บทที่748 คนของคุณ?
“เตรียมรถ เลื่อนกำหนดการเย็นนี้ไปให้หมด ฉันจะไป JSกรุ๊ป” ฝู้จิงเหวินยืนอยู่หน้าหน้าต่างสูงจากพื้นจรดเพดานและออกคำสั่งเสียงทุ้ม
เมื่อผู้ช่วยได้ยินก็รีบพูดขึ้น “ประธานฝู้ครับ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เหมาะ!”
ปัจจุบัน ไร่องุ่นฝู้ซื่อและ JSกรุ๊ปมีความสัมพันธ์ที่น่าอึดอัด หากเขาถูกสื่อรู้ว่าเข้าหรือออกจากJSกรุ๊ปก็มีแนวโน้มที่จะสร้างปัญหาให้กับบริษัทโดยไม่จำเป็น
ฝู้จิงเหวินมองเขาอย่างเย็นชาผู้ช่วยของเขากลืนน้ำลายด้วยความกดดันอย่างมาก
เขาพูดทีละคำ “ตอนนี้ไม่ใช่เวลา? รอให้เธอไม่มีวันกลับมาอยู่ข้างฉัน ต้องรอถึงตอนนั้น?”
ไม่รอให้ผู้ช่วยพูดอะไรอีก ฝู้จิงเหวินก็กระแทกประตูและจากไป
กว่าผู้ช่วยจะได้สติ ก็ไม่เห็นฝู้จิงเหวินแล้ว
JSกรุ๊ป
ฝู้จิงเหวินสวมหน้ากากเข้าไปที่แผนกต้อนรับแล้วกระซิบถาม “ช่วงนี้มีผู้หญิงอุ้มเด็กหน้าตาน่ารักเข้ามาบ้างไหม?”
พนักงานต้อนรับที่กำลังจัดการกับรายชื่อผู้เข้าเยือนอยู่นั้นกลับไม่ได้สังเกตคนตรงหน้า
ได้แต่พูดไป “คุณหมายถึงภรรยาท่านประธานสินะ เธออุ้มคุณหนูกลับไปกับท่านประธานแล้วล่ะ”
เมื่อได้ยิน ฝู้จิงเหวินก็กำหมัดแน่นแล้วหันหลังกลับไป
หลังจากฝู้จิงเหวินจากไปแผนกต้อนรับก็ตกใจ
เธอไม่ได้สังเกตว่าผู้ชายเมื่อครู่คือใครแล้วเกิดพูดเรื่องของท่านประธานกับคุณหญิงออกไป
หวังว่าจะไม่ทำให้เกิดผลกระทบนะ
ผ่านไปสิบนาที
เฟอร์รารี่สีแดงหยุดนิ่งที่หน้าบ้านตระกูลจิ้น
ฝู้จิงเหวินขมวดคิ้วแน่น พูดกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูด้วยน้ำเสียงบึ้งตึง “ให้จิ้นเฟิงเฉินออกมา”
เมื่อเห็นว่าออร่าของฝู้จิงเหวินนั้นมากเกินไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยจึงโทรหาพ่อบ้านทันที
“พ่อบ้านครับ มีคนมาหาคุณชายอยู่หน้าประตู”
“ได้ ฉันจะไปบอกคุณชายเดี๋ยวนี้”
หลังจากวางสาย พ่อบ้านก็รีบขึ้นไปรายงานสถานการณ์กับจิ้นเฟิงเฉิน
ตอนนี้เจียงสื้อสื้อหลับไปแล้ว จิ้นเฟิงเฉินค่อยๆ ปิดประตูแล้วเดินไปที่หน้าต่าง
เมื่อมองไปที่เฟอร์รารี่สีแดงที่หยุดอยู่ที่ประตูชายที่อยู่ข้างในก็เงยหน้าขึ้นอย่างรำคาญและมองไปในทิศทางของเขาพร้อมความโกรธที่ไม่ถูกปิดบัง
จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองและปิดผ้าม่าน
รอเขาลงมา ฝู้จิงเหวินก็ลงมาจากรถและยืนพิงประตูด้วยสีหน้าเศร้าหม่นหมอง
ยังไม่ทันที่จิ้นเฟิงเฉินจะเอ่ยปาก ฝู้จิงเหวินก็ตะโกน “จิ้นเฟิงเฉิน นายมันต่ำช้า ตอนนี้สื้อสื้อเป็นภรรยาของฉัน นายกล้าพาเธอไปโดยพลการ! ได้รับอนุญาตจากฉันรึยัง? !”
