ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1037 หรือเป็นเพราะเธอชอบคุณ

“ไม่ ในสายผม คุณก็คือคนที่ดีที่สุด”

มองเข้าไปในดวงตาที่เต็มไปด้วยความลึกซึ้ง ซ่างกวนหยวนอดไม่ได้ที่จะตกอยู่ในภวังค์

ถ้าเขาเป็นจิ้นเฟิงเฉิน จะดีแค่ไหน

ฟางยู่เชินเห็นเธอจ้องเขาจนตนเองใจลอยแล้ว ก็รีบเรียกว่า “หยวนหยวน”

ซ่างกวนหยวนถูกเสียงเรียกของเขาดึงสติกลับมา สบตาเข้ากับแววตาที่เป็นห่วงของเขา เธอละสายตาหนีด้วยความสับสนเล็กน้อย ฉีกยิ้มมุมปาก “ขอบคุณที่ชอบฉันนะคะ”

“ผมไม่ต้องการคำขอบคุณของคุณ ผมแค่ต้องการให้สักวันที่คุณนึกถึงผม” ฟางยู่เชินพูด

“อืม……”

ความจริงใจและความรู้สึกที่ลึกซึ้งของเขา ทำให้ซ่างกวนหยวนไม่กล้าพูดทำร้ายจิตใจเขาอีก แต่ก็เกรงว่าจะเป็นการให้ความหวังเขา

ดังนั้น เธอจึงเสริมขึ้นมาว่า “ยู่เชิน ถ้าเจอผู้หญิงที่ดี และคุณชอบเธอ ก็ต้องทะนุถนอมเป็นอย่างดี รู้มั้ย”

ฟางยู่เชินยิ้ม “งั้นก็ขอเจอก่อน”

ตอนนี้ทั้งใจเขาก็มีเพียงแต่เธอ ต่อให้เจอแล้ว ก็คงไม่มีทางสนใจ

อีกด้าน เจียงสื้อสื้อเข้าไปในครัว ก็เดินไปข้างๆซ่างหยิงทันที

“น้าสะใภ้คะ ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วค่ะ”

ซ่างหยิงหันไปมองเธอ เดินไปที่ประตู ยื่นศีรษะมองไปทางห้องรับแขก แต่ก็มองไม่เห็นอะไร

เธอเอ่ยถามด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “หยวนหยวนเห็นยู่เชินแล้วมีท่าทางยังไง ดีใจมากมั้ย”

“เอ๊ะ……” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วครุ่นคิด “ไม่ดีใจ แต่ตกใจค่ะ”

“คือประหลาดใจ” ซ่างหยิงถลึงตาใส่เธออย่างไม่ถูกใจ

ประหลาดใจเหรอ

เจียงสื้อสื้อพยายามนึกย้อนกลับไปคิดท่าทางของซ่างกวนหยวนในตอนนั้น เห็นชัดว่าตกใจนี่ ไม่มีความประหลาดใจเลยสักนิด

“ใช่แล้ว เธอได้โทรศัพท์ให้เฟิงเฉินกลับมามั้ย” ซ่างหยิงถาม

“หนูไม่ได้ตั้งใจจะให้เขากลับมา” เจียงสื้อสื้อพูดด้วยเสียงเบาๆ

ซ่างหยิงสีหน้าแปลกใจ “ทำไม”

“เขา……เขากำลังยุ่งค่ะ หนูไม่อยากรบกวนเขา”

เจียงสื้อสื้อหาเหตุผลส่งเดช เหตุผลที่แท้จริงแล้วก็คือ เธอไม่อยากให้ซ่างกวนหยวนพบกับจิ้นเฟิงเฉิน

“นี่ฟ้าก็มืดแล้ว เขาก็ต้องกลับบ้านมาทานอาหารเย็นนะ”

ซ่างหยิงควักโทรศัพท์มือถือออกมา “เธอไม่อยากรบกวนเขา งั้นฉันโทรเอง”

พูดพลาง เธอก็หาเบอร์โทรศัพท์จิ้นเฟิงเฉินแล้วกดโทรออกไป เวลานี้ เจียงสื้อสื้อก็แย่งโทรศัพท์มือถือมาจากเธอ พูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจว่า “หนูโทรค่ะ หนูโทรเองค่ะ!”

