ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1105 กลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่แทนพี่ด้วย

ทุกครั้งล้วนแต่​เป็น​เพราะเรื่อง​ของ​เธอ ทำให้ทุกคนต้องเดือดร้อนกันไปหมด

เจียงสื้อสื้อรู้สึกเสียใจมาก เธอคิดทบทวน​เรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า “พี่คะ ฉันจะกลับไปกับพี่ค่ะ”

แค่ไม่กี่นาที เธอก็เปลี่ยนใจขึ้นมา

ฟางยู่เชินรู้ดีว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนใจ เขาถอนหายใจออกมา “สื้อสื้อ ในเวลานี้น้องไม่ต้องเป็นเด็กดีเชื่อ​ฟังพวกพี่ไปหมดก็ได้ ในเมื่อพี่ตัดสินใจที่จะอยู่กับน้องที่นี่ เรื่องอื่นพี่ก็จะจัดการให้เรียบร้อย​เหมือนกัน​”

“ไม่ค่ะ” เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า​ “ถ้าฉันอยู่ที่นี่ต่อ พวกซูหานและคนอื่นๆจะต้องแบ่งเวลามาดูแลฉัน แล้วจะทุ่มเท​เวลาเพื่อหาเฟิงเฉินทั้งหมด​ไม่ได้”

ความหมายก็คือ ถ้าเธออยู่ที่นี่ต่อไป​ก็เป็นภาระของ​ทุกคน

“น้องแน่ใจแล้วเหรอ” หางยู่เชินเอ่ยถาม

เขาหวังว่าเธอจะคิดอย่างชัดเจนแล้ว ไม่ใช่แค่คิดชั่วขณะ

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “อืม ฉันตัดสินใจ​ดีแล้วค่ะ”

ฟางยู่เชินยกยิ้ม “งั้นดี พี่จะจองตั๋วเครื่องบินเดี๋ยวนี้เลย พวกเราจะกลับให้เร็วที่สุด”

“ได้ค่ะ”

หางยู่เชินติดต่อหาส้งหยาว แล้วให้เขาจองตั๋วเครื่องบินสองใบเพื่อกลับประเทศ​

เจียงสื้อสื้อนั่งลงบนโซฟา แล้ว​ก้มศีรษะ สองมือกุมเข้าหากันจนแน่น

หวังว่ากู้เนี่ยนกับเห้อซูหานจะหาจิ้นเฟิงเฉินเจอ

บางครั้งยิ่งคาดหวังมาก ความผิดหวังก็จะยิ่งมาก

ช่วงดึก กู้เนี่ยนกับเห้อซูหานก็กลับมา

เจียงสื้อสื้อรีบเดินเข้าไปหาพวกเขาทันที แล้วเอ่ยถามอย่างร้อนใจ“เป็นยังไง​บ้าง หาเฟิงเฉินเจอไหม”

พอเห็นสีหน้า​ความคาดหวังของเธอ กู้เนี่ยนกับเห้อซูหานก็มองหน้ากัน ก่อนที่​ทั้งสองจะก้มหน้าลง

“คุณหญิงครับ ขอโทษด้วย พวกเรายังหาคุณ​ชายไม่พบครับ” กู้เนี่ยนตอบ

ไม่เจออย่างนั้น​เหรอ​

เจียงสื้อสื้อทรุดตัว​ลงนั่งอย่างหมดแรง

“คุณหญิง”

กู้เนี่ยนกับเห้อซูหานรีบเข้าไปพยุง​เธอ

เจียงสื้อสื้อโบกมือให้พวกเขา แล้วบอกว่าพวกเขาว่าตัวเองไม่เป็นไร ก่อนจะถามด้วยความสงสัย “ในห้องนั้นไม่ได้ขังเฟิงเฉินไว้เหรอคะ”

“ไม่ครับ เป็นห้องเก็บตัวอย่าง​อวัยวะ​ไว้ครับ” กู้เนี่ยนตอบตามความจริง

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ตัวอย่างอวัยวะ​อย่างนั้น​เหรอ​คะ​”

“ใช่ครับ ตัวอย่างอวัยวะ​ของ​มนุษย์”

