ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 842 เพราะเราคู่กัน

ฟางเสว่มั่นเดินมาหยุดอยู่ตรงข้างเจียงสื้อสื้อแล้วจับมือเธอขึ้นมาข้างหนึ่ง ดวงตาของเธอแดงเรื่อเกือบจะร้องไห้ออกมาแล้ว

“แม่คะอย่ากังวลไปเลยค่ะ” เจียงสื้อสื้อกุมมือฟางเสว่มั่นเอาไว้ เธอกล่าวปลอบโยนเบาๆ

“โยมจิ้น ถ้าอยากจะปัดเป่าก็ใช่ว่าจะยาก”

คำพูดของเจ้าอาวาสประโยคนี้ทำให้แม่จิ้นและฟางเสว่มั่นมองเห็นความหวังขึ้นมา พวกเธอทั้งสองคนรบเร้าให้ท่านเจ้าอาวาสพูดต่อ

“หากว่าอาตมาจำไม่ผิดแล้วละก็ ชะตาชีวิตของคุณชายจิ้นค่อนข้างแข็งแกร่ง เพียงแค่โยมผู้นี้อยู่ข้างกายเขา เขาก็จะช่วยปัดเป่าความทุกข์ในชีวิตไปได้”

ท่านอาวาสทำท่าทางคำนวณอยู่สักครู่ก่อนจะพูดออกมาอย่างช้าๆ

เขาจำได้ว่าครั้งที่แล้ว แม่จิ้นเคยพาจิ้นเฟิงเฉินมาดูชะตาชีวิต และเขาก็ได้คำนวณให้

คนที่มีโชคชะตาแข็งแกร่งโดยมากแล้วเขามักจะจำได้

เมื่อฟังจบฟางเสว่มั่นและแม่จิ้นก็วางใจลงไม่น้อย

แม้ว่าพวกเขาจะไม่พูด แต่จิ้นเฟิงเฉินก็อยากจะอยู่ตัวติดกับเจียงสื้อสื้อตลอดเวลา 24 ชั่วโมงอยู่แล้ว

แต่อย่างไรก็ตามในเมื่อท่านเจ้าอาวาสบอกว่าดวงชะตาของเจียงสื้อสื้อนั้นมักจะพบกับเรื่องเลวร้าย ดังนั้นแม่จิ้นจึงตัดสินใจว่า กลับไปครั้งนี้เธอจะกำชับให้เจ้าลูกชายของเธอห้ามห่างจากเจียงสื้อสื้อแม้แต่ก้าวเดียว

เมื่อแม่จิ้นคิดได้ดังนั้น เธอก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา

ระหว่างทางกลับบ้าน แม่จิ้นได้สนทนากับฟางเสว่มั่นเรื่องนี้ตลอดเวลา

แต่เจียงสื้อสื้อที่นั่งอยู่ด้านหลังกลับไม่ได้รู้สึกอะไร

เพียงแต่เมื่อเธอพบว่าผู้ใหญ่ทั้งสองท่านพากันกังวลใจเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกประทับใจอย่างบอกไม่ถูก

ตัวเธอเองนั้นไม่มีศาสนาและไม่เชื่อชะตากรรม

หากว่าความลำบากในชีวิตสามารถรับรู้ได้ล่วงหน้าจริงๆ ถ้าอย่างนั้นเธอจะหลบหลีกก็คงจะง่ายไม่ใช่หรือ？

ถ้าเป็นอย่างนี้จะไปดูดวงทำไม

แม้เธอจะไม่เชื่อเรื่องนี้ แต่เมื่อได้ยินแม่จิ้นและฟางเสว่มั่นคุยกันเรื่องที่ท่านเจ้าอาวาสพูดมาก็อดไม่ได้ที่จะเริ่มคิดว่า เธอและจิ้นเฟิงเฉินเป็นบุพเพสันนิวาสที่ต้องคู่กันไปตลอดชีวิตหรือเปล่า？

เมื่อเธอคิดเช่นนี้ก็รู้สึกหวานขึ้นมาในใจ

หลังจากกลับไปถึงบ้านก็พบกับจิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ในห้องนั่งเล่น เขากลับมาจากธุระในบริษัทแล้ว

เด็กน้อยทั้งสองกลับมาถึงบ้านก็วิ่งไปยังห้องของเล่น ส่วนผู้ใหญ่ทั้งสองเดินมายังในห้องรับแขก ยังคงทำสีหน้าเคร่งเครียดและสนทนากันถึงเรื่องเมื่อสักครู่ต่อ

เจียงสื้อสื้อเข้าไปจูงมือจิ้นเฟิงเฉินด้วยตนเอง จากนั้นพาเขากลับมาในห้องนอน

“นี่คุณคะ วันนี้แม่ให้เจ้าอาวาสที่วัดดูดวงชะตาให้ฉันด้วย”

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินได้ยินดังนั้นก็รู้สึกให้ความสนใจขึ้นมา

เขาเอื้อมมือเข้าไปโอบร่างกายอันอ่อนแอของเจียงสื้อสื้อมาไว้ในอ้อมแขนและตั้งใจฟังเธออย่างจริงจัง

“ท่านเจ้าอาวาสบอกว่า ชะตากรรมของฉันนั้นลำบาก แต่ว่าจะมีคนคนหนึ่งที่มีชะตากรรมแข็งแกร่งมาช่วยปัดเป่าให้กับฉัน”

