บทที่ 856 เต็มไปด้วยเจตนาร้าย
ภายในห้องจัดเลี้ยงขนาดใหญ่ดูโอ่อ่าสวยงามเป็นพิเศษ โคมกงเติงสีขาวแสนสวยแขวนประดับบนเพดานสีขาวสะอาด แสงไฟส่องแสงระยิบระยับกับพู่ระย้าคริสตัลและสะท้อนลงบนพื้นให้ความรู้สึกเลือนรางไม่ชัดเจน
เพลงคลาสสิกดังขึ้นในห้องโถงด้วยจังหวะที่พอดี
ฐานะของแขกเหรื่อที่มาร่วมงานต่างก็ทั้งร่ำรวยและสูงศักดิ์
สตรีสูงศักดิ์ที่สวมเครื่องประดับเพชรพลอยหรือสุภาพบุรุษ เหล่าสุภาพสตรีที่มีชื่อเสียงที่ทั้งสง่างามและมีชีวิตชีวารวมกลุ่มกันเพื่อพูดคุยกันอย่างคึกคัก
คุณท่านฟางสวมชุดสมัยราชวงศ์ถังสีน้ำเงินเข้ม ในมือถือไม้เท้าหัวมังกรยืนอยู่ที่ทางเข้าห้องจัดเลี้ยงเพื่อต้อนรับแขกโดยมีฟางยู่เชินคอยพยุง
แขกที่มาร่วมงานต่างทยอยอวยพรให้คุณท่านฟาง
“คุณท่านฟาง สุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอให้คุณท่านมีโชคลาภวาสนามากๆดั่งมหาสมุทร อายุยืนยาวดั่งขุนเขา…”
คุณท่านฟางยิ้มและพยักหน้าให้กับผู้ที่มาอวยพร
“ขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามา”
ฟางยู่เชินหยิบแก้วชาที่ชงแล้วจากถาดเสิร์ฟจากพนักงานเสิร์ฟข้างๆส่งให้คุณท่านฟางในจังหวะที่ฝูงชนกำลังเดินเข้าไป
“คุณปู่ครับ ดื่มชาให้ชุ่มคอหน่อยนะครับ”
คุณท่านฟางพยักหน้าแล้วรับแก้วชามาจิบให้ชุ่มคอแล้วถามว่า “อะเชิน พวกสื้อสื้อจะมาถึงเมื่อไหร่?”
“คุณปู่อย่าเพิ่งใจร้อนสิครับ น้องผมต้องมาแน่นอน”
ฟางยู่เชินยังไม่ทันพูดจบเขาก็ได้ยินเสียงติ๊ง
ประตูลิฟต์นอกห้องจัดเลี้ยงเปิดออกช้าๆ
ก็เจอกับครอบครัวทั้งสี่คนของเจียงสื้อสื้อที่กำลังเดินออกจากลิฟต์
“ดูสิครัล สื้อสื้อมาแล้วนี่ไงครับ”
ฟางยู่เชินผายมือทั้งสองแล้วยิ้มให้คนที่กำลังเดินใกล้เข้ามา
เจียงสื้อสื้อจูงมือเสี่ยวเป่าด้วยมือข้างหนึ่ง ส่วนอีกข้างก็คล้องแขนจิ้นเฟิงเฉิน
เถียนเถียนถูกจิ้นเฟิงเฉินอุ้มไว้ในอ้อมแขน
ครอบครัวทั้งสี่คนเดินมาหยุดตรงหน้าคุณท่านฟาง
ทันใดนั้นสายตาทุกคู่ในห้องจัดเลี้ยงก็มองมาทันที
ครอบครัวนี้ดูดีกันมากจริงๆ
ฝ่ายหญิงสวยและมีเสน่ห์ที่หาได้ยาก เด็กทั้งสองทั้งน่ารักและหน้าตาดี พวกเขาน่ารักจนใจแทบจะละลาย
บวกกับชุดคู่พ่อกับลูกชายและชุดคู่แม่กับลูกสาวที่ดึงดูดสายตาผู้คน
“ใครกันหน่ะ? หน้าตาดีกันหมดทุกคนเลย”
“เธอดูเด็กผู้หญิงคนนั้นสิ น่ารักมากเลย! ยั่งกับตุ๊กตาแหนะ!”
