“คุณฟางคะ ดิฉันเองค่ะ”
ฟางยู่เชินฟังออกทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร “คุณเหลียง มีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ฉันแค่อยากจะถามว่าพี่สื้อสื้อตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ” เหลียงซินเวยกอดอานอานไว้ ถึงได้ควบคุมความตึงเครียดในใจของเธอได้
“ยังช่วยออกมาไม่ได้ครับ”
“แล้วสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ” เหลียงซินเวยรีบถามต่อ
“เรากำลังคิดหาวิธีอยู่ครับ คุณเหลียง ไม่ต้องห่วงนะครับ”
“ค่ะ”
เหลียงซินเวยนิ่งเงียบไปสักพัก เธอไม่รู้จะพูดอะไรอีก
“คุณเหลียง ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”
ฟางยู่เชินที่กำลังจะวางสาย ในเวลานี้ อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็เริ่มร้อนใจ “รอเดี๋ยวก่อนค่ะ”
“มีอะไรอีกไหมครับ” ฟางยู่เชินเอ่ยถามเสียงนุ่มนวล
“คุณฟางคะ ถ้าช่วยพี่สื้อสื้อออกมาได้ ช่วยโทรบอกฉันหน่อยได้ไหมคะ”
เสียงของเธอแฝงไปด้วยความตื่นเต้น ฟางยู่เชินอดที่จะยกยิ้มไม่ได้ “ได้ครับ ถึงตอนนั้นผมจะโทรไปบอกนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายก่อนนะครับ”
“ลาก่อนค่ะ”
เหลียงซินเวยวางสายโทรศัพท์ลง แล้วยกมือขึ้นกุมหน้าอกของเธอ
“คุณแม่ครับ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”
เมื่อเห็นแบบนี้ อานอานก็ถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่จ้ะ” เหลียงซินเวยส่ายหน้าเล็กน้อย
“คุณน้าสื้อสื้อเป็นยังไงบ้างครับ” อานอานถามขึ้นมาอีกครั้ง
“ยังช่วยออกมาไม่ได้เลยจ้ะ แต่ว่าน่าจะเร็วๆนี้แล้วจ้ะ” เหลียงซินเวยลูบศีรษะของลูกชายอย่างอ่อนโยน ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางห้องครัว “แม่ไปทำอาหารเย็นนะจ้ะ”
……
หลังจากได้รับอนุญาตจากพ่อบ้าน ในที่สุดเจียงสื้อสื้อก็ไม่ต้องอยู่ในห้องที่น่าเบื่ออีกต่อไปแล้ว อีกทั้งยังมีอิสระที่จะเดินบริเวณรอบบ้านพักได้
“ห้ามขึ้นไปในห้องที่ถูกล็อกบนชั้นสาม คุณขึ้นไปไม่ได้เด็ดขาด โปรดจำไว้ด้วยนะครับ”
คำสั่งของพ่อบ้านดูเหมือนยังดังก้องอยู่ในหูของเธอ
ด้วยความที่ต้านทานความอยากรู้อยากเห็นของเธอไม่ได้ เธอจึงแอบขึ้นไปบนชั้นสาม และไปที่ห้องที่ประตูถูกล็อกไว้ที่พ่อบ้านเคยพูดไว้
เธอบิดลูกบิดประตู แล้วมันก็ถูกล็อกไว้จริงๆ
ความลับที่ซ่อนอยู่ในนั้นคืออะไรกันแน่
“คุณกำลังจะทำอะไรครับ”
เสียงที่ดังขึ้นมากะทันหัน ทำให้เจียงสื้อสื้อสะดุ้งตกใจ พอหันหลังกลับไป เป็นพ่อบ้านนั่นเอง
เธอเริ่มร้อนรนเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแหย“ฉันก็แค่มาเดินเล่นค่ะ”
“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับ ว่าห้ามขึ้นมาบนชั้นสาม” พ่อบ้านเดินไปหาเธอด้วยสีหน้าจริงจัง
“ฉันจะลงไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
เจียงสื้อสื้อรีบวิ่งผ่านเขาไป และรีบลงไปข้างล่างทันที