ตัวอย่างของมนุษย์อย่างนั้นเหรอ

ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อซีดเผือด​ เสียงของเธอสั่นเทา “หรือว่าเฟิงเฉินเขา … “

ถึงแม้​ว่าเธอจะยังพูดไม่ทันจบ แต่กู้เนี่ยนก็เข้าใจความหมายของเธอในทันที เขารีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “คุณหญิงครับ คุณ​คิดมากเกินไป​แล้ว คุณ​ชายจะถูกเอาร่างกาย​มาเป็นตัวอย่าง​ได้ยังไง​กัน​ แล้วอีกอย่างผมเคยดูแล้ว ตัวอย่างเหล่านั้นมีระยะนานแล้วครับ”

เจียงสื้อสื้อโล่งใจ “ฉันขอโทษค่ะ ฉันชอบคิดฟุ้งซ่านไปเองอยู่เรื่อยเลย”

“คุณหญิงครับ ตอนนี้มีเพียงเบอร์เกนเท่านั้นที่รู้ว่าคุณ​ชายหายไปไหน แต่ถ้าเราไปถามเขาตรงๆ เขาคงจะไม่ยอมที่จะพบพวกเรา” เห้อซูหานพูด

เจียงสื้อสื้อคิดอย่างรอบคอบ ก่อนจะถามออกไปว่า “หมายความว่าจะให้ฉันไปหาเบอร์เกนใช่ไหม​คะ​”

กู้เนี่ยนฟังแล้วหันศีรษะไปมองที่เห้อซูหานด้วยสีหน้า​ไม่อยากจะเชื่อ “คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ เราอุตส่าห์​ช่วยคุณหญิงออกมาได้แล้ว แต่คุณกลับบอกให้เธอเดินเข้าดักด้วยตัวเองอย่างนั้น​เหรอ​”

เห้อซูหานถอนหายใจ “ถ้าไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย คุณคิดว่าฉันอยากให้​เป็นอย่างนี้​เหรอ”

“นี่คุณ” กู้เนี่ยนพูดไม่ออกสักพัก​

เจียงสื้อสื้อพูดออกมา โดยแทบจะไม่คิด “ขอแค่หาตัวเหิงเฉินเจอ ฉันก็ยินดีที่จะไปหาเบอร์เกนค่ะ”

ใบหน้าที่เท่าฝ่ามือดวงนั้น เต็มไปด้วยความหนักแน่น

“ผมไม่เห็นด้วย!”

ฟางยู่เชินเดินเข้ามา เขาเหลือบมองไปที่เจียงสื้อสื้อ แล้วหันไปพูดกับพวกกู้เนี่ยน “พวกคุณ​จะ​ให้ใครไปหาเบอร์เกนก็ได้ นอกจากสื้อสื้อที่ไปไม่ได้เด็ดขาด​”

“ประธานฟางคะ นี่เป็นวิธีสุดท้าย​แล้วจริงๆ​ค่ะ “

เห้อซูหานอยากจะพูดเกลี้ยกล่อมเขา แต่กลับถูก​เขายกมือขึ้นเพื่อขัดขวาง​ “ผมรู้ว่าคุณต้องการช่วยประธานจิ้น แต่พวกคุณจะให้สื้อสื้อตกอยู่ในอันตรายไม่ได้อีกเด็ดขาด​”

“พวกคุณก็รู้ดีว่าสำหรับเบอร์เกนแล้ว​สื้อสื้อเป็นอะไร ถ้าสื้อสื้อไปหาเขา ชีวิตของเธอก็จะตกอยู่ในอันตราย”

เห้อซูหานและกู้เนี่ยนมองหน้ากัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “พวกเราเข้าใจแล้วค่ะ เป็นฉันเองที่ไม่ได้คิดเรื่องนี้อย่างละเอียดถี่ถ้วน”

“ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณ” กู้เนี่ยนตบไหล่ของเธอแล้วพูดปลอบใจ​

