ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 798 ฉันว่านายเป็นบ้ามากกว่า

ถึงแม้จิ้นเฟิงเฉินเชื่อในคำพูดของโม่เหยีย แต่ไวรัสที่ซ่อนอยู่ในร่างกายของสื้อสื้อเหมือนกับระเบิดกำหนดเวลาจำนวนมาก ซึ่งไม่รู้เลยว่าจะทำลายทุกอย่างเมื่อไหร่

“ตอนนี้ยังไม่มีอะไรผิดปกติ เดิมทีภายในร่างกายมีไวรัสหลากหลายประเภทอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้ไวรัสประเภทนี้ยังไม่สามารถดูออกว่ามันส่งผลยังไงต่อเธอบ้าง แต่ปล่อยไว้นานมากเกินไป จะไม่ถือว่าเป็นเรื่องที่ดี”

หานยู่พูดด้วยน้ำเสียงแหลมคมขึ้น “สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือต้องตรวจสอบอาหารของเธออย่างเข้มงวด ครั้งนี้หมดสติ เกรงว่าร่างกายของเธอคงทนรับการทำร้ายครั้งที่สองไม่ได้แล้ว”

จิ้นเฟิงเฉินเม้มริมฝีปากบางขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงแหลมคม เหมือนกรวดขัดเงาว่า “ผมจะดูแลเธอเป็นอย่างดี ขอร้องให้พวกคุณสามารถวิจัยพบวิธีทางรักษาเธอให้เร็วที่สุดด้วย”

โม่เหยียรับประกันว่า “แน่นอนครับ อาการคุณหญิง พวกเราไม่กล้าประมาทหรอก คุณชายวางใจเถอะครับ”

“อีกนานแค่ไหนเธอจึงจะฟื้น?”

จิ้นเฟิงเฉินวางแขนทั้งสองข้างที่ขอบเตียง แล้วจ้องมองเจียงสื้อสื้ออย่างไม่ละสายตา

“อัตราการเต้นหัวใจของเธออยู่ในขอบเขตของคนปกติ ถ้าหากคุณต้องการให้เธอฟื้นทันที คงต้องกระตุ้นสักหน่อยนะครับ ส่วนยากระตุ้น ผมแนะนำว่าให้หลีกเลี่ยงดีที่สุดครับ”

โม่เหยียจะไปเตรียมการ แต่จิ้นเฟิงเฉินโบกมือห้ามปรามทันที

“ในเมื่อไม่มีปัญหาแล้ว งั้นรอให้ร่างกายของเธอฟื้นฟูเถอะครับ”

สิ้นสุดเสียง สายตามืดครึ้มของจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งเผยชัดเจนขึ้น ที่สื้อสื้อเกิดเรื่องครั้งนี้ต้องมีความเกี่ยวข้องกับฝู้จิงเหวินแน่นอน!

เขาแสดงพรสวรรค์ด้านการแพทย์อันน่าตกตะลึงตั้งแต่เด็กแล้ว ยิ่งตอนที่มีความใฝ่รู้ใฝ่เรียนมักทุ่มเทกับการวิจัยด้านการแพทย์ สามารถทำยาประเภทนี้คงมีเพียงแค่เขา

เมื่อคืนเจียงสื้อสื้อบอกว่าต้องการไปบ้านตระกูลฝู้ คิดไม่ถึงว่าเขาจะใจอ่อน ไม่คำนึงให้มากกว่านี้…..

ด้วยความสามารถของฝู้จิงเหวินแล้ว หากเขาต้องการทำอะไรสื้อสื้อแล้ว ถือเป็นเรื่องที่ง่ายดายมาก

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกเสียใจภายหลังมาก ในใจเอาแต่เรียกขานชื่อฝู้จิงเหวินด้วยความเคียดแค้น!

จากนั้นเขาก็ยื่นมือทุบตู้ด้านข้างอย่างแรง ความเจ็บปวดเริ่มแผ่กระจายบนฝ่ามือ แต่ยังคงไม่สามารถปกปิดความเป็นห่วงที่เขามีต่อสื้อสื้อได้

ถ้าหากเมื่อคืนตัวเองตามไปด้วย เธอคงไม่ต้องประสบกับความเจ็บปวดมากขนาดนี้หรอก…..

ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยสายตาของความโมโหและความเคียดแค้น จนแทบอยากแทงมีดใส่คนนั้นเป็นหมื่นแสนครั้ง

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินสูบลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันหน้ามองโม่เหยีย

“ช่วยดูแลเธอแทนผมหน่อยได้ไหมครับ?”

