ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 850 เป็นลูกสาวเจ้าหล่อนงั้นหรือ?

เจียงสื้อสื้อและฟางยู่เชินไปยังสรรพสินค้าใกล้ๆ และเธอได้ซื้อลูกประคำเป็นของขวัญให้กับคุณตาตามคำแนะนำของ ฟางยู่เชิน

ในมือของเจียงสื้อสื้อถือถุงของขวัญเอาไว้แล้วขึ้นไปนั่งข้างคนขับ เธอถามขึ้นด้วยท่าทางเป็นกังวลว่า “พี่คะ ปกติแล้วคุณตาเป็นคนดุหรือเปล่า？”

ถ้าจะบอกว่าเธอไม่ตื่นเต้นก็คงจะเป็นการโกหก

แม้ว่าตั้งแต่เล็กจนโตเจียงสื้อสื้อจะไม่เคยพบกับคุณตาคนนี้มาก่อนเลย

แต่จากที่ฟังฟางยู่เชินเล่าแล้ว ในสมองของเจียงสื้อสื้อก็จินตนาการถึงภาพ ชายชราที่ค่อนข้างเข้มงวด

ฟางยู่เชินมองออกถึงความกังวลใจของเธอจึงได้ปลอบโยนว่า “สื้อสื้อ ไม่ต้องกังวลหรอกครับ คุณเรียบร้อยซะขนาดนี้ คุณปู่จะต้องชอบแน่ๆ”

ฟางยู่เชินพูดจบก็เหยียบคันเร่งและตรงไปยังสถานที่ที่นัดกับคุณท่านฟางเอาไว้

เป็นร้านอาหารสไตล์คลาสสิคแห่งหนึ่ง

เมื่อฟางยู่เชินจอดรถเรียบร้อยแล้วก็ได้เดินเข้าไปในห้อง VIP พร้อมกับเจียงสื้อสื้อตามคำแนะนำของพนักงานบริการ

มือของเขาจับไปที่ลูกบิดประตู ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปนั้นเขาก็ได้ปลอบโยนเจียงสื้อสื้ออย่างรอบคอบว่า “สื้อสื้อ ไม่ต้องเครียด”

เจียงสื้อสื้อกำถุงของขวัญเอาไว้แน่น เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วพยักหน้า

เมื่อฟางยู่เชินผลักประตูเข้าไป เจียงสื้อสื้อก็เดินตามเข้าไปติดๆ

ชายชราสวมชุดสไตล์ซุนยัดเซ็นนั่งอยู่ตรงกลางห้อง

ผมเผ้าของเขาหงอกโพลน ดูไม่ค่อยมีชีวิตชีวาเท่าไหร่นัก

เมื่อเจียงสื้อสื้อได้พบกับคุณท่านก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

เนื่องจากท่าทางของคุณตาดูเข้าถึงง่ายแตกต่างจากจินตนาการที่เธอคิดเอาไว้

แต่เมื่อสายตาของคุณท่านหันมามองทางเธอ แววตานั้นดูเคร่งขรึมจึงทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นกังวลใจ

ราวกับเด็กน้อยที่ทำเรื่องอะไรผิดมาและรอการตำหนิจากผู้ปกครองอย่างไรอย่างนั้น

“คุณปู่ครับ สื้อสื้อมาแล้ว”

ฟางยู่เชินเดินไปหยุดอยู่ข้างๆชายชราและโค้งตัวพูดอย่างเคารพ

เมื่อคุณท่านฟางมองไปทางเจียงสื้อสื้อ

เขาก็ไม่ได้แสดงความชื่นชมอะไร เพียงเพราะว่าเธอเป็นหลานจากลูกของลูกสาวที่เขารักมาก

ตรงกันข้ามเขาดูไม่อยากพบเธอสักเท่าไหร่

“เป็นลูกสาวของเจ้าหล่อนอย่างนั้นเหรอ？”

น้ำเสียงของคุณท่านฟางช่างลึกล้ำเต็มไปด้วยพลัง ไม่เหมือนกับคนที่มีร่างกายอ่อนแอแม้แต่น้อย

เจียงสื้อสื้อโค้งตัวทำความเคารพไปทางคุณท่านฟาง พยักหน้าแล้วตอบว่า “ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะคุณตา ฉันชื่อเจียงสื้อสื้อ”

ไม่รู้ว่าเจียงสื้อสื้อพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า จู่ๆชายชราก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้านิ่งขรึม

