ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 903 ทั้งสองฝ่ายสัมภาษณ์กัน

ตอนที่เธอซื้อ จริงๆ แล้วไม่แน่ใจว่าเด็กสองคนจะชอบหรือไม่

อีกอย่าง ยังเป็นชุดครอบครัว……ไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะชอบหรือเปล่า

“ชุดครอบครัวรอแด๊ดดี้ของพวกเธอกลับมา พวกเราใส่ด้วยกัน ดีไหม?”

ในสายตาที่คาดหวังของเถียนเถียนและเสี่ยวเป่า เจียงสื้อสื้อหยิบเสื้อผ้าทั้งหมดของพวกเขาออกมา “ชุดพวกนี้ไม่ใช่ชุดครอบครัว พวกเธออยากใส่เมื่อไรก็ได้”

“ดีจังเลย!หม่ามี๊ แด๊ดดี้จะกลับมาเมื่อไรเหรอคะ?”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว พวกเธอเป็นเด็กดี แบบนี้แด๊ดดี้ก็จะกลับมาเร็วๆ”

เสี่ยวเป่าและเถียนเถียนตอบตกลงพร้อมกัน ไปลองชุดอย่างดี๊ด๊า

……

ความมืดปกคลุม ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว

จิ้นเฟิงเฉินลงจากรถไมบัคสีดำ ต่อมา เดินเข้าร้านอาหารที่ สว่างไสว

ผ่านประตูกระจกหมุน มาถึงห้องโถงสุดหรูด้านใน พรมลายต่างๆ กระจายไปจนสุดทางเดิน

แสงไฟที่ห้อยอยู่ข้างบนนั้นส่องแสงสีอันอบอุ่น ทำให้บรรยากาศทั้งร้านดูนุ่มนวลขึ้นมาก ไม่สว่างเกินไป ก็ทำให้คนรู้สึกผ่อนคลาย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ให้บอดี้การ์ดข้างตัวตามมา เขาพาแค่กู้เนี่ยนคนเดียว

จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าห้องพิเศษ ด้านในมีคนนั่งอยู่หลายคนแล้ว

นอกจากพิเอร์ส ยังพาผู้ชายแปลกหน้ามาหนึ่งคน สายตาของจิ้นเฟิงเฉินกวาดมอง

พิเอร์สเห็นร่างของจิ้นเฟิงเฉิน รีบลุกขึ้นยืน ยื่นมือขวาออกแล้วพูด “คุณเฟิง คุณมาอิตาลีด้วยตนเอง นำแสงสว่างมาให้ที่นี่จริงๆ!”

จิ้นเฟิงเฉินมองพิเอร์ส ยกมุมปาก จับมือที่พิเอร์สยื่นมา “คุณพิเอร์ส คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ผมก็แค่นักธุรกิจเล็กๆ เท่านั้นเอง”

เมื่อได้ยิน พิเอร์สไม่เห็นด้วยนัก พูดว่า “เฮ้อ คุณเฟิง คุณพูดตลกไปแล้ว”

ทั้งสองทักทายกัน เหมือนเป็นเพื่อนเก่าที่มีความสัมพันธ์ที่ดี

พูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็นั่งลงข้างๆ พิเอร์ส ส่วนกู้เนี่ยนยืนอยู่ด้านหลังของจิ้นเฟิงเฉิน

ดูท่าทางเหมือนสงบนิ่ง แต่ทั้งสองฝ่ายก็สังเกตกันและกัน

การรับประทานอาหารก็เริ่มขึ้น

ตรงข้ามของจิ้นเฟิงเฉิน คือฟางอี้หมิงที่สวมชุดสูทสีเทา เขามองจิ้นเฟิงเฉิน สายตามีรอยยิ้ม จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเล็กน้อย

พิเอร์สยืนขึ้น เดินไปข้างๆ ชาวต่างชาติผมทองตาฟ้าคนหนึ่ง พูดอย่างใจกว้าง “นี่คือประธานของSAกรุ๊ป และเป็นผู้รับผิดชอบในครั้งนี้ พวกคุณสามารถเรียกเขาว่าจอห์น”

ฟังพิเอร์สแนะนำจบ จิ้นเฟิงเฉินมองไปที่ชายต่างชาติที่ชื่อจอห์นอย่างครุ่นคิด ดวงตาดำเข้มไม่ชัด

ต่อมา จอห์นยืนขึ้น ใช้ภาษาจีนน้ำเสียงต่างชาติพูด “สวัสดีทุกท่าน ผมชื่อจอห์น”

ฟังแล้วแปลกๆ เล็กน้อย แต่พูดค่อนข้างคล่อง

จิ้นเฟิงเฉินเก็บสายตา เหมือนว่าเมื่อกี้ก็เหมือนคนอื่นๆ เพียงแค่แปลกประหลาดชั่วครู่

จิ้นเฟิงเฉินทักทายจอห์นอย่างมีมารยาท จากนั้น ก็ไม่มีเสียง เพียงแค่คุยกับพิเอร์สเป็นครั้งคราว

แต่ว่า มีสายตาคู่หนึ่งแข็งแกร่งมาก มองไปที่จิ้นเฟิงเฉินตลอด มองขึ้นมองลง

เจ้าของสายตาคู่นั้น ก็คือจอห์น

จอห์นหันไปที่จิ้นเฟิงเฉิน ในมือถือแก้วไวน์ ยืนขึ้น “คุณเฟิง ครั้งนี้ขอบคุณ คุณจริงๆ สามารถจัดหาวัตถุดิบยาได้ในปริมาณมาก ช่วยเราได้มากจริงๆ เหล้าแก้วนี้ ผมดื่มหมดแก้วแสดงความเคารพ!”

พูดจบ เขาเงยหน้าขึ้นและดื่มไวน์แดงในแก้วของเขาหมด

“คุณจอห์นเกรงใจเกินไปแล้ว นี่เป็นเพียงธุรกิจทั่วไป ไม่ต้องขอบคุณหรอก?”

จิ้นเฟิงเฉินยกแก้วขึ้น จากนั้น ก็ดื่มหมด

จอห์นพยักหน้า ใบหน้ามีความสุข

อาหารมื้อนี้กินอย่างอร่อยและผ่านไปด้วยดี

บรรยากาศสังสรรค์ที่ครึกครื้น จิ้นเฟิงเฉินเสนอ “แบบนี้ หลังจากกินข้าวเสร็จก็ไปตรวจสอบสินค้าที่โกดัง ถ้าไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นสัญญา คุณจอห์น คุณว่าไง?”

จอห์นเห็นจิ้นเฟิงเฉินพูดแบบนี้ เขาพยักหน้าเล็กน้อย การกระทำของนักธุรกิจชาวจีนตรงหน้า มีความพอใจไม่น้อย

อย่างน้อย เขาก็ไม่อ้อมค้อม

แต่ว่า จอห์นกลับไม่รีบขนาดนั้น เขายิ้มแล้วพูด “ไม่ต้องรีบ คืนนี้เพื่อต้อนรับคุณดีๆ รอกินและดื่มจนพอ พรุ่งนี้ค่อยไปดูก็ไม่สาย”

เห็นจอห์นพูดแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่ได้บังคับ ยังไงผลก็เหมือนกัน

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าเบาๆ แล้วพูด “แบบนี้ก็ดี”