บรรยากาศบนโต๊ะอาหาร ในจุดประสงค์ที่ตรงเกินไป ทำให้อึดอัด
หลินหลานเห็น รู้สึกไม่พอใจทันที
แต่เธอไม่แสดงออกมา แต่ยิ้มและพูด “น้องชายของนายกับนายก็เหมือนกันไม่ใช่หรือ ถามนายก็เหมือนกัน ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรือ ครอบครัวเดียวกัน ต้องช่วยเหลือกันถูกไหม?”
เฉินหยุนไม่ยอมโอกาสดีๆ แบบนี้ถูกหลินหลานแย่งไป
รอหลินหลานพูดจบ เธอก็รีบพูดต่อ “ใช่แล้ว ครอบครัวเดียวกันก็ต้องสามัคคีกัน แต่ก็เป็นแค่โครงการหนึ่ง เฟิงเฉิน นายก็ช่วยอารองของนายหน่อยสิ?”
ผู้หญิงสองคนเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย มองคุณท่านตระกูลฟางที่สีหน้าเริ่มตึงเครียดหมดแล้ว
ฟางเฉิงและฟางรุ่ยก็มองข้ามคุณท่านตระกูลฟาง ตอนนี้ทั้งหน้าเต็มไปด้วยความคาดหวังคำตอบของจิ้นเฟิงเฉิน
“ขออภัย ฉันเพิ่งกลับประเทศไม่นาน ไม่ค่อยรู้เกี่ยวกับธุรกิจของบริษัทในประเทศ ช่วยไม่ได้” จิ้นเฟิงเฉินเห็นแก่เจียงสื้อสื้อ ยังพูดอย่างมีมารยาท
“อย่างน้อยจิ้นซื่อกรุ๊ปก็มีส่วนของนาย นายจะช่วยไม่ได้ได้ยังไง?”
“ใช่แล้ว เฟิงเฉิน……”
ไม่รออาสะใภ้ทั้งสองพูดจบ คุณท่านตระกูลฟางวางตะเกียบและถ้วยลงบนโต๊ะอย่างแรง
เสียงดังทำให้ทั้งสองตกใจ เงียบลงทันที
คนอื่นๆ เพิ่งจะสังเกตเห็นสีหน้าดูไม่ดีของคุณท่านตระกูลฟาง
“คุณพ่อ……ท่านเป็นอะไรเหรอคะ?”
หลินหลานไม่มีตา ถามให้โดนด่า
คุณท่านตระกูลฟางขมวดคิ้ว เปลี่ยนสีหน้าเป็นมิตร จ้องลูกชายสองคนด้วยสายตาเย็นชา
วันดีๆ ที่จะสร้างความสัมพันธ์ดีๆ กับหลานสาว ก็ถูกคนที่ไม่ได้รับเชิญมาทำลายบรรยากาศ
“เธอยังมีหน้ามาถามฉันว่าเป็นอะไร?”
คุณท่านตระกูลฟางถามกลับด้วยเสียงต่ำ ยิ่งกว่านั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ” คิดจะพูดนานแค่ไหนถึงจะพอ? ไม่อยากกินข้าวก็ออกไป! อย่าคุยเรื่องงานบนโต๊ะอาหาร!”
คุณท่านตระกูลฟางโมโห คนที่อยู่ในเหตุการณ์ไม่กล้ามีเสียง
แม้แต่หลินหลานที่มีอารมณ์ฉุนเฉียวมาตลอดก็ยังชะงัก หายากมากที่จะเงียบลง
บรรยากาศถูกแช่แข็ง
สุดท้ายก็เป็นฟางอี้หมิงที่ทำลายบรรยากาศแย่ๆ นี้
เขาเทเหล้าให้ตัวเองหนึ่งแก้ว แล้วยกแก้วไปที่หน้าเจียงสื้อสื้อ พูดด้วยใบหน้ารู้สึกผิด “น้องสาว เมื่อวานฉันพูดคำที่แรงเกินไป ในใจรู้สึกผิดมาก ใช้โอกาสนี้ขอโทษเธอ หวังว่าน้องสาวอย่าเก็บไปคิด”
จากที่สังเกตเมื่อกี้ ฟางอี้หมิงดูออกว่าจิ้นเฟิงเฉินแคร์และรักเจียงสื้อสื้อมากขนาดไหน
แกะก้างปลาให้เธอ คีบอาหารที่เธอเอื้อมไม่ถึง
เหมือนปีศาจที่คลั่งรักและตามใจภรรยา
แค่สามารถทำให้เจียงสื้อสื้อพอใจ ก็เท่ากับว่าทำให้จิ้นเฟิงเฉินรู้สึกดีต่อเขาไม่ใช่เหรอ?