เขามองไปทางฟางยู่เชิน“อันที่จริงผมเองก็ไม่เห็นด้วยกับวิธี​ของซูหาน ดังนั้นเราต้องคิดให้รอบคอบ​ว่าเราจะเข้าใกล้เบอร์เกนได้ยังไง​ และจะถามเขาเกี่ยวกับเบาะแส​ของจิ้นเฟิงเฉินได้ยังไง​”

พวกเขาทิ้งวิธีที่จะให้เจียงสื้อสื้อไปเสี่ยงอันตราย​ไป แต่เจียงสื้อสื้อเอง กลับยืนยันหนักแน่น​

เมื่อเทียบกับตัวเธอแล้ว เธอหวังว่าเฟิงเฉินจะกลับมาได้อย่างปลอดภัย

เพราะว่า เฟิงเฉินทำเพื่อเธอมามากเกินไป​แล้ว​จริงๆ​

เธอเองก็อยากทำอะไรเพื่อเขาบ้างเหมือนกัน​

เธอเม้มปากแล้วพูดว่า “ฉันยังอยากไปเหมือนเดิมค่ะ ตอนนี้ไม่มีทางอื่นแล้ว​ นอกจากให้ฉันไปหาเบอร์​เกน…”

ทันใดนั้นเอง ฝู้จิงเหวินก็เดินเข้ามา พอได้ยินที่เธอพอแล้วพูด ก็รีบพูดขัดขึ้นมา “ผมมีวิธีครับ”

พอเจียงสื้อสื้อและคนอื่นๆได้ยิน ทุกคนก็หันไปมองตามเสียง

ฝู้จิงเหวินเดินเข้ามาช้าๆ “ผมยังเป็นสมาชิกในทีมวิจัยของเบอร์เกน ผมคิดว่าบางทีผมอาจจะเข้าไปพบกับเบอร์เกนได้”

“พี่ฝู้ ถ้าจะไปก็ต้องเป็นฉันที่ไป…” เจียงสื้อสื้อไม่อยากให้เขาไปเสี่ยงอันตราย​

ฝู้จิงเหวินพูดขัดเธอด้วยรอยยิ้ม “สื้อสื้อ นี่เป็นสิ่งเดียวที่พี่สามารถทำเพื่อเธอได้”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ จมูกของเจียงสื้อสื้อก็อดที่จะรู้สึกแสบไม่ได้ น้ำตาของเธอไหลออกมาทันที เธอกัดริมฝีปากและส่ายหัวไปมา

ฝู้จิงเหวินส่งยิ้มให้เธอ “อย่าร้องไห้สิ พี่ยังไม่เป็นอะไรเลยไม่ใช่​หรือไง แล้วเบอร์​เกนก็ทำอะไรพี่ไม่ได้ด้วย”

“คุณฝู้ ขอบคุณมากสำหรับความช่วยเหลือ​ของคุณในครั้งนี้​” ฟางยู่เชินมองไปที่เขาอย่างรู้สึก​ขอบคุณ

เขาไม่ได้ช่วย แต่เขากำลังชดเชยความผิดพลาดที่เขาเคยทำ

ฝู้จิงเหวินมองไปที่เจียงสื้อสื้อด้วยสายตาลึกซึ้ง ความปรารถนาสูงสุดของเขาในชีวิตนี้คือเธอมีความสุขไปตลอดชีวิต ได้ใช้ชีวิต​อยู่​กับผู้ชาย​ที่​เธอรัก

และจิ้นเฟิงเฉินก็เป็นผู้ชายคนนั้น

“สื้อสื้อ ถ้ามีเวลา ช่วยกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่แทนพี่ด้วย ตกลงไหม” ฝู้จิงเหวินพูดด้วยสีหน้า​ที่​เต็มไปด้วย​รอยยิ้ม

เจียงสื้อสื้อพยักหน้ารับอย่างแรง “ได้ค่ะ ฉันจะไปเยี่ยมพ่อกับแม่แน่นอน แต่พี่ต้องไปด้วยกัน”

ฝู้จิงเหวินก้าวไปข้างหน้า แล้วลูบศีรษะของเธอ ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้มว่า “ตกลงค่ะ แต่เราจะต้องไปด้วยกัน”