ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 1177 การที่ฐานะทางครอบครัวคู่ควรเหมาะสมกันไม่สำคัญ

“ไม่ต้องเกรงใจ รีบเข้ามานั่งข้างในเร็ว”

“ไม่เป็นไรครับ คุณน้า อีกเดี๋ยวผมก็จะกลับเมืองจิ่นแล้ว”จิ้นเฟิงเหราปฏิเสธความหวังดีของเธอ

ซ่างหยิงขมวดคิ้ว“รีบร้อนขนาดนี้เลยเหรอ”

เธอมองไปที่เจียงสื้อสื้อ ถามว่า“สื้อสื้อ เธอก็จะกลับไปด้วยเหรอ”

เจียงสื้อสื้อส่ายหน้า“เปล่าค่ะ ฉันอยู่ที่นี่ค่ะ”

หากยังไม่มีข่าวเรื่องของเฟิงเฉิน เธอก็จะไม่กลับไปเมืองจิ่น

ในเมื่อ ซ่างกวนหยวนอาจจะพาตัวเฟิงเฉินกลับมาเมืองหลวงด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้

ซ่างหยิงพยักหน้า“งั้นก็ดี”

“แม่ สื้อสื้อได้รับบาดเจ็บ แม่ช่วยดูแลเธอหน่อยนะครับ”ฟางยู่เชินพูด

“บาดเจ็บเหรอ”ซ่างหยิงมองเจียงสื้อสื้ออย่างพินิจพิจารณา ขมวดคิ้วแน่น“บาดเจ็บตรงไหน”

“ที่หัวไหล่ แต่ใกล้หายแล้วค่ะ”เจียงสื้อสื้อคลำที่ไหล่

ยังเจ็บอยู่เล็กน้อย

ไม่มีใครสังเกตว่าเธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ทำไมถึงบาดเจ็บได้”ซ่างหยิงถามอย่างสงสัย

ครั้งนี้เธอถึงได้อยู่ที่เมืองจิ่นนานขนาดนี้ไง ทำไมถึงบาดเจ็บเหรอ

“ไปเจอพวกนักเลงเข้าค่ะ”เจียงสื้อสื้อบรรยายสั้นๆ เธอไม่คิดจะบอกความจริงกับซ่างหยิง เพื่อไม่ให้เธอเป็นห่วง

“ทำไมไม่ระวังตัวอย่างนี้”ซ่างหยิงถอนหายใจ“ต่อไปก็พยายามอย่าออกจากบ้าน รู้สึกว่าเด็กคนนี้เจออุบัติเหตุไม่คาดฝันมากมาย อยู่บ้านปลอดภัยกว่า”

เจียงสื้อสื้อยิ้มพลางพยักหน้า“ค่ะ จะเชื่อฟังคุณน้าทุกอย่างค่ะ”

รอจนฟางยู่เชินและจิ้นเฟิงเหราไปแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ขึ้นชั้นบนพร้อมกับซ่างหยิง

ซ่างหยิงเดินพลางพูดพลาง“เย้นซินทำร้ายซานซานบาดเจ็บ กำลังวุ่นวายจนหาทางแก้ไม่ได้”

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว“เกิดอะไรขึ้นคะ”

“เธอยังไม่รู้จักเย้นซินคนนั้นดี แต่งงานแล้วจะสงบเสงี่ยมอยู่ได้อย่างไรกัน ก็ยังคงเจ้าชู้เสเพลเหมือนเดิม ซานซานทนไม่ไหวก็เลยทะเลาะกับเขา เย้นซินจึงลงไม้ลงมือทำร้ายเอา”

“ทุเรศเกินไปแล้ว”เจียงสื้อสื้อเกลียดผู้ชายที่ลงไม้ลงมือกับผู้หญิงที่สุด

“ซานซานแจ้งความ บอกว่าเป็นการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ต่อมาน้าชายรองกับน้าสะใภ้รองของเธอก็ผสมโรงเข้าไปด้วย แทบอยากจะบีบคอซานซานให้ตาย”

พูดมาถึงตรงนี้ ซ่างหยิงถอนหายใจอย่างแรง“ถ้ารู้ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้แต่แรก ตอนแรกก็คงไม่บังคับให้เย้นซินแต่งงานกับซานซาน”

เจียงสื้อสื้อเม้มปาก“ความจริงแล้วความรับผิดชอบของฉันยิ่งมีมากกว่า ถ้าไม่เพราะฉัน ซานซานก็คงเอาลูกออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ อย่างน้อยก็น่าจะมีชีวิตที่มีความสุขกว่าตอนนี้”

เห็นสีหน้าโทษตัวเองของเธอ ซ่างหยิงก็กุมมือเธอไว้ ปลอบว่า“นี่ไม่ใช่ความผิดเธอ คนที่ผิดอย่างมหันต์ก็คือเย้นซิน ถ้าไม่ใช่เพราะเขาทอดทิ้งไม่ใส่ใจคนอื่นก่อน จะเกิดเรื่องมากมายขนาดนั้นตามาเหรอ”

“พูดให้ถึงที่สุด ก็คือน้าชายรองกับน้าสะใภ้รองของเธอไม่สอนลูกให้ดี เธอดูสิเย้นชิงเป็นพี่น้องกับเย้นซิน แต่ต่างกันลิบลับ คนหนึ่งสุขุมเยือกเย็นอีกคนเหมือนอะไร……”

ตอนแรกเธอก็พูดไม่ออก เจียงสื้อสื้อรับลูกต่อจากเธอว่า“พวกสำมะเลเทเมา”

