ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 953 หนังสือรับรองเป็นลายลักษณ์อักษร

ฟางยู่เชินพูดถึงประเด็นสำคัญในไตรมาสหน้าที่จะร่วมมือกับบริษัทเทคโนโลยีชีวภาพแห่งหนึ่งของจิ้นกรุ๊ป หัวข้อหลักๆ คือเป็นการพัฒนาผลิตภัณฑ์เทคโนโลยีทางชีวภาพ

เหล่าคณะกรรมการได้ยินแล้ว ทุกคนต่างทำตาโต พร้อมทั้งกอดความคาดหวังไว้มาก

แต่ฟางเย้นซินที่เป็นคนพูดแทนฟางยู่เชินก่อนหน้านี้เกิดข้อสงสัยขึ้นมา

“ตอนนี้บริษัทเทคโนโลยีชีวภาพมีตั้งมากมาย คุณรู้สึกว่าพวกเราสามารถเติบโตผ่านคมหอกคมดาบได้เหรอ?”

ฟางยู่เชินยิ้มเล็กน้อย “ทุกการลงทุนย่อมมีความเสี่ยงเสมอ อีกทั้งเป็นผมที่ตัดสินใจร่วมมือกับกับจิ้นกรุ๊ป ทุกความเสี่ยงผมจะรับผิดชอบเอง”

นั่นก็หมายความว่า ถ้าการร่วมมือในครั้งนี้มันเกิดประสบผลสำเร็จขึ้นมา พวกเขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

แต่ถ้าผิดพลาดขึ้นมา ฟางยู่เชินก็จะเป็นคนแบบรับไว้ทุกอย่าง

เรื่องดีๆ เช่นนี้ ไม่มีใครที่จะไม่เห็นด้วยหรอก

ฟางเฉิงกับฟางอี้หมิงสบตากัน แววตาของทั้งสองคนต่างทอประกายออกมา

“ฉันก็ยังไม่เชื่ออยู่ดี” ฟางเฉิงพูด

ฟางยู่เชินมองไปทางเขา “เช่นนั้นลุงใหญ่จะต้องให้ทำอย่างไรถึงจะเชื่อได้ล่ะ?”

“เขียนหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร”

“เขียนหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร?” ฟางยู่เชินเบิกตาโตด้วยความแปลกใจ

“ไม่ผิดหรอก ถ้ามีความผิดพลาดเกิดขึ้น คุณก็ต้องลงจากตำแหน่งของประธานบริษัท”

เมื่อคำพูดนี้ออกไป คนอื่นๆ ต่างก็ตกใจทันที

“ลุงใหญ่ คุณนี่ได้ทีขี่แพะไล่เลยเหรอเนี่ย?” แม้ว่าปากของฟางเย้นซินจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ว่าในใจเกิดความรู้สึกไม่สบายจนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

ถ้าฟางยู่เชินเขียนหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร ถึงเวลานั้นแล้วเกิดพ่ายแพ้ขึ้นมา เขาก็ต้องเอาอำนาจของฟางซื่อกรุ๊ปกลับคืนมา เช่นนั้นตนเองก็หมดโอกาสแล้ว

เดิมก็คิดว่าฟางยู่เชินจะไม่ยินยอม ใครจะไปรู้เล่าว่าเขาตกปากรับคำทันที

“ได้ ผมเซ็น”

จิ้นเฟิงเฉินเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าเช่นเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง มุมปากกระตุกการเยาะเย้ยเล็กน้อย

คนในตระกูลฟางต่างก็คอยหาโอกาสที่ให้คนของตนเองพลาดท่าอยู่ตลอดเวลา แต่ช่างน่าเสียดายที่ความหวังของพวกเขาจะสูญเปล่าไม่เป็นท่า

การร่วมมือกันในครั้งนี้จะมีแต่ความสำเร็จไม่มีคำว่าพ่ายแพ้

ฟางยู่เชินให้ผู้ช่วยนำหนังสือพิมพ์หนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรออกมา จากนั้นก็จัดการเซ็นชื่อด้วยตนเองอย่างไม่มีการลังเลแต่อย่างใด

หลังจากที่เซ็นชื่อแล้ว เขาก็เงยหน้ากวาดตามองคนทั้งกลุ่มนั้น พร้อมทั้งฉีกยิ้มให้ “ทุกท่าน ยังมีปัญหาเรื่องอื่นอยู่ไหม?”

ฟางเฉิงรีบวิ่งไปหยิบหนังสือรับรองบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษรที่เซ็นเรียบร้อยขึ้นมาดูเพื่อให้ชัดเจนอย่างร้อนรน เมื่อตอนที่ได้เห็นฟางยู่เชินเซ็นชื่อลงไปนั้น พลันเผยให้เห็นรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจขึ้นมา

“ยู่เชิน คุณก็เซ็นชื่อแล้ว เช่นนั้นพวกเราทุกคนก็ย่อมเชื่อคุณ ใช่ไหม ทุกท่าน?”

