเหวินรีบขับรถมาที่โรงพยาบาลและตามคาดเขาเห็นจิ้นเฟิงเฉินบนม้านั่งข้างทางเดิน

ในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าจิ้นเฟิงเฉินทำร้ายเจียงสื้อสื้อจึงพุ่งตัวเข้าไปด้วยความโกรธ

เขากระชากคอเสื้อของจิ้นเฟิงเฉินและแทบจะกัดฟันพูด “จิ้นเฟิงเฉิน แกคิดอะไรอยู่? สื้อสื้อถูกแกทำร้ายถึงขนาดนี้แล้ว

ยังไง? ไม่ได้สื้อสื้อมา เลยใช้ให้คนมาทำลายเธอ? คนอย่างแกมันเห็นแก่ตัวเกินไปแล้ว! ฉันจะบอกแกให้ คนอย่างแกไม่มีทางจะได้สื้อสื้อไป แกอย่าฝันเลย!”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองใบหน้าโกรธของฝู้จิงเหวินอย่างใจเย็น

คนคนนี้อีกนิดเดียวจะกลายเป็นสามีที่ถูกต้องของสื้อสื้อและเขาเป็นเพียงคนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ตั้งแต่ต้นจนจบ

เขาเงียบและไม่ตอบเพราะจื่อเฟิงเป็นคนของเขาจริง

ตอนนี้สื้อสื้อนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยและตกอยู่ในอันตรายเขามีหน้าที่รับผิดชอบ

คำพูดของฝู้จิงเหวินก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเสียทีเดียว

แต่ด้วยความเงียบและการหลบสายตาของจิ้นเฟิงเฉินสำหรับฝู้จิงเหวินที่กำลังโกรธนั้น เขาถือว่าเป็นการยอมรับไปโดยปริยาย

ฝู้จิงเหวินไม่สามารถควบคุมความโกรธที่พลุ่งพล่านได้อีกต่อไปและกระแทกจิ้นเฟิงเฉินเข้ากับกำแพง

โดยไม่คาดคิดจิ้นเฟิงเฉินเพียงปรับเนกไทของเขาและยิ้มอย่างเย็นชาราวกับว่าเขาไม่สนใจพฤติกรรมของฝู้จิงเหวินในตอนนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ที่อยู่ด้านข้างก็ตกใจและรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดพฤติกรรมของพวกเขา

ทันใดนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ดูดุร้ายเหมือนสิงโตที่ต่อสู้กับสัตว์ป่าในทุ่งหญ้า

หมัดฟาดเข้าที่ใบหน้าของฝู้จิงเหวินอย่างรุนแรงและครึ่งหนึ่งของใบหน้าของฝู้จิงเหวินก็หน้าแดงทันทีแสดงให้เห็นถึงหมัดที่หนักหน่วง

ฝู้จิงเหวินแทบจะไม่แสดงความอ่อนแอ เขาเกลียดมันที่สุด รังเกียจจิ้นเฟิงเฉินที่สุด

การเคลื่อนไหวในมือของเขาไร้ความปรานีและเขาชกจิ้นเฟิงเฉินตรงๆ

พวกเขาทั้งสองคนไม่มีใครยอมใคร และการเคลื่อนไหวในมือของพวกเขาดูเหมือนจะใช้แรงทั้งหมดที่มี

เจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ต้องการเกลี้ยกล่อมพวกเขาสักสองสามคำ แต่ฝู้จิงเหวินและจิ้นเฟิงเฉินดูเหมือนจะไม่ได้ยินพวกเขาจึงยังคงต่อยกันต่อไปอีก

อย่างไรก็ตามเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์ทั้งสองคนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ หากไม่สามารถเข้าไปห้ามพวกเขาได้ก็ยังพอว่า แต่ถ้าถูกลูกหลงเข้ามาจะยิ่งแย่

คิดไปคิดมา พวกเธอทั้งสองคนจึงได้รีบไปหากองหนุน