บทที่750 ให้ความร่วมมือกับหมอ
จิ้นเฟิงเฉินเองก็รู้สึกได้ว่าเธอตื่นแล้วจึงก้มหน้ามองดูเธอ
เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาโดยไม่คาดคิดและหันหน้าหนีจากสายตาที่ร้อนแรงของเขาทันที
มองไปที่นอกหน้าต่าง ก็พบว่ารถได้จอดอยู่และถามขึ้นอย่างงุนงง “นี่ถึงแล้วเหรอคะ?”
“อือ ถึงแล้ว โม่เหยียลงรถไปแล้ว”
พูดจบจิ้นเฟิงเฉินคลึงหน้าผากของเธอและพบว่าไข้ไม่สูงอีกต่อไปเขาจึงพาเธอลงจากรถ
สิ่งที่คุณเห็นคือสถาบันวิจัยที่ค่อนข้างใหญ่ เมื่อคุณเข้าประตูคุณจะพบห้องปฏิบัติการต่างๆ อุปกรณ์ทางการแพทย์ครบครันกว่าโรงพยาบาลด้วยซ้ำ
คนแปลกหน้าในเสื้อคลุมสีขาวต่างเดินไปมา
เมื่อมองเข้าไปด้านในผ่านกระจกของห้องปฏิบัติการพวกเขามีความชำนาญในการใช้งานมากและดูเป็นมืออาชีพมาก
โม่เหยียเดินนำพวกเขาไปที่ห้องเดี่ยว
“คุณหญิงครับ คุณอดทนหน่อย พวกเรามาเจาะเลือดกันก่อน”
พูดจบโม่เหยียก็หยิบหลอดเก็บเลือดเดินเข้ามา
จิ้นเฟิงเฉินเห็นหลอดเก็บเลือดแล้วขมวดคิ้ว
“ทำไมถึงต้องเจาะเลือดอีก?”
สีหน้าของเขามืดมนเล็กน้อยและเขาดูไม่มีปลื้มมากนัก
ตอนอยู่โรงพยาบาลก็เจาะไปแล้ว โม่เหยียยังต้องเจาะอีก
ตอนนี้ร่างกายของเธอยังอ่อนแอมาก เธอไม่อยากจะให้เธอต้องเจ็บแบบนี้
โม่เหยียไม่รู้จะทำเช่นไร จึงต้องอธิบายด้วยความลำบากใจ “คือว่าคุณชายครับ ผมต้องการดูตัวอย่างเลือดด้วยตัวเอง จึงจะสามารถวินิจฉัยโรคของคุณหญิงได้”
ถึงแม้โม่เหยียจะพูดแบบนี้ แต่จิ้นเฟิงเฉินก็ยังทนไม่ได้
ในขณะนี้เองเจียงสื้อสื้อดึงที่มุมเสื้อผ้าของเขาและยิ้มให้เขา “ฉันไม่เป็นไร คุณบอกว่าเขาเก่งไม่ใช่เหรอคะ เวลาแบบนี้ให้ความร่วมมือกับคุณหมอจะดีกว่า”
เธอพยายามให้เสียงของเธอร่าเริง
ความร่วมมือของเจียงสื้อสื้อทำให้โม่เหยียโล่งอก
“คุณชาย อย่าได้เป็นกังวล แค่เจาะเลือดครั้งเดียว ยิ่งกว่านั้นผมเจาะเลือดเก่งนะครับ วางใจ” โม่เหยียพูดเล่น
“ครั้งเดียวก็พอแล้วนายจะเจาะกี่ครั้งล่ะ?”
จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขาและช่วยพยุงเจียงสื้อสื้อนั่งลงข้างๆ เขา
โม่เหยียพูดไม่ออกสักพักและกระซิบคำ “แฟนสำคัญคนอื่นไม่สำคัญ”
ถึงแม้เสียงจะเบามากแต่เจียงสื้อสื้อก็ยังได้ยิน
เธอลดสายตาลงอย่างเขินอายและแตะศอกจิ้นเฟิงเฉินเตือนเบา ๆ “คุณก็อย่าดุขนาดนั้นสิคะ โม่เหยียก็ทำเพื่อรักษาฉันนะ”
“อ้อ รู้แล้ว รอบหน้าผมจะอ่อนโยนนะ”
จิ้นเฟิงเฉินมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและเธอเป็นคนเดียวในสายตาของเขาตั้งแต่ต้นจนจบ
เมื่อ โม่เหยียที่อยู่ข้างๆ เขาเห็นสิ่งนี้เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนักใจเล็กน้อย
เขายังเคยได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ที่ลุ่มๆ ดอนๆ ระหว่างทั้งสองและเขาสามารถพูดได้แค่ว่าโชคชะตากลั่นแกล้ง
เรื่องเมื่อสามปีก่อนเกือบจะทำให้จิ้นเฟิงเฉินพังทลาย
ถ้าหากว่าเกิดความเศร้าโศกขึ้นอีก คุณชายคงต้องเสียใจมากจริงๆ
เมื่อคิดเช่นนี้โม่เหยียรู้สึกถึงภาระหนักบนไหล่ของเขาและหัวใจของเขาก็จมดิ่ง
หลังจากเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย โม่เหยียก็เริ่มทำการตรวจเจียงสื้อสื้อ
เพื่อไม่ให้เจียงสื้อสื้อเหนื่อยเกินไป โม่เหยียจึงให้นอนบนเตียง
แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เมื่อนอนพลิกไปมา สีหน้าของเจียงสื้อสื้อก็ยังดูไม่ดีนัก
โดยเฉพาะหลังจากเจาะเลือดเสร็จแล้วยังคงมีอาการวิงเวียนอยู่จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกกังวลทันที
โม่เหยียทำได้เพียงตรวจให้เร็วขึ้นและตรวจให้เสร็จ
ผ่านไปอีกครู่หนึ่ง โม่เหยียจึงได้ยืดตัวตรงและพูดกับจิ้นเฟิงเฉิน “ได้แล้วครับ คุณชาย คุณพาคุณหญิงกลับบ้านก่อนเถอะครับ ผมจะแจ้งให้ทราบทันทีที่รู้ผล”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าและอุ้มเจียงสื้อสื้อที่อ่อนแอจากไปรีบกลับไปที่คฤหาสน์
เขาสั่งพ่อบ้านระหว่างทางให้พ่อครัวเตรียมอาหารบำรุงร่างกายให้เจียงสื้อสื้อ
ทันทีที่รถมาถึงคฤหาสน์เสี่ยวเป่าก็วิ่งออกมาพร้อมกับเถียนเถียน
ดูเหมือนว่าจะรออยู่ที่บ้านมานานแล้ว
“หม่ามี๊เป็นยังไงบ้าง?”
“หม่ามี๊!”
เด็กทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยแววตาที่ทั้งกังวลและตึงเครียด
เสี่ยวเป่ามองหน้าซีดขาวของเจียงสื้อสื้อแล้วอดไม่ได้ที่จะกัดนิ้วโป้งของตัวเอง
เทียบกันแล้วเสี่ยวเป่าอายุมากกว่าเถียนเถียน เขาจึงมีการรับรู้มากกว่า
เขาแอบรู้สึกว่าโรคของหม่ามี๊นั้นไม่ใช่ไข้หวัดธรรมดา แต่ก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร
ภายในหัวสมองเล็กๆ มีความคิดต่างๆ มากมายแสนสับสน
แต่ว่าเขาไม่กล้าถามออกไป กลัวว่าตัวเองจะได้รับคำตอบที่น่ากลัว
เมื่อมองไปที่ความกังวลในสายตาของเด็กน้อยทั้งสองเจียงสื้อสื้อก็ฝืนยิ้ม “ไม่เป็นไรจ้ะ หม่ามี๊เหนื่อยนิดหน่อย ไม่ต้องห่วงนะ”
เมื่อเห็นเด็กน้อยตัวกลมสองคน เจียงสื้อสื้อก็อดไม่ได้ที่จะขอบตาแดง
เธอกลัวมากว่าตัวเองจะรักษาไม่หายและตายไปจริงๆ
หากเป็นเช่นนั้นจริง แล้วเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนจะทำยังไง?
