ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1044 ตราบที่ยังมีชีวิตอยู่

“ชั้นบน”

หยุนโม่เหิงกับจี้ตงถางหันมองสบตากัน พลางเอ่ยถามด้วยความสงสัย “นายมาช่วยเธอไม่ใช่เหรอ?”

“ช่วยไม่ได้แล้ว” เมื่อจิ่งหลิวเยว่นึกถึงสภาพจนตรอกหมดสภาพของซูน่า ก็เกิดอาการใจร้อนอยู่ไม่เป็นสุขขึ้นมา

“ถ้าอย่างนั้นนายตัดสินใจจะทิ้งเธอแล้ว?” จี้ตงถางถาม

“เปล่า”

จิ่งหลิวเยว่เอียงศีรษะมองข้างหลังของเขาเล็กน้อย พูดด้วยเสียงแผ่วเบา “กลับไปค่อยคุย มีคนจับตามองอยู่”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น จี้ตงถางกับหยุนโม่เหิงต่างพากันมองไปทางด้านหลังของเขา แล้วก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ ห่างออกไปไม่ไกลมีคนสองคนยืนอยู่ มองดูเหมือนกำลังยืนคุยกัน แต่ในความเป็นจริงกำลังจับตามองพวกเขาอยู่

“ไปเถอะ”

จิ่งหลิวเยว่เดินนำออกจากโรงแรม คนอื่นๆ ก็รีบเดินตามออกไปทันที

เมื่อถึงบนรถ จิ่งหลิวเยว่ก็พูดขึ้นว่า “ตงถาง นายไปเมืองจิ่นด้วยตัวเองที เอาแฟลชไดรฟ์นี้ไปส่งให้เฟิงเฉิน”

“โอเค” จี้ตงถางพยักหน้าตอบ

ภายในรถจมลงสู่ความเงียบ นานกว่าจิ่งหลิวเยว่จะเอ่ยปากพูดขึ้นมาอีกครั้ง “พิเอร์สตัดสินใจจะส่งซูน่าไปให้ตำรวจ ยื่นฟ้องเธอในข้อหาขโมยความลับทางการค้า”

หยุนโม่เหิงเลิกคิ้วขึ้นในทันที “หมายความว่ารักษาชีวิตของซูน่าเอาไว้ได้แล้ว”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มออกมาเบาๆ “ตราบที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็ย่อมต้องมีความหวัง ไว้ถึงตอนนั้นพวกเราค่อยคิดหาวิธีประกันตัวเธอออกมา”

จิ่งหลิวเยว่พยักหน้า “ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

ถึงแม้ว่าซูน่าจะเป็นเพียงลูกน้องที่เขาฝึกมาเพื่อทุ่มเททำงานสุดชีวิตให้กับเขาเท่านั้น แต่เธอก็มีดีมากพอที่ทำให้เขาไม่สามารถตัดใจทิ้งไปแบบนี้ได้

…

เมื่อฟางยู่เชินกลับมาถึงที่บริษัท อันดับแรกเขาได้ให้ส้งหยาวไปรวบรวมหลักฐานที่แสดงว่าฟางอี้หมิงได้นำยาไปขายให้กับ SAกรุ๊ปเป็นการส่วนตัว

ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำให้ฟางอี้หมิงยอมรับได้ว่าเขาเป็นคนสั่งให้หยางจื่อเฉินฉีดยาพิษให้หลี่เผิง แต่เรื่องการขายยาเป็นการส่วนตัวนี้ ทางคณะกรรมการบริษัทไม่มีทางละเว้นเขาง่ายๆ แน่นอน

“ท่านประธาน นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ” ส้งหยาวยื่นเอกสารหลักฐานทั้งหมดที่รวบรวมมาได้ให้ฟางยู่เชิน

ฟางยู่เชินรับมา ก่อนจะก้มหน้าอ่านอย่างละเอียด

หลังจากอ่านดูทั้งหมดแล้ว มุมปากฉีกยิ้มขึ้นเล็กน้อย “ฉันอยากจะเห็นนักว่าในบอร์ดบริหาร ฟางอี้หมิงจะยังเล่นลิ้นเถียงข้างๆ คูๆ ต่อไปยังไงอีก”

