ฟางอี้หมิงจ้องไปที่หยุนโม่เหิงฟางยู่เชินคนอื่นๆ ที่ยืนคุยกันด้วยรอยยิ้ม
เดิมที โอกาสนี้เป็นของเขา!
ฟางอี้หมิงแค้นจนกัดฟันแน่น ดวงตาแดงก่ำ
ได้ยินคำพูดของแม่ เขาเคลื่อนสายตาออก พูดด้วยน้ำเสียงโกรธแค้น “ก็เพราะฟางอี้หมิงแผนลึกเกินไป?”
“เขารู้ตัวตนของจิ้นเฟิงเฉินตั้งนานแล้วแต่ไม่บอกฉัน ก็เพื่อเวลานี้ไม่ใช่เหรอ?”
ฟางอี้หมิงลักความผิดทั้งหมดนี้ไปที่ฟางยู่เชินผู้บริสุทธิ์
ในเวลาเดียวกันโทษที่ฟางยู่เชินไม่บอก กลับลืมว่าพวกเขาไม่ให้เวลาเขาพูดแม้แต่นิด
ฟางเฉิงสีหน้าไม่ดีแล้วโบกมือ “ไม่ว่ายังไง จากนี้นายเข้าใกล้ลูกพี่ลูกน้องหน่อย ยังกลัวอนาคตไม่มีโอกาสเหรอ?”
หลินหลานก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ส่วนฝั่งฟางรุ่ย ก็กำลังทำวิธีเดียวกัน
มือข้างหนึ่งของเฉินหยุนดึงลูกชายหนึ่งคน พูดเตือน
“พวกนายสองคน ทำอย่างไรก็ต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับน้องสาวของพวกนาย ห้ามทำพลาด”
และชี้ไปที่ฟางเย้นชิง “โดยเฉพาะนาย เย้นชิง ได้ยินไหม?”
ฟางเย้นซินสองพี่น้องพยักหน้าสาบาน
หลายครอบครัวล้วนคดในข้อ งอในกระดูก เสียงลูกคิดดังแตะๆ
เร็วมาก งานเลี้ยงดำเนินการถึงการให้ของขวัญ
นี่ไม่เพียงสามารถดูออกว่าความรู้สึกของทุกคนในนี้ที่มีต่อคุณท่านตระกูลฟาง ยังสามารถดูว่าของขวัญนั้นมีค่าหรือไม่
ยังเห็นได้ชัดถึงความลึกซึ้งของตระกูล
คู่สามีภรรยาฟางเฉิงและหลินหลานนำกล่องผ้าที่ละเอียดอ่อนไปที่ที่นั่งหลัก ข้างหน้าของคุณท่านตระกูลฟาง
“พ่อครับ นี่คือของที่ลูกชายแสดงถึงความกตัญญูต่อท่านครับ!”
คุณท่านตระกูลฟางรับมา เปิดกล่องครึ่งหนึ่งแล้วดู
ข้างในคือ หยกพระสังกัจจายน์
ใหญ่ขนาดนี้ ถือเป็นของขวัญล้ำค่า
คุณท่านตระกูลฟางเพียงแค่พยักหน้าเบาๆ ยอมรับ มองดูแล้วไม่ได้สนใจมาก
นี่ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์แล้วว่า ฟางเฉิงไม่รู้จักคุณท่านตระกูลฟาง ก็จับไม่ถึงความชอบของคุณท่านตระกูลฟาง
ครอบครัวฟางรุ่ยก็มอบของขวัญที่ล้ำค่าเช่นกัน แต่ก็ไม่ได้รับรอยยิ้มจากคุณท่านตระกูลฟาง
ทั้งสองยังคงทะเลาะกันเมื่อพวกเขาถอยออกมา
“นายมอบอะไรให้เนี่ย พ่อไม่ชอบเลย”
ฟางเฉิงเยาะเย้ยฟางรุ่ย พูดเสียงต่ำ
ฟางรุ่ยก็ฮื้มไปหนึ่งคำ “นายคิดว่าพ่อจะชอบของนายเหรอ?”