สิ่งที่ฟางเย้นซินและฟางเย้นชิงเทียบกับเขาไม่ได้ ก็คือสิ่งนี้
ขณะที่คุณท่านตระกูลฟางโมโห ทั้งสองแค่ก้มหัวไม่กล้าพูด
เจียงสื้อสื้อก็คาดไม่ถึงว่าฟางอี้หมิงจะทำเรื่องกะทันหันแบบนี้
หลังจากผ่านอาการตะลึงมา เธอยิ้มบางๆ
“เกรงใจแล้ว”
ท่าทางยังคงนิ่งๆ ทำให้คนรู้สึกเหมือน หมัดที่ไร้พลังต่อยลงบนผ้าฝ้าย
เจียงสื้อสื้อไม่มีความรู้สึกดีๆ ต่อสองครอบครัวนี้อยู่แล้ว ยิ่งอย่าพูดถึงคิดมากกับคำพูดของฟางอี้หมิง
ฟางอี้หมิงก็ไม่สนใจท่าทางนิ่งๆ ของเจียงสื้อสื้อ
หลังจากที่ดื่มเหล้าหมดแก้วในทันที ก็อีกหนึ่งแก้วแล้วชูไปที่จิ้นเฟิงเฉิน
“ประธานจิ้น เมื่อวานทำเกินไป หวังว่าคุณอย่าใส่ใจ”
กับสิ่งนี้จิ้นเฟิงเฉินก็มองด้วยสายตาเย็นชา
มองดูไม่สนใจ ในความเป็นจริงไม่เคยวางพวกเขาในสายตา
ฟางเย้นซินเห็นฟางอี้หมิงทำแบบนี้ ก็ใจร้อนทันที “น้องสาว ฉัน……ฉันก็ขอโทษเธอ”
ฟางเย้นซินคิด เมื่อวานเขาไม่ได้ทำอะไรเจียงสื้อสื้อ
แต่ก็ไม่อยากให้ฟางอี้หมิงได้เปรียบ ทำได้เพียงพูดแบบนี้
เกิดความเงียบแปลกๆ บนโต๊ะอาหารหลายวินาที
“อืม ขอบคุณ”
สุดท้ายเจียงสื้อสื้อยิ้มให้ฟางเย้นซินแล้วยกน้ำผลไม้ดื่มหนึ่งคำ
ฟางรุ่ยและเฉินหยุนจ้องลูกชายโง่ของบ้านตัวเอง
ในใจด่าเขาโง่หรือเปล่า
ในใจของฟางอี้หมิงกำลังหัวเราะ
จากนั้น เขาหยิบอั่งเปาสองอันออกมาจากกระเป๋า ลุกขึ้นแล้วยื่นให้เสี่ยวเป่าและเถียนเถียน
“เมื่อคืนเตรียมไม่ทัน ถือว่าเป็นของขวัญการพบกันของเด็กๆ”
เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนมองฟางอี้หมิง ไม่พูด และไม่ยื่นมือไปรับ
เจียงสื้อสื้อเห็น ก็ขมวดคิ้วปฏิเสธ “ขอบคุณ แต่ว่าไม่ต้อง”
คุณท่านตระกูลฟางเหลือบมองฟางอี้หมิงนิ่งๆ ค่อยๆ พูด “รับไว้เถอะ ยากมากที่เขายังคิดแบบนี้ได้”
ได้ยินคุณท่านตระกูลฟางยังช่วยพูด ดวงตาของฟางอี้หมิงเปล่งประกาย
เจียงสื้อสื้อหันกลับมา ใช้สายตาถามความคิดเห็นของจิ้นเฟิงเฉิน
อีกคนพยักหน้าเล็กน้อยให้เธอถือว่าตกลง
ถือว่าเห็นแก่คุณท่านตระกูลฟาง!