เกิดการวิพากษ์วิจารณ์จากฝูงชน
พอคุณท่านฟางเห็นเจียงสื้อสื้อรอยยิ้มบนใบหน้าก็ลึกยิ่งขึ้น หน้าตาดูมีราศี “สื้อสื้อ เธอมาแล้ว!”
“ให้คุณตารอนานเลยค่ะ”
เจียงสื้อสื้อยิ้มหวาน ปอยผมข้างหูที่ย้อยลงมาทำให้เธอดูน่ารัก
เธอหันกลับมาอุ้มเถียนเถียนออกจากอ้อมแขนจิ้นเฟิงเฉิน จากนั้นย่อตัวลงจากนั้นก็เอามือข้างหนึ่งโอบเด็กน้อยไว้
กระซิบข้างหูพวกเขาว่า “นี่คือคุณตาทวดของพวกหนูนะคะ รีบทักทายเร็ว!”
เสี่ยวเป่าได้ยินเช่นนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองคุณท่านฟางที่ยิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วพูดว่า “คุณตาทวดครับ เสี่ยวเป่าขอให้คุณตาทวดมีสุขภาพแข็งแรง มีอายุยืนยาวนะครับ!”
เด็กชายตัวเล็กอวยพรวันเกิดด้วยคำพูดที่ดูสง่าราวกับผู้ใหญ่ตัวน้อย เขาดูน่ารักมาก
ดวงตากลมโตดูฉลาดของเถียนเถียนกลอกไปมา จากนั้นก็พยายามพูดตามพี่ชายว่า “คุณ คุณตาทวด เถียนเถียนขอให้ตาทวดมีสุขภาพแข็งแรง…อา อายุยืนยาว…”
เด็กหญิงตัวน้อยยังพูดไม่ชัดนัก ยังพูดผิดๆถูกๆไปบ้างตามประสาเด็ก
ท่าทางน่ารักไร้เดียงสามัดใจคุณท่านได้ทันที
ทันใดนั้นคุณท่านฟางก็ยิ้มหน้าบาน “ดีดีดี!”
เขาพูดคำว่าดีสามคำติดต่อกันซึ่งบ่งบอกว่าตอนนี้เขาอารมณ์ดีแค่ไหน
“ตาทวดดีใจมากที่พวกหนูมา”
คุณท่านฟางก้มลงลูบหัวของเด็กน้อยทั้งสอง
เมื่อได้เห็นพวกเขาทั้งสอง ไม่ต้องพูดก็รู้ว่าใจเขามีความสุขมากแค่ไหน
นี่ถือเป็นลูกหลานส่วนหนึ่งของสายเลือดตระกูลฟางของเขา เขาจะไม่ชอบได้ยังไง?
ขณะเดียวกันเจียงสื้อสื้อรู้สึกภาคภูมิใจที่มีลูกทั้งสองคนที่แสนน่ารักเช่นนี้
เธอชี้ไปที่ฟางยู่เชิน จากนั้นก็แนะนำให้เด็กน้อยทั้งสองรู้จัก “เสี่ยวเป่า เถียนเถียน นี่คือคุณลุงของพวกหนู”
“สวัสดีครับคุณลุง”
เสี่ยวเป่าพยักหน้าให้ฟางยู่เชินอย่างสุภาพ
เถียนเถียนมองฟางยู่เชินแล้วยกมือขึ้นปิดปากที่กำลังหัวเราะ
“คุณลุงหน้าตาดีมากเลยค่ะ!”