เจียงสื้อสื้อถือตำราสูตรยาร้อยแปดที่เธอได้แก้ไขหน้าปก เดินไปข้างหน้าของคุณท่านตระกูลฟาง สองมือยื่นไป
“คุณตาคะ ฉันเตรียมตำราสูตรยาร้อยแปดมาหนึ่งเล่ม ไม่รู้ว่าท่านชอบหรือไม่ หวังว่าท่านจะไม่รังเกียจ”
คุณท่านตระกูลฟางได้ยินคำว่ายา ดวงตาเปล่งประกาย เขารับหนังสือที่มีหน้าปกที่ละเอียดอ่อนมา
เจียงสื้อสื้อทำหน้าปกใหม่เป็นสีฟ้าอ่อนด้วยตัวเอง
มีคำที่สวยและละเอียดอ่อนสามคำเขียนอยู่บนนั้น
ตำราสูตรยาร้อยแปด
คุณท่านตระกูลฟางอดใจไม่ไหวเปิดดู ลองดูที่เนื้อหา
เขาก็ยิ้มเหมือนเด็กน้อยที่ได้ของเล่นที่ชอบที่สุด “สื้อสื้อ เธอมีใจแล้ว!”
คุณท่านตระกูลฟางตบบ่าของเจียงสื้อสื้อ เก็บตำราสูตรยาร้อยแปดไว้เหมือนของรักของหวง
เจียงสื้อสื้อก็โล่งอก
ส่วนจิ้นเฟิงเฉินมอบเห็ดหลินจือยักษ์อายุพันปี
และโสมที่มีอายุมากกว่าห้าร้อยปี
บรรดาผู้ที่รู้จักสินค้าในงานดูออกในพริบตา พูดด้วยความตะลึง “พระเจ้า นั่น นั่นคือหลินจือพันปีสินะ! และยังมีโสมอย่างน้อยห้าร้อยปี”
คนที่พูด เป็นผู้เชี่ยวชาญที่มีความเข้าใจอย่างถ่องแท้เกี่ยวกับวัสดุยา
เมื่อประโยคนี้ออกจากปาก ทั้งงานตกใจ
ยาบำรุงที่มีเวลานาน เป็นเรื่องยากที่จะได้มา
คิดไม่ถึงว่าจิ้นเฟิงเฉินจะใจกว้างขนาดนี้
ชั่วขณะหนึ่งทุกคนต่างคร่ำครวญถึงความรู้อันลึกซึ้งของตระกูลจิ้น
“ดี! เฟิงเฉิน นายมีใจแล้ว”
คุณท่านตระกูลฟางพยักหน้าอย่างดีใจ
เมื่อถึงฟางยู่เชิน เขาก็ตอบสนองความต้องการ มอบพืชสมุนไพรที่ล้ำค่าและหายากไม่แพ้กัน
แม้เทียบกับของจิ้นเฟิงเฉินแล้วจะอ่อนกว่าเล็กน้อย
แต่ก็ถือว่าใส่ใจ และคุณท่านตระกูลฟางก็ชอบพวกนี้
แน่นอนว่าก็ได้รับคำชม
“คุณท่านตระกูลฟางมีชีวิตที่ดีจริงๆ มีลูกหลานที่ดีและเชื่อฟัง”
“ใช่นะสิ คุณท่านตระกูลฟางมีวาสนาของลูกหลาน!”
มีการพูดคุยกันมากมาย ไม่ต้องพูดถึงว่าน่าอิจฉาขนาดไหน
คุณท่านตระกูลฟางก็ดีใจ สีหน้าดูดีไม่น้อย
หยุนโม่เหิง จี้ตงถางและจิ่งหลิวเยว่สามคนก็มอบของขวัญที่เตรียมมานาน
เพราะไม่รู้ความชอบของคุณท่านตระกูลฟาง ทั้งสามเลือกของขวัญก็เลือกของล้ำค่า
มาจากพื้นที่ห่างไกล แต่เป็นชาล้ำค่าที่คนทั่วไปหาซื้อได้ยาก และชุดน้ำชาอันล้ำค่า หยกที่หาซื้อยาก หรือภาพอักษรที่มีมูลค่าสะสม
ห้องจัดเลี้ยงเต็มไปด้วยความรุ่งโรจน์ภายใต้ของขวัญวันเกิดอันล้ำค่าเหล่านี้
แม้แต่คุณท่านตระกูลฟางที่ไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ ก็ใจเต้นแล้ว
ไม่ต้องพูดถึงแขก ต่างก็ตั้งหน้าตั้งตารอ ดูจนลูกตาจะตกออกมา
งานเลี้ยงวันเกิดจบลงแล้ว
หลังจากส่งแขกส่วนใหญ่ในห้องจัดเลี้ยงกลับ คุณท่านตระกูลฟางเรียกเจียงสื้อสื้อไว้
“สื้อสื้อ เฟิงเฉิน พวกเธอสองคนรอเดี๋ยว”
เจียงสื้อสื้ออุ้มเถียนเถียนที่ง่วงนอนซบอยู่ในอ้อมกอด หันกลับมา “คุณตา มีอะไรเหรอคะ?”
