ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1073 มาก่อนมาหลัง

ซ่างหยิงตาเป็นประกาย พูดชมว่า “สวย”

“เหรอคะ?” เจียงสื้อสื้อเดินไปที่หน้ากระจก มองซ้ายมองขวา

ผิวของเธอขาวอยู่แล้ว สีเหลืองอ่อนทำให้ผิวของเธอยิ่งดูขาวเป็นพิเศษ บวกกับเสื้อผ้าเข้ารูป เหมือนกับสั่งตัดเพื่อเธอโดยเฉพาะ ทำให้เห็นรูปร่างที่ดีของเธออย่างไม่ต้องสงสัย

เจียงสื้อสื้อหวั่นไหว เธอหันไปมองพนักงานพูดว่า “ฉันเอาตัวนี้ค่ะ”

มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นพร้อมเสียงของเธอ

เธอหันไปมอง เป็นหญิงสาวคนหนึ่ง

ทั้งสองคนสบตากัน หญิงสาวเดินมา “ชุดกระโปรงบนตัวคุณฉันเอาแล้ว”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ กระโปรงตัวนี้ฉันเห็นก่อน ทำไมถึงเปลี่ยนเป็นคุณจะเอา?”

“ฉันชอบ” หญิงสาวยืนยันหนักแน่น พูดเหมือนกับเป็นเรื่องปกติเรื่องหนึ่ง

เจียงสื้อสื้อมุมปากยิ้มขึ้น “คุณรู้เหตุผลของคำว่าถึงก่อนได้ก่อน คุณเข้าใจไหม?”

“คุณจ่ายเงินหรือยัง?” หญิงสาวถาม

“ยัง”

“ถ้าอย่างนั้นก็ถูกแล้ว คุณยังไม่ได้จ่ายเงินก็ยังไม่ใช่ของคุณ ฉันก็ยังมีสิทธิ์ซื้อมัน ไม่ใช่เหรอ?”

“ฉัน……” เจียงสื้อสื้อจุกจนพูดไม่ออก

ซ่างหยิงเดินมา มองหญิงสาวหัวจรดเท้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันว่าคุณก็ไม่เหมือนคนที่จะใส่เสื้อแพงขนาดนี้”

ใบหน้าหญิงสาวมีแววอึดอัดเล็กน้อย “ฉันจะใส่เสื้อผ้าแพงขนาดนี้หรือไม่ กับฉันอยากซื้อมัน มีอะไรขัดแย้งไหม?”

“ไม่ได้ขัดแย้ง แต่เขาเป็นคนลองก่อน เธอจะไปแย่งได้ยังไง?”

ซ่างหยิงหันไปถามพนักงาน “กระโปรงตัวนี้ยังมีอีกไหม?”

พนักงานยิ้มอย่างขอโทษ “นายหญิงฟาง ขอโทษด้วยค่ะ กระโปรงตัวนี้ทางร้านเรามีแค่ตัวเดียวค่ะ”

มีแค่ตัวเดียว

เจียงสื้อสื้อชอบกระโปรงชุดนี้มาก แต่ก็ไม่อยากแย่งกับคนอื่น เธอจึงพูดว่า “ช่างเถอะ กระโปรงชุดนี้ฉันไม่เอาแล้ว”

หญิงสาวดูเหมือนคิดไม่ถึงว่าเธอจะใจดีขนาดนี้ อึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ก็รีบตอบสนอง พูดเรียบเฉยว่า “ขอบคุณ”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม “ไม่ต้องขอบคุณ คุณชอบมันมากกว่าฉัน”

หญิงสาวถึงได้ยิ้มออกมา

เจียงสื้อสื้อเข้าไปในห้องลองเสื้อเปลี่ยนกระโปรงตัวนั้นลงมา แล้วส่งให้พนักงาน

หญิงสาวพยักหน้าให้เธอ กระโปรงไม่ได้ลองก็ให้พนักงานเอาไปจ่ายเงิน

ใครจะไปรู้ว่า บัตรของหญิงสาวชำระเงินไม่สำเร็จ

“คุณผู้หญิง บัตรของคุณเงินไม่พอหรือเปล่าคะ?” พนักงานถามอย่างอ้อมค้อม

หญิงสาวกัดริมฝีปาก ใบหน้าที่ขาวเริ่มแดงก่ำ

เห็นแล้ว พนักงานก็สีหน้าเปลี่ยนทันที น้ำเสียงก็เริ่มไม่เกรงใจ “คุณผู้หญิง กระโปรงตัวนี้คุณยังรับไหมคะ?”

