ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1160 คลอดก่อนกำหนด

ลี่ซาลุกขึ้นเดินไปทางประตู ใบหน้าที่แต่งอย่างประณีตมีแววความโหดเหี้ยม ครั้งนี้เธอไม่มีวันปล่อยเจียงสื้อสื้อไปแน่

……

ถึงเมืองจิ่น เจียงสื้อสื้อก็ไปโรงพยาบาลโดยตรง

ส้งหวั่นชีงเจ็บท้องมาทั้งคืนแล้ว แต่ยังไม่ได้ปวดถี่มาก หมอบอกให้เธอขยับตัวบ่อยๆ รอมดลูกเปิดแล้วค่อยเข้าห้องคลอด

จิ้นเฟิงเหราพยุงตัวเธอเดินไปเดินมานอกห้องผู้ป่วย ยังได้ยินเสียงส้งหวั่นชีงด่าเขาบ้าง

“โทษคุณนั่นแหละ ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่ต้องมาทรมานแบบนี้”

พออาการเจ็บจู่โจมมา ส้งหวั่นชีงก็เจ็บจนบีบมือของจิ้นเฟิงเหราไว้แน่น จนเกือบร้องไห้

เจียงสื้อสื้อมาถึงโรงพยาบาล เห็นภาพที่ส้งหวั่นชีงปวดจนตัวงอ เธอก็รีบวิ่งเข้าไป พยุงตัวเธอไว้

“หวั่นชีง เป็นยังไงบ้าง?”

ได้ยินเสียงที่คุ้นหู ส้งหวั่นชีงหันไปมอง พยายามบีบรอยยิ้มออกมา “พี่สะใภ้ มาแล้วเหรอ”

เจียงสื้อสื้อยกมือเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เธอ ขมวดคิ้วแน่น “เจ็บขนาดนี้ ทำไมไม่นอนบนเตียง?”

“หมอบอกว่าให้ขยับตัวบ่อยๆ เวลาคลอดจะได้ง่าย” จิ้นเฟิงเหราอธิบาย

“อย่างนั้นก็ไม่ได้ เธอเจ็บขนาดนี้แล้ว ยังเดินแบบนี้ได้ยังไง กลับไปนอนที่ห้อง”

เจียงสื้อสื้อพยุงตัวเธอกลับห้องพัก พ่อจิ้นแม่จิ้นก็อยู่

พวกเขาเห็นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกดีใจ “สื้อสื้อ มาแล้วเหรอ”

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้พวกท่าน “พ่อแม่ เฟิงเหราโทรหาหนู หนูก็รีบมาทันที”

“กลับมาก็ดีแล้ว กลับมาก็ดีแล้ว” แม่จิ้นมองเธออย่างดีใจ

เจียงสื้อสื้อพยุงตัวส้งหวั่นชีงไปนอนบนเตียง พูดปลอบอย่างอ่อนโยน “เธอไม่ต้องตื่นเต้น เดี๋ยวหมอจะฉีดยาระงับความเจ็บให้ ถึงเวลาก็ไม่ปวดแล้ว”

“พี่สะใภ้ ตอนที่พี่คลอดก็เจ็บแบบนี้เหรอ?” ส้งหวั่นชีงถาม

เจียงสื้อสื้อยื่นมือช่วยเธอปัดผมที่บางอยู่บนหน้า “เจ็บ เจ็บแน่นอน ใครคลอดลูกไม่เจ็บบ้าง”

“คลอดคนนี้เสร็จ ฉันไม่คลอดอีกแล้ว เจ็บเกินไปแล้ว”

พูดถึงตรงนี้ ใบหน้าของส้งหวั่นชีงก็ย่นเข้าหากัน เจ็บจนกัดฟันแน่น

เจียงสื้อสื้อจับมือเธอแน่น พูดปลอบเบาๆ “ผ่อนคลายหน่อยก็ไม่เจ็บขนาดนี้แล้ว”

แม่จิ้นที่อยู่ข้างๆก็ช่วยพูดอีกแรง “ใช่ หนูอย่าตื่นเต้น พวกเราอยู่กันทุกคน ไม่เป็นไร”

ไม่นาน ส้งหวั่นชีงก็ถูกเข็นเข้าห้องคลอด จิ้นเฟิงเหราก็ตามเข้าไป

เจียงสื้อสื้อและพ่อจิ้นแม่จิ้นรออยู่ข้างนอก

“สื้อสื้อ ช่วงนี้ร่างกายเป็นยังไงบ้าง?” พ่อจิ้นถามอย่างเป็นห่วง

เจียงสื้อสื้อยิ้มให้ “พ่อ ร่างกายหนูดีมาก พ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

พ่อจิ้นพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นก็ดี พ่อกับแม่ยังพูดกันอยู่ ว่าจะหาเวลาไปที่เมืองหลวงสักรอบ ใครจะไปรู้ว่าหวั่นชีงจะคลอดก่อนกำหนด”

“อีกหน่อยมีโอกาส พ่อกับแม่ค่อยไปกัน”

“เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนกลับมาด้วยไหม?” แม่จิ้นถาม

เด็กน้อยสองคนไม่อยู่บ้าน เธอรู้สึกว่าที่บ้านเงียบมาจนไม่คุ้นเคย

“มาค่ะ หนูให้กู้เนี่ยนพาพวกเขากลับบ้านก่อน”​

แม่จิ้นยิ้ม “ดีมาก”

เจียงสื้อสื้อยักคิ้วขึ้น “แต่ว่า แม่ พอหวั่นชีงคลอดแล้ว แม่คงไม่มีเวลาดูแลพวกเขาสองคนแล้วมั้ง?”