“พวกเธอทั้งบ้านมานอนที่บ้านหนึ่งคืน อยู่เป็นเพื่อนกระดูกแก่อย่างฉันเถอะ”
คุณท่านตระกูลฟางมองเธอและจิ้นเฟิงเฉินด้วยสายตาคาดหวังเล็กน้อย
เจียงสื้อสื้อกะพริบตา หันไปและใช้สายตาถามความคิดเห็นจากจิ้นเฟิงเฉิน
อีกคนลูบหัวของเธอ สายตาที่เต็มไปด้วยความรักใคร่ได้บ่งบอกทุกอย่างแล้ว
เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ ขณะที่ทั้งสี่คนเตรียมขึ้นรถของคุณท่านตระกูลฟาง
ครอบครัวฟางเฉิงและฟางรุ่ยทั้งสองครอบครัวเห็น ก็รีบตามขึ้นไป
“พ่อครับ สื้อสื้อ รอพวกเราด้วยสิครับ!”
ฟางเฉิงวิ่งและตะโกน
คุณท่านตระกูลฟางหยุดเดิน มองลูกชายสองคนที่วิ่งมาด้วยสายตางงๆ ถาม “ยังมีเรื่องอะไรอีกเหรอ?”
ฟางรุ่ยหายใจปกติ ยิ้มแฮะๆ แล้วพูด “วันนี้เป็นวันเกิดของท่านไม่ใช่หรือครับ? พวกเรากลับบ้านไปอยู่กับท่าน”
“ใช่ครับๆ!”
คนอื่นๆ ตอบเหมือนกัน
คุณท่านตระกูลฟางฮืมอย่างไม่พอใจทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยการแสดงออกถึงความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง
“ไม่ต้องให้พวกแกมา ปกติไม่ขยันแบบนี้ ไปแล้วทำอะไร? อย่ารบกวนเวลาฉันกับหลานของฉัน!”
พูดขนาดนี้ สองครอบครัวนี้ก็ไม่กล้าหน้าด้านจะตามไปแล้ว
สุดท้ายมีแค่ครอบครัวฟางยู่เชินตามไปด้วย
ระหว่างทางกลับบ้าน
คุณท่านตระกูลฟางเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มในงาน ทั้งตัวดูทำอะไรไม่ได้ “ที่บ้านตกต่ำมาก”
คุณท่านตระกูลฟางถอนหายใจเบาๆ
เห็นได้ชัดว่ากำลังรู้สึกอายกับความน่าเกลียดของลูกชายสองคนในงานเมื่อกี้
จากนั้นก็พูดกับเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉิน “สื้อสื้อ เฟิงเฉิน ให้พวกเธอสองคนหัวเราะเยาะแล้ว!”
“ไม่หรอกค่ะ คุณตา ท่านอย่าคิดมาก”
เจียงสื้อสื้อพูดปลอบ จากนั้นก็เปลี่ยนเรื่องคุย
จนถึงรถจอดหน้าบ้านใหญ่ตระกูลฟาง
หลังจากที่เจียงสื้อสื้อลงรถ ก็เห็นคฤหาสน์ที่เก่าและแปลกปรากฏอยู่ข้างหน้า
มองดู เธอคิดว่าตัวเองกลับไปสมัยสาธารณรัฐประชาชนจีน
เรียบง่ายและหรูหรา
