เจียงสื้อสื้อเหมือนไม่ได้ยิน พูดตัดคำพูดเขาอย่างเย็นชา “คุณเบอร์เกน ฉันไม่ได้อยากให้คุณลำบากใจ ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน”
“อยากให้ผมบอกคุณก็ได้ แต่คุณต้องกลับอิตาลีกับผม”
คำพูดของเบอร์เกนพูดจบ ฝู้จิงเหวินรีบตอบทันที “เป็นไปไม่ได้ เธอไม่มีวันกลับอิตาลีกับคุณแน่”
เบอร์เกนหันไปมองเขา มองการแต่งกายของเขาหัวจรดเท้า พูดอย่างเสียดสี “คุณฝู้ คุณเป็นนักวิจัยที่มีชื่อเสียงในวงการแพทย์ กลับมาเป็นเชฟอยู่ที่นี่ จะใช้คนไม่เหมาะกับงานเกินไปหน่อยไหม?”
“เธอไม่มีทางกลับอิตาลีกับคุณ” ฝู้จินเหวินพูดซ้ำอีกรอบ แล้วพูดต่อ “อีกอย่างคุณอย่าคิดที่จะหลอกใช้เธอเพื่อที่จะสำเร็จงานวิจัยของคุณ”
เบอร์เกนขมวดคิ้ว “ถ้าอย่างนั้นพวกคุณช่วยเธอได้ไหม? ผมว่าไวรัสในร่างเธอน่าจะใกล้ออกฤทธิ์แล้ว”
คำพูดนี้ออกไป พวกฟางยู่เชินสีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที
“ถึงแม้ว่าจะโชคดี ที่ติดเชื้อไวรัสแล้วยังมีชีวิตอยู่ได้นานขนาดนี้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะโชคดีตลอดไป เพราะว่าช่วงระยะฟักตัวผ่านไป ก็เข้าสู่ช่วงออกฤทธิ์แล้ว พวกคุณช่วยเธอได้ไหม?”
เบอร์เกนถามขึ้นอีกครั้ง แต่สิ่งที่ตอบเขาคือความสงบ
เขาหัวเราะ “ถูกต้อง ผมหลอกใช้เธอในงานวิจัยของผม แต่พวกคุณเคยคิดหรือไม่ว่า หากยาที่วิจัยออกมามีผลต่อไวรัส ถ้าอย่างนั้นก็จะช่วยเธอได้”
“งานวิจัยไม่ได้สำเร็จในครั้งเดียว พวกคุณอยากใช้สื้อสื้อเป็นของทดลอง ทดลองยาครั้งแล้วครั้งเล่า เธอทนรับการทรมานครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ได้”
ฝู้จินเหวินขึงตาใส่เบอร์เกน ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ถ้าหากไม่ใช่เพราะความโลภของเขา ไวรัสที่น่ากลัวนี้ก็จะไม่ปรากฏบนโลก
สื้อสื้อก็จะไม่ต้องทนทรมานกับไวรัสนี้
เบอร์เกนหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ก็แล้วแต่ ถ้าเธอไม่กลับอิตาลีพร้อมผม ผมก็จะไม่บอกพวกคุณว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหน”
พูดถึงตรงนี้ เขาก็พูดเตือนเหมือนหวังดี “ใช่แล้ว ลำพังพวกเขาชาตินี้ก็ไม่มีวันหาเขาเจอ ซ่างกวนหยวนสามารถเอาคนไปจากผมได้ นั่นก็หมายความว่าเธอไม่ใช่คนธรรมดา”
ได้ยินแล้ว ความรู้สึกของเจียงสื้อสื้อก็ตื่นเต้นขึ้นมา “คุณไม่พูด วันนี้คุณก็อย่าคิดที่จะออกไปจากที่นี่”
เธอต้องถามจนรู้ให้ได้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหนจากปากของเขา
เบอร์เกนทำเสียงอย่างเย็นชา “พวกคุณคิดว่าผมเป็นคนโง่ขนาดนั้นเหรอ พาคนมาแค่สองคนก็มาเจอคุณเหรอ?”
