ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่747 จะให้ข่าวรั่วไม่ได้

ที่สำคัญคือเธอไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนทำ

นี่คือสิ่งน่ากลัวที่สุด

เธอเคยทำเรื่องร้ายแรงอะไรกันแน่งั้นเหรอถึงได้มีคนเกลียดเธอถึงเพียงนี้?

เมื่อรู้สึกว่าอารมณ์ของเจียงสื้อสื้อผิดปกติไป จิ้นเฟิงเฉินยื่นมือออกไปกอดเธอแล้วตบหลังเพื่อปลอบ “ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างๆ อยู่เสมอ”

เจียงสื้อสื้อคว้าเสื้อผ้าของเขาแน่นราวกับจับฟางเส้นสุดท้ายและพึมพำ “ขนาดหมอยังไม่มีทางรักษาแล้วคุณจะทำอะไรได้?”

ถึงแม้เธอจะรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินนั้นแข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่ใช่หมอ

จิ้นเฟิงเฉินรับรู้ได้ถึงความว้าวุ่นของเธอในตอนนี้จึงพูดอย่างอ่อนโยน “ผมมีลูกน้องเป็นหมอที่เก่งมาก เขาอยู่ต่างประเทศ ผมให้คนติดต่อเขาแล้ว เดี๋ยวเขาก็กลับมาแล้ว”

“เขารักษาฉันให้หายได้ไหม?” เจียงสื้อสื้อสงสัย

“ได้แน่ ถ้าไม่ได้ ผมก็จะให้หมอที่เก่งที่สุดจากทั่วโลกจัดตั้งทีมเฉพาะกิจ จะต้องรักษาได้แน่ ผมไม่มีทางปล่อยให้คุณจากผมไปหรอก”

คำพูดนี้ จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้ว่าปลอบใจเธอหรือปลอบใจตนเองกันแน่

เทียบกันแล้วความว้าวุ่นใจของเจียงสื้อสื้อ ของจิ้นเฟิงเฉินเพิ่มความกลัวเข้าไปด้วย

เขาเคยเสียของรักไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำให้เขายิ่งต้องรักษาช่วงเวลานี้ไว้

ตอนนี้เขาหาเธอพบแล้ว เขาจะไม่ปล่อยให้คนอื่นฉกเธอไปอย่างแน่นอน

ต่อให้เป็นเทพแห่งความตายก็ไม่มีวัน!

เจียงสื้อสื้อรู้สึกประทับใจมากเมื่อเขาได้ยินและความอบอุ่นก็ไหลผ่านหัวใจของเธอ

ตอนแรกเธอรู้สึกกลัวมากในใจ แต่หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้จากจิ้นเฟิงเฉินเธอก็เริ่มกลัวน้อยลง

และอ้อมกอดของเขาอบอุ่นมาก อยู่ในนั้นราวกับว่าไม่ต้องคิดถึงอะไรอีกเลย

ทำให้เธออดไม่ได้ที่ติดความรู้สึกนี้เล็กน้อย

แต่เมื่อคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่ เจียงสื้อสื้อก็ผละออกจากอ้อมกอดของเขา

เมื่อเห็นอ้อมกอดที่ว่างเปล่า แววตาของจิ้นเฟิงเฉินก็เห็นกับได้รับความเจ็บปวด

แต่เขาก็ปกปิดมันไว้อย่างรวดเร็ว

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง เขามองตาเจียงสื้อสื้ออย่างจริงจัง

“เรื่องนี้ คุณอย่าเพิ่งพูดให้คนนอกรู้ ทำเหมือนตัวเองไม่รู้อะไรเลย ควรทำอะไรก็ทำไม รู้ไหม?”

เจียงสื้อสื้อไม่ค่อยเข้าใจและมองเขาด้วยความสงสัย

“ทำไมคะ?”

“กลัวจะแหวกหญ้าให้งูตื่น” จิ้นเฟิงเฉินพูดอย่างเย็นชา

ตอนนี้เขาต้องการจะจับคนที่อยู่เบื้องหลังเขาจึงไม่สามารถปล่อยให้มีข่าวเรื่องนี้ได้

เพื่อไม่ให้บุคคลนั้นได้รับข่าวสารล่วงหน้าและทำสิ่งที่ไม่เอื้ออำนวย

เมื่อเห็นเขาเอาจริงแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็เข้าใจและพูดอย่างประหลาดใจ “คุณคิดว่าคนที่ทำฉีดมันเป็นคนใกล้ตัวฉันเหรอคะ?”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าแล้วพูด “มีความเป็นไปได้แต่ก็ยังไม่มั่นใจเสียทีเดียว คุณวางใจเถอะ ผมจะไม่ให้มันมาทำร้ายคุณอีก”

เมื่อรู้ว่าเขากำลังปลอบตนเอง เจียงสื้อสื้อก็โล่งอกแต่ในขณะเดียวกันก็วุ่นวายใจ

แบบนี้มันน่ากลัวมาก เมื่อคิดว่ามีคนคิดร้ายกับเธออยู่ทุกวี่วัน เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกขนหัวลุก

เมื่อเห็นเธอเหม่อ จิ้นเฟิงเฉินก็เตือนสติ “ตระกูลฝู้ก็ห้ามบอกนะ เข้าใจไหม?”