ซ่างหยิงรีบเห็นด้วย“ถูก ก็คือพวกสำมะเลเทเมา นี่คือผลของการที่น้าชายรองน้าสะใภ้รองของเธอให้ท้ายเขา”

“เอาละ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”ซ่างหยิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ถามว่า“หวั่นหวั่นคลอดราบรื่นดีมั้ย เด็กน้อยน่ารักมั้ย”

“ราบรื่นดีมากค่ะ เด็กน้อยก็น่ารักมากเป็นพิเศษ”เจียงสื้อสื้อหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา กดเปิดภาพถ่ายของเด็กน้อยให้เธอดู……“คุณน้าดูสิว่าน่ารักมั้ย”

ซ่างหยิงหยิบโทรศัพท์มือถือมา มองเห็นภาพทารกน้อยที่กำลังหลับปุ๋ย ร้องออกมาว่าน่ารักจัง

“แม่สามีเธอนี่ช่างวาสนาดีจริงๆ ลูกชายสองคนล้วนแต่งงานหมด และยังมีลูกแล้วด้วย แถมยังเป็นเด็กที่น่ารักขนาดนี้” ซ่างหยิงพูดพลาง ความอิจฉาก็แฝงอยู่ในคำพูดนั้นด้วย

“รอให้พี่หาแฟนได้แล้ว น้าสะใภ้ก็ใกล้จะได้เป็นคุณย่าแล้ว”

คำพูดของเจียงสื้อสื้อไม่ได้เป็นการปลอบใจซ่างหยิง ในทางกลับกันยิ่งทำให้ซ่างหยิงโกรธ“พูดถึงเรื่องนี้ ฉันก็……อยากจะด่าพี่ชายเธอสักรอบ”

“เธอบอกว่าฉันหาคู่ให้เขา เขาก็ไม่เอา บอกว่าจะหาเองอะไร จนป่านนี้แล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงา”

ซ่างหยิงยิ่งพูดยิ่งโมโห

เจียงสื้อสื้อรีบปลอบเธอว่า“น้าสะใภ้เล็กคะ อย่าโกรธเลย พี่เขาก็มีความคิดของเขา พวกเราไปบงการเขาไม่ได้ ถูกมั้ยคะ”

“ฉันรู้ว่าไม่สามารถบงการเขาได้ แต่อย่างน้อยก็ฟังความคิดเห็นของพ่อแม่บ้าง อย่างเช่นเสี่ยวอี้ แม้ว่าเธอจะบอกฉันว่าเสี่ยวอี้ไม่ใช่อย่างที่ฉันเห็นแบบนั้น แต่ฉันก็อยากให้พวกเขาลองคบหากันดู อาจจะเข้ากันได้”

“เรื่องนี้เหรอคะ……”เจียงสื้อสื้อหัวเราะแห้งๆ“เรื่องอื่นฉันไม่กล้าพูด แต่เรื่องนี้ ฉันว่าคุณน้าคงต้องผิดหวังแล้วละค่ะ พี่ไม่มีทางชอบเสี่ยวอี้เด็ดขาด”

“งั้นเขาชอบใคร”

“เวยเวย”

หลังจากพูดคำตอบนี้ออกมาแล้ว เจียงสื้อสื้อก็จ้องซ่างหยิงเขม็ง ไม่อยากพลาดอารมณ์ความรู้สึกบนใบหน้าของเธอ

“เวยเวยเหรอ”ซ่างหยิงขมวดคิ้วอย่างแรง“เธอพูดว่ายู่เชินชอบเวยเวยเหรอ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า“ใช่ค่ะ”

“งั้นไม่ได้”ซ่างหยิงส่ายหน้า“พวกเขาไม่เหมาะสมกัน ไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด”

เจียงสื้อสื้อมองเธอรู้สึกขำเล็กน้อย“น้าสะใภ้คะ ทำไมน้าถึงคิดว่าไม่เหมาะสมคะ”

“เวยเวยมีลูกแล้วคนหนึ่ง จะเหมาะสมได้ยังไง”

“แล้วถ้าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเวยเวยล่ะคะ”เจียงสื้อสื้อลองถาม

“ไม่ใช่ลูกแท้ๆของเธอ แล้วเป็นลูกใคร”

เจียงสื้อสื้อเลิกคิ้ว“ฉันก็แค่สมมุติ”

นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเหลียงซินเวย เธอพูดอะไรมากเกินไปไม่ได้

“งั้นก็ไม่ได้”

ดูออกว่าซ่างหยิงไม่พอใจในตัวเหลียงซินเวยอย่างมาก เจียงสื้อสื้ออดยิ้มไม่ได้ “น้าสะใภ้คะ เสี่ยวอี้เป็นคนหัวดื้อขนาดนั้น คุณน้ายังอยากให้พี่คบหากับเธอดู อย่างนั้นเวยเวยทำไมไม่ได้”

ซ่างหยิงถอนหายใจอีก“ฉันหวังให้พี่เธอหาภรรยาที่สามารถช่วยเหลือส่งเสริมเขาได้”

นัยแอบแฝง ก็คือต้องมีฐานะที่เหมาะสมกันด้วย

เจียงสื้อสื้อยิ้ม โน้มน้าวว่า“ความจริงเมื่อมีพรหมลิขิตต่อกัน ฐานะทางครอบครัวเหมาะสมกันหรือไม่ก็ไม่สำคัญ”

ก็เหมือนกับเธอและเฟิงเฉิน