“ต้องการให้ผมแจ้งคณะกรรมการบริษัทให้มาประชุมกันตอนนี้เลยไหมครับ?” ส้งหยาวถาม

ฟางยู่เชินเหลือบตาขึ้นมองเขา เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งวันไม่ใช่เหรอ? รอให้ถึงกำหนดเส้นตายก่อน เดี๋ยวพวกเขาก็มาเปิดประชุมกันเองนั่นแหละ”

ส้งหยาวขมวดคิ้ว “แต่ยืดเยื้อต่อไปแบบนี้ ท่านไม่กลัวว่ารองประธานฟางจะฉวยโอกาสนี้ทำลายหลักฐานเหรอครับ?”

“เขาทำลายไม่ได้หรอก”

ถ้าทำลายได้ ก็คงได้ถูกขู่เข็ญจากจิ้นเฟิงเฉินเอาแบบนี้

ก็เป็นอย่างที่ฟางยู่เชินกล่าว เพราะไม่มีทางที่จะทำลายหลักฐานได้ ในเวลานี้ฟางอี้หมิงจึงกำลังคิดหาวิธีแก้ตัวว่าจะเอาตัวรอดอย่างไรก่อนการประชุมคณะกรรมการบริษัทในวันต่อไป

“อี้หมิง ถ้าไม่มีวิธีการอื่นจริงๆ ก็บอกไปเลยว่าเรื่องทั้งหมดพ่อเป็นคนทำเอง” ฟางเฉิงเสนอ

เพื่ออนาคตของลูกชาย คนเป็นพ่ออย่างเขาจะไม่ลุกออกมาก็ไม่ได้

ฟางอี้หมิงจ้องมองเขาโดยไม่พูดไม่จาอยู่นาน

“ในตอนนี้เหลือแค่ทำแบบนี้เท่านั้น เชื่อพ่อเถอะ” ฟางเฉิงเกลี้ยกล่อม

“พ่อ ขอโทษนะครับ”

เมื่อได้ยินคำขอโทษจากฟางอี้หมิง ฟางเฉิงก็ส่ายหัวไปมาอย่างรวดเร็ว “ลูกไม่จำเป็นต้องขอโทษ ตราบใดที่ลูกยังอยู่ดี พ่อยินดีทำทุกอย่าง”

“พ่อครับ ผมจะไม่ปล่อยให้พ่อรับผิดโดยเปล่าประโยชน์แน่ ในอนาคตผมจะทวงทุกอย่างกลับคืนมาให้ได้” ฟางอี้หมิงกำหมัดแน่น กัดฟันพูด

ฟางเฉิงเผยยิ้มออกมาอย่างโล่งใจ “พ่อเชื่อว่าลูกทำได้”

“ตอนนี้ฟางยู่เชินคงจะเตรียมหลักฐานทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พร้อมจะเปิดโปงผมในการประชุมคณะกรรมการบริษัทแล้วแน่ๆ แต่พวกเราจะเอาแต่ยืนอยู่ในตำแหน่งที่ถูกโจมตีไปตลอดไม่ได้ ถึงตอนนั้นต้องหาวิธีการพลิกเกมให้ได้”

ครั้งนี้ไม่ว่าอย่างก็ตาม เขาไม่อยากให้ดูน่าเกลียดจนเกินไป

“ไม่ต้องห่วงหรอก พ่อรู้ว่าควรจะทำยังไง” ฟางเฉิงพูดด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ

ฟางอี้หมิงเผยรอยยิ้มออกมาอย่างหาได้ยาก

“พ่อครับ ถ้าอย่างนั้นฝากพ่อด้วยนะครับ”

ฟางเฉิงพยักหน้า “ปล่อยให้เป็นหน้าที่พ่อเอง”

…

หลังจากจิ้นเฟิงเฉินไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไม่มีเรี่ยวมีแรง เธอเอาแต่นอนอยู่บนเตียงตลอดทั้งเช้า

