บทที่ 820 มาเพราะคุณ?
รถคันสีดำก็ได้ขับผ่านพื้นที่สีเขียว ไปยังเขตคฤหาสน์ที่หนึ่ง จอดรถอยู่ประตูคฤหาสน์ที่อยู่ข้างในสุด
ประตูรถค่อยๆเปิดออก ที่มองเห็นนั้นก็ได้เป็นพื้นหญ้าขนาดใหญ่
เจียงสื้อสื้อมองเห็นพื้นสีเขียวขนาดใหญ่ ใจที่ได้ตื่นกลัวก็ได้สงบลง
เข้าไปข้างใน การตกแต่งของที่นี่ก็เหมือนกับบ้านที่อยู่ในฝรั่งเศส ก็ได้รู้สึกเซอร์ไพรส์ไม่น้อย
เห็นใบหน้าที่รู้สึกเซอร์ไพรส์ของเธอ มุมปากของจิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
แต่ว่า พอผ่อนคลายแล้ว สิ่งที่ตามมาก็คือความรู้สึกเหนื่อยล้า
เขาได้จูงมือเธอไปนั่งที่โซฟา อาศัยตอนที่เธอไม่ได้มองมานั้น ก็ได้นวดที่ขมับเบาๆ
ตามหาเธออยู่ที่ไหนแบบไม่ได้พักผ่อนติดต่อกันหลายวันแบบนี้ ต่อให้ร่างกายทำด้วยเหล็ก ก็ทนมันไม่ไหว
แสงไฟได้สว่าง ก็ได้เห็นรอยคล้ำที่หางตา เจียงสื้อสื้อก็รู้สึกปวดใจอย่างอดไม่อยู่
เธอได้ยกสองมือ ไปกอดคอเขา พูดเสียงเบาว่า “ต่อไปฉันจะไม่ทำให้คุณเป็นห่วงอีก ดีไหม?”
ลมหายใจที่อ่อนหวานแล้วก็ร้อนได้ไปกระทบเข้ากับแถวต้นคอของจิ้นเฟิงเฉิน ทำให้เขาหายใจเริ่มตื่นเต้น
บางส่วนบนร่างกายก็ได้เริ่มตึงขึ้นในเวลาเดียวกัน เพื่อไม่ทำให้ทั้งสองเก้อเขิน จิ้นเฟิงเฉินก็ได้รีบเว้นระยะห่างกับเธอเล็กน้อย
แต่ว่า นี่เป็นการกอดที่เธอเริ่มต้นให้เองอย่างหาได้ไม่ง่าย จิ้นเฟิงเฉินกลัวว่าเธอคิดมาก ก็ได้ไปลูบที่ปอยผมของเธออย่างทะนุถนอม พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ต่อไปผมไม่มีทางให้เธอหลุดจากสายตาผมอีก”
จิ้นเฟิงเฉินพูดไป ปรับอารมณ์ของร่างกายตัวเองแล้วนั้น ก็ได้ยื่นมือไปกอดเธอเข้ามา เจียงสื้อสื้อก็ได้กอดอย่างว่าง่ายไม่ได้ดิ้น
อยู่ข้างๆผู้ชายคนนี้ เธอได้รู้สึกถึงความปลอดภัยที่ไม่ได้รู้สึกมานาน
วิต่อมา ก็ได้มีเสียง “จ๊อกๆ” ทำลายบรรยากาศ เจียงสื้อสื้อมองจิ้นเฟิงเฉินอย่างลำบากใจ แล้วก็ก้มหน้าเอาหน้าไปมุดที่หน้าอกของเขา
ก็ได้เปิดปากพูดอย่างทำตัวไม่ถูกว่า “ฉันหิวนิดหน่อยค่ะ……”
จิ้นเฟิงเฉินขำออกมา ก็ได้ลูบหัวเธอ “อีกสิบนาทีเตรียมตัวทานข้าว เธอไปอาบน้ำที่ชั้นบนก่อนก็น่าจะได้แล้ว”
“ค่ะ”
พูดจบก็ได้หันหลังเตรียมเดินขึ้นชั้นบน
เธอพึ่งเดินไปสองก้าวก็ได้หันกลับมา เธอยังไม่อยากที่จะสูญเสียช่วงเวลาที่ได้อยู่กับจิ้นเฟิงเฉิน
มองจิ้นเฟิงเฉินสักพักแล้วพูดว่า “คุณขึ้นไปกับฉันได้ไหมคะ?”