ไม่ใช่ว่าฟางยู่เชินไม่เคยโดนคนอื่นชม แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เด็กหญิงตัวน้อยเช่นนี้ชมว่าเขาหน้าตาดี เขาจึงอึ้งไป
“เถียนเถียนของเราหวานสมชื่อเลย ปากหวานมาก”
คุณท่านฟางหัวเราะทันที
“เถียนเถียนก็น่ารักมาก เสี่ยวเป่าก็รู้ความมากเช่นกันครับ”
ฟางยู่เชินหัวเราะตาม เขาก้มลงลูบแก้มของเด็กน้อยทั้งสอง
สายตาเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอยืดตัวขึ้นคล้องแขนจิ้นเฟิงเฉินอีกครั้ง
แล้วแนะนำเขาให้คุณท่านฟางรู้จักอย่างจริงจัง
“คุณตาคะ นี่เฟิงเฉิน พ่อของเด็กๆค่ะ”
“คุณตาครับ ในโอกาสที่พบกันครั้งแรกขอให้คุณตารุ่งโรจน์เหมือนดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ ดูหนุ่มแบบนี้ตลอดไปนะครับ”
จิ้นเฟิงเฉินเปลี่ยนจากท่าทางเย็นชาเวลาอยู่กับคนทั่วไปเป็นมีรอยยิ้มบางๆบนใบหน้า
ตัวเขาเองเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมาก เขาปฏิบัติต่อคุณท่านฟางอย่างสุภาพ
บวกกับท่าทางที่ดูมีสง่าราศีของเขา ทำให้คุณท่านฟางรู้สึกพอใจมากในทันที
“ได้ยินมานานแล้วว่าลูกชายทั้งสองของตระกูลจิ้นนั้นโดดเด่นขึ้นยิ่งกว่าอีกรุ่น วันนี้ได้เจอก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ”
คุณท่านฟางแทบจะไม่ชมใครเลย หาได้ยากที่จะชมใครสักคน
จิ้นเฟิงเฉินยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยโดยยังคงแสดงท่าทีอ่อนโยนแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและถ่อมตัวว่า “คุณปู่ชมเกินไปแล้วครับ”
เมื่อเจียงสื้อสื้อเห็นว่าคุณตาชอบจิ้นเฟิงเฉินก็ยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น
มือที่คล้องแขนเขาแน่นขึ้นราวกับประกาศอำนาจอธิปไตย
“เอาล่ะ อย่ายืนค้างอยู่ที่นี่เลย อะเชิน พาสื้อสื้อกับครอบครัวเข้าไปก่อนเถอะ”
คุณท่านฟางพอใจสายตาในการเลือกของเจียงสื้อสื้อมาก
ไม่ต้องดูมาก แค่สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่จิ้นเฟิงเฉินมองเจียงสื้อสื้อ เขาก็เข้าใจแล้วว่าทั้งสองคนเป็นรักแท้ของกัน
ฟางยู่เชินตอบรับคำจากนั้นก็ลองยื่นมือไปหาเสี่ยวเป่าและเถียนเถียน “เสี่ยวเป่า เถียนเถียน เข้าไปข้างในกับคุณลุงมั้ยครับ?”
เด็กน้อยทั้งสองไม่กลัวคนแปลกหน้าจึงจับมือฟางยู่เชินข้างละคนแล้วพูดว่า “ได้ค่ะ/ครับ”
จากนั้นก่อนที่จะเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงยังพูดกับคุณท่านฟางอย่างสุภาพว่า “เดี๋ยวเจอกันนะครับคุณตาทวด”
“เดี๋ยวเจอกันนะคะคุณตาทวด!”
ฟางยู่เชินจับมือเด็กน้อยทั้งสอง พากลุ่มเจียงสื้อสื้อเข้าไปในห้องจัดเลี้ยง
ตอนที่ครอบครัวทั้งสี่จะเพิ่งมาก็ดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก หลังจากเดินเข้ามาแล้ว สายตาเหล่านั้นก็มองพวกเขาจากทุกทิศทางทันที
หลายคนในนั้นอดไม่ได้ที่จะแอบมองพวกเขา
เหตุผลแรก เป็นเพราะพวกเขาทั้งสี่สะดุดตาเกินไป
เหตุผลที่สอง เป็นเพราะพวกเขาคุยกับคุณท่านฟางสักพักที่ทางเข้าห้องจัดเลี้ยง
จึงทำให้ทุกคนเกิดความอยากรู้อยากเห็นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ยังไงซะในภาพจำของพวกเขาคุณท่านฟางไม่ใช่คุณท่านที่เป็นมิตรนัก
เจียงสื้อสื้อรับรู้ได้
สายตาของพวกเขาบางคนเต็มไปด้วยเจตนาร้าย