แม้แต่อาหารเที่ยง ซ่างหยิงก็ต้องเอาไปส่งให้ถึงห้อง

“เด็กคนนี้ ขาดเฟิงเฉินไม่ได้เลยจริงๆ” ซ่างหยิงมองเจียงสื้อสื้อที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารอย่างจนปัญญาทั้งน่าขำ

เจียงสื้อสื้อเงยหน้าขึ้น เบะๆ ปาก “ไม่ใช่หนูขาดเขาไม่ได้ แต่มันไม่ชิน”

เธอเคยชินกับการมีจิ้นเฟิงเฉินอยู่ด้วยทุกวันไปแล้ว เมื่อจู่ๆ ก็ไม่มีเขามาอยู่ข้างๆ แบบนี้ มันทำให้เธอไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ

“จ้ะ เป็นเพราะไม่ชินจ้ะ” ซ่างหยิงหัวเราะอย่างช่วยไม่ได้

เจียงสื้อสื้อคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “น้าสะใภ้เล็กคะ ยังไงหนูอยู่บ้านก็น่าเบื่อ ต่อไปให้หนูไปอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ที่โรงพยาบาลเถอะนะคะ”

ก่อนหน้านี้เป็นเพราะเรื่องสุขภาพของเธอ พวกเขาจึงไม่ยอมให้เธอไปที่โรงพยาบาล บอกว่าในโรงพยาบาลมีผู้ป่วยจำนวนมาก เชื้อโรคก็มาก กลัวว่าเธอจะติดเชื้อโรค ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อการฟื้นตัวของร่างกาย

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว สีหน้าดูไม่ค่อยเต็มใจนัก

เจียงสื้อสื้อรีบโน้มน้าวต่อ “น้าสะใภ้เล็กคะ ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ร่างกายของหนูไม่เป็นไรแล้ว อีกอย่างหนูก็ไม่ได้บอบบางขนาดนั้น จริงๆ นะคะ”

“ก่อนที่เฟิงเฉินจะไป เขากำชับให้น้าดูแลหนูให้ดีๆ” ซ่างหยิงกล่าว “ดังนั้นน้าจะปล่อยให้หนูมีปัญหาอะไรขึ้นมาอีกไม่ได้เด็ดขาด”

“น้าสะใภ้เล็ก หนูขอร้องนะคะ” เจียงสื้อสื้อบืนปาก คร่ำครวญอ้อนวอนอย่างน่าสงสาร

“อยากจะไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ขนาดนี้เลยเหรอ?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอนสิคะ อีกอย่างหนูไม่ได้เจอแม่ตั้งหลายวันแล้ว หนูคิดถึงคุณแม่มากจริงๆ นะคะ”

เพื่อปกปิดเรื่องที่สุขภาพของเธอไม่ค่อยสู้ดีนัก พวกเขาบอกกับแม่ของเธอว่า เธอเดินทางไปเที่ยวกับเพื่อน อาจจะไม่ได้มาอยู่เป็นเพื่อนหล่อนที่โรงพยาบาลหลายวัน

เห็นแก่คำวิงวอนอย่างน่าสงสารของเธอ ซ่างหยิงจึงยอมใจอ่อน “เอาเถอะ วันพรุ่งนี้น้าจะไปเป็นเพื่อนหนูด้วย”

เมื่อเห็นหล่อนตอบตกลงแล้ว รอยยิ้มอันแสนสดใสก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเจียงสื้อสื้อในชั่วพริบตา “น้าสะใภ้เล็ก คุณน้าใจดีจริงๆ เลย”

“เอาล่ะ เลิกประจบได้แล้ว รีบทานข้าวให้หมดเร็วเข้า” ซ่างหยิงมองเธออย่างเคืองๆ

“รับทราบ” เจียงสื้อสื้อทำสัญญาณมืออย่างเชื่อฟัง ก่อนจะทานอาหารที่เหลือจนหมด ภายใต้สายตาแสนอ่อนโยนของซ่างหยิงที่กำลังมองอยู่