เบอร์เกนพยักหน้า “ใช่ ตอนแรกผมก็คิดแบบนี้ แต่พอผมรู้ว่าเจียงสื้อสื้อก็คือคุณ ผมก็เปลี่ยนใจแล้ว”
คำพูดนี้ออกไป สีหน้าของลี่ซาก็เปลี่ยนไป เธอไม่สนใจว่าเจียงสื้อสื้อก็อยู่ ถามเสียงแหลม “เบอร์เกน คุณคงไม่ได้ชอบเธอจริงหรอกนะ?”
สำหรับคำถามของเธอ เบอร์เกนเลือกที่จะไม่สนใจ สายตาของเขาจ้องอยู่บนใบหน้าสวยงามไร้การแต่งเติมของเจียงสื้อสื้อ มุมปากยิ้มขึ้น “คุณเชื่อไหม?”
เจียงสื้อสื้อไม่ตอบแต่ถามกลับ “คุณคิดว่าฉันจะเชื่อไหม?”
เห็นเบอร์เกนไม่สนใจตัวเอง ลี่ซาทนความอิจฉาในใจตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป ยื่นมือไปหมุนหน้าเขากลับมา ให้มองหน้าตัวเอง ขึงตาใส่ ตะโกนพูดอย่างโมโห “ฉันต่างหากที่เป็นเมียคุณ หล่อนไม่ได้เป็นอะไรเลย”
เบอร์เกนมองเธอไปสักพักอย่างเรียบเฉย ถึงผลักมือเธอออก หันหน้าไปพูดกับคาร์อัน “พาคุณหญิงกลับไปก่อน”
“ไม่ ฉันไม่กลับ” ลี่ซาพูดอย่างใจร้อน จากนั้นเธอก็หันหน้า มองเจียงสื้อสื้อด้วยสายตาทั้งดุทั้งโกรธ “นางแพศยา เธออย่าคิดว่าเบอร์เกนจะชอบเธอจริงเหรอ ขอแค่ยังมีฉันอยู่ เธอก็คิดหวังเลย”
เธอบลาบลาบลาพูดไปท่อนใหญ่ เจียงสื้อสื้อฟังไม่เข้าใจสักคำ โดยเฉพาะใบหน้าอันบูดเบี้ยวนั้นดูแล้วน่าตลกมาก
ลี่ซาเห็นเธอสีหน้าไม่เปลี่ยน ยังคงนิ่งเฉย ถึงคิดได้ว่าเธอฟังภาษาอิตาลีไม่เข้าใจ จึงรู้สึกโมโหอย่างหนัก
“คาร์อัน แปลให้เธอฟัง แปลทุกคำพูดออกไป” ลี่ซาพูดเสียงดัง
“ครับ”
คาร์อันเดินเข้าไปตามคำสั่ง แปลคำพูดของลี่ซาทุกคำให้เจียงสื้อสื้อฟังอย่างไม่ตกหล่น
เจียงสื้อสื้อฟังแล้ว ขมวดคิ้วเล็กน้อย “รบกวนคุณบอกเธอ เป็นไปไม่ได้แม้แต่นิดเดียวที่ฉันจะชอบเบอร์เกน ให้เธอวางใจได้”
ลี่ซาฟังคำแปลของคาร์อันแล้ว ก็หัวเราะ “เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะไม่ชอบเบอร์เกน? เธอจงใจจะโกหกฉัน”
เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้วแน่น มองไปที่เบอร์เกน “คุณเบอร์เกน เรื่องส่วนตัวของพวกคุณผัวเมีย กรุณาอย่าดึงฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยว วันนี้ฉันแค่อยากรู้ว่าสามีฉันอยู่ไหนกันแน่?”