“คุณชายวางใจเถอะ คุณหญิงอยู่กับพวกเราทางนี้ ไม่มีทางเกิดเรื่องเกินคาดแน่นอน”

เมื่อมองเห็นสายตาเคียดแค้นในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉิน โม่เหยียจึงอดใจไหวเหงื่อไหลแทนฝู้จิงเหวิน

โม่เหยียกับหานยู่อยู่ห้องตรวจ ระหว่างห้องผ่าตัดกับห้องตรวจมีกระจกโปร่งใสแผ่นหนึ่งกั้นอยู่ ออกแบบเพื่อสามารถสังเกตการเปลี่ยนแปลงของคนไข้

หลังจากได้รับคำมั่นจากโม่เหยีย จิ้นเฟิงเฉินก็ขับรถจากศูนย์วิจัยไป

รถขับด้วยความเร็วสูงสุด พร้อมขับตรงไปที่โรงงานผลิตไวน์ของตระกูลฝู้

ในเวลานี้ฝู้จิงเหวินต้องกำลังทำงานแน่นอน ต้องขอยาแก้กับเขาให้ได้

ไม่นาน รถยนต์มายบัคสีดำคันหนึ่งก็เหยียบเบรกหยุดเบื้องหน้าประตูอย่างเร็ว

ผู้ชายเดินลงจากรถยนต์ด้วยสีหน้าแหลมคม เขาเขวี้ยงปิดประตูรถยนต์ดัง”ตึง” จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินเข้าโรงงานผลิตไวน์ตระกูลฝู้ทันที

“สวัสดีครับ คุณชาย ไม่ทราบว่าคุณ…..”

“ถอยไป”

จิ้นเฟิงเฉินเผยสีหน้ามืดครึ้ม พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซึ่งทำให้คนอดใจไม่ไหวรู้สึกกลัวอย่างสุดขีด

คนที่เคาน์เตอร์นิ่งอึ้ง เมื่อเห็นสถานการณ์ผิดปกติ ก็รีบเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาห้ามปราม

แต่คนเหล่านี้แทบไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจิ้นเฟิงเฉินเลย ไม่นานคนเหล่านี้ก็นอนกระจัดกระจายบนพื้น

จากนั้นจิ้นเฟิงเฉินก็ออกแรงผลักเปิดประตูห้องทำงานของฝู้จิงเหวิน แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปด้วยสายตาที่แหลมคมดั่งน้ำแข็ง และรอบตัวก็เผยรัศมีความอาฆาต

ฝู้จิงเหวินเพิ่งมองเห็นคนที่มาชัดเจน ยังไม่ทันมีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็มีหมัดหนึ่งฟาดเข้ามาใส่บนใบหน้าของเขา จนทำให้เขาเจ็บปวดจนหายใจอย่างเยือกเย็น

เขาเลียบริเวณที่บาดเจ็บเล็กน้อย และรสชาติสนมก็ไหลลงในคอของเขา เขาเช็ดเลือดสดที่ไหลซึมออกมาจากมุมปาก แล้วลุกขึ้นยืนอย่างไม่รีบร้อน จากนั้นก็หันหน้าจ้องมองจิ้นเฟิงเฉินที่มีท่าทางดุดัน

“นี่คุณหมายถึงอะไรหรอ?”

“หมายถึงแบบนี้ไง!”

สิ้นสุดเสียง ฝู้จิงเหวินก็รู้สึกว่าแก้มอีกข้างหนึ่งแผ่ความเจ็บปวดขึ้น เพราะจิ้นเฟิงเฉินต่อยอีกหมัด

เขาขยับแก้มเล็กน้อย ตอนนี้ชาหมดแล้ว ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินออกแรงเยอะมาก

ฝู้จิงเหวินถูกต่อยสองหมัดอย่างไม่ทราบสาเหตุ เลยเผยสายตาแหลมคมขึ้นเหมือนกัน และตะคอกด้วยความโมโหว่า “ตกลงเกิดเรื่องบ้าอะไรหรอ?”

“ฉันเป็นบ้าหรอ? ฉันว่านายเป็นบ้ามากกว่า!”

จิ้นเฟิงเฉินหยิบกล่องดินสอบนโต๊ะ และเกือบอดใจไม่ไหวทุบใส่หน้าของเขาอีกครั้ง เพราะตอนนี้ความโมโหร้อนได้ปะทุอย่างเห็นได้ชัดเจนแล้ว “ตกลงนายวางยาอะไรใส่เธอหรอ? นายอยากให้เธอตายหรอ? ห่ะ?”

ในตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินกลายเป็นสิงโตบ้าคลั่งตัวหนึ่งแล้ว เอกสารทั้งหมดที่วางอยู่บนโต๊ะถูกเขาปัดทิ้งลงบนพื้นหมดแล้ว

ฝู้จินเหวินขมวดคิ้วอย่างมึนงง “จิ้นเฟิงเฉิน! นายช่วยใจเย็นหน่อยได้ไหม! ฉันแทบไม่รู้เลยว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่?”