ตอนที่เบอร์เกนเห็นหน้าเจียงสื้อสื้อนั้น เขารู้สึกก็ตกใจมาก
“คุณนั้นเอง!”
เจียงสื้อสื้อมองเขาด้วยการเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา “ที่แท้คุณก็คือคุณเบอร์เกนนี่เอง”
ยังจำผู้ชายที่ช่วยตัวเองไว้ในคืนนั้นได้เลย เขาเองก็ชื่อเบอร์เกนด้วยเหมือนกัน เธอไม่เคยเอาสองคนนี้มารวมกันมาก่อน แต่ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะเป็นคนคนเดียวกัน
“โซเฟย่า” เบอร์เกนหัวเราะออกมาเบาๆ “ที่แท้คุณก็คือเจียงสื้อสื้อนี่เอง โลกนี้มันช่างแคบซะเหลือเกิน”
ที่แท้พวกเขาก็รู้จักกันมานานแล้ว
ข่ายสื้อลินที่ยืนอยู่ข้างๆต้องขมวดคิ้ว “คุณเบอร์เกน คุณรู้จักเธอด้วยเหรอคะ?”
เบอร์เกนเหลือบมองไปที่เธอแล้วพูดออกมาอย่างเรียบเฉยว่า “เคยมีวาสนาได้เจอกันครั้งหนึ่ง”
หลังจากครั้งนั้น เขามักจะนึกถึงเธออยู่บ่อยครั้ง นึกถึงใบหน้าตะวันออกที่งดงามของเธอ
ข่ายสื้อลินรู้สึกได้ว่า เบอร์เกนสนใจในตัวเจียงสื้อสื้อมาก
เพื่อป้องกันไม่ให้เขาปล่อยไปจากความรู้สึกเหล่านั้น เธอจึงรีบพูดว่า “คุณเบอร์เกนคะ ศาสตราจารย์คูรี่กำลังรอการทดลองอยู่นะคะ”
“ใจเย็นๆครับ” เบอร์เกนจ้องเขม็งไปที่เจียงสื้อสื้อ
เธอดูมีสติมาก ไม่มีความตื่นตระหนกหรือหวาดกลัวเลย
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสัย “คุณไม่กลัวเหรอครับ?”
“กลัวค่ะ” เจียงสื้อสื้อตอบได้ตรงมาก
“จริงเหรอครับ?” เบอร์เกนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า “ทำไมผมถึงดูไม่ออกล่ะครับ?”
“ถ้าฉันแสดงให้เห็น แล้วคุณจะปล่อยฉันไหมล่ะ?”
“ไม่ครับ”
“งั้นทำไมฉันต้องเสียพลังงานเพื่อทำแบบนั้นด้วยล่ะคะ?” เจียงสื้อสื้อถามเขากลับ
เบอร์เกนมองตรงเข้าไปในดวงตาที่ใสสะอาดของเธอ และความรู้สึกแปลกๆ แล่นผ่านเข้ามาในใจของเขา เขาหลบตาอย่างรวดเร็วแล้วออกคำสั่งไปว่า “พาเธอไปขังที่ห้องบนที่อยู่ชั้นสอง”
“ครับ”
เจียงสื้อสื้อถูกคุมตัวขึ้นไปชั้นบน
“คุณเบอร์เกน คุณไม่รีบเหรอคะ?” ข่ายสื้อลินถาม
“มีอะไรรีบร้อน?” เบอร์เกนถามโดยไม่ตอบ
“การทดลองไงคะ ศาสตราจารย์คูรี่ไม่ได้พัฒนายาออกมาได้แล้วไม่ใช่เหรอคะ เขารอแค่ทดสอบประสิทธิภาพของยาเท่านั้น”
เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ลิน ทำไมคุณดูจะรีบร้อนกว่าผมอีกนะ?”