“ผมพูดแล้ว ขอแค่คุณกินข้าวมื้อนี้เป็นเพื่อนผม ผมก็จะบอกคุณ”
เจียงสื้อสื้อมองไปที่ลี่ซา หัวเราะเย็นชา “ฉันว่าภรรยาคุณคงไม่พอใจ ฉันก็ไม่มีความคิดที่อยากจะทำลายความสัมพันธ์คนอื่น เพราะฉะนั้นอาหารมื้อนี้ไม่ต้องดีกว่า”
“ถ้าอย่างนั้นคุณไม่อยากรู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหนเหรอ?” เบอร์เกนสีหน้าเคร่งขรึมลง สายตาที่มองเธอก็เย็นชาลง
“อยาก” เจียงสื้อสื้อพูดออกมา “ตอนแรกที่เราตกลงกันไว้คือฉันออกมาเจอคุณ คุณก็บอกฉันว่าเขาอยู่ไหน ฉันว่าคุณเบอร์เกน คุณน่าจะเป็นคนรักษาคำพูดนะ”
เบอร์เกนจ้องมองเธออยู่สักพัก มุมปากยิ้มขึ้น “ได้ ผมบอกคุณว่าเขาอยู่ไหน”
ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อสีหน้าดีใจ
“เขาอยู่……” เบอร์เกนจงใจล่อเธอ “ไม่ได้ ผมจะบอกคุณว่าจิ้นเฟิงเฉินอยู่ไหนง่ายๆไม่ได้”
เขากำลังล้อเธอเล่น?
เจียงสื้อสื้อลุกขึ้นทันที จ้องเขาด้วยสายตาเย็นชา “ถ้าหากคุณไม่ได้มีความจริงใจแม้แต่น้อย งั้นฉันไปแล้ว”
พูดไป เธอก็เธอไปทางประตู
เห็นเธอจะไป ลี่ซาโล่งใจ ดูนางแพศยานี่ก็ยังมีความรู้ตัวอยู่
เบอร์เกนส่งสายตาให้มาร์ซิว เขารู้หน้าที่ ก้าวไปข้างหน้า ขวางคนไว้
“คุณจะทำอะไร?” เจียงสื้อสื้อเงยหน้าจ้องเขา
เวลานี้ ด้านหลังเป็นเสียงของเบอร์เกนดังขึ้น “คุณคิดว่าคุณมาแล้ว ผมจะปล่อยคุณไปเหรอ?”
“เบอร์เกน！” เจียงสื้อสื้อหันกลับมา จ้องเขาด้วยความโมโห
เบอร์เกนยักคิ้ว “ตระกูลฟางป้องกันแน่นหนา พวกเราจะเข้าใกล้ก็ยาก ผมก็ต้องใช้วิธีนี้เพื่อหลอกคุณออกมา”
เจียงสื้อสื้อกำมือไว้แน่น “เพราะฉะนั้นคุณไม่รู้ว่าสามีฉันอยู่ไหน”
“ผมรู้” เบอร์เกนมุมปากโค้งขึ้น “ขอแค่คุณกลับอิตาลีกับผม ผมก็จะบอกคุณว่าเขาอยู่ไหน”
“อะไรนะ? คุณจะพาเธอกลับอิตาลี่” ลี่ซาตะลึง เธอจ้องหน้าเบอร์เกนอย่างไม่อยากเชื่อ
เบอร์เกนไม่มองเธอแม้แต่น้อย พูดอย่างเย็นชา “ผมเคยพูดแล้ว ว่าการวิจัยของผมต้องการเธอ”
ลี่ซาหัวเราะ ในเสียงหัวเราะนั้นคือความเสียดสี “เมื่อกี้คุณเพิ่มบอกว่าคุณเปลี่ยนใจแล้ว คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณเหรอ?”