พอเขาพูดแบบนี้ นอกห้องอาหารก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นด้วยความถี่
ไม่ดีแล้ว
ฟางยู่เชินร้องในใจ รีบปกป้องเจียงสื้อสื้อไว้ด้านหลัง
เห็นแค่มีคนมาข้างนอกไม่น้อย อีกอย่างในมือแต่ละคนมีปืนกันทั้งนั้น
สถานการณ์พลิกผันทันที ลี่ซาหัวเราะออกมา “เจียงสื้อสื้อ ประเทศพวกคุณมีคำพูดหนึ่งไม่ใช่เหรอ เรียกว่าตั๊กแตนจับจักจั่น นกขมิ้นอยู่ข้างหลังไม่ใช่เหรอ? หมายถึงสถานการณ์แบบนี้ใช่ไหม?”
คาร์อันแปลให้เจียงสื้อสื้อจนสีหน้าเคร่งเครียด สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีกับพวกเขา
ถ้าหากปะทะกันแบบนี้ พวกเขาไม่มีโอกาสชนะเลย
แต่ถ้าหากยอมแพ้ ก็มีแต่เธอต้องไปกับเบอร์เกน
แต่พวกพี่ชายไม่มีวันยอมให้เธอทำแบบนี้แน่นอน
ในขณะที่เธอไม่รู้ว่าควรทำยังไง ฝู้จินเหวินตะโกนขึ้นกะทันหัน “กลั้นหายใจไว้”
เจียงสื้อสื้อใช้มือปิดจมูกไว้อย่างอัตโนมัติ เห็นแค่ฝู้จินเหวินไม่รู้โยนของอะไรออกไป ในห้องอาหารเต็มไปด้วยควันปกคลุมไปทั่วห้อง
เธอยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็ถูกคนดึงตัววิ่งออกไป
วิ่งออกจากร้านอาหาร เธอก็ถูกคนโยนขึ้นรถ
เจียงสื้อสื้อมึนงงตลอดทาง หลังจากตั้งสติได้ ก็รีบถาม “พี่ พี่ฝู้กับกู้เนี่ยนล่ะ?”
“พวกเขาอยู่ข้างหลัง” ฟางยู่เชินมองกระจกข้างรถ มองดูรถที่ตามมา ก็ขยับมุมปาก “ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะฝู้จินเหวิน พวกเราต้องจบแน่”
เขาพูดแบบนี้ เจียงสื้อสื้อก็คิดถึงเรื่องหนึ่ง “พี่ฝู้ทำไมถึงอยู่ในร้านอาหาร?”
“เขามาดูสถานที่ก่อน”
พูดถึงตรงนี้ ฟางยู่เชินอดทึ่งไม่ได้ “คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาสมัครเป็นเชฟที่ร้านอาหารก่อน เธอคิดดู คนที่ทำงานวิจัยไปจับพิซซ่า ลำบากเขาจริงๆ”
เจียงสื้อสื้อฟังแล้ว ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้
เธอรู้ดี ฝู้จินเหวินทำแบบนี้ล้วนทำเพื่อเธอ
ไม่ได้ยินเสียงของเธอ ฟางยู่เชินหันไปมองเธอ ก็มองเห็นสีหน้าที่รู้สึกผิดของเธอพอดี
เขาหัวเราะเบาๆ “สื้อสื้อ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ไม่ว่าจะเป็นพี่หรือฝู้จินเหวิน สิ่งที่พวกเราทำล้วนทำด้วยความเต็มใจ ขอแค่เธอปลอดภัย สำหรับพวกเรามันก็พอใจแล้ว”
คำพูดนี้ทิ่มแทงจุดน้ำตาของเจียงสื้อสื้อ น้ำตาคลอทันที
เธอรีบหันไปมองนอกหน้าต่าง พูดอย่างกึ่งล้อเล่นกึ่งจริงจัง “ถ้าหนูพูดว่าขอบคุณ พี่ต้องไม่พอใจแน่ ถ้าอย่างนั้นรอพี่แต่งงาน หนูจะใส่ซองใหญ่ให้ละกัน”
ฟางยู่เชินหัวเราะ “ได้เลย”
…….