เห็นความทำใจไม่ได้ที่อยู่นัยน์ตาเธอ จิ้นเฟิงเฉินจะทำใจปฏิเสธเธอไปได้ไง ก็ได้ก้าวขาที่ยาวเดินตามไป
ผ่านไปสิบนาที ทั้งสองก็ได้เดินลงมาจากชั้นบน
บนโต๊ะก็ได้มีอาหารต่างๆวางอยู่
สีสันสดใส น่าทานมากๆ
เจียงสื้อสื้อก็ได้เดินไปอย่างอดใจไม่ไหว ก็ได้เริ่มทาน
มองท่าทางทานอาหารที่น่ารักของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ทำใจไม่ได้ที่จะไปขัดจังหวะ
คนที่กำลังทานข้าวอย่างเจียงสื้อสื้อ ก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ร้อนแรงได้มองมาที่ตน ก็ได้กลืนอาหารในปากลง เงยหน้ามอง พูดว่า “มองฉันทำไมค่ะ คุณก็ทานหน่อยเถอะ”
“ครับ”
จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า ก็ได้คีบเอาซี่โครงนึ่งเข้าปาก กลับรู้สึกอร่อยอย่างประหลาด
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เจียงสื้อสื้อก็ได้วางตะเกียบลงอย่างพอใจ
“ฉันอิ่มแล้ว”
พูดจบก็ยังได้เรอออกมาอย่างมีความสุข ต่อหน้าชายหนุ่ม เจียงสื้อสื้อก็ได้หน้าแดงเล็กน้อยอย่างห้ามไม่ได้
ถูกท่าทางแบบนั้นของเธอทำให้ขำ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้แหย่ไป “ผมรู้ว่าเธอทานอิ่มแล้ว ไม่ต้องบอกผมอีกรอบก็ได้”
……
บนเตียงที่นุ่มในห้องที่กว้าง ทั้งสองก็ได้หันหน้ากอดกัน
เจียงสื้อสื้อก็ได้มองรูปหน้าที่สวยของชายหนุ่ม ก็ได้ใจเต้นอย่างห้ามไม่อยู่
ในโรงแรมเมื่อกี้ ตอนที่เปิดประตูนั้น เธอรู้สึกว่าได้ห่างจากเขาเป็นเวลานานหนึ่งศตวรรษ
จนกระทั่งได้เข้าไปยังอ้อมกอดที่อบอุ่นของเขา เธอยังรู้สึกว่าไม่เป็นความจริง
เวลานี้ได้มองเขา ถึงได้มั่นใจจริงๆแล้วว่า ทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง
มองความรู้สึกในแววตาของเธอ จิ้นเฟิงเฉินก็ได้ยื่นมือไปจับหน้าของเธอ นัยน์ตานั้นก็ได้เต็มไปด้วยความห่วงใยแล้วอ่อนโยนที่แทบเอ่อล้นออกมา
“ยังไม่ง่วงเหรอ?”
“เฟิงเฉิน”
เจียงสื้อสื้อก็ได้รวบรวมความกล้า มองจิ้นเฟิงเฉินอย่างจริงจัง
“อยู่ๆฉันก็อยากจะจำเรื่องราวในอดีตให้ได้ ฉันไม่อยากที่จะลืมเรื่องที่เกี่ยวกับคุณอีก”
พูดจบ ใบหน้าก็ได้ค่อยๆแดงขึ้นมา แววตาที่ฉ่ำวาวก็ได้จ้องมองไปที่จิ้นเฟิงเฉิน
จิ้นเฟิงเฉินก็ได้จูบประทับไปที่หน้าผากของเธอ พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไรครับ เธอจำได้ว่าผมรักเธอก็พอแล้ว”
ได้รู้สึกถึงความรักมากมายของชายหนุ่ม แววตาของเจียงสื้อสื้อก็ได้เริ่มเปียก มุดไปที่อ้อมกอดของเขา กอดเขาแน่น
ทั้งสองก็ได้นอนกอดกัน
……
เขตคฤหาสน์ที่มีชื่อเสียงในมิลาน ในคฤหาสน์หลังใหม่
บอดี้การ์ดไม่กี่คนก็ได้รอย่างสุภาพ เบอร์เกนก็ได้เอาแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มไปคำ ค่อยๆกลืนลง
เพราะว่าทางจิ้นเฟิงเฉินเพื่อเจียงสื้อสื้อแล้ว ก็ได้เคลื่อนไหวใหญ่มาก ดึงดูดความสนใจของเบอร์เกน
“จิ้นเฟิงเฉินมาที่อิตาลีแล้ว? มาตอนไหน?”