“มันก็ใช่” แม่จิ้นหันไปมองพ่อจิ้น แล้วพูดต่อ “แต่ว่าหนูไม่ต้องเป็นห่วง นี่ก็ยังมีพ่ออยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างที่บ้านยังมีป้าอยู่ด้วย ก็ยังดูแลกันไหว”

“ที่สำคัญคือหนูไม่อยากให้พวกแม่เหนื่อยเกินไป”

ตอนนี้ยังหาเฟิงเฉินไม่เจอ จิตใจของเธอไม่ได้อยู่ที่ลูกเลย ดังนั้นเรื่องดูแลลูกต้องรบกวนผู้ใหญ่ทั้งสองแล้ว

“ไม่ลำบาก จะไปลำบากได้ยังไง?” แม่จิ้นตบมือเธอเบาๆ “พ่อหนูก็เกษียณเร็วขนาดนี้ ก็เพื่ออยากเพลิดเพลินกับความสุขในครอบครัวไม่ใช่เหรอ? เพราะฉะนั้นไม่ลำบากเลย”

“ใช่ สื้อสื้อ ตอนนี้เสี่ยวเป่ากับเถียนเถียนก็รู้เรื่องแล้ว พูดตามตรงดูแลพวกเขาสองคนเป็นเรื่องสบายมาก”

“ไม่ว่ายังไง ต้องลำบากพ่อกับแม่แล้วนะคะ”

“พอแล้ว ครอบครัวเดียวกันไม่พูดเรื่องพวกนี้” แม่จิ้นมองไปที่ห้องคลอดอย่างกังวล “ไม่รู้ว่าหวั่นชีงเป็นยังไงบ้าง?”

“ต้องปลอดภัยแน่นอนค่ะ” เจียงสื้อสื้อจับมือเธอพูดปลอบ

เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง ประตูห้องคลอดเปิดออก พยาบาลอุ้มเด็กเดินออกมา พวกเขาก็รีบเดินเข้าไป

“เป็นเด็กผู้ชาย ปลอดภัยทั้งแม่และเด็กค่ะ”

พยาบาลอุ้มเด็กให้แม่จิ้น แม่จิ้นดีใจมาก พูดไม่หยุด “ขอบคุณ ขอบคุณ”

“แม่ยังต้องรอดูอาหารสักพัก เดี๋ยวจะส่งไปที่ห้องพัก พวกคุณพาเด็กกลับห้องก่อนได้เลยค่ะ”

“ขอบคุณค่ะ” เจียงสื้อสื้อยิ้มให้พยาบาล พูดกับพ่อจิ้นแม่จิ้น “พ่อแม่ อุ้มเด็กกลับห้องก่อนเลย หนูรอพวกหวั่นชีงอยู่ที่นี่”

“ก็ได้ หนูคนเดียวระวังหน่อยนะ”

คำกำชับของแม่จิ้นทำให้เจียงสื้อสื้ออดหัวเราะไม่ได้ “แม่ ที่นี่โรงพยาบาล ไม่ต้องเป็นห่วงหนู”

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นพวกเรากลับห้องก่อน”

เจียงสื้อสื้อมองพวกเขาเดินเข้าลิฟต์แล้วถึงดึงสายตากลับมา มองไปที่ประตูห้องคลอดที่ยังปิดสนิท

ตระกูลจิ้นเพิ่มสมาชิกอีกหนึ่งคน เวลาที่มีความสุขแบบนี้ แต่เฟิงเฉินไม่อยู่

คิดถึงจุดนี้ เจียงสื้อสื้อก็น้ำตาคลอ เธอกดที่หัวตา ไม่ให้น้ำตาไหลลงมา

เธอร้องไห้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นพ่อกับแม่เห็นจะเป็นห่วง

แต่ว่า เธอคิดถึงเฟิงเฉินมาก ยิ่งเวลาแบบนี้ เธอก็ยิ่งคิดถึง

จิ้นเฟิงเหราเดินออกจากห้องคลอด มองเห็นเจียงสื้อสื้อที่นั่งก้มหน้าอยู่บนเก้าอี้ยาว ก็ถามอย่างเป็นห่วง “พี่สะใภ้ เป็นอะไรไหม?”

เจียงสื้อสื้อรีบเช็ดน้ำตา เงยหน้าขึ้น ยิ้มกว้าง “ไม่เป็นไร”

เธอมองไปข้างหลังของเขา “หวั่นชีงยังไม่ออกมาเหรอ?”