กลับถึงตระกูลฟาง พวกเจียงสื้อสื้อถึงรู้สึกโล่งใจเต็มที่
“ตกใจจริงๆ ผมนึกว่าพวกเราจะไม่ได้กลับมาแล้ว” กู้เนี่ยนส่ายหน้ายิ้ม “คิดไม่ถึงว่าเบอร์เกนก็เตรียมตัวไว้ก่อนแล้ว”
ฝู้จินเหวินมองเขา พูดอย่างเย็นชา “เขาไม่ธรรมดาอยู่แล้ว จะเอาคนมาแค่สองคนได้ยังไง?”
พูดถึงตรงนี้ เขาก็มองไปที่เจียงสื้อสื้อ “อีกอย่าง เขาต้องการตัวสื้อสื้อให้ได้ด้วย”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกเราก็สร้างความขุ่นเคืองให้เขาเต็มที่แล้ว” กู้เนี่ยนดึงมุมปากขึ้น “แต่ว่า ก็ไม่มีอะไรต้องกังวล พวกเรากับเขาเดิมก็เป็นอริกันอยู่แล้ว”
“ขอบคุณมาก” ฟางยู่เชินตบไหล่ของฝู้จินเหวิน “ถ้าไม่ใช่คุณ วันนี้พวกเราไม่รอดสักคน”
กู้เนี่ยนก็รีบพูดตาม “ใช่ คุณช่วยได้มากจริงๆ”
“นี่เป็นเรื่องที่ผมควรทำ” ฝู้จินเหวินมองเจียงสื้อสื้อ พูดอย่างดีใจ “ขอแค่สื้อสื้อไม่เป็นไรก็พอ”
เจียงสื้อสื้อหันมามอง เม้มปากยิ้ม “ขอบคุณฉันก็ไม่พูดแล้ว ลำบากพวกคุณแล้ว”
เห็นเธอยังยิ้มได้ ฝู้จินหยูนก็รู้สึกโล่งใจ “พวกเราไม่ลำบากเลย”
“ใช่ คุณหญิง พวกเราไม่ลำบากเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าไม่ได้ข้อมูลจากปากเบอร์เกนว่าคุณชายอยู่ไหน น่าเสียดาย” กู้เนี่ยนถอนหายใจหนัก
เจียงสื้อสื้อสูดหายใจแรง พูดปลอบใจ “ไม่เป็นไร ขอแค่พวกเราตั้งใจหา ต้องหาเจอแน่”
ฟางยู่เชินเงียบไปสักครู่ “ความจริงพวกเราลืมเรื่องหนึ่งไป”
“อะไร?” กู้เนี่ยนถาม
“ก็คือตระกูลซ่างกวน”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว “ทำไมเหรอ?”
“ซ่างกวนเชียนน่าจะเป็นคนที่รู้ใจซ่างกวนหยวนที่สุด เขาก็กำลังหาซ่างกวนหยวน อีกอย่างได้ข่าวว่าช่วงนี้เขาบินสิงคโปร์บ่อยมาก”
กู้เนี่ยนคิดไปมา “เพราะฉะนั้นความหมายของคุณคือ ซ่างกวนหยวนอยู่สิงคโปร์”
“ทางด้านอิตาลี่มีข่าวหรือยัง?” ฝู้จินเหวินถาม
กู้เนี่ยนส่ายหน้า “ยังไม่มี”
“ผมก็ไม่มี” ฝู้จินเหวินพูด “ตอนแรกผมอยากให้ข่ายสื้อลินถามข้อมูลเที่ยวบินจากเบอร์เกน แต่คิดไม่ถึงว่าเบอร์เกนจะมาที่ประเทศ ฉะนั้น……”
“ไม่เป็นไร ทุกคนพยายามแล้ว” ฟางยู่เชินตบไหล่ปลอบเขา
“ในเมื่อซ่างกวนเชียนบินสิงคโปร์บ่อย บางทีพวกเราอาจส่งคนติดตามเขาลับๆได้” กู้เนี่ยนเสนอ
ฟางยู่เชินยิ้ม “ผมก็คิดแบบนี้”
“งั้นก็ทำตามนี้ ผมไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย”
พูดจบ กู้เนี่ยนก็หันตัวเดินจากไป
