ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 849 เกรงว่าจะไม่สงบนัก

“เฟิงเหรา”

จิ้นเฟิงเฉินนิ่งเงียบไปเนิ่นนานเลยทีเดียวก่อนจะหันหลังกลับมาทางจิ้นเฟิงเหราแล้วกำชับว่า

“ในวันนี้มีคนจากตระกูลฟางเดินทางมาบอกว่าคุณท่านฟางจะจัดงานเลี้ยงวันเกิด อีกทั้งเรื่องของแม่สื้อสื้อช่วยฉันหาให้หน่อยว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า”

หลังพูดจบเขาก็หยุดนิ่งและพูดต่ออีกว่า “ต้องไปตรวจสอบให้ชัดเจนจะให้มีอะไรบกพร่องไม่ได้เลย”

จิ้นเฟิงเหรารู้ดีว่าสำหรับพี่ชายของเขาแล้วนั้นเจียงสื้อสื้อสำคัญเพียงใด

แม้แต่เรื่องเล็กน้อยที่อาจจะเกิดขึ้นได้กับพี่สะใภ้ ก็จะถูกพี่ชายของเขากุมเอาไว้แน่น

“พี่วางใจได้เลยครับผมจะตรวจสอบให้อย่างชัดเจน”

สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็เคร่งขรึมลงไปเช่นกัน

ค่ำคืนนี้เจียงสื้อสื้อนอนหลับไม่สบายเท่าไหร่นัก

ในฝันของเธอเต็มไปด้วยภาพอันวุ่นวายต่างๆนานาปรากฏขึ้น

และทุกครั้งที่เธออยากจะเอื้อมมือไปสัมผัสหรือต้องการดูให้ชัดเจนภาพนั้นก็จะอันตรธานหายไป

“เฟิงเฉิน！” เจียงสื้อสื้อตกใจตื่นขึ้นจากฝันและนั่งลงหายใจเหนื่อยหอบ

“สื้อสื้อ คุณฝันร้ายเหรอครับ？”

มืออันอบอุ่นของจิ้นเฟิงเฉินเชื่อมไปกุมมืออันเย็นชื่อของเจียงสื้อสื้อเอาไว้

ต่อจากนั้นก็นำเธอเข้ามาสู่อ้อมอกอันอบอุ่น

“น่าจะใช่ค่ะ แต่ฉันจำไม่ได้แล้วว่าฝันถึงอะไร เฟิงเฉินคะ ตอนนี้ฉันอยากไปหาแม่จังเลย” เจียงสื้อสื้ออยู่ในอ้อมแขนของจิ้นเฟิงเฉินและพูดออกมาอย่างเป็นกังวล

จิ้นเฟิงเฉิน สางผมที่ยุ่งเหยิงของเธอหลังจากตื่นนอนดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรักและทะนุถนอม “ได้ครับพวกเราอาบน้ำทานอาหารเช้าเสร็จผมจะไปกับคุณเอง”

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง

เจียงสื้อสื้อยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วยของฟางเสว่มั่น

แต่ภายในห้องไม่มีใครสักคน

“หมอคะ！ พยาบาลคะ！ ไม่ทราบว่าแม่ของฉันอยู่ที่ไหน？”

เจียงสื้อสื้อเป็นกังวลขึ้นมา หลังจากนั้นเธอก็เข้าไปขวางทางพยาบาลคนหนึ่งที่เดินผ่านแล้วชี้เข้าไปยังห้องผู้ป่วยอันว่างเปล่า ก่อนจะถามขึ้นด้วยท่าทางกระวนกระวาย

พยาบาลมองเข้าไปในห้องผู้ป่วยและมองดูชื่อหน้าห้องจึงตอบว่า “เอ่อคือ คุณฟางเสว่มั่นมีอาการกำเริบ และตอนนี้ได้ส่งเธอไปยังห้อง ICU แล้วค่ะ”

เจียงสื้อสื้อราวกับถูกใครเอาค้อนทุบที่ศีรษะ เธอมึนงงและถอยหลังออกไปหลายก้าวด้วยใบหน้าแตกตื่น

หลังจากสอบถามเป็นที่เรียบร้อยว่าอยู่ในห้องไหนเจียงสื้อสื้อและจิ้นเฟิงเฉินก็รีบเดินเข้าไปทันที

แพทย์บอกกับเจียงสื้อสื้อว่าในตอนเช้าที่ผ่านมาหัวใจของฟางเสว่มั่นเกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย

แต่โชคดีที่พยาบาลมาพบเข้าทันเวลา จึงทำให้ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้แล้ว

ต่อจากนี้ก็ต้องดูว่าร่างกายของฟางเสว่มั่นจะฟื้นฟูอย่างไร

เพียงแต่จากร่างกายของเธอนั้นคาดว่าคงต้องใช้เวลาฟื้นฟูสักพักหนึ่งเลยทีเดียว

เจียงสื้อสื้อน้ำตาคลอเบ้า หลังจากที่เธอเอ่ยขอบคุณแพทย์เป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย

เธอเหม่อลอยมองไปทางฟางเสว่มั่นที่นอนอยู่บนเตียงร่างกายของเธอผอมซูบลงทุกวัน

“สื้อสื้อ ไม่เป็นไรนะครับผมอยู่ที่นี่ไม่ต้องกลัว”

จิ้นเฟิงเฉินเอื้อมมือมาโอบเอวเธอจากด้านหลังใบหน้าของเขาสัมผัสกับเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

หัวใจที่ลุกร้อนเป็นไฟไม่สงบของเธอเมื่อสักครู่ ก็ได้ผ่อนคลายลงจากประโยคที่เขาพูด เธอพยักหน้าเบาๆแล้วตอบว่า “อืม……”

“ดีมากครับ”

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้บอกถึงเรื่องราวตระกูลฟางให้กับเจียงสื้อสื้อฟัง

ตอนนี้เรื่องการเจ็บป่วยที่รุมเร้าฟางเสว่มั่นทำให้เธอเป็นกังวลมากพอแล้ว

เจียงสื้อสื้อหันไปโอบกอดเอวของขาวและพูดเบาๆว่า “เฟิงเฉินคะ คุณไปทำธุระของคุณเถอะค่ะฉันอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่นี่ เอาไว้คุณว่างค่อยมารับฉันกลับไปก็ได้”

เธอไม่อยากจะทำให้ตนเป็นต้นเหตุที่ขัดขวางการงานของจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินก้มหน้ามองดูเธอ หัวใจของเขาอ่อนระทวยไม่เป็นท่า เขาจะไม่รู้ความคิดของเธอได้ยังไง？

เมื่อคิดว่าตอนนี้สถานการณ์ของฟางเสว่มั่นก็ค่อนข้างอยู่ตัวแล้วจึงได้ลูบศีรษะของเธอเบาๆแล้วพูดว่า “ครับถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรหาผมได้ตลอดเวลาเลยเข้าใจไหม？”

“เข้าใจแล้วค่ะ คุณไปทำธุระเถอะ”

เมื่อจิ้นเฟิงเฉินเดินจากไปแล้ว และเจียงสื้อสื้อได้รับการอนุญาตจากแพทย์เธอก็ได้เข้าไปในห้องผู้ป่วย กุมมือของฟางเสว่มั่นเอาไว้ ตรงศีรษะลงไปตรงมือของแม่แล้วพูดว่า “แม่คะ แม่จะต้องไม่เป็นอะไรนะ”

จิ้นเฟิงเฉินเดินออกมาจากโรงพยาบาลก็ได้รับสายจากจิ้นเฟิงเหรา

“พี่ครับ ผมสืบเรื่องตระกูลฟางพบแล้ว ตอนนี้พี่อยู่ไหน？”

“รอให้ฉันกลับบ้านแล้วค่อยว่ากัน”

จิ้นเฟิงเฉินวางสายโทรศัพท์ลงจากนั้นขับรถกลับบ้านในเวลาอันรวดเร็ว

“พี่ครับ คุณท่านฟางจะจัดงานวันเกิดขึ้นจริงๆแล้วก็ดูครึกครื้นน่าดู พวกเขาได้เชิญคนมีชื่อเสียงมาหลายคนเลยทีเดียว”

จิ้นเฟิงเหราทำหน้ายิ้ม มือของเขาวางการ์ดเชิญสีแดงไว้บนโต๊ะ

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเป็นสัญญาณว่าให้เขาพูดต่อไป

หากว่าเขาตรวจสอบเจอเพียงเท่านี้ ถ้าอย่างนั้นหลายปีที่ผ่านมาจิ้นเฟิงเหราคงจะพัฒนาไปน้อยเกินจริงๆ

จิ้นเฟิงเหรารู้ถึงความหมายดีเขาจึงครุ่นคิดแล้วพูดต่อไปว่า “เพียงแต่ว่าภายนอกอาจจะมองว่าเป็นแบบนี้ ที่จริงแล้วผมได้ยินมาว่าเป็นการแก่งแย่งทรัพย์สมบัติภายในตระกูล เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่สงบเท่าไหร่”

จิ้นเฟิงเฉินจึงเข้าใจและพยักหน้าเบาๆ “ถ้าไม่ทำให้เจียงสื้อสื้อต้องบาดเจ็บ ก็ช่างมันเถอะ”

“สรุปแล้วก็คือ ถ้าพี่สะใภ้เดินทางไปที่แบบนั้นเพียงลำพังก็คงจะอันตรายเกินไป”

จิ้นเฟิงเฉินครุ่นคิดและพูดความคิดของเขาออกมา

“เมื่อถึงเวลาฉันจะไปกับสื้อสื้อด้วย”

นั่นน่ะสิ จิ้นเฟิงเฉินที่บ้าคลั่งภรรยาขนาดนี้

จะปล่อยให้ภรรยาของตนกลับไปบ้านของแม่คนเดียวได้อย่างไร อีกทั้งยังต้องเผชิญหน้ากับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้ว่ามาดีมาร้ายอย่างนั้นเหรอ？