เจียงสื้อสื้อตั้งใจลากหางเสียงให้ยาวขึ้นเพื่อให้ดูน่าสงสัย

“คนคนนั้นต้องเป็นผมแน่ๆ” จิ้นเฟิงเฉินพูดแล้วยิ้มขึ้น เขาพูดออกมาอย่างมั่นใจ

เจียงสื้อสื้อชะงักลงแล้วถามด้วยความสงสัยว่า “คุณรู้ได้ยังไงคะ？”

“เพราะเราคู่กัน”

แก้มของเจียงสื้อสื้อแดงเรื่อ เธอตำหนิจิ้นเฟิงเฉินออกมาประโยคหนึ่ง

จากนั้นก็เล่าถึงคำพูดของท่านเจ้าอาวาสออกมาอย่างละเอียดถี่ถ้วน เธอทิ้งท้ายประโยคถามเขาว่า “คุณเชื่อเรื่องพวกนี้ไหมคะ？”

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบไม่ตอบอะไร มือของเขากำแน่น เขาโอบหญิงสาวเอาไว้แน่นขึ้นกว่าเดิม

“หลังจากนี้ไปผมจะดูแลคุณให้ดีที่สุด”

แก้มของเขาซุกเข้ามาบริเวณลักยิ้มของเจียงสื้อสื้อแล้วพูดอย่างจริงจัง

ไม่ว่าสิ่งที่ท่านเจ้าอาวาสพูดจะเป็นจริงหรือไม่ แต่เขาจะไม่ให้เจียงสื้อสื้อต้องได้รับอันตรายใดๆอีกแม้แต่น้อย

“ค่ะ ฉันเชื่อคุณ！”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าแล้วยิ้มขึ้นด้วยความอิ่มเอม

กว่าเธอจะกลับประเทศจีนมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ หลังจากที่หวานแหววอยู่กับจิ้นเฟิงเฉินสักพักหนึ่ง เธอก็ลากเขาออกไปช้อปปิ้ง

และดื่มด่ำกับโลกของทั้งสองคน

——

วันนี้ส้งหวั่นชีงจะต้องไปทำการตรวจครรภ์

เจียงสื้อสื้อตื่นเช้ามากกว่าปกติเพื่อที่จะไปกับเธอ

คิดไม่ถึงว่าเถียนเถียนและเสี่ยวเป่าก็เข้ามาล้อมรอบเธอและร้องจะไปด้วย

เด็กๆบอกว่าอยากจะเห็นเบบี๋ที่อยู่ในท้องของอาสะใภ้

เดิมทีเจียงสื้อสื้อไม่อยากจะพาไปด้วย แต่ก็ไม่สามารถทนทานกับความน่ารักของทั้งสองคนได้

ส้งหวั่นชีงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า “พาพวกเด็กๆไปด้วยเถอะค่ะ ก็แค่ตรวจครรภ์เองไม่เป็นไรหรอก”

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเมื่อถึงโรงพยาบาลแล้วทั้งสองคนต้องเรียบร้อยนะคะ”

เจียงสื้อสื้อยินยอมในที่สุด

เมื่อเดินทางมาถึงโรงพยาบาล จิ้นเฟิงเหราก็พยุงส้งหวั่นชีงอย่างระมัดระวังมายังแผนกสูตินรีเวช

เนื่องจากได้ทำการนัดไว้ล่วงหน้าแล้ว เธอจึงไม่จำเป็นต้องเข้าแถวยาวเหยียดเหมือนกับคนอื่น

เพิ่งจะนั่งลงได้ไม่นาน ก็มีหมอและพยาบาลหลายคนเดินทางมาทักทายเธอ

“หวั่นชีง มาตรวจครรภ์เหรอ？”

“หวั่นชีงไม่เจอกันตั้งนานน่ะ！ เอ๋ นี่สามีเธอเหรอ？”

ส้งหวั่นชีงเคยเป็นพยาบาลที่นี่มาก่อน เดิมทีเธอก็รู้จักคนค่อนข้างมาก อีกทั้งเมื่อเธอได้แต่งงานเข้าไปในตระกูลจิ้น คนทั้งโรงพยาบาลแทบจะรู้จักเธอหมด

ไม่ว่าจะสนิทหรือไม่สนิทพวกเขาก็พากันเดินเข้ามาพูดคุยกับเธอ

ส้งหวั่นชีงทักทายพวกเขากลับด้วยท่าทางยิ้มแย้ม

จิ้นเฟิงเหราโอบไปที่บ่าของเธอเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ

“เอาล่ะ หวั่นชีงถึงคิวคุณแล้วนะครับ” หมายเลขของหวั่นชีงถูกเรียกขึ้น จิ้นเฟิงเหราก็จูงมือเธอแล้วเดินเข้าไปในห้องตรวจอัลตราซาวด์

จากนั้น เจียงสื้อสื้อก็ได้ยินเสียงพยาบาลพูดออกมาอย่างเบื่อหน่ายว่า

“คุณผู้ชาย เชิญออกไปรอข้างนอกก่อนได้ไหมคะ？”

“ทำไมผมอยู่ที่นี่ไม่ได้？”

“……”

เจียงสื้อสื้อกลั้นยิ้มเอาไว้แล้วมองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจของจิ้นเฟิงเหราก่อนจะเดินออกมา

“รออยู่ที่นี่เถอะค่ะ ไม่นานหรอก” เมื่อจิ้นเฟิงเหราเดินกลับมานั่งลงเธอจึงได้พูดขึ้น