เจียงสื้อสื้อเห็น ไม่รับอั่งเปาแทนเด็กน้อยสองคนไม่ได้
ฟางอี้หมิงแสดงสีหน้าดีใจออกมา แล้วนั่งลง
อั่งเปาก็รับแล้ว หมายความว่าอะไร?
หมายความว่าสามารถเข้าใกล้อีกก้าวแล้วไง!
หลังจากที่ฟางอี้หมิงนั่งลง ก็ไม่มีคนพูดถึงเรื่องงาน
ส่วนครอบครัวฟางรุ่ยตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง
ขอโทษตามได้ แต่คิดยังไงพวกเขาก็คิดไม่ถึงว่าฟางอี้หมิงจะฉลาดขนาดนี้ ทำแบบนี้อย่างกะทันหัน
ฟางเย้นซินและฟางเย้นชิงมาด้วยมือเปล่า
แบบนี้ก็ถูกกดลงแล้วไม่ใช่เหรอ?
ฟางเย้นซินโกรธจนกัดฟันแน่น แอบจ้องฟางอี้หมิงหลายครั้ง
อีกคนก็เห็นท่าทางเล็กๆ ของฟางเย้นซินในสายตา
แต่ว่า เขาไม่สนใจ ในใจกลับรู้สึกได้ใจ
ฟางรุ่ยและเฉินหยุนรู้สึกทำตัวไม่ถูกมากๆ
บอกว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน ฟางอี้หมิงทำแบบนี้ทำให้เห็นว่าพวกเขาไม่จริงใจ
การเปรียบเทียบแบบนี้ ครอบครัวฟางรุ่ยเงียบลงทันที
ฟางเฉิงก็กลัวจะทำลายความรู้สึกดีที่กว่าลูกชายของตัวเองสะสมมา ดังนั้นก็อยู่เงียบๆ
อาหารกลางวันหนึ่งมื้อ ก็จบลงอย่างประหลาด
ครอบครัวใหญ่นั่งอยู่บนโซฟาห้องรับแขก ไม่มีใครเริ่มพูดก่อน
จนถึงเสี่ยวเป่าและเถียนเถียนหาว
จิ้นเฟิงเฉินเห็นว่าได้เวลาแล้ว จึงจูงมือเจียงสื้อสื้อแล้วพูดกับคุณท่านตระกูลฟาง “คุณตาครับ พวกเรามารบกวนมากแล้ว ผมเตรียมพาสื้อสื้อกลับบ้านก่อน รอมีเวลาค่อยมาเยี่ยมท่านอีก”
ฟางเฉิงและฟางรุ่ยได้ยินก็ตกใจทันที
ได้ยังไง?
ยังไม่ถึงจุดประสงค์ของพวกเขาเลย!
ดังนั้นไม่รอคุณท่านตระกูลฟางพูด ก็พูดก่อนเลย “เฟิงเฉิน สื้อสื้อ! เดี๋ยวก่อน……”
ฟางเฉิงเดินมาข้างหน้าของครอบครัวสี่คนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “สื้อสื้อเพิ่งกลับมาไม่ใช่เหรอ อยู่ต่ออีกสักสองสามวันสิ!”
“ใช่ ฉันยังคิดจะเลือกของขวัญให้เด็กสองคนอยู่เลย”
ฟางรุ่ยผลักฟางเฉิงไปข้างๆ พูดด้วยรอยยิ้ม
คุณท่านตระกูลฟางกวาดมองลูกชายสองคน
ในใจเขารู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินชอบความสงบ ไม่ชอบสถานการณ์วุ่นวาย