เบอร์เกนเงียบไป
ลี่ซาจ้องหน้าเจียงสื้อสื้ออย่างดุดัน กัดฟันพูด “ไม่ว่ายังไงฉันไม่ยอมให้เธอกลับอิตาลีกับพวกเราแน่นอน”
ก่อนหน้านี้เธอแค่สงสัย แต่วันนี้เธอแน่ใจแล้วเบอร์เกนมีความรู้สึกไม่ธรรมดากับนางแพศยาคนนี้
“นี่มันเรื่องของผม ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องเข้ามายุ่ง” เบอร์เกนจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา ออกคำสั่ง “มาร์ซิว คาร์อัน จับเธอไว้”
“ครับ”
สถานการณ์ไม่ดีแล้ว
เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจ หมุนตาไปมา เดินเข้าไปนั่งเอง
“ช่างเถอะ ฉันกินข้าวกับคุณมื้อหนึ่งก็ได้”
มาร์ซิวกับคาร์อันรู้สึกแปลกใจ ทั้งสองหันไปมองเบอร์เกนด้วยสายตาถาม
เห็นเบอร์เกนส่ายหน้า พวกเขาก็เดินไปยืนที่หน้าประตู เพื่อป้องกันเจียงสื้อสื้อฉวยโอกาสหนี
เพื่อป้องกันลี่ซาบ้าคลั่งอีก เบอร์เกนหันกลับไป พูดกล่อมด้วยเสียงอ่อนโยนที่หายาก “ลี่ซา งานวิจัยของผมต้องการเธอ แต่ต้องการคุณสนับสนุน รอกลับอิตาลีแล้ว ผมจะอยู่บ้านทุกวัน”
“คุณพูดจริงเหรอ?” ลี่ซากลัวว่าเขาแค่อยากพูดกล่อมตัวเองเท่านั้น
เบอร์เกนยิ้มพยักหน้า “จริงแน่นอน”
“งั้นก็ได้ ฉันสนับสนุนคุณ”
ลี่ซามองหน้าเจียงสื้อสื้ออย่างเย่อหยิ่ง พูดเสียงเย็นชา “เพราะว่าเธอก็มีชีวิตอยู่ไม่นานแล้ว ฉันก็ไม่อยากถือสาอะไรกับเธอ”
เจียงสื้อสื้อนึกว่าตัวเองทำแบบนี้ ลี่ซาต้องเอะอะโวยวาย แต่คิดไม่ถึงว่าเบอร์เกนจะปลอบเธอก่อน
นี่มันเกินความคาดการณ์ของเธอ ตอนแรกเธออยากใช้โอกาสที่ลี่ซาโวยวาย หนีออกไป
ตอนนี้ดูแล้วคงไม่ได้แล้ว
ถ้าอย่างนั้นจะทำยังไงดี?
ในใจเธอรู้สึกว้าวุ่นมาก แต่ไม่กล้าแสดงออกมาแม้แต่น้อย
“คุณชอบกินอะไรก็สั่งเลย” เบอร์เกนยื่นเมนูให้เธอ
เธอเผยอริมฝีปาก “ขอบคุณ”
ก้มหน้าดูเมนู สั่งกับข้าวไปสองอย่าง
“ฉันขอไปห้องน้ำหน่อยได้ไหม?”
สั่งกับข้าวเสร็จ เจียงสื้อสื้อก็เปิดปากถาม
เบอร์เกนพยักหน้า “ได้แน่นอน”
เจียงสื้อสื้อลุกขึ้น คาร์อันช่วยเธอเปิดประตู พอเธอเดินออกไป เขาก็เดินตาม
“ฉันจะไปห้องน้ำ คุณจะตามไปด้วยไม่ค่อยดีมั้ง” เจียงสื้อสื้อมองเขาอย่างรับไม่ได้
“ผมรอคุณข้างนอก” คาร์อันพูด
ความหมายนั้นก็เท่ากับว่าเธออย่าคิดหนีระหว่างเข้าห้องน้ำ
เจียงสื้อสื้อเบ้ปาก “ก็ได้ แล้วแต่คุณ”
พอเข้าห้องน้ำ เจียงสื้อสื้อก็รีบหยิบมือถือออกมา โทรหาฟางยู่เชินที่รออยู่นอกร้านอาหาร
“สื้อสื้อ เป็นยังไงบ้าง?”
พอรับสาย เสียงของฟางยู่เชินก็พูดอย่างรีบร้อน
เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ พูดสั้นๆ “พี่ หนูออกไปไม่ได้ พวกพี่หาวิธีเข้ามาเถอะ”