เขาหันไปถามความคิดเห็นของคนอื่น

คนอื่นๆ ต่างรีบพูดประจบ “ใช่ พวกเราเชื่อกันหมดแล้ว”

ฟางยู่เชินลุกขึ้นยืน เพื่อมองพวกเขา ด้วยสายตาเยาะเย้ยที่ปิดไม่มิด “เป็นไปตามนี้แล้ว งั้นก็เลิกประชุมเถอะ”

“น้องเขย เราไปกันเถอะ” เขาหันศีรษะไปพูดกับจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้าให้

ทั้งสองคนเดินขนาบข้างคู่กันออกจากห้องประชุม

เมื่อเห็นว่าพวกเขาไปแล้ว ฟางเฉิงก็พูดกับฟางอี้หมิงอย่างภาคภูมิใจ “ดูแล้วว่าฟางยู่เชินคงโง่ดักดานมาก ที่สามารถเขียนหนังสือรับรองเป็นลายลักษณ์อักษรได้แสนง่ายดายเช่นนี้”

ฟางอี้หมิงยิ้มให้อย่างเย็นชา “เขากล้าเซ็น พวกเราก็กล้าที่จะทำให้เขาหลุดจากตำแหน่งได้”

“งั้นพวกเราจะทำอย่างไรดี?”

ฟางอี้หมิงเหลือบมองฟางเย้นซินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามที่ยังไม่ได้เดินออกไป “กลับไปแล้วค่อยคุยกัน”

เมื่อเห็นว่าฟางเฉิงกับฟางอี้หมิงลุกขึ้นแล้วเดินออกไปแล้ว ฟางเย้นซินก็ลุกขึ้นยืน เขาหรี่ตาลง นัยน์ตาปรากฏแววตาระยิบระยับ

ฟางอี้หมิงคนนั้นต้องกำลังคิดแผนการชั่วร้ายอะไรอยู่แน่นอน

แต่ว่า ครั้งนี้ใครจะแพ้ใครจะชนะ ย่อมไม่มีใครรู้

……

เมื่อกลับมาถึงห้องทำงานแล้ว ฟางยู่เชินถอนหายใจยาวเหยียด พลางหันตัวไป

“น้องเขย คุณว่าที่ผมเซ็นหนังสือรับรองนั่นถูกต้องไหม?”

“จะเซ็นหรือไม่เซ็น แล้วมันต่างกันไหมล่ะ?” จิ้นเฟิงเฉินไม่ตอบแต่ถามกลับ

ฟางยู่เชินยิ้มให้ “ไม่แตกต่าง ไม่ว่าผมจะเซ็นหรือไม่เซ็นก็ตาม พวกเขาก็ไม่ยอมปล่อยผมอยู่ดี ดังนั้นไม่เท่ากับเซ็นไปเถอะ เพราะอย่างไรผมก็จะไม่แพ้”

“มีความมั่นใจถือว่าเป็นเรื่องที่ดี” จิ้นเฟิงเฉินเดินเข้าไปนั่งลง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น “เรื่องรายละเอียดของบริษัทผมจะให้กู้เนี่ยนเป็นคนมาคุยกับคุณ”

“ตกลง”

ฟางยู่เชินครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็ถามกลับ “น้องเขย คืนพรุ่งนี้มีงานเลี้ยงการกุศล คุณต้องการจะพาน้องสาวไปร่วมงานด้วยไหม?”

“ไม่ล่ะ” จิ้นเฟิงเฉินตอบปฏิเสธทันที

การที่เขามาเมืองหลวงในครั้งนี้ ก็เพื่อเจียงสื้อสื้อ ไม่อยากเข้าไปข้องแวะในอำนาจทางเมืองหลวงมากเกินไป

“ความจริงแล้ว….” ฟางยู่เชินนั่งลงฝั่งตรงข้ามของเขา พร้อมทั้งลังเลอยู่สักพัก จากนั้นก็พูดต่อ “ผมคิดว่าจะใช้โอกาสในครั้งนี้แนะนำให้เจียงสื้อสื้อให้ทุกคนรู้จัก ว่าเธอก็คือคนในตระกูลฟาง”

จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปชั่วครู่ จากนั้นก็พยักหน้าให้ “งั้นได้ ผมกลับไปแล้วจะบอกเจียงสื้อสื้อ ถ้าเธอตกลงก็ไป ถ้าไม่ตกลงก็ปล่อยไป”

“ขอบคุณ คุณมากเลยน้องเขย”

ความจริงแล้วในใจของฟางยู่เชินเริ่มเห็นแก่ตัวเล็กน้อย เขาต้องการที่จะทำให้ทุกคนรู้ว่าฟางซื่อกรุ๊ปกับจิ้นกรุ๊ปมีการร่วมมือกันแล้ว ในภายภาคหน้าเรื่องนี้มันจะส่งผลประโยชน์ให้เขาในเส้นทางธุรกิจอยู่ไม่มากก็น้อย

จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้อยู่ที่ฟางซื่อกรุ๊ปนานนัก ไม่นานก็กลับไปแล้ว

ตอนที่เขากลับมาถึงบ้านตระกูลฟาง ประจวบเหมาะกับซ่างหยิงและเจียงสื้อสื้อกำลังเตรียมตัวจะออกไปพอดี

“คุณกลับมาแล้ว” เจียงสื้อสื้อจ้องมองเขาอย่างยินดี

“อื้อ” จิ้นเฟิงเฉินกวาดตามองข้าวกล่องที่รักษาอุณหภูมิที่อยู่ในมือของพวกเธอ “ผมส่งพวกคุณไปโรงพยาบาล”

“คุณยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย? รีบเข้าไปกินเร็ว พวกเราไปกันเองได้” ซ่างหยิงกล่าวขึ้นมา

“ไม่เป็นไร ผมไม่หิว”

จิ้นเฟิงเฉินหยิบของที่อยู่ในมือของพวกเธอไป พลางหันตัวออกแล้วสาวเท้าก้าวยาวๆ ออกไป