เมื่อเขาพูดเช่นนี้เส้นเลือดสีฟ้าบนหน้าผากของฝู้จิงเหวินก็เพิ่มขึ้นอย่างรุนแรงและความโกรธของเขาก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้น
“หึ”
จิ้นเฟิงเฉินยิ้มเยาะและรอยยิ้มนี้ช่วยให้รู้สึกหนาวสั่นที่หลังของเขาอย่างช่วยไม่ได้
เขาเข้าหาฝู้จิงเหวินทีละก้าวและออร่าของเขาก็แผ่กระจาย
ฝู้จิงเหวินรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความกดดันรอบตัวเขาค่อยๆ เพิ่มขึ้นและเขาหายใจไม่ออกเล็กน้อย
“คนของคุณ? สื้อสื้อเป็นคนของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่? อาศัยความกรุณาเล็ก ๆ น้อย ๆ ของคุณ? คุณนี่ทำดีหวังผลจริงๆ นะ”
น้ำเสียงของจิ้นเฟิงเฉินเย็นชาราวกับทะเลสาบที่หนาวเหน็บและคำพูดของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ
ดวงตาที่ลึกล้ำมีความเศร้าหมองเย็นชาจ้องตรงไปที่ชายตรงหน้า
คิดว่าเชื้อโรคของสื้อสื้ออาจเกิดจากเขา จิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถควบคุมความโกรธของเขาได้
วินาทีถัดมา เขาปรี่เข้าไปและกระชากคอเสื้อฝู้จิงเหวิน “ฝู้จิงเหวิน นายไม่คู่ควรที่จะรักเธอ ฉันคิดไม่ถึงว่าแกจะกล้าลงมือกับสื้อสื้อได้!”
ฝู้จิงเหวินยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร เมื่อได้ยินคำพูดของจิ้นเฟิงเฉินก็เกิดความงุนงง
อย่างไรก็ตามเขาไม่ใช่ลูกแกะที่จะถูกรังแกเขามองไปที่จิ้นเฟิงเฉินด้วยสายตาเย็นชาแบบเดียวกัน
“ผมไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร ผมเตือนคุณไว้ก่อน อย่าหาว่าผมไม่เกรงใจ!”
“นายอย่ามาเสแสร้ง ฉันจะบอกนายให้ อาการป่วยของสื้อสื้อฉันมีทางแก้ นายคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรนายงั้นเหรอ?”
หลังจากที่ชายคนนั้นพูดด้วยความโกรธเขาก็ชกไปที่ใบหน้าของฝู้จิงเหวินด้วยหมัด
ความแข็งแกร่งของจิ้นเฟิงเฉินนั้นยอดเยี่ยมมากจนฝู้จิงเหวินที่ไม่ได้เตรียมตัวก็เลยล้มลง หลังของเขาถูไปกับพื้นและรู้สึกเจ็บ
เขาอดไม่ได้ที่จะกลัวและค่อยๆ เข้าใจความหมายของคำพูดของจิ้นเฟิงเฉิน
เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินได้พิจารณาแล้วว่ามันเกี่ยวข้องกับเขา ไม่ว่าจะใช่เขาวางยาพิษหรือไม่ก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายในตอนนี้
“คุณรู้ก็ดีแล้ว”
ฝู้จิงเหวินพูดอย่างสงบจากนั้นเขาก็เม้มมุมปากและพูดด้วยท่าทางที่ดุร้ายและไม่ขัดขืน “งั้นคุณก็ควรคิดให้ดี ตอนนี้พิษของสื้อสื้อมีเพียงผมเท่านั้นที่รักษาได้”
เมื่อเห็นเขายอมรับ จิ้นเฟิงเฉินก็ฟาดหมัดลงไปอีก
กำปั้นพัดผ่านหูของเขาและคราวนี้ฝู้จิงเหวินเตรียมพร้อมและหลีกเลี่ยงการโจมตีที่รุนแรงของจิ้นเฟิงเฉินโดยหลบศีรษะไปด้านข้าง