เมื่อคิดถึงว่าพวกเขาจะโดนคนอื่นล้อว่าเป็นเด็กกำพร้าไม่มีแม่ เจียงสื้อสื้อก็เจ็บปวดใจ
เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นเถียนเถียนก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นถาม “หม่ามี๊เป็นอะไรคะ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เจียงสื้อสื้อก็รีบหันหน้าหนีและปกปิดมันไว้และพูด “หม่ามี๊หิวแล้วค่ะ พวกเราเข้าไปกินข้าวกัน”
เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนพยักหน้าและวิ่งนำทาง
ดึงเก้าอี้ออกอย่างกระตือรือร้นด้วยท่าทางที่รู้งานมากๆ
หลังจากนั่งลง พ่อบ้านก็สั่งให้คนนำอาหารขึ้นเสิร์ฟ
เพียงไม่นานก็เต็มโต๊ะ
เถียนเถียนรู้ว่าเจียงสื้อสื้อป่วยจึงนั่งข้างๆ เสี่ยวเป่าอย่างว่าง่ายและถือช้อนกินข้าวเอง
จิ้นเฟิงเฉินดูแลแม่และลูกสาวอย่างระมัดระวังและคีบผักใส่จานของเจียงสื้อสื้อไม่ขาด
เมื่อมองไปที่เนินเขาที่กองอยู่ตรงหน้าเจียงสื้อสื้อไม่รู้สึกอยากอาหารหลังจากกัดไปสองคำ เธอมองไปที่จิ้นเฟิงเฉินอย่างทำอะไรไม่ถูกและปฏิเสธอย่างเบาๆ “จิ้นเฟิงเฉิน ฉันกินไม่ลง”
น้ำเสียงของเธอนุ่มนวลและพยายามที่จะผ่านไปให้ได้
เมื่อเห็นความคิดอย่างรอบคอบของเธอจิ้นเฟิงเฉินก็ยื่นชามโจ๊กไปที่ปากโดยไม่ต้องสงสัยและกล่อมเบา ๆ “กินอีกนิดนะ กินโจ๊กให้หมด”
แต่สุดท้ายเจียงสื้อสื้อก็กินโจ๊กไปแค่ครึ่งชามที่เหลือไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมอ้าปากอีก
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่มีเหตุผลจะบังคับเธอ
เมื่อเห็นความเหนื่อยหน่ายในดวงตาของเธอจิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเธอกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อน
ห่มผ้าแล้ว จิ้นเฟิงเฉินนั่งลงบนขอบเตียงมองไปที่เธออย่างตั้งใจและกระซิบ “ผมยังมีเรื่องต้องจัดการ คุณนอนไปก่อน ผมอยู่ห้องข้างๆ ถ้ามีอะไรก็เรียกผมได้เลยนะ”
เจียงสื้อสื้อฝังตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วมีแรงตอบสั้น ๆ แค่ “อือ”
จิ้นเฟิงเฉินเห็นอย่างนั้นจึงปิดไฟหัวเตียงแล้วเดินออกไป
เจียงสื้อสื้อหลับไปด้วยความงุนงง
ในฝันเธอเห็นคนรังแกเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียน ทุกคนชี้ไปที่ด้านหลังของทั้งสอง แล้วเรียกพวกเขาว่าเป็นเด็กกำพร้าไม่มีแม่
จู่ ๆ เธอก็ลุกขึ้นนั่งบนเตียง หลังของเธอชุ่มไปด้วยเหงื่อ
ตอนนี้ด้านนอกมืดสนิท
เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่บนเตียงและชันเข่า มือทั้งสองกอดเข่าแน่นและมองดูอ่อนล้า
พอตกกลางคืน ความคิดบางอย่างที่ซุ่มซ่อนอยู่ลึก ๆ ในใจก็ถาโถมเข้ามาโจมตีประสาทที่อ่อนไหวของผู้คนในทันที
ในความมืด ผลของความกลัวจะแข็งแกร่งขึ้น