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว “เด็กคนนี้นี่เป็นอะไรไป”

“ไม่มีอะไรค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มให้เธอ “หนูขึ้นไปโทรข้างบนนะคะ”

พูดจบ เธอก็วิ่งออกจากห้องครัว

กลับมาที่ห้อง เจียงสื้อสื้อครุ่นคิด แล้วจึงโทรหาจิ้นเฟิงเฉิน

“สื้อสื้อ”

น้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเดาดังขึ้นมาที่ข้างหู ตอนแรกเจียงสื้อสื้อที่ยังอยู่ในอารมณ์วุ่นวายสับสนก็ถูกปลอบประโลม

“คุณจะกลับมาตอนไหนคะ” เจียงสื้อสื้อถาม

“อยู่ระหว่างทางแล้ว”

“คุณกลับมาแล้วเหรอ……”

เสียงเจียงสื้อสื้อสูงขึ้นเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินถามอย่างกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ “ทำไมเหรอ”

“ซ่างกวนหยวนมาที่บ้าน” เจียงสื้อสื้อนั่งข้างเตียง ถอนหายใจเบาๆ ไม่ปิดบังความคิดตัวเองเลยแม้แต่น้อย พูดอย่างซื่อสัตย์ตรงไปตรงมาว่า “ฉันอยากให้คุณกลับมาช้าหน่อย”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยิน ไม่ได้ซักไซ้ ได้แต่พูดว่า “ได้ อย่างนั้นผมกลับไปช้าหน่อย”

ทันใดนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเหมือนตนเองทำเกินไปแล้ว จึงเปลี่ยนใจพูดว่า “ช่างมัน คุณกลับมาเถอะ”

จิ้นเฟิงเฉินกลั้นหัวเราะไม่อยู่ “ทำไมคุณเปลี่ยนใจเร็วขนาดนี้”

“ไม่ใช่เพราะว่าเธอชอบคุณเหรอ”

เจียงสื้อสื้อพึมพำเบาๆ จิ้นเฟิงเฉินที่อยู่ปลายสายนั้นได้ยินไม่ชัด “คุณพูดว่าอะไร”

“ไม่มีอะไร คุณกลับมาเลยก็ถูกแล้ว”

หลังจากวางสายแล้ว เจียงสื้อสื้อนั่งอยู่ครู่หนึ่ง จึงลุกขึ้นเดินออกไป

หลังจากลงมาแล้ว พบว่าซ่างกวนหยวนไม่อยู่ที่ห้องรับแขกแล้ว เหลือแค่ฟางยู่เชินเพียงคนเดียว

เธอรีบเดินไป ถามอย่างสงสัยว่า “หยวนหยวนล่ะ”

ฟางยู่เชินหันไปมองเธอ มุมปากยกขึ้นอย่างเสียไม่ได้ “กลับไปแล้ว”

“กลับไปแล้วเหรอ” เจียงสื้อสื้อนั่งลงตรงข้ามเขา “เกิดอะไรขึ้นคะ”

“เธอบอกว่าเธอยังมีงานที่ยังทำไม่เสร็จ”

ฟางยู่เชินก้มหน้า ซ่อนความเศร้าในดวงตา

“อย่างนี้นี่เอง”

แม้ว่าอาจจะโหดร้ายกับฟางยู่เชินมาก แต่เจียงสื้อสื้อก็ยังอดไม่ได้ที่จะแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

ตอนแรกเธอยังกังวลว่าซ่างกวนหยวนจะพบกับจิ้นเฟิงเฉิน ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว เหตุวิกฤติไม่มีแล้ว

ทันใดนั้นก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาไม่น้อย เธอลุกขึ้นเดินไปข้างๆฟางยู่เชิน ตบที่หัวไหล่เขา “พี่คะ อย่าเพิ่งถอดใจ ตามจีบคนที่ตัวเองชอบ เดิมหนทางก็ยากลำบากยาวไกลอยู่แล้ว ดังนั้นสู้ๆนะคะ!”

ฟางยู่เชินเงยหน้ามองเธอ เห็นแค่เธอกำหมัดขึ้นมาให้กำลังใจเขา

เขาหัวเราะอย่างอดไม่ได้ “ได้ พี่จะสู้ จะหาพี่สะใภ้กลับมาให้เธอในเร็ววัน”

เจียงสื้อสื้อยิ้มหวาน “น้องจะรอวันนั้นค่ะ”

“พวกเธอสองคนคุยอะไรกันอยู่” ซ่างหยิงเดินมา มองฟางยู่เชิน แล้วก็มองเจียงสื้อสื้ออีก “พี่สะใภ้อะไรเหรอ หยวนหยวนตกลงแล้วเหรอ”

เจียงสื้อสื้อเดินไป โอบไหล่เธอ ยิ้มแล้วพูดว่า “พี่ยังต้องพยายาม ต้องสู้อีกมากค่ะ”

ได้ยินดังนั้น ซ่างหยิงถลึงตาอย่างไม่พอใจ “ลูกนี่นะ ไม่ได้เรื่องเลย ระวังหยวนหยวนจะหนีไปนะ”

ฟางยู่เชินกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ “พวกคุณวางใจเถอะ ผมจะพยายาม”