นัยน์ตาของข่ายสื้อลินเลิกลักไปแวบหนึ่ง “ฉันก็แค่รีบร้อนแทนคุณเท่านั้น การวิจัยนี้เราทำการทดลองกันมาเป็นเวลานานแล้ว พอเห็นว่ามันกำลังจะสำเร็จ ฉันก็ต้องร้อนใจแน่นอนอยู่แล้วสิคะ”
“เรื่องของผมไม่ต้องให้คุณมาชี้นู่นชี้นี่หรอก” ” เบอร์เกนตักเตือนแล้วเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง
ข่ายสื้อลินตื่นตระหนกแล้วก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว “ขอโทษค่ะ ฉันล้ำเส้นเกินไป”
“ลิน คุณต้องจำไว้ว่าผมมีจังหวะของผม คุณแค่รอคำสั่งจากผมก็พอ”
“ค่ะ” ข่ายสื้อลินตอบอย่างสุภาพ
เบอร์เกนมองดูนาฬิกาของเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมว่า “ไม่มีอะไรแล้ว คุณกลับไปได้”
“ได้ค่ะ”
ก่อนออกเดินออกไป ข่ายสื้อลินก็ได้เงยหน้ามองขึ้นไปที่ชั้นสอง ตราบใดที่เจียงสื้อสื้อยังอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่มีทางสบายใจได้เลย
แต่เบอร์เกนได้พูดไว้อย่างชัดเจนแล้ว ว่าเธอทำได้แค่รอเท่านั้น
……
พอลี่ซารู้ว่าเบอร์เกนได้จับกุมผู้หญิงคนหนึ่งไปขังไว้วิลล่าของเขา เธอก็รีบพาคนไปเอาเรื่องทันที
“เบอร์เกน คุณออกมาเดี๋ยวนี้นะ”
ลี่ซาผลักพ่อบ้านที่ขวางเธอออกไป แล้วพุ่งเข้าไปในบ้านทันที
เข้าไปก็เห็นเบอร์เกนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอพุ่งเข้าไปหาเขา แล้วถามไปอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า “ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน?”
เบอร์เกนเขย่าแก้วเหล้าในมือเบาๆ ก้มมองไปที่ของเหลวในแก้ว มุมปากของเขาดูเหมือนแย้มขึ้น “ผู้หญิงคนไหน?”
ลี่ซาเตรียมคำถามไว้มากมายเพื่อถามเขา แต่ตอนนี้เธอก็ต้องมาสำลักกับการถามกลับด้วยท่าทางที่เรียบเฉยของเขาแบบนี้
แต่เธอกลับฟื้นฟูกลับมาได้อย่างรวดเร็ว “ก็ผู้หญิงที่คุณสั่งให้คนไปจับมาไงคะ มันอยู่ที่ไหน?”
“คุณอยากเจอเธอเหรอครับ?” เบอร์เกนยกเปลือกตาขึ้นและมองเธอด้วยแววตาที่เฉยชา
“ใช่ค่ะ” ลี่ซายกคางขึ้นมาอย่างเย่อหยิ่ง “ฉันอยากรู้ว่านังจิ้งจอกตัวนั้นจะคู่ควรให้คุณจับมาขังไว้รึเปล่า”
สายตารังเกียจปรากฏขึ้นมาในแววตาของเบอร์เกนแวบหนึ่ง เขาจิบเครื่องดื่มที่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “เธอเป็นหนูทดลองของศาสตราจารย์คูรี่ และเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกับผม”
พอลี่ซาได้ยินแบบนั้น เธอก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “คุณหมายความว่ายังไง?”
“ความหมายนั้นง่ายมาก นั่นก็คือผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่หนูทดลองเท่านั้น คุณจึงไม่ต้องกังวลเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับฉัน”
การที่เบอร์เกนมานั่งอธิบายอย่างอดทนอยู่แบบนี้ จริงๆ แล้วเขาแค่ไม่อยากให้เธอมากโวยวายอยู่ที่นี่เท่านั้น
เขารำคาญ
ลี่ซา ยังไม่ยอมเชื่อ “ที่คุณพูดมามันเป็นความจริงเหรอคะ? คุณไม่ได้โกหกฉันใช่มั้ย?”
“ฮึ” เบอร์เกนขำเยาะเย้ย แววตาก็ดูเยาะเย้ย “ลี่ซา ผมเป็นสามีของคุณนะ คุณจะไม่เชื่อผมอย่างนั้นเหรอครับ? หรือในการเป็นสามีภรรยากันของเราแค่ความเชื่อใจแค่นี้ก็ไม่มีเหรอครับ?”
เห็นได้ชัดว่าเขาเริ่มรู้สึกรำคาญแล้ว ลี่ซาก็ไม่อยากทำให้เขาไม่พอใจ ไม่อย่างนั้นเธอจะไม่ได้เจอเขาไปอีกหลายวันเลย
“เบอร์เกนคะ” ลี่ซานั่งลงข้างๆเขา กอดแขนของเขาไว้ แล้วพูดอย่างขี้อ้อนว่า “ฉันทำให้คุณหงุดหงิดอีกแล้วใช่มั้ย?”