พ่อบ้านหันกลับไปมองแผ่นหลังเธอเดินลงไปชั้นล่าง คิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ผู้หญิงชาวตะวันออกคนนี้ อย่าสร้างปัญหาให้เขาลำบากใจออกมาเชียว
เขานิ่งคิด ก่อนจะตัดสินใจขังเธอไว้ในห้องดีกว่า แบบนี้จะได้หลีกเลี่ยงปัญหามากมาย
เจียงสื้อสื้อวิ่งลงชั้นหนึ่ง ลมหายใจหอบเหนื่อยเล็กน้อย
เธอมองกลับไปที่บันได พบว่าพ่อบ้านไม่ได้ตามลงมาด้วย เธอจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก
ดูเหมือนต่อไปนี้คงจะขึ้นไปที่ชั้นสามไม่ได้จริงๆ เธอจะได้ไม่ต้องถูกขังไว้อีกครั้ง
“คุณผู้หญิงครับ คุณเข้าไปไม่ได้นะครับ”
ในเวลานี้เอง มีเสียงดังอึกกระทึกครึกโครมมาจากข้างนอก เจียงสื้อสื้อมองตามเสียงไปที่ประตูทางเข้า จึงเห็นลี่ซา ที่เดินหน้าโหดเข้าไปพร้อมกับบุคคลแปลกหน้า
แย่แล้ว
เจียงสื้อสื้อหันหลังกลับเพื่อเตรียมจะวิ่งขึ้นไปชั้นบน
“หยุดเดี๋ยวนี้” คาร์อันตะโกนสั่งเสียงดัง
เจียงสื้อสื้อสะดุ้งตกใจ แล้วหยุดฝีเท้า ยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าหันกลับไปมอง
กู้เนี่ยนเดินตามหลังลี่ซาเข้าไปในบ้าน พอเห็นคุณนายน้อยของตนเอง จึงอดที่จะดีใจไม่ได้
“คุณหญิงครับ เธอก็คือผู้หญิงตะวันออกที่คุณพูดถึงเหรอครับ” กู้เนี่ยนมองไปทางเจียงสื้อสื้อตาไม่กะพริบ เพราะกลัวว่าเธอจะหายตัวไปจากสายตา
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว ทำไมเสียงนี้ถึงฟังแล้วคุ้นๆนะ
“ใช่ค่ะ เธอนั่นแหละ” ลี่ซาจ้องเขม็งไปที่เจียงสื้อสื้อ เพียงแค่ดวงตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยความริษยา
ถ้าสามีของเธอไม่ได้บอกไว้ล่วงหน้า ว่าห้ามแตะต้องเธอ เธออยากสั่งให้ คาร์อัน กำจัดคนคนนี้ทิ้งจริงๆ
เหนื่อยเพียงครั้งเดียวก็สบายไปตลอดแล้ว
“ได้ครับ”
กู้เนี่ยนนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “คุณหญิงครับ ผู้หญิงคนนี้เป็นจุดกำเนิดในปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับสามีครับ…”
เสียงนี้คุ้นมากจริงๆ
เจียงสื้อสื้อหันกลับไปช้าๆ เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น ดวงตาของเธอเบิกกว้างทันที กู้เนี่ยนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน
“จะให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้”
กู้เนี่ยนรีบพูดคำพูดที่เหลือออกมา เพราะกลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะพูดอะไรที่เปิดเผยความลับออกมา เขาจึงขยิบตาให้เธอในตอนที่ลี่ซาเผลอ
ถ้าถูกจับได้ แผนทั้งหมดก็จะล้มเหลวไม่เป็นท่า
เจียงสื้อสื้อเข้าใจทันที เธอจึงรีบปิดปากเงียบ
กู้เนี่ยนปรากฏตัวที่นี่ เขาจะต้องมาเพื่อช่วยเธอแน่ๆ เธอแค่ต้องยืนเงียบๆ และดูว่าเขาจัดการอย่างไรก็พอแล้ว
“งั้นฉันต้องไล่เธอไปเดี๋ยวนี้เลยใช่ไหมคะ”ลี่ซาถาม
กู้เนี่ยนพยักหน้า “ใช่ครับ แต่ผมช่วยพาเธอพาออกไปเอง ไปให้ไกลหูไกลตา ให้สามีของคุณหาเธอไม่เจอ”
“งั้นก็รบกวนท่านแล้วนะคะ”