ในวินาทีต่อมาเขามองดูจิ้นเฟิงเฉินที่มืดมน
เดิมทีเขาไม่คิดจะลงมือ แต่เมื่อจิ้นเฟิงเฉินทำถึงขึ้นนี้แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องอ่อนข้อให้
เขายกเท้าขึ้นและฟาดไปทางหัวของจิ้นเฟิงเฉิน แต่จิ้นเฟิงเฉินหลบได้อย่างไว
ทั้งสองตีกันอยู่หลายรอบจนใบหน้าฟกช้ำ
อย่างไรก็ตามฝู้จิงเหวินแพ้จิ้นเฟิงเฉินในที่สุดและนอนอยู่บนพื้นหายใจหอบหนัก
จิ้นเฝิงเฉินมองเขาจากมุมสูงจากนั้นหันกลับไปมองและพูดกับชายในชุดดำข้างๆ เขา
“โยนออกไป”
หลังจากพูดเสร็จเขาก็เช็ดเลือดออกจากมุมปากแล้วหันกลับเข้าไปในวิลล่า
พ่อบ้านได้เห็นการต่อสู้ระหว่างทั้งสองและรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินได้รับบาดเจ็บมาก เขาจึงสั่งให้คนรับใช้ของเขานำกล่องยาออกมาทันที
เมื่อเห็นคนรับใช้มาพร้อมกับกล่องยาจิ้นเฟิงเฉินก็อยากปฏิเสธที่จะรับมันอย่างไม่สบอารมณ์
แต่พ่อบ้านพูดอย่างจริงจังอยู่ข้างๆ “ถ้าหากว่าคุณหญิงเห็นแผลพวกนี้ไม่แน่ว่าจะต้องมีคำถาม ถึงเวลานั้น…”
ยังไม่ทันจะพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ขมวดคิ้วแล้วขัดจังหวะเขา
“เอาล่ะ ทายา”
เมื่อเห็นสิ่งนี้คนรับใช้ก็เดินเข้าไปและค่อยๆ เช็ดบาดแผลบนใบหน้าของจิ้นเฟิงเฉิน
แท้จริงแล้วบาดแผลแค่นี้สำหรับจิ้นเฟิงเฉินไม่นับว่าสำคัญอะไร ถ้าไม่ใช่ว่ากลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะเป็นกังวล เขาคงจะไม่ใส่ยา
ในเวลานี้ฝู้จิงเหวินเป็นเหมือนสุนัขจรและถูกบอดี้การ์ดของคฤหาสน์ตระกูลจิ้นโยนออกไปนอกประตู
คราบเลือดผสมกับฝุ่นที่พื้นติดอยู่บนใบหน้าของเขาดูแย่มาก
ฝู้จิงเหวินโซซัดโซเซเพื่อลุกขึ้นจากพื้นดินมองไปยังทิศทางที่จิ้นเฟิงเฉินเข้าประตูไป ก่อนจะหันและออกไป
ในตอนหัวค่ำ เจียงสื้อสื้อตื่นขึ้นแล้วนอนมองเพดานนิ่ง
เธอไม่รู้ว่าเมื่อครู่ฝู้จิงเหวินมาหาจิ้นเฟิงเฉินและทั้งสองยังทะเลาะกันด้วย
ความคิดของเธอที่กำลังแล่นไปรอบ ๆ ถูกดึงกลับมาโดยเสียงเปิดประตู
เธอหันไปมองตามเสียงก็เสี่ยวเป่ากำลังวิ่งเข้ามา
เมื่อเห็นว่าเจียงสื้อสื้อตื่นแล้ว เขาก็ปีนขึ้นเตียงและกุมมือเจียงสื้อสื้อและถามด้วยความเป็นห่วง “หม่ามี๊ยังไม่สบายอยู่ไหมครับ?”
เมื่อเห็นความกังวลในดวงตาของเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อก็ส่ายหน้าด้วยความพึงพอใจ
แล้วพูดเบาๆ “หม่ามี๊ไม่เป็นไร”
พูดแล้ว ก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเป่าคิดอะไรอยู่ รีบพลิกตัวลงจากเตียงแล้ววิ่งออกไป
ผ่านไปประมาณห้าหกนาที เสี่ยวเป่าก็ถือแก้วนมขึ้นมา
ที่ด้านหลังยังมีหางอันเล็กๆ
เมื่อเถียนเถียนเห็นเจียงสื้อสื้อก็กระโดดขึ้นไปบนเตียง
เข้าไปกอดเจียงเจียงสื้อสื้ออย่างว่าง่ายและไม่พูดอะไร