บรรยากาศในห้องนั้นดูอัดขึ้นมาทันใด

คุณท่านฟางจ้องมองดูเจียงสื้อสื้ออยู่สักพัก สีหน้าของเขาใครความตึงเครียดลงเล็กน้อยก่อนจะพูดว่า “เธอมองไปแล้วก็ว่านอนสอนง่ายดี”

ทำให้เจียงสื้อสื้อโล่งอกไม่น้อย แต่ใครจะคิดกันว่าต่อมาใบหน้าของคุณท่านฟางก็เผยถึงความรังเกียจแล้วพูดออกมาว่า “แต่ยังมีเลือดของไอ้เจ้าหมอนั่นไหลอยู่ในร่างกายครึ่งหนึ่ง ไม่สมบูรณ์！”

จากคำพูดของเขาทำให้เจียงสื้อสื้อรู้สึกทำตัวไม่ถูก

คิดไม่ถึงว่าครั้งแรกที่ได้เจอกับคุณตา เขาจะพูดออกมาอย่างเด็ดขาดแบบนี้

ฟางยู่เชินเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขามองไปทางคุณท่านฟางด้วยท่าทางเบื่อหน่าย

แต่คำพูดนี้มันก็ช่างทำให้อึดอัดเหลือเกิน

คำพูดนี้ทำให้บรรยากาศรอบๆดูแข็งทื่อลงไปทันที

ฟางยู่เชินที่นั่งอยู่ข้างๆชายชรา ส่งสายตาไปให้เจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อเข้าใจความหมายของฟางยู่เชินดี เธอจึงได้รีบหยิบกล่องของขวัญอันประณีตออกมาให้กับคุณท่านฟาง “คุณตาคะ นี่คือของขวัญที่หนูเตรียมมาให้เป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆอย่าได้รังเกียจเลยนะคะ”

โบราณพูดไว้ไม่ผิดเลย อย่าเอามือไปตีคนที่ยิ้มอยู่

เจียงสื้อสื้อมีมารยาทแล้วว่านอนสอนง่ายขนาดนี้

ต่อให้คุณท่านฟางจะอารมณ์ไม่ดีสักเพียงใด เขาก็ไม่กล้าจะทำหน้าเคร่งขรึมอีก

และอีกอย่าง เจียงสื้อสื้อคือลูกของลูกสาวที่เขารักที่สุด

“อืม ขอบใจ”

คุณท่านฟางเอื้อมมือมารับกล่องของขวัญไปวางไว้ข้างๆ

เขาพูดออกมาเพียงไม่กี่คำ งั้นบรรยากาศในห้องก็นิ่งสงบลงอีกครั้ง เจียงสื้อสื้อไม่รู้จะนั่งหรือจะยืนดี

ถ้าจะคาดหวังว่าคุณท่านฟางที่มีนิสัยดื้อรั้นแบบนี้เอ่ยอะไรออกมาก่อนคงเป็นไปไม่ได้

ถึงแม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแต่ความคับแค้นใจที่อยู่ในอกยังคงอยู่ตามเดิม

หากจะพูดตามตรงแล้วก็คือเขาเป็นคนแก่หัวรั้นนั่นเอง

ฟางยู่เชินทนไม่ได้อีกต่อไป เขากลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะอึดอัดใจไปมากกว่านี้จึงได้พูดขึ้นทำลายความเงียบว่า “สื้อสื้อ อย่าสนใจท่าทางของคุณปู่ไปเลยครับ”

คุณท่านฟางส่งเสียงออกมาด้วยท่าทางหยิ่งผยองแล้วหันหน้าไปทางอื่น

ฟางยู่เชินยิ้มออกมาอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเชิญให้เจียงสื้อสื้อนั่งลง

“คุณปู่โมโหเรื่องที่พ่อของคุณพาคุณป้าหนีออกจากบ้านไป ในตอนนั้นคุณปู่บอกกับคุณป้าเสมอว่าพ่อของคุณไม่ใช่คนดีอะไร ท้ายที่สุดแล้วคุณป้ากลับเลือกที่จะตัดขาดกับคนในตระกูลเพื่อพ่อของคุณ เมื่อเธอจากไปก็เป็นเวลานานขนาดนี้”

ฟางยู่เชินพยายามทำให้บรรยากาศดูดีขึ้นมา เขาถึงได้พูดเรื่องที่เมื่อสองวันก่อนเคยพูดแล้วอีกครั้งหนึ่ง