ลี่ซาในเวลานี้ เชื่อในคำพูดของเขาโดยไม่แม้แต่จะสงสัย
กู้เนี่ยนก้าวไปข้างหน้า แล้วยิ้มให้เจียงสื้อสื้อ “คุณผู้หญิงท่านนี้ โปรดตามผมออกไปด้วยครับ”
“ตามคุณออกไป” เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ทำไมฉันต้องตามคุณออกไปด้วย ฉันเป็นแขกของคุณเบอร์เกนนะ”
กู้เนี่ยนแอบถอนหายใจในใจ แล้วพูดในใจ คุณหญิงลุ่มหลงกับการเล่นละครเกินไปหรือเปล่าครับ
พอลี่ซาเห็นว่าเธอไม่ยอมออกไป ก็ยิ่งโกรธมากขึ้น จึงชี้นิ้วไปที่เธอแล้วดุด่า “หน้าด้าน แกคิดว่าเบอร์เกนชอบแกจริงๆหรือไง แกมันก็เป็นแค่ตัวทดลอง”
“ยังไงฉันก็ไม่ไป” เจียงสื้อสื้อเบือนหน้าหนี ท่าทีหนักแน่นมาก
“นี่แก”
ลี่ซาไม่เคยเห็นคนหน้าด้านไร้ยางอายแบบนี้มาก่อน ทำให้โกรธมากจนพูดอะไรไม่ออกไปช่วงหนึ่ง
สุดท้ายก็เป็นคาร์อันที่พูดออกมาดังๆ “คุณหญิงครับ ผมช่วยขับไล่เธอออกไปเองครับ”
เมื่อพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปจับแขนของเจียงสื้อสื้อไว้
“คุณกำลังทำอะไร” เจียงสื้อสื้อพยายามดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุม
แต่เขาก็ยังใช้แรงดึงเธอไปที่ประตู
“พวกคุณกำลังทำอะไรกันครับ”
พ่อบ้านที่เดินลงบันไดมาถึงครึ่งทางเห็นฉากนี้เข้าพอดี จึงรีบเดินลงมาอย่างรวดเร็ว
เขากำลังจะเข้าไปดึงรั้งเจียงสื้อสื้อไว้ แต่ถูกลี่ซาห้ามไว้ก่อน
“คุณผู้หญิงครับ คุณจะทำอะไรกันแน่ครับ” พ่อบ้านเริ่มโมโหเล็กน้อย
ลี่ซายิ้มเย็น “ฉันก็แค่จะไล่เธอออกไปจากที่นี่เท่านั้นเอง”
พอพ่อบ้านได้ยินแบบนั้น ก็ร้อนใจทันที “คุณผู้หญิงครับ คุณผู้หญิงทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ…”
“ทางฝั่งเบอร์เกนฉันจะจัดการเอง” ลี่ซาเหลือบมองเขาเล็กน้อย “ยังไงก็ตาม ผู้หญิงคนนี้จะอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้เด็ดขาด”
“คุณผู้หญิงครับ…”
พ่อบ้านตั้งใจจะพูดเกลี้ยกล่อม ลี่ซายกมือขึ้นห้าม “นายไม่ต้องพูดแล้ว เอาตามนี้แหละ”
เธอไม่สนใจพ่อบ้านที่มีใบหน้าขมขื่นลำบากใจ แล้วหันไปมองทางกู้เนี่ยน “ท่านคะ ฉันทำตามที่ท่านบอกแล้ว ต้องทำอะไรต่อคะ”
“ต้องยอมอ่อนให้เขา แล้วก็เชื่อฟังเขา”
ลี่ซาขมวดคิ้ว “แค่นี้เหรอคะ”
“ใช่ครับ ผู้ชายชอบผู้หญิงที่เชื่อฟัง โดยเฉพาะผู้ชายแบบสามีของคุณ” กู้เนี่ยนไม่มีอารมณ์จะพูดกับเธอมากไปกว่านี้ “ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อผมมาได้”
พอพูดจบ เขาก็พยักหน้าให้ แล้วหันหลังเดินออกไปทันที
ด้านนอกบ้าน เจียงสื้อสื้อยังคงดิ้นสุดแรง สายตายังคงจ้องไปที่ประตู แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย
ทำไมกู้เนี่ยนยังไม่ออกมาอีก
ในขณะนี้เอง กู้เนี่ยนก็เดินออกมา เขาเหลือบมองไปที่เจียงสื้อสื้อ แล้วพูดกับคาร์อัน “ส่งเธอมาให้ผมเลยครับ”
คาร์อันไม่แม้แต่จะสงสัยในตัวเขาเลย รีบส่งตัวเจียงสื้อสื้อให้เขา “ท่านครับ ต้องรบกวนท่านแล้ว”
“ไม่เป็นไร ผมเต็มใจช่วย”
กู้เนี่ยนดึงตัวเจียงสื้อสื้อ แล้วรีบเดินไปที่รถของเขาที่จอดอยู่ไม่ไกล