“ฉัน……”

หญิงสาวดูกระโปรงตัวนั้น กำมือไว้แน่น เธอคิดไม่ถึงว่ากระโปรงตัวนี้จะแพงขนาดนี้

“คุณจะรับไหมคะ?” พนักงานถามซ้ำ สีหน้าก็เริ่มหมดความอดทน

“ฉันเอา แต่ว่า……”

“แต่ไม่มีเงิน ใช่ไหม?” พนักงานพูดตัดเธอ “ถ้าไม่มีเงินก็อย่าเข้ามาในร้าน แบบนี้มันจะกระทบต่อธุรกิจของร้านเรา รู้ไหมคะ?”

คำพูดเสียดสีของพนักงานทำให้หญิงสาวยิ่งรู้สึกอึดอัด เธอพูดเสียงเบาว่า “ขอโทษค่ะ”

ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นกระโปรงตัวนั้น เธอก็ไม่เดินเข้ามาหรอก

นั่นออกแบบโดยพี่สาวของเธอ เธออยากซื้อกลับไป

น้ำเสียงของพนักงานไม่เบา เจียงสื้อสื้อที่กำลังเลือกชุดอื่นอยู่จึงหันมาดู เห็นหญิงสาวก้มหน้าอยู่ที่หน้าแคชเชียร์ ความรู้สึกน่าอายนั้นคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก

ก็เหมือน…….ตัวเองในอดีตที่ไม่มีเงิน

เธอชะงักในใจครู่หนึ่ง แล้วเดินเข้าไป

“สื้อสื้อ เธอจะทำอะไร?”

ซ่างหยิงเห็นเธอเดินไปทางด้านแคชเชียร์ ถามอย่างสงสัย

เจียงสื้อสื้อหันไปยิ้มให้เธอ แล้วเดินตรงไปข้างกายหญิงสาว หยิบบัตรของตัวเองออกมายื่นให้พนักงาน “รูดบัตรของฉัน”

ได้ยินแล้ว หญิงสาวก็เงยหน้า มองเธออย่างสงสัย

เธอยิ้มเล็กน้อย “เห็นแก่พรหมลิขิตของเราสองคน กระโปรงชุดนี้ฉันให้เธอ”

“ไม่ต้องแล้ว” หญิงสาวส่ายหน้า เธอมองกระโปรง ยิ้มอย่างอึดอัดใจ “ไม่ได้จริงๆ ฉันไม่เอาแล้ว”

“ทำไมไม่เอา?” เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจ “คุณชอบมากไม่ใช่เหรอ?”

“ชอบ แต่ฉันไม่มีเงินซื้อ” หญิงสาวยักไหล่ ใบหน้าที่ขาวนวลนั้นเยาะเย้ยตัวเอง

“ถ้าอย่างนั้นเมื่อกี้ทำไมคุณถึงยืนยันจะเอามัน?” เจียงสื้อสื้อไม่เข้าใจความคิดของเธอ รู้ทั้งรู้ว่าตัวเองไม่มีเงินซื้อ ยังยืนยันหนักแน่นขนาดนั้น

สายตาหญิงสาวลอยไปครู่หนึ่ง ไม่ได้ตอบคำถามของเธอ พูดแค่ “ขอบคุณความหวังดีของคุณ”

พูดจบ เธอก็วิ่งออกไปข้างนอก ชนเข้ากับฟางยู่เชินที่เดินเข้ามาพอดี

“ระวัง” ฟางยู่เชินพยุงเธอไว้

เธอเงยหน้าขึ้นมอง

สายตาสบกันพอดี

ฟางยู่เชินยักคิ้วอย่างแปลกใจ “คุณ”

หญิงสาวจำเขาไม่ได้ รีบขอโทษแล้ววิ่งหนีไป

ฟางยู่เชินมองดูทางที่เธอวิ่งไป ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“พี่”

เสียงของเจียงสื้อสื้อดึงสติเขากลับมา เขาหันไปมอง เห็นใบหน้ายิ้มแย้มของเจียงสื้อสื้อ

“พี่รู้จักเธอ?” เจียงสื้อสื้อถาม

ฟางยู่เชินพยักหน้า “อืม ก่อนหน้านี้รู้จักตอนเรียกคนขับรถแทน”

“เหรอ”

ผู้หญิงอายุน้อยขนาดนี้ไปขับรถแทน น่าจะเป็นเพราะชีวิตลำบาก ทำไมถึงเดินเข้ามาร้านแบบนี้ ยังบอกว่าจะซื้อกระโปรงที่แพงขนาดนี้?

เจียงสื้อสื้อคิดไปคิดมา ก็หัวเราะขึ้นทันที ตั้งแต่เมื่อไหร่เธอถึงกลายเป็นคนชอบยุ่งเรื่องคนแปลกหน้า?

“ซื้อกันเสร็จหรือยัง?” ฟางยู่เชินถาม

เจียงสื้อสื้อส่ายหัว “ยัง ยังลองอยู่ พี่คงต้องรอสักพัก”

ฟางยู่เชินยิ้ม “ยังไงมาแล้ว ก็รอละกัน”