จิ้นเฟิงเฉินรู้ว่าเจียงสื้อสื้อยังมีความเชื่อใจในตระกูลฝู้ และไม่ปิดบังเรื่องต่างๆ จากพวกเขา แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาอยากจะเห็น

เมื่อคำพูดจบลงเจียงสื้อสื้อไม่ได้ถามอะไร มีเพียงแค่ความรู้สึกที่หลากหลายในใจของเธอ

ในเมื่อสามารถฉีดแบคทีเข้าไปในตัวเธอได้อย่างเงียบเชียบ นั่นจะต้องเป็นคนที่เธอไว้ใจมาก

ถ้าหากเป็นคนที่อยู่ข้างเธอ งั้นทุกคนก็มีความเป็นไปได้

โชคดีที่มีจิ้นเฟิงเฉินอยู่ข้างกายเธอ ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำเช่นไร

จากนั้น จิ้นเฟิงเฉินก็ให้หมอเข้ามาตรวจร่างกายของเจียงสื้อสื้ออีกครั้ง

หลังจากมั่นใจว่าไข้ลดแล้ว เขาก็ไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาล

เมื่อออกมาจากห้องคนไข้ จิ้นเฟิงเฉินก็ถามความเห็นของเจียงสื้อสื้อ

“ช่วงนี้ไปอยู่กับผมก่อนได้ไหม? ผมรู้สึกว่าตอนนี้อยู่บ้านตระกูลฝู้ไม่ปลอดภัย”

อารมณ์ของเจียงสื้อสื้อยังคงปั่นป่วนในขณะนี้ เธอพิงหน้าต่างและจ้องมองออกไปข้างนอก

เมื่อได้ยินเสียงของจิ้นเฟิงเฉินได้แต่รับคำ “ค่ะ”

เมื่อเห็นเธอรับปาก จิ้นเฟิงเฉินก็โล่งอก

ตอนนี้เจียงสื้อสื้อต้องอยู่ภายใต้สายตาเขาเท่านั้น เขาถึงจะสบายใจ

หลังจากทั้งสองกลับถึงบ้าน เถียนเถียนกับเสี่ยวเป่าก็ปรี่เข้ามา

เด็กน้อยทั้งสองคนจูงมือของเจียงสื้อสื้อคนละข้างแล้วพาเธอไปที่ห้องอย่างระมัดระวัง

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอบอุ่นมาก

ต่อให้ในร่างกายมีเชื้อที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ ตอนนี้เจียงสื้อสื้อก็ไม่กลัว

เพราะเธอเชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้านั้นยุติธรรม

ตกเย็น ฝู้จิงเฟวินทำงานเสร็จก็โทรกลับไปที่บ้าน

เป็นแม่ฝู้ที่รับสาย “มีอะไรเหรอคะจิงเหวิน?”

“แม่ครับ สื้อสื้อเป็นยังไงบ้าง?” ฝู้จิงเหวินใช้มือเท้าหน้าผากแล้วถาม

สองวันนี้เพราะเรื่องของ JSกรุ๊ป ทำให้เขายุ่งจนไม่สามารถปลีกตัวได้

ไม่ได้ถามไถ่ถึงเจียงสื้อสื้อ และไม่รู้ว่าเธอเป็นยังไงบ้าง

เมื่อได้ยินแม่ฝู้ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย “เธอเหรอ เมื่อวานหลังจากพาเถียนเถียนออกไปก็ยังไม่กลับ เธอไม่ได้อยู่กับลูกเหรอ?”

เมื่อพูดจบฝู้จิงเหวินก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เขาทำโอทีอยู่ออฟฟิศตลอดและไม่เห็นแม้เงาของเจียงสื้อสื้อที่บริษัท

เป็นไปได้ไหมที่เธอไปหาจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้ว?

เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ สีหน้าของฝู้จิงเหวินก็ดูน่ากลัว

เมื่อเห็นฝู้จิงเหวินเงียบไปนาน แม่ฝู้ก็ส่งเสียงให้ฝู้จิงเหวิน

“ไม่มีอะไรครับแม่ แค่นี้แหละ”

หลังจากวางสายไปฝู้จิงเหวินก็ทุบโต๊ะ

ผู้ช่วยที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงก็รีบเข้ามาถามทันที “ประธานฝู้เป็นอะไรครับ? เกิดเรื่องอะไร?”