“คุณคิดว่าไงล่ะ?” เบอร์เกนมองเธอด้วยสีหน้าที่ว่างเปล่า
ลี่ซาทำปากจู๋ทันที แล้วพูดอย่างปวดใจว่า “เขาก็แค่กลัวว่าตัวเองจะไปมีผู้หญิงคนอื่นเท่านั้น คุณเป็นสามีของฉัน ฉันอยากให้ในใจของคุณมีคนเดียวเท่านั้น”
เบอร์เกนมองดูเธอครู่หนึ่ง จากนั้นวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะกาแฟแล้วกอดเธอไว้ในอ้อมแขนของเขา
” ลี่ซา จำไว้นะครับว่า ในใจของผมมีคุณแค่คนเดียวเท่านั้น”
เบอร์เกนไม่ได้แสดงอะไรออกมาจากทางสีหน้าเลย แม้แต่น้ำเสียงของเขาก็ดูจืดชึ้น
แต่ลี่ซาที่อยู่ในอ้อมแขนของเขามองไม่เห็น คิดว่าเขากำลังสารภาพความในใจกับเธออยู่ เธอจึงรีบเอาหน้าซุกในอ้อมอกของเขาด้วยความเขินอาย “ฉันเชื่อคุณค่ะ”
“เก่งมากครับ”
มุมปากของเบอร์เกนแย้มขึ้นมาด้วยความเยาะเย้ยอยู่ไม่น้อยน้อย ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าลี่ซานั้นกล่อมง่ายจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็กลับบ้านไปก่อน คืนนี้ผมค่อยกลับไป” เบอร์เกนปล่อยมือออกจากเธอ แล้วก้มมองเธอด้วยความอ่อนโยน
หายากมากที่เขาจะอ่อนโยนได้ขนาดนี้ ลี่ซาแทบจะจมปลักไปกับสายตาที่อ่อนโยนของเขาแล้ว “ก็ได้ค่ะ ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“ลี่ซาของผมเก่งมาก” เบอร์เกนจูบลงที่หน้าผากของเธอเบาๆ ลูบแก้มของเธอแล้วกระซิบไปว่า “กลับได้แล้วครับ”
“ค่ะ”
ลี่ซายืนขึ้นด้วยความวิงเวียน ตอนนี้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตัวเบาหวิว
เธอจำไม่ได้ว่าเขาไม่ได้อ่อนโยนกับเธอแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว
วันนี้เธอมาได้ถูกจังหวะจริงๆ
“เบอร์เกน ฉันรอคุณอยู่นะคะ” เธอมองไปที่เบอร์เกนด้วยความรู้สึกที่แสนลึกซึ้ง
เบอร์เกนพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ครับ”
“ฉันไปก่อนนะคะ”
หลังจากที่ ลี่ซา กลับไป สีหน้าของเบอร์เกนก็เคร่งขรึมลงไปทันที เขามองไปที่พ่อบ้าน “ต่อไปถ้าเธอมาอีก ห้ามให้เธอเข้ามาในวิลล่าอีก”
พ่อบ้านพยักหน้าด้วยความเคารพ “ครับ”
เบอร์เกนหยิบแก้วไวน์ขึ้นและดื่มไวน์ในคราวเดียวจนหมด ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมอำมหิต
ในไม่ช้า เขาก็สามารถไล่ลี่ซาออกไปได้แล้ว
“คุณครับ แล้วจะให้ทำยังไงกับผู้หญิงที่อยู่ข้างบนครับ?” พ่อบ้านถามด้วยความลำบากใจ
ใบหน้าที่งดงามของเจียงสื้อสื้อปรากฏขึ้นมาในหัวของเบอร์เกน แล้วมุมปากของเขาก็แย้มขึ้น “ปฏิบัติกับเธอเหมือนเป็นแขกคนพิเศษคนหนึ่ง”
พ่อบ้านรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้า “ได้ครับ”
เบอร์เกนหรี่ตาลง “จริงด้วย ให้คนไปซื้อเสื้อผ้าให้เธอด้วยนะ”
“ครับ”
เบอร์เกนลุกขึ้น มองขึ้นไปที่ชั้นบน ตอนนี้เธอถูกจับมาแล้ว เขามีเวลาอีกเยอะที่จะได้เล่นกับเธอ