ในห้องโถงที่ใหญ่ก็ได้มีบอดี้การ์ดไม่น้อยรอคำสั่ง เวลานี้ไม่กล้ามีคนตอบ
“รีบไปสืบ”
สั่งคำสั่งที่ห้ามสงสัยอะไรออกไป ไม่นานก็ได้มีคนไปทำ
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ก็ได้มีคนมาบอกกับเขาอย่างสุภาพ “ได้ยินว่าเขามาหาคนครับ ตอนนี้ได้ค้นไปทั่วมิลานแล้ว”
“หาคน? เหอะ”
จื่อเฟิงที่อยู่ข้างๆก็ได้หัวเราะ “หรือว่า มาหาคุณ?”
แววตาของเบอร์เกนก็ได้สั่นไหว มุมปากได้มีรอยยิ้ม
“มันก็เป็นไปได้ ตอนนี้การเคลื่อนไหวของเขามีมาตลอด ข่ายสื้อลินก็กลับมาแล้ว เกรงว่าเขานั้นได้กลัวว่าชีวิตของภรรยาตัวน้อยๆของเขาจะเป็นอะไร”
เบอร์เกนวางแก้วเหล้าลงแล้วค่อยๆลุกขึ้น ยิ้มเบาๆ “ถ้าเป็นแบบนั้น ก็จำเป็นที่จะต้อนรับเขาดีๆหน่อยแล้ว”
วิต่อมา บรรยากาศรอบตัวของเบอร์เกนก็ได้เปลี่ยนไป สายตาเยือกเย็น “ไหนๆก็มาในที่ของฉัน ฉันก็ต้องทำหน้าที่ ‘เจ้าที่ที่ดี’ หน่อย ช่วงนี้ก็ค่อยสังเกตหน่อย มีเรื่องอะไรก็มารายงานฉัน”
“ได้ค่ะ เจ้านาย”
จื่อเฟิงได้รับคำสั่ง ก็ได้รีบไปทำตาม
……
บาร์เหล้า
ฝู้จิงเหวินก็ได้ดื่มเหล้าเข้าปากไปแก้วแล้วแก้วเล่า ราวกับดื่มน้ำ
ช่วงนี้ เขาได้มาที่บาร์เหล้าบ่อยขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เหมือนว่าทุกครั้ง ก็เป็นเพราะเจียงสื้อสื้อ
เธอไปแล้ว เธอไปกับจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้ว
ทำไม ทุกครั้งคนที่ถูกทิ้งต้องเป็นเขา?
ใจของฝู้จิงเหวินก็ได้เจ็บราวกับถูกฉีก ใบหน้ายิ่งไม่มีความรู้สึกอะไรเข้าไปอีก
มีผู้หญิงเข้ามาทำความรู้จัก ฝู้จิงเหวินไม่เงยหน้าแล้วก็ไล่เขาออกไป น้ำเสียงน่ากลัวมากๆ
ทำเอาอีกฝ่ายตกใจจนหน้าซีด วิ่งหนีไปไกล
ยังสามารถได้ยินเธอพูดกับคนอื่น ว่าฝู้จิงเหวินเป็นประสาท
เหอะ ประสาท ตอนนี้เขาหวังว่าตัวเองเป็นประสาทจริงๆ
มุมปากของฝู้จิงเหวินก็ได้ยิ้มเหยียดหยามตัวเอง
ตอนที่ข่ายสื้อลินเข้ามา เห็นท่าทางที่เหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้มแบบนั้น
เธอนิ่ง มองใบหน้าที่สวยของชายหนุ่มสักพัก ก็ได้เดินเข้าไป ก็ได้นั่งไปตรงข้ามของเขา
นั่งไขว่ห้างด้วยขาที่เรียวสวย เอาบุหรี่ออกมาอย่างเคยชิน เปิดปากเล็กน้อย แล้วก้มหน้าจุด
ฝู้จิงเหวินเงยหน้ามองเขาสักพัก พูดอย่างเย็นชา “ฉันสงสัยว่าเธอได้ติดจีพีเอสบนตัวฉัน”
ไม่ว่าเขาได้ดื่มเหล้าที่ไหน ก็ถูกข่ายสื้อลินหาตัวเจอตลอด
ข่ายสื้อลินก็ได้สูบบุหรี่ พ่นควันขาวๆออกมา ก็ได้พูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “ทำไมนายไม่คิดในด้านที่ดีบ้าง? อย่างเช่นฉันเป็นห่วงนายแบบนั้น?”
ฝู้จิงเหวินขำออกมา ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
“อย่าเศร้าไปขนาดนั้น หน้าตาเป็นแบบนี้ขายออกแน่ๆ นายดู”
ข่ายสื้อลินก็ได้ชี้ไปที่ที่แอบมองเขาไกลๆ พูดเรียบๆ “เชื่อฉัน นายมีตัวเลือกมากมาย ไม่จำเป็นต้องตกม้าตายบนตัวเจียงสื้อสื้